Zasiada w Kongresie 17. kadencję. Reprezentuje 12. okręg wyborczy w Kalifornii, który obejmuje ok. 4/5 hrabstwaSan Francisco. Wcześniej reprezentowała okręgi 8. i 5. w Kalifornii. Od 2003 przewodniczy Partii Demokratycznej w Izbie Reprezentantów, pełniąc rolęwhipa mniejszości (2002–2003) oraz przywódcy mniejszości Partii Demokratycznej w Kongresie w latach 2003–2007 i 2011–2019, kiedy był on kontrolowany przezPartię Republikańską[1].
Utraciła stanowisko spikera w styczniu 2011, powyborach do Kongresu USA w 2010, zachowała jednak funkcję przewodniczącej Partii Demokratycznej. Na stanowisko spikera powróciła w styczniu 2019 po wygranych przez demokratówwyborach w 2018[6][7]. Stała się przez to pierwszym spikerem od 1955, który powrócił na swoje stanowisko (poprzednim byłSam Rayburn)[8]. 3 stycznia 2021 została wybrana na kolejną kadencję[9].
Pelosi urodziła się wBaltimore, w stanieMaryland, w rodzinie owłoskich korzeniach[1]. Była jedyną córką i najmłodszym z siedmiorga dzieci Annunciaty M. „Nancy” D’Alesandro (z domu Lombardi[12]) iThomasa D’Alesandra Jr.[13] Jej matka urodziła się wCampobasso[12], a rodzina jej ojca pochodziła z okolicGenui,Wenecji iAbruzji[13]. Ojciec Nancy Pelosi, również członek Partii Demokratycznej, służył jako reprezentant stanu Maryland, a gdy córka miała 7 lat, został burmistrzem Baltimore[13][14][15]. Starszy brat Pelosi,Thomas D’Alesandro III, też demokrata, był również burmistrzem Baltimore w latach 1967–1981[16].
Była zaangażowana w życie polityczne już od dzieciństwa – była obecna na wielu wydarzeniach podczas licznych kampanii swojego ojca. Uczestniczyła również w inauguracji35. prezydenta Stanów ZjednoczonychJohna F. Kennedy’ego w styczniu 1961[13].
Ukończyła Institute of Notre Dame, katolicką szkołę średnią dla dziewcząt w Baltimore. W 1962 została absolwentkąTrinity Washington University, gdzie uzyskałabakalaureat zpolitologii[17]. W latach 60. była stażystką w biurze senatora Partii Demokratycznej z MarylandDaniela Brewstera wspólnie z przyszłym przewodniczącym większości w Izbie Reprezentantów –Stenym Hoyerem[18].
Nancy Pelosi na marszu poparcia dla prawa osób LGBT do zawierania małżeństw w Kalifornii w 1987
Po przeprowadzce doSan Francisco, Pelosi zaprzyjaźniła się z rodzinąPhillipa Burtona, ówczesnego kongresmena z 5. okręgu wyborczego, i rozpoczęła swoją karierę w Partii Demokratycznej. W 1976 została wybrana na członkinięKrajowego Komitetu Partii Demokratycznej jako reprezentantka Kalifornii (zajmowała tę pozycję do 1996). W 1977 została przewodniczącą partii w północnej Kalifornii, a w 1983 rozpoczęła przewodniczenie partii na obszarze całego stanu[19]. W latach 1985–1996 była przewodniczącą komisji odpowiedzialnej za finansowanie kampanii doSenatu Stanów Zjednoczonych[1][20].
W 1983Sala Burton zastąpiła swojego zmarłego męża, kongresmena z 5. okręgu wyborczego w Kalifornii, ale w 1986 zachorowała naraka płuc i zdecydowała nie ubiegać się o reelekcję w wyborach w 1988. Za namową przyjaciół wyznaczyła Nancy Pelosi jako swoją następczynię, co zapewniło Pelosi poparcie sponsorów i przyjaciół rodziny Burtonów[21]. Sala zmarła 1 lutego 1987, niecały miesiąc po rozpoczęciu swojej drugiej kadencji. Pelosi wygraławybory uzupełniające, najpierw pokonującburmistrza San Francisco,Harry’ego Britta, w walce o nominację Partii Demokratycznej 7 kwietnia 1987, a potem z łatwością pokonując republikankę Harriet Ross 2 czerwca 1987[22][23]. Objęła funkcję kongresmenki 9 czerwca 1987[23].
Nancy Pelosi na oficjalnym zdjęciu po objęciu mandatu w Izbie Reprezentantów, 1993
Nancy Pelosi została wybrana w okręgu, w którym demokraci mają znaczące poparcie. Pelosi wygrała wybory w 1988, a potem kolejne 16 bez trudności, za każdym razem zdobywając ponad 70% głosów. Nie wzięła udziału w żadnej debacie od 1987, kiedy zmierzyła się z Harriet Ross[24]. Pelosi osiągnęła swój najgorszy wynik w 2016, kiedy Preston Picus zdobył 19,1% głosów, a ona sama 70,8%[25].
Od kadencji 2000–2002 wyróżnia się tym, że najbardziej przyczynia się do wkładu w fundusz kampanijny wśród demokratycznych członków Kongresu, częściowo dlatego, że reprezentuje bezpieczny dla demokratów okręg wyborczy i nie potrzebuje dużych funduszy na własną kampanię[26].
W Izbie Pelosi była członkinią Komisji ds. Środków oraz Komisji ds. Wywiadu (którego była wiceprzewodniczącą z ramienia Partii Demokratycznej), do czasu jej wyboru na przewodniczącą mniejszości[27]. Pelosi jest członkinią Grupy ds. Państw Bałtyckich (House Baltic Caucus)[28] oraz Italian American Congressional Delegation (IACD)[29].
W 2001 Pelosi została wybrana nawhipa mniejszości, zajmowała drugą pozycję w partii, służąc pod liderem mniejszościDickiem Gephardtem zMissouri. Była pierwszą kobietą w historii, która sprawowała tę funkcję w amerykańskim Kongresie[30].
W 2002 Gephart zrezygnował ze swojego stanowiska, aby wziąć udział wwyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 2004. Pelosi zastąpiła go na stanowisku lidera partii i stała się pierwszą kobietą, która przewodniczyła jednej z dwóch głównych partii w Stanach Zjednoczonych[31].
PrezydentGeorge W. Bush na spotkaniu z desygnowaną na spikerkę Nancy Pelosi oraz z desygnowanym na lidera większościSteny Hoyerem, 9 listopada 2006
Powyborach w 2006 Partia Demokratyczna przejęła kontrolę nad Kongresem, zdobywając większość miejsc[32]. Powszechnie oczekiwano, że Pelosi zostanie spikerem Izby podczas następnej kadencji (od stycznia 2007)[33][34]. 16 listopada 2006 Partia Demokratyczna jednogłośnie wybrała Pelosi na swoją kandydatkę na to stanowisko[35].
Po zdobyciu nominacji Pelosi wspierała swojego przyjacielaJohna Murthę zPensylwanii w jego kampanii na stanowisko przewodniczącego większości. Jego głównym przeciwnikiem byłSteny Hoyer zMaryland, który był prawą ręką Pelosi od 2003[36]. Hoyer wygrał wybory przeciwko Murthcie 149 do 86[37].
3 stycznia 2007 pokonałaJohna Boehnera zOhio 233 głosami do 202 w wyborach na spikera Izby Reprezentantów[38]. Tego samego dnia została zaprzysiężona na to stanowisko przezJohna Dingella zMichigan, starego przyjaciela i dziekana Izby Reprezentantów (najstarszego członka Izby w danej kadencji)[39][40].
Została pierwszą kobietą[30], pierwszą Kalifornijką[30] i pierwszą osobą z włoskimi korzeniami[30], która objęła stanowisko spikera Izby. Jest też drugim spikerem ze stanu na zachód odGór Skalistych. Pierwszym byłTom Foley zWaszyngtonu, ostatni demokrata pełniący funkcję spikera przed Nancy Pelosi.
Nancy Pelosi (po prawej) z wiceprezydentemDickiem Cheneyem za prezydentem George’em W. Bushem podczas State of the Union Address w 2007 jako pierwsza kobieta zasiadająca na podium. Bush zaznaczył to w swojej przemowie słowami: „Dzisiaj mam zaszczyt i przywilej – jako pierwszy prezydent w historii naszego kraju – żeby rozpocząć mowę słowami: Madam Spiker”[41]
W swojej przemowie zaznaczyła historyczne znaczenie bycia pierwszą kobietą na stanowisku spikerki[30][42].
Jako spiker została liderką Partii Demokratycznej w Izbie. Zgodnie z tradycją nie brała jednak udziału w debatach nad ustawami i prawie nigdy nie brała udziału w głosowaniach, pomimo posiadania do tego prawa jako członkini Kongresu. Nie była również członkinią żadnej z komisji.
W styczniu 2009 ponownie wybrano ją na spikera[43].
SondażCBS News z marca 2010 donosił, że 37% wyborców negatywnie oceniało ją jako spikera, a tylko 11% miało o niej dobrą opinię[44][45].
Po wygranych wyborach z 2004, prezydentGeorge W. Bush zaproponował reformę ubezpieczeń społecznych, która miała umożliwić pracownikom przekierowanie części ich środków na inwestycje w akcje i obligacje państwowe[50]. Pelosi zdecydowanie sprzeciwiła się temu planowi, a jako lider mniejszości narzuciła członkom Partii Demokratycznej dyscyplinę, doprowadzając do niemal jednogłośnego sprzeciwu wobec propozycji Busha, a następnie porażki proponowanego planu[51][51].
Blokowanie prób impeachmentu przeciwko prezydentowi Bushowi
Po reelekcji prezydenta George’a W. Busha w 2004 kilku wpływowych demokratów uważało, że Izba powinna kontynuować postępowanieimpeachmentowe przeciwko prezydentowi. Twierdzili, że Bush wprowadził Kongres w błąd w sprawiebroni masowego rażenia wIraku i naruszył swobody obywatelskie Amerykanów, zezwalając na podsłuchiwanie obywateli bez nakazu sądu[52].
W maju 2006, mając na uwadze zbliżające się wybory do kongresu – które dały możliwość demokratom przejęcia kontroli nad Izbą po raz pierwszy od 1994 – Pelosi powiedziała kolegom, że podczas gdy demokraci będą energicznie nadzorować politykę administracyjną Busha, śledztwo w sprawie impeachmentu nie rozpocznie się[52].
Po rozpoczęciu kadencji jako spikerka w styczniu 2007, stanowczo sprzeciwiała się impeachmentowi, pomimo silnego poparcia dla tego postępowania wśród wyborców w jej okręgu wyborczym. W wyborach w listopadzie 2008 Pelosi kandydowała przeciwko bezpartyjnej, antywojennej aktywistce Cindy Sheehan. Jej główną platformą wyborczą była postawa Pelosi w sprawie impeachmentu[53].
Przedwyborami do kongresu w 2006 ogłosiła plan Partii Demokratycznej, która po wygraniu wyborów zobowiązała się do przedstawienia przed kongres wszystkich najważniejszych ustaw w ciągu 100 godzin od zaprzysiężenia nowego kongresu[54][55].
Nazwa planu pochodzi odNowego Ładu 32. Prezydenta Stanów Zjednoczonych (1933–1945)Franklina D. Roosevelta, który obiecał rozpocząć najważniejsze działania w ciągu pierwszych 100 dni na stanowiskuprezydenta USA.Newt Gingrich, który został spikerem w 1995 (jako pierwszy Republikanin od ponad 40 lat) miał podobny plan, który nazwał „Kontraktem dla Ameryki” (Contract with America)[56].
Pelosi iBarack Obama podczas Krajowej Konwencji Partii Demokratycznej w 2008
Nancy Pelosi była przewodniczącą Krajowej Konwencji Partii Demokratycznej w 2008 wDenver w stanieKolorado[57]. Podczas tej konwencji partyjnym kandydatem na prezydentaw wyborach w 2008 zostałBarack Obama[58].
Pelosi przypisuje się uratowanie sztandarowego projektu Baracka Obamy –Patient Protection and Affordable Care Act (zwanegoObamacare). Po zdobyciu przez Scotta Browna miejsca zmarłego senatoraTeda Kennedy’ego w wyborach uzupełniających w Massachusetts w styczniu 2010, Partia Demokratyczna utraciła większość 3/5 w Senacie, co sprawiło, że Partia Republikańska była w staniezablokować uchwalenie ustawy pomimo braku większości w Senacie. Prezydent Obama zgodził się na kompromis, który oznaczałby znaczne zmniejszenie zasięgu działania ustawy, jednak Nancy Pelosi nakłoniła go do zmiany zdania, drwiąc z republikańskich senatorów[59].
Zaznaczała, że następna szansa na uchwalenie reformy służby zdrowia może szybko się nie powtórzyć (w 2010 Patia Demokratyczna kontrolowała obie izby Kongresu oraz urząd prezydenta wBiałym Domu). Po trwającej ponad 2 miesiące kampanii, demokraci wygrali głosowanie w Izbie Reprezentantów stosunkiem głosów 219 do 212. Podpisując ustawę Barack Obama nazwał Pelosi: „Jednym z najlepszych spikerów, jakich kiedykolwiek miała Izba Reprezentantów”[60][61][62].
PrezydentBarack Obama na spotkaniu z przywódcami Izby Reprezentantów w czerwcu 2011
W wynikuwyborów do Kongresu USA w 2010 Partia Demokratyczna utraciła 63 mandaty, co oznaczało, że kontrolę nad Izbą Reprezentantów uzyskała Partia Republikańska. Pelosi powróciła na stanowisko, które zajmowała przed zostaniem spikerem i ponownie została liderką mniejszości[63]. 14 listopada 2012, po kolejnych przegranych wyborach, Pelosi ogłosiła, że pomimo porażki, dalej będzie kierować Partią Demokratyczną[64].
W listopadzie 2011, tabloid60 Minutes oskarżył Pelosi okorzystanie z poufnych informacji w celu zdobycia pieniędzy działając na giełdzie. Czasopismo ujawniło, że mąż Pelosi zakupił udziałyVisa, gdy ustawa zmniejszająca regulacje dotyczące kart kredytowych była debatowana w Izbie. Pelosi zaprzeczyła doniesieniom i nazwała je „prawicowymi bzdurami”[65][66][67]. Gdy w 2012 uchwalono ustawęSTOCK Act (Stop Trading on Congressional Knowledge Act) Pelosi poparła ją i publicznie dziękowała jej autorom (Louise Slaughter iTimowi Walzowi) za „ujawnienie i zamknięcie luki prawnej raz na zawsze”[68][69].
W sierpniu 2016 oznajmiła, że jej prywatne dane kontaktowe zostały opublikowane w internecie w następstwie ataków hakerów na Krajowy Komitet Partii Demokratycznej. Ostrzegała innych członków Izby, żeby nie pozwalali odbierać telefonów, czytać wiadomości i odbierać poczty dzieciom oraz wrażliwym członkom rodziny[70].
Potrzeciej z rzędu porażce wyborczej pod przewodnictwem Nancy Pelosi,Tim Ryan 17 listopada 2016 ogłosił swoją kandydaturę na stanowisko lidera mniejszości[71]. Podczas kampanii wyborczej wewnątrz partii Pelosi oznajmiła, że przekaże więcej władzy młodszemu pokoleniu polityków[72], co pozwoliło jej pokonać Ryana w głosowaniu 30 listopada stosunkiem głosów 134 do 63[73].
W czerwcu 2017, po przegranych czterech wyborach uzupełniających do Izby, Nancy Pelosi po raz kolejny musiała zmierzyć z opozycją wewnątrz partii[74].Kathleen Rice (NY), Tim Ryan (OH),Seth Moulton (MA), andFilemon Vela (TX) oraz przewodniczącyCongressional Black CaucusCedric Richmond (LA) wzięli udział w spotkaniu reprezentantów 22 czerwca 2017, którzy planowali odwołanie Pelosi ze stanowiska[75]. Rice nawoływała na antenieCNN International do usunięcia Pelosi ze stanowiska porównując sytuację w partii do zespołów w sportach drużynowych „Jeżeli zespół przegrywa raz po raz, powinno zmienić się trenera”[75]. Podczas konferencji prasowej Pelosi odpowiedziała swoim krytykom, że to od decyzji partii zależy, jak długo będzie pełnić swoje stanowisko, a nie od „narzekań garstki malkontentów”[75]. W swojej przemowie powoływała się też na wieloletnie doświadczenie oraz długość stażu w Izbie[76][77].
W listopadzie 2017 nawoływała do odwołania ze stanowiskaJohna Conyersa, który został oskarżony o molestowanie seksualne. Zwołała również pierwsze z serii wielu spotkań poświęconych strategiom reformowania polityk w miejscu pracy w związku ze zwróceniem uwagi publicznej na molestowanie seksualne. Pelosi powiedziała, że Kongres ma „moralny obowiązek wobec odważnych kobiet i mężczyzn, którzy zamierzają wykorzystać ten moment i wykazać się prawdziwym, skutecznym przywództwem w celu stworzenia klimatu szacunku i godności w miejscu pracy”[78].
W styczniu 2018 wysłała list do ówczesnego spikera Izby ReprezentantówPaula Ryana, w którym oskarżyła republikanów o tuszowanie przestępstw popełnionych w czasie kampanii prezydenta Trumpa. Powoływała się na wprowadzane w ostatniej chwili zmiany w informacji dotyczącej głosowania, które uznała za niebezpieczne i naruszające zasady Izby, mówiąc „Patia Republikańska poparła partyzanckie wysiłki w celu wypaczenia danych wywiadowczych i zdyskredytowania amerykańskiego wywiadu i organów ścigania”[79]. Wystąpiła również z żądaniem odwołania przewodniczącego Komisji Wywiadu Izby ReprezentantówDevina Nunesa[80]. W lutym 2018 Pelosi ustanowiła rekord na najdłuższą przemowę w Izbie, gdy spędziła ponad 8 godzin opowiadając historię beneficjentówDREAM Act, którym groziła deportacja z powodu cięć budżetowych proponowanych przez administrację Donalda Trumpa[81][82].
W sierpniu 2018 wezwała Duncana Huntera do rezygnacji ze swojego mandatu, po tym jak dowiedziono, że wydał nielegalnie ponad 250 tysięcydolarów przeznaczonych na kampanię wyborczą[86].
Wwyborach w 2018 Partia Demokratyczna odzyskała większość w Izbie Reprezentantów, zdobywając dodatkowe 41 mandatów. 28 listopada demokraci nominowali Nancy Pelosi jako swoją kandydatkę na spikera Izby[87]. Została zaprzysiężona na to stanowisko 3 stycznia 2019 w dniu rozpoczęcia 116. kadencji Kongresu[88].
Kryzys budżetowy rządu federalnego (zima 2018/2019)
Donald Trump na spotkaniu z Pelosi i Chuckiem Schumerem 11 grudnia 2018. Trump powiedział „wezmę odpowiedzialność za sparaliżowanie rządu”
Na początku 116. kadencji Kongresu Pelosi nazwała komentarze Trumpa „braniem Amerykanów jako zakładników”[89], gdy groził brakiem zgody na uchwalenie budżetu federalnego, jeżeli zabraknie w nim funduszy na budowę muru na granicy zMeksykiem. Ogłosiła też, że nie zaprosi Donalda Trumpa na coroczne orędzie o stanie państwa, jeżeli rząd pozostanie zamknięty, a budżet nie uchwalony[90][91].
Po kilku sondażach pokazujących, że jego popularność gwałtownie spada z powodu zamknięcia rządu, 25 stycznia Trump podpisał rezolucję podjętą przez Kongres i Senat, otwierając rząd federalny bez żadnych ustępstw z ich strony, co oznaczało brak funduszy na mur graniczny[92]. Analitycy i komentatorzy powszechnie nazywali to wydarzenie „najbardziej upokarzającą farsą jego prezydentury”[93][94]. Zapytana o przyczynę swojego zwycięstwa Pelosi powiedziała: „Nie jednoczę naszej partii; nasze wartości jednoczą nas. Jestem pewna, że tak samo jest w Senacie. Faktem jest, że nasza różnorodność jest naszą siłą. Nasza jedność jest naszą potęgą i tego być może prezydent nie docenił”[95].
W wynikuwyborów w 2020 roku Partia Demokratyczna zachowała większość w Izbie, jednakże jej przewaga znacząco stopniała. 3 stycznia 2021 roku Pelosi została ponownie wybrana na przewodniczącą Izby[9]. 3 stycznia 2023 zakończyła pełnienie funkcji[96].
W czerwcu 2018 Pelosi odwiedziła placówkę, w której przetrzymywane były dzieci nielegalnych imigrantów po oddzieleniu ich od rodziców. Podczas konferencji prasowej wezwała do odwołania ze stanowiskaKirstjen Nielsensekretarz ds. bezpieczeństwa krajowego Stanów Zjednoczonych, odpowiedzialnej za zarządzanie placówkami[102].
W lipcu Pelosi określiła kontrowersyjną ustawę imigracyjną autorstwa reprezentantów z Partii Republikańskiej jako „umowę z diabłem” i zapowiedziała rozmowę z ówczesnym spikerem IzbyPaulem Ryanem na temat kolejnych ustaw dotyczących imigracji[103].
Pelosi jest sojuszniczkąosób LGBT. W 1996, 2004 i 2006 głosowała przeciwko poprawkom doKonstytucji Stanów Zjednoczonych, dotyczącym zdefiniowania małżeństwa jako związku między kobietą i mężczyzną[104][105][106][107]. Gdy w 2008 Sąd Najwyższy Stanu Kalifornia uznał ustawę zakazującą związków homoseksualnych za niekonstytucyjną, Pelosi ogłosiła to jako „historyczną decyzję”[108]. Była cichą przeciwniczkąCalifornia Proposition 8, poprawki Konstytucji Stanu Kalifornia, która zmieniła konstytucję, definiując związek małżeński jako związek kobiety i mężczyzny[108]. W 2013Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych uznał Propozycję 8 za niezgodną zKonstytucją Stanów Zjednoczonych, a przez to nieważną[109].
„Moja religia zmusza mnie – i za to ją uwielbiam – do przeciwdziałania jakiejkolwiek dyskryminacji w naszym kraju i uważam zakaz małżeństw homoseksualnych za formę dyskryminacji. Myślę, że jest to niekonstytucyjne”
Pelosi wspieraEquality Act, ustawę, która zakazuje dyskryminację w miejscu pracy ze względu na orientację seksualną. W 2019 w Izbie Reprezentantów opowiedziała się przeciwko administracji Donalda Trumpa, która zakazałaosobom transseksualnym służyć wArmii Stanów Zjednoczonych[5].
Pelosi otwarcie opowiada się za reformą praw dotyczącychmarihuany, jednakNORML (National Organization for the Reform of Marijuana Laws) w swoim raporcie zaznacza, że ani ona, ani inni członkowie jej partii przez lata nie zrobili nic, aby taką reformę przeprowadzić[112]. Nancy Pelosi głosowała za legalizacją medycznej marihuany[113].
Nancy Pelosi jest sojuszniczką programu szpiegowskiegoPrism, zapoczątkowanego przez prezydenta Busha pozamachach z 11 września 2001 i rozbudowanego przez Baracka Obamę podczas jego kadencji[114].
W 1995 Pelosi głosowała przeciwko poprawce do Konstytucji Stanów Zjednoczonych, która miała zakazać uchwalania budżetu zdeficytem budżetowym. Poprawka zdobyła wymaganą liczbę głosów w Izbie (300 do 132), ale nie została zaakceptowana przez Senat, gdzie zabrakło 2 głosów (65 do 35) do osiągnięcia wymaganejwiększości kwalifikowanej 2/3 (67)[117].
Pelosi podczasTax March w San Francisco w kwietniu 2017
Pelosi jako spiker Izby w ramach swojego planu „100 godzin” zaproponowałaFair Minimum Wage Act of 2007, który podnosiłpłacę minimalną na terenie Stanów Zjednoczonych oraz ichterytoriów[118]. Pelosi była przeciwniczką reformy systemu opieki społecznej zaproponowanej przezprezydenta Busha, a także wielu reform uchwalonych przez administracjęBilla Clintona[119][120]. Sprzeciwiała się także reformie podatkowej podpisanej przez prezydenta Trumpa w grudniu 2017. Nazwała ją „apokalipsą” oraz „najgorszą ustawą w historii Stanów Zjednoczonych”[121][122][123].
W listopadzie 2018 Pelosi oświadczyła, że rozmawiała z prezydentemDonaldem Trumpem na temat rozwoju infrastruktury. Wspomniała o potencjalnych dwustronnych inicjatywach legislacyjnych, które stworzyłyby dobrze płatne miejsca pracy, a także wygenerowałyby wzrost gospodarczy w rozwijanych regionach[124]. 1 maja 2019 Pelosi i Chuck Schumer spotkali się z prezydentem Trumpem na temat finansowania projektów infrastrukturalnych z budżetu federalnego[125]. Pod koniec maja nastąpiło kolejne spotkanie w celu omówienia zbliżającego się planu infrastrukturalnego o wartości 2 miliardów dolarów. Zostało jednak przerwane, gdy prezydent Trump opuścił spotkanie po zaledwie kilku minutach[126].
W sierpniu 2018 Pelosi wezwała administrację Trumpa do podjęcia działań w celu zwalczania zagrożenia kryzysem klimatycznym, który powoduje, że sezon pożarów wKalifornii jest z roku na rok coraz dłuższy, droższy i bardziej destrukcyjny[127].
W 1999 Pelosi głosowała przeciwko wystawianiuDekalogu w budynkach użyteczności publicznej, w tym w szkołach[128]. Pelosi popierała ustawęNo Child Left Behind[129], która wprowadziła testy w celu śledzenia postępów uczniów i zwiększyła wydatki publiczne na edukację[130][131].
W 2019 Pelosi powiedziała, że zmiany klimatu są „egzystencjalnym zagrożeniem naszych czasów” i wezwała do działań mających na celu ograniczenie zmian klimatycznych[133].
Pelosi jest sojuszniczką rozwoju nowych technologii, które zmniejszają zależność USA od zagranicznej ropy naftowej[134]. Pelosi podczas swojej kariery wspierała programy zwiększające środki na badania nad odnawialną energią. Głosowała także przeciwko ustawie, która pozwoliłaby na poszukiwanie oraz wydobywanie ropy i gazu wArctic National Wildlife Refuge[135][136]. Pelosi była odpowiedzialna za zablokowanie wysiłków Partii Republikańskiej, mających na celu uzyskanie pozwolenia na odwierty na obszarach chronionych i terenach arktycznych[137].
Reakcja prezydenta Obamy i pracowników Białego Domu na zatwierdzenie ustawyACA przez Izbę Reprezentantów 21 marca 2010PrezydentBarack Obama podpisujący ustawę Affordable Care Act
Spiker Pelosi odegrała kluczową rolę w uchwaleniuPatient Protection and Affordable Care Act w 2010. Pelosi była kluczową postacią w przekonaniu prezydenta Baracka Obamy do kontynuowania działań na rzecz reformy systemu opieki zdrowotnej[59]. Prezydent Obama planował kompromis z Partią Republikańską, gdyScott Brown w styczniu 2010 wygrał wybory uzupełniające do Senatu rozpisane po śmierciTeda Kennedy’ego w stanieMassachusetts[60]. Porażka demokratów, a w rezultacie utrata większości 3/5 w Senacie, była przez wielu postrzegana jako potencjalna śmierć dla reformy systemu opieki zdrowotnej. Pelosi doprowadziła do uchwalenia ustawy w Izbie Reprezentantów, przyjętej stosunkiem głosów 219 do 215 przy jednym głosie wstrzymującym się. Po głosowaniu była chwalona przez media z obu stron politycznego spektrum, przez media liberalne za uchwalenie ustawy, a przez media konserwatywne za polityczny geniusz[61][138][139].
10 marca 2017 Pelosi oświadczyła, że demokraci będą nadal walczyć z republikańskimi staraniami o uchylenieObamacare. Wezwała również Partię Republikańską do podjęcia starań przez obie partie do znalezienia kompromisu[143]. We wrześniu Pelosi wysłała list do członków Partii Demokratycznej, wychwalając senatoraJohna McCaina, który ogłosił sprzeciw wobec republikańskich zamiarów obalenia ustawy[144].
Pelosi głosowała przeciwkoPartial-Birth Abortion Ban Act. Była również przeciwniczką wcześniejszych prób uchwalenia podobnych zakazów oraz głosowała przeciwko kryminalizacji niektórych sytuacji, w których kobieta byłaby transportowana poza własny stan w celu podjęcia się zabiegowiaborcji[145]. Głosowała za zniesieniem zakazu dokonywania aborcji przez kobiety znajdujące się na terenach baz wojskowych poza granicami kraju. Pelosi głosowała również za ustawą1998 Abortion Funding Amendment, która pozwoliłaby na wykorzystanie funduszów samorządu (m.in.hrabstw) na promowanie działań związanych z aborcją[145].
W 2008 została skrytykowana przez arcybiskupaDonalda Wuerla za to, że była „niepoprawna” w komentarzach, które wypowiedziała publicznie na spotkaniu prasowym dotyczącym nauczania Kościoła na temat aborcji i tego kiedy zaczyna się życie człowieka[146]. W oświadczeniu arcybiskupa zacytowano Pelosi, która stwierdziła, „że kościół nie był w stanie podać definicji momentu rozpoczęcia się życia człowieka”. Podczas wywiadu Pelosi powiedziała: „W historii Kościoła to [co stanowi moment poczęcia] jest kwestią kontrowersyjną”[146]. W lutym 2009 Pelosi spotkała się z arcybiskupemGeorge’em Niederauerem z San Francisco oraz z papieżemBenedyktem XVI w sprawie wyjaśnienia kontrowersji[147].
W wywiadzie dlaABC News przeprowadzonym przezGeorge’a Stephanopoulosa 25 stycznia 2009 Pelosi powiedziała, że usługi związane z planowaniem rodziny (w tymantykoncepcja) zmniejszają koszty dla rodzin, stanów oraz rządu federalnego[148].
Nancy Pelosi podczas marszu End Gun Violence, 27 września 2019
Pelosi opowiada się za zwiększoną kontrolą potencjalnych właścicieli broni, a także za zakazem sprzedaży i używania broni szturmowej. W lutym 2013 wezwała do odważnych posunięć[149] w zakresie kontroli broni, które przedstawiła była członkini Izby i ofiara masowej strzelaninyGabrielle Giffords[149][150]. W 2012 uzyskała ocenę 0% odGun Owners of America i 7% odNational Rifle Association of America za jej stanowisko w sprawie dostępu do broni[151].
W lutym 2018, postrzelaninie w Stoneman Douglas High School, Pelosi powiedziała, że republikanie kulący się ze strachu zalobbystamiNational Rifle Association of America to „atak na cały nasz kraj”, a ofiary „płacą cenę za ich bezczynność”. Poprosiła spikera Izby Ryana i republikanów o podjęcie działań poprzez rozważenie przepisów rozszerzających kontrolę osób chcących nabyć broń. Pelosi opowiedziała się również za utworzeniem specjalnej komisji ds. przemocy z użyciem broni palnej, a po odmowie wytknęła, że republikanie utworzyli wcześniej komisje śledcze dotyczącePlanned Parenthood i ataku naBengazi podczaswojny domowej w Libii[152].
W listopadzie 2018, postrzelaninie w Thousand Oaks, Pelosi wydała oświadczenie, w którym stwierdziła, że „Amerykanie zasługują na działania, mające na celu zakończenie codziennej epidemii przemocy z bronią, która kradnie życie naszym dzieciom” i zobowiązała się, że kontrola obrotu bronią będzie priorytetem dla Partii Demokratycznej po uzyskaniu większości w Izbie Reprezentantów[150][153].
Pelosi sprzeciwiła się planom kongresmena z Nowego Jorku,Charlesa Rangera, który ogłosił plan przywróceniapoboru wojskowego na terenie Stanów Zjednoczonych i ich terytoriów[154].
W marcu 2009New York Post napisał, że konserwatywna grupa Judicial Watch dotarła do e-maili wysłanych przez personel Pelosi, który poprosił, abySiły Powietrzne Stanów Zjednoczonych (USAF) dostarczyły samolotyBoeing 757 do wykorzystania przez Pelosi do podróży finansowanych przez podatników[155][156][157]. Pelosi odpowiedziała, że procedury dotyczące podróży zostały zainicjowane przez administrację prezydenta Busha z uwagi na obawy związane z bezpieczeństwem pozamachach 11 września (Pelosi jako spiker była druga wsukcesji prezydenckiej)[157]. Szef ochrony Izby Reprezentantów również wnioskował o większe samoloty z wydłużonym zasięgiem lotu pozwalające na pokonywanie dłuższych dystansów bez potrzeby dokonywania międzylądowań[157][158]. Pentagon potwierdził, że Pelosi nie używała samolotu nadmiernie[158].
Prezydent elekt Donald Trump z Nancy Pelosi w dniu inauguracji Donalda Trumpa na prezydenta, 20 stycznia 2017
Podczas konferencji prasowej w dniu 9 czerwca 2017, kiedy reporter zapytał ją otweety Trumpa w odpowiedzi na zeznania byłego szefaFBI,Jamesa Comeya, przed senacką Komisją ds. Wywiadu, Pelosi powiedziała, że nikt w Białym Domu nie wydaje się wystarczająco odważny, aby powiedzieć prezydentowi, że jego tweety były poniżej godności prezydentury i mówiła, że martwi się o jego kondycję psychiczną[159]. W listopadzie 2017 zapytana o to, czy demokraci rozpoczną procedurę impeachmentu przeciwko Trumpowi w przypadku, gdy zdobędą większość mandatów w wyborach w 2018, Pelosi powiedziała, że nie będzie to jeden z ich priorytetów legislacyjnych, ale że można rozważyć tę opcję, jeśli wiarygodne dowody pojawią się podczas trwającegodochodzenia w sprawie rosyjskiej ingerencji wwybory w 2016[160].
W styczniu 2018 Pelosi odniosła się do orędzia o stanie państwa, wygłoszonego przez Trumpa. Określiła je jako „spektakl pozbawiony jakichkolwiek poważnych pomysłów politycznych, z którymi obie strony politycznego spektrum mogłyby współpracować”. Zakwestionowała również odmowę prezydenta w sprawie wprowadzenia sankcji przeciwko Rosji po tym, jak ponad 500 członków Kongresu zagłosowało za ich przyjęciem[161].
W lutym, po tym jak Trump zablokował wydanie oświadczenia demokratycznych członków Komisji ds. Wywiadu Izby, Pelosi powiedziała, że akt ten był „oszałamiająco bezczelną próbą ukrycia prawdy o związkach Trumpa z Rosją przed narodem amerykańskim” oraz „niebezpiecznym i desperackim schematem zachowań prezydenta, który pokazał, że ma coś do ukrycia”[162].
W marcu Pelosi stwierdziła, że „bardziej martwi ją polityka prezydenta, która podważa bezpieczeństwo finansowe amerykańskich rodzin pracujących”, niż erotyczny skandal Donalda Trumpa z gwiazdąpornoStormy Daniels. Pelosi zauważyła, że skandal uwypuklił podwójne standardy republikanów w kwestiach dotyczących wartości rodzinnych i oczekiwań dotyczących zachowań prezydenckich. Partia Republikańska zignorowała skandal, ale według Pelosi, gdyby taka sytuacja zdarzyła się pomiędzy gwiazdą porno a członkiem Partii Demokratycznej, „Republikanie nie zostawiliby na nim suchej nitki”[163].
W kwietniu prezydent Trump zastosowałprawo łaski wobec„Scootera” Libby’ego. Pelosi opublikowała pismo, w którym odniosła się do ułaskawiania: „Wysyła niepokojący sygnał do sojuszników prezydenta, że nieprzestrzeganie prawa zostanie nagrodzone”[164]. Stwierdziła również, że sytuacja, w której uprawia siępoplecznictwo, a kłamiący pod przysięgą otrzymują prawo łaski „zagraża uczciwości specjalnego dochodzenia i naszej demokracji”[164].
15 sierpnia, po tym, jak Trump odwołał dyrektoraCIA,Johna Brennana, Pelosi stwierdziła, że posunięcie to było „oszałamiającym nadużyciem władzy i żałosną próbą uciszenia krytyków” oraz próbą odwrócenia uwagi przez Trumpa od innych problemów jego administracji[165]. Pelosi i Charles Schumer spotkali się z Donaldem Trumpem iMikiem Pence’em w grudniu 2018, aby omówić zmiany, które należy wprowadzić, gdy demokraci przejmą władzę w Izbie Reprezentantów w styczniu 2019[166].
Pelosi iDebbie Wasserman Schultz na wiecu poparcia dla decyzji Donalda Trumpa, który wsparł lidera opozycjiJuana Guaidó podczas kryzysu konstytucjonalnego w Wenezueli
Powyborach w listopadzie 2018 demokraci przejęli kontrolę w Izbie Reprezentantów, a Pelosi odzyskała stanowisko spikera[88]. Już w pierwszych tygodniach po zaprzysiężeniu nowego Kongresu wiele komisji rozpoczęło śledztwa mające na celu wyjaśnienie działań Donalda Trumpa iczłonków jego gabinetu[168]. W kwietniu 2019 Donald Trump powiedział, że nie podejmie współpracy i zakazał członkom swojej administracji zeznawać przed komisjami oraz dzielić się z nimi jakimikolwiek dokumentami[169].
7 maja 2019 Biały Dom interweniował w sprawie przesłuchaniaDona McGahna, informując komisje Izby, że wszelkie wezwania członków administracji były kierowane bezpośrednio do prawników pracujących w administracji prezydenta. Pelosi wezwała demokratów do „skupienia się raczej na ustalaniu faktów, niż na perspektywie jakiegokolwiek impeachmentu”[170][171]. Interwencję administracji Donalda Trumpa skomentowała „Trump namawia nas, by go oskarżyć”[172][173].
22 maja 2019, gdy administracja Trumpa nadal ignorowała wezwania sądowe, odmawiała wydania dokumentów oraz zachęcała lub nakazywała obecnym i byłym urzędnikom, by nie zeznawali w Kongresie, Pelosi wraz z członkami Partii Demokratycznej oświadczyła: „Uważamy, że prezydent Stanów Zjednoczonych jest zaangażowany w ukrywanie prawdy”[174]. Po zapoznaniu się z oświadczeniem Pelosi, Trump wyszedł ze spotkania z Chuckiem Schumerem, podczas którego były omawiane inwestycje w infrastrukturę wynoszące ponad 2 miliardy dolarów[126]. Rzecznik prezydenta skomentował, że Donald Trump nie będzie współpracował z demokratami dopóki nie zaprzestaną oni prowadzenia dochodzeń w sprawie jego działań[126][175]. Pelosi odpowiedziała oskarżeniem Donalda Trumpa opoplecznictwo[175].
5 czerwca 2019, podczas spotkania prezydium Partii Demokratycznej Pelosi oświadczyła, że nie chce rozpoczynać procedury impeachmentu, a zamiast tego woli zobaczyć Donalda Trumpa w więzieniu. Wiele źródeł potwierdziło, że preferowana przez demokratów strategia to pokonanie Donalda Trumpa wwyborach prezydenckich w 2020, w wyniku czego straciłby onimmunitet i niezależna już od niego prokuratura iprokurator generalny Stanów Zjednoczonych mogliby zająć się śledztwami rozpoczętymi przez komisje Izby[176].
W październiku 2008 Pelosi poparła „śmiałą decyzję”Parlamentu Europejskiego w sprawie przyznaniaNagrody im. Sacharowa „Za wolność myśli” chińskiemu dysydentowi i działaczowi na rzeczpraw człowieka,Hu Jia. Oświadczenie Pelosi brzmiało: „Wzywam rząd chiński do natychmiastowego i bezwarunkowego zwolnienia Hu Jia z więzienia oraz do poszanowania podstawowych wolności wszystkich ludzi w Chinach”[178].
Zanim administracja Trumpa podjęła konkretne środki przeciwko Chinom pod koniec marca 2018, Pelosi i inni przywódcy demokratyczni wywarli nacisk na Donaldzie Trumpie, aby bardziej skoncentrował się na Chinach. Pelosi wezwała Trumpa do zajęcia zdecydowanego stanowiska w sprawie nieuczciwych barier rynkowych w Chinach oraz do zwrócenia uwagi na chińskie władze wymagające od amerykańskich firm rezygnacji z praw do własności intelektualnej[180][181].
Pelosi publicznie skrytykowałaprezydenta KolumbiiÁlvaro Uribe podczas jego wizyty w Stanach Zjednoczonych w maju 2007. Pelosi po spotkaniu z nim wydała oświadczenie, w którym stwierdziła, że ona i inni członkowie Kongresu „wyrazili rosnące zaniepokojenie poważnymi zarzutami” powiązań między członkami kolumbijskiej administracji agrupami paramilitarnymi w Kolumbii[183]. Pelosi sprzeciwiała się również umowie o wolnym handlu między Kolumbią i Stanami Zjednoczonymi[184].
W 2008 Pelosi powiedziała: „Od lat sprzeciwiam się amerykańskiemu embargu na towary kubańskie. Nie sądzę, żeby się powiodło. Myślę, że musimy pozwolić na podróże między obu krajami i mieć więcej wymiany oraz kontaktów międzyludzkich z Kubą”[185]. W 2015 Pelosi wsparła działania Baracka Obamy mające na celu ocieplenie stosunków między Stanami Zjednoczonymi i Kubą. Razem z Barackiem Obamą i Johnem Kerrym odwiedziłaHawanę w 2016[186].
W wywiadzie z 15 lutego 2007 Pelosi zauważyła, że Bush konsekwentnie popiera dyplomatyczne rozwiązanie różnic zIranem „i wierzy mu na słowo”. Jednocześnie powiedziała: „Wierzę, że Kongres powinien się jednak domagać i jasno powiedzieć, że nie ma możliwości, żeby jakikolwiek prezydent, mógł udać się do Iranu”[189].
W dniu 12 stycznia 2007Walter B. Jones zKaroliny Północnej wprowadził projekt ustawy[190], która wymaga, aby – w sytuacji braku konieczności natychmiastowego reagowania na zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, spowodowanego atakiem lub wyraźnie zbliżającym się atakiem Iranu na Stany Zjednoczone lub ich siły zbrojne – prezydent był zobligowany do konsultowania się z Kongresem i uzyskania specjalnego upoważnienia przed rozpoczęciem jakiegokolwiek użycia siły wojskowej przeciwko Iranowi[191]. Pelosi sprzeciwiała się ustawie i usunęła projekt z agendy Izby 13 marca 2007[192].
W lipcu 2015 Pelosi powiedziała, że jest przekonana, że prezydentowi Obamie uda się zebrać wystarczające poparcie, żeby uchwalićporozumienie nuklearne z Iranem (JCPOA). Przygotowaną przez Partię Demokratyczną ustawę nazwała „arcydziełem dyplomatycznym”[193].
W 2016 Pelosi argumentowała przeciwko przyjęciu dwóch ustaw, które – gdyby zostały uchwalone – zablokowałyby dostęp Iranu do dolara i nałożyłyby sankcje za jego program rakiet balistycznych. W liście do członków Izby Reprezentantów napisała: „Bez względu na to, czy poparliście JCPOA, wszyscy zgadzamy się, że Iran nie może posiadać broni nuklearnej. W tym momencie JCPOA jest najlepszym sposobem na osiągnięcie tego kluczowego celu”[194].
W maju 2018, po ogłoszeniu przez Donalda Trumpa planów wycofania się z JCPOA, Pelosi skomentowała, że Donald Trump porzuca amerykańskie wartości oraz osłabia pozycję Stanów Zjednoczonych jako lideraWolnego Świata[195].
Pelosi wraz z żołnierzami stacjonującymi w bazie Al Udeid Air Base wKatarze, 2010
W 2002 Pelosi sprzeciwiła się rezolucji zezwalającej prezydentowi Bushowi na użycie siły wojskowej przeciwko Irakowi[4][196]. Wyjaśniając swój sprzeciw wobec rezolucji, Pelosi zauważyła, że dyrektorCentral Inteligence Agency,George Tenet, powiedział Kongresowi, że prawdopodobieństwo, że Saddam Hussein rozpocznie atak na USA przy użyciu broni masowego rażenia, jest niskie. „Chodzi o Konstytucję”, powiedziała Pelosi. „Chodzi o to, by Kongres potwierdził swoje prawo do wypowiedzenia wojny, gdy jesteśmy w pełni świadomi wyzwań, jakie stoją przed nami. Chodzi o poszanowanieOrganizacji Narodów Zjednoczonych i wybranie podejścia do sprawy, które jest najbezpieczniejsze dla naszych żołnierzy”[197]. Pomimo sprzeciwu Pelosi i Partii Demokratycznej, Kongres uchwalił rezolucję upoważniającą prezydenta Busha do użycia sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych przeciwko Irakowi[197].
Chociaż Pelosi głosowała przeciwko wojnie w Iraku, wielokrotnie głosowała za kontynuowaniem wsparcia finansowego dla operacji po jej rozpoczęciu. Spowodowało to protesty działaczy antywojennych w San Francisco.PolitologUniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley,Bruce Cain, zauważył, że ta decyzja może kosztować ją stanowisko liderki mniejszości[198], co jednak nie stało się[199].
Nancy Pelosi jest jednym z niewielu członków Kongresu, którzy odwiedziliKoreę Północną. Wyraziła swoje zastrzeżenia wobecreżimu oraz zaniepokojenie wywołane zbrojeniem się tego państwa. Wyraziła również zaniepokojenie problemami związanymi z głodem i opresjami władz wobec ludności Korei Północnej[200][201].
W sierpniu 2017 Pelosi skrytykowała Donalda Trumpa, który w odpowiedzi na testy rakietowe przeprowadzone przez Koreę Północną powiedział, że: „Korea spotka się ogniem i furią, jakich świat jeszcze nie widział”. Pelosi stwierdziła, że te komentarze były „lekkomyślne, podburzające i wykazujące poważny brak uznania dla powagi sytuacji nuklearnej w Korei Północnej. Jego [Donalda Trumpa] wymachiwanie szabelką i impulsywna retoryka podważyły naszą wiarygodność na arenie międzynarodowej”[202].
W listopadzie 2017Pentagon rozesłał do parlamentarzystów list informujący, że inwazja lądowa i zniszczeniebroni atomowej Korei Północnej, to jedyny sposób na zneutralizowanie groźby nuklearnej, której sprawcą jest Korea Północna. Pelosi odpowiedziała, że ma zastrzeżenia co do tego rozwiązania i wezwałasekretarza obrony do „wykorzystania wszystkich innych opcji”[203].
Po wizycie Donalda Trumpa w Korei Północnej w czerwcu 2018, Pelosi w swoim oświadczeniu stwierdziła m.in.: „W pośpiechu, aby osiągnąć porozumienie, prezydent Trump podniósł Koreę Północną do poziomu Stanów Zjednoczonych, zachowując status reżimu”[204].
W grudniu 2017 Pelosi napisała list do Paula Ryana, opowiadając się za kontynuowaniem dochodzenia Izby Reprezentantów w sprawie rosyjskiej ingerencji wwybory w 2016, uzasadniając, że Amerykanie zasłużyli na „kompleksowe i uczciwe dochodzenie w sprawie rosyjskiego ataku na demokrację”, a także na „demokrację i bezpieczeństwo narodowe Ameryki, które jest na szali”. Pelosi przytoczyła potrzebę „pełnego zbadania ataku Rosji na nasze systemy wyborcze, aby zapobiec przyszłym ingerencjom w proces demokratyczny”[205].
Po opublikowaniu raportu Partii Republikańskiej dotyczącego nadużyć ze strony Departamentu Sprawiedliwości w lutym 2018, Pelosi oskarżyła Trumpa o bratanie się zprezydentemRosjiWładimirem Putinem kosztem bezpieczeństwa narodowego[206]. W lipcu 2018 Pelosi zasugerowała, że: „Donald Trump jest szantażowany przez Rosję, gdyż jest to jedyne wyjaśnienie jego tchórzliwego zachowania[207]”. Powiedziała również, że Władimir Putin nie byłby mile widziany w Kongresie podczas swojej wizyty wWaszyngtonie. Wezwała spikera Izby, Paula Ryana, by „wyjaśnił, że nie ma – i nigdy nie będzie – zaproszenia dla bandytów takich jak Putin, aby przemawiali przed Kongresem Stanów Zjednoczonych”[208].
W styczniu 2019 Pelosi skrytykowała zapowiedziane przez Donalda Trumpa wycofanie wojsk zSyrii iAfganistanu. Decyzję Trumpa nazwała „świątecznym prezentem dla Władimira Putina[212]. W liście do członków Partii Demokratycznej w październiku 2019 Pelosi ogłosiła, że obie partie potępiają prezydenta Trumpa oraz wycofanie przez niego wojsk z północnej Syrii. Według Pelosi „ta decyzja wysyła niebezpieczny komunikat do Iranu i Rosji, a także do naszych sojuszników, że Stany Zjednoczone nie są już zaufanym partnerem militarnym”[213].
W połowie października 2007 Komisja Spraw Zagranicznych Izby Reprezentantów przyjęła rezolucję oficjalnie uznającązabójstwa Ormian przez Turków osmańskich w 1915. Pelosi ogłosiła poddanie tej rezolucji pod głosowanie całej Izby[214]. Projekt rezolucji spotkał się z krytyką ze strony prezydenta Busha i ze strony Turcji, a premier TurcjiRecep Tayyip Erdoğan powiedział, że przyjęcie rezolucji zagroziłobystosunkom amerykańsko-tureckim[215]. W wyniku spadku poparcia publicznego dla rezolucji autorzy wycofali się z prób uchwalenia jej, a Pelosi zgodziła się odłożyć sprawę na bok[216].
Rezolucja oficjalnie uznająca ludobójstwo została przyjęta podczas 2. kadencji Pelosi jako spikera 10 października 2019. Izba uchwaliła ją stosunkiem głosów 405 do 11[217].
Rada MiastaSan Francisco nazwała ulicę wGolden Gate Park imieniem Nancy Pelosi w podziękowaniu za jej służbę i reprezentowanie interesów miastaSala Burton, którą w 1987 na stanowisku zastąpiła Nancy Pelosi
Jedynymi trudnymi do wygrania wyborami dla Pelosi były wybory uzupełniające, w wyniku których zastąpiła Salę Burton po jej śmierci w lutym 1987[21]. W prawyborach Partii Demokratycznej, Pelosi nieznacznie w głosowaniu pokonała burmistrza San Francisco, Harry’ego Britta, uważanego wówczas za bardziej „postępowego” kandydata, stosunkiem 36% do 32%[243][244]. W starciu z republikańską kandydatką Harriet Ross, Pelosi otrzymała ponad 2 razy więcej głosów od swojej przeciwniczki. Od tego czasu Pelosi cieszy się ogromnym poparciem w swoim okręgu, a każde wybory wygrywała znaczącą przewagą, za każdym razem zdobywając bardzo wysokie wyniki. Tylko dwukrotnie uzyskała wynik poniżej 75% głosów[245].
Nancy i Paul Pelosi mają pięcioro dzieci: Nancy Corinne,Christine, Jacqueline, Paula iAlexandrę, a także dziewięcioro wnucząt[249]. Alexandra jest dziennikarką znaną ze swojego reportażu z kampanii prezydenckiej z 2000, który zekranizowała pod tytułemJourneys with George[250]. W 2007 Christine opublikowała książkę pt.Campaign Boot Camp: Basic Training for Future Leaders[251].
Rodzina Pelosi mieszka w Pacific Heights na przedmieściach San Francisco[252][253].
W październiku 2022 Paul Pelosi został pobity przez mężczyznę, który włamał się do domu Pelosich. Mężczyzna uzbrojony w młotek miał krzyczeć „Gdzie jest Nancy?”. Paul został przewieziony do szpitala, gdzie wykazano rozległe obrzęki i siniaki powstałe wskutek ataku[254], przeszedł także operację czaszki[255]. Nancy przebywała wtedy w Waszyngtonie. Aresztowanym na miejscu ataku sprawcą był 43-letni mieszkaniec San Francisco David DePape. Według informacji policji atak był zamierzony, a napastnik miał planować związać Paula do czasu, aż Nancy wróci do domu[255].
Jest jednym z najbogatszych członków Kongresu Stanów Zjednoczonych[256]. Center for Responsive Politics (CRP) oszacował w 2009 wartość majątku Pelosi i jej męża na ponad 58 milionów dolarów co uplasowało ją na 13. miejscu wśród najbogatszych członków Kongresu[257]. W 2014 jej majątek przekroczył 100 milionów dolarów, a ona awansowała na 8. pozycję w rankingu[258].
Roll Call donosił, że zarobki Pelosi są związane z dużymi inwestycjami jej męża w akcje, w tymApple,Disney,Comcast iFacebook. Roll Call poinformował, że wartość majątku małżeństwa Pelosi składa się w części (13,46 mln USD) w inwestycje w nieruchomości, w tym w winnicę w St. Helena wNapa Valley oraz nieruchomości komercyjne w San Francisco[259].
Nancy Pelosi: The Art of Power: My Story as America’s First Woman Speaker of the House. Nowy Jork: Simon & Schuster, 2024, s. 352.ISBN 978-1-66804-804-7. (ang.).
↑abcdeVincent.V.BzdekVincent.V.,Woman of the house. The rise of Nancy Pelosi, wyd. 1st ed, New York: Palgrave Macmillan, 2008,ISBN 978-0-230-61087-3,OCLC632016817 [dostęp 2019-11-18]. Brak numerów stron w książce
↑abcdeEilperin, Juliet (October 11, 2001). „Democrats Pick Pelosi as House Whip; Top Rank Ever for Woman in Congress”.The Washington Post. Washington, D.C.
↑Saul.S.BloomSaul.S.,Hidden casualties. Environmental, health, and political consequences of the Persian Gulf War, San Francisco, CA: ARC/Arms Control Research Center, 1994,ISBN 1-55643-163-5,OCLC28494683 [dostęp 2019-11-18]. Brak numerów stron w książce
↑Office of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.RepresentativesOffice of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.,Statistics of the Congressional Election, 8 listopada 1988 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane zadresu 2011-07-20].
↑Office of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.RepresentativesOffice of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.,Statistics of the Congressional Election [online], 6 listopada 1990 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane zadresu 2011-07-21].
↑Office of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.RepresentativesOffice of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.,Statistics of the Congressional Election [online], 3 listopada 1992 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane zadresu 2017-01-23].
↑Office of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.RepresentativesOffice of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.,Statistics of the Congressional Election [online], 8 listopada 1994 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane zadresu 2017-05-25].
↑Office of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.RepresentativesOffice of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.,Statistics of the Congressional Election [online], 5 listopada 1996 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane zadresu 2017-05-25].
↑Office of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.RepresentativesOffice of the Clerk of the United States House ofO.t. C.t. U.S.H.,Statistics of the Congressional Election [online], 3 listopada 1998 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane zadresu 2017-01-23].
↑The Center for Responsive Politics 1300 L. StT.C.R.P.1. L.S.NWThe Center for Responsive Politics 1300 L. StT.C.R.P.1. L.S.,Suite 200S.2.WashingtonSuite 200S.2.,DC 20005 telelphone857-0044,Top Net Worth – 2009 – Personal Finances [online], OpenSecrets [dostęp 2019-11-12] [zarchiwizowane zadresu 2018-09-24](ang.).
_(cropped).jpg)
_(cropped1).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
