Ten artykuł od 2008-12 zawiera treści, przy którychbrakuje odnośników do źródeł.

Należy dodaćprzypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listyźródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach:Encyklopedia PWN •Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych •BazHum •BazTech •RCIN • Internet Archive (texts /inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon{{Dopracować}} z tego artykułu.

Ten artykuł dotyczy elementu odzieży. Zobacz też:naramiennik (ujednoznacznienie).

Przykłady naramienników: z I połowy XIX wieku i współczesny

Naramiennik (także:pagon^[1][2][3], dawniej:epolet,galon) – element odzieży (zwłaszczamundurów), w postaci paska materiału umieszczonego na wysokości barku. Często wykorzystywany jako miejsce umieszczania oznakistopnia wojskowego lub przynależności organizacyjnej.

Naramiennik mocowany jest na kurtce mundurowej na wysokości barku (pomiędzy górnym końcem rękawa a kołnierzem). We współczesnych wersjach najczęściej przyszywany od strony ramienia i przypinanyguzikiem obok kołnierza. Naramienniki stanowią elementumundurowania, na których są umieszczane różnego rodzaju naszywki (paski, gwiazdki, wężyki, prostokąty – belki, krokiewki, diamenty) odróżniająceżołnierzy (takżepolicjantów,strażaków, niektórychharcerzy itp.) różnychstopni bądź funkcji, niekiedy także cyfry lub symbole oznaczające przynależność do jednostki (w wojsku szkoły wojskowej, rodzaju służb,pułku lubdywizji, w harcerstwiedrużyny lubszczepu).

Naramienniki po raz pierwszy zastosowano w pierwszej połowie XVII w. weFrancji jako kokardy, czyli węzły noszone na ramieniu. WPolsce wprowadzono je w XVIII w. pod nazwąszlify lubszlufy^[a]. Od 1755 wykonywane z taśmy srebrnej lub złotej z frędzlą. Od 1778 zaczęto je odrzucać a guziki określały województwo^[4]. W mundurach wojewódzkichsejm 1780 roku skasował szlify^[b]. Od 1789, po dodaniu poprzecznych belek oraz gwiazdek naszytych na taśmie, stanowiły jednocześnie oznakę stopni wojskowych. W okresieKsięstwa Warszawskiego nazywano jeepoletami. Także w armiach dziewiętnastowiecznych ten element umundurowania (zwany nadalepoletem lubgalonem) bywał, zwłaszcza uoficerów, ozdobny, suto obszyty frędzlami. Do dziś moda ta utrzymała się praktycznie wyłącznie w strojach paradnych arystokracji w krajach, w których zachowała sięmonarchia.

W XVIII i XIX w. u doboszy lub fajfrów pod naramiennikami znajdowały się częstołapki – czyli okrągłe bądź półokrągłe (czasem lekko wygięte) naszycia na mundurze, odznaczające się kolorem, ozdabiane często taśmą (galonem). Służyły do odróżniania muzykantów od zwykłych żołnierzy.

• 
  Epolet z epoki napoleońskiej wraz z opisem elementów
• 
  XIX-wieczne naramiennikiwodza naczelnego powstania listopadowegoJana Skrzyneckiego
• 
  Brytyjskie naramienniki wykonane zplecionki kolczej
• 
  Niemiecki naramiennik z okresu I wojny światowej z wyhaftowanym numerem pułku
• 
  Współczesne naramiennikimajora używane wSiłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej

Zobacz hasłanaramiennik i pagon w Wikisłowniku

• Emil Kierski: Starożytności polskie. nakładem księgarni J.K. Żupańskiego, 1852.
• Zdzisław Żygulski jun, Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988, s. 412.ISBN 83-03-01483-8.

• Obszerna witryna poświęcona stopniom i oznakom służb mundurowych z całego świata, także w ujęciu historycznym. uniforminsignia.net. [zarchiwizowane ztego adresu (2005-04-28)].

• Umundurowanie wojskowe

• Artykuły z brakującymi przypisami od 2008-12
• Kontrola autorytatywna potrzebuje polskiej etykiety