Mundur salonowy wz. 1919 – odmiana munduru polowegoWojska Polskiego II RP.
Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał że:„aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”[1].
Ubiór salonowy stosowano[1]:
- przy składaniu wizyt; na obiadach i wieczorach proszonych[a]
- na balach i rautach[b].
- gdy formy towarzyskie tego wymagały
We wszystkich przypadkach mógł być zastąpiony przez ubiór służbowy.
Oficerowie[2][3]:
- kurtka
- sznury naramienne – generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria.
- spodnie długie ze strzemiączkami
- trzewiki sznurowane lub gładkie
- ostrogi przybijane - komu się natężały
- rapcie – pod mundurem
- szabla[c].
- czapka
- rękawiczki skórzane brązowe; przy tańcach dozwolone białe
Szeregowi[d] tej formy ubioru nie używali.
- ↑Czapkę i broń zostawiano w przedpokoju[1].
- ↑Szablę do tańca odpinano[1].
- ↑pochwa czerniona lub błyszcząca[1].
- ↑W tym sierżanci (wachmistrze) sztabowi, podchorążowie, sierżanci (wachmistrze) liniowi, plutonowi, kaprale, starsi szeregowcy i szeregowcy[1].
| Mundury | |
|---|
| Ubiory | |
|---|
| Nakrycia głowy | |
|---|
| Spodnie | |
|---|
| Kurtki i płaszcze | |
|---|
| Obuwie | |
|---|
| Sznury | |
|---|
