Jego średnia głębokość wynosi 2878 m, a maksymalna 6820 m[5]. Na zachodzie i południu znajduje się głęboki do ok. 500 mszelf antarktyczny[5]. Szelf kontynentalny w innych częściach świata sięga ok. 200 m, duża głbokość szelfu antarktycznego spowodowana jest naciskiem anatryktycznej pokrywy lodowej[4]. Szelf ma do 50 km szerokości na wschodzie, ok. 500 km na południu i ok. 100 km na zachodzie[4].
Morze Weddella pokryte spękanym lodem, 2011
Morze Weddella charakteryzuje się długotrwałą obecnościąlodu, przy czym najmniej lodu występuje w marcu a najwięcej we wrześniu[2]. Lód wieloletni utrzymuje się w zachodniej części akwenu, gdzie pokrywa lodowa sięga 2,5 m[2]. Na wschodzie morze wolne jest od lodu w okresie letnim[2]. W strefie przybrzeżnej (o szerokości ok. 50 km) występująlodowce szelfowe (m.in.Lodowiec Szelfowy Ronne,Filchnera iLarsena),połynie ipaki lodowe[2]. Lód na morzudryfuje wskutek ruchu cyrkulacyjnego wiruWeddell Gyre[c][2].
W Morzu Weddella tworzy się zimna, bogata w tlen, gęsta woda zasilająca antarktyczną wodę przydenną, która przemieszcza się nad dnem Oceanu Atlantyckiego dorównika i także w głębinyOceanu Indyjskiego[5].
W ciągu ostatnich pięciu lat letnia pokrywa lodowa Morza Weddella zmalała o jedną trzecią – obszar odpowiadający dwukrotnej powierzchni Hiszpanii[6]. Było to spowodowane potężnymi sztormami podczas lata 2016/2017, które przyciągnęły ciepłe powietrze, topiąc wielkie połacie lodu morskiego i umożliwiając absorpcję ciepła słonecznego przez wody morza, przez co temperatura wody wzrosła i nadal utrzymuje się na tym podwyższonym poziomie[7]. Ponadto wskutek działalności silnych wiatrów i niespotykanego ciepła pojawiła się ponownie połynia nad podwodnym szczytemMaud Rise, która ostatni raz obserwowana była w połowie lat 70. XX w.[7] Z uwagi na duże, cykliczne wahania pokrywy lodowej, nie można jeszcze stwierdzić czy jest to zjawisko czasowe, czy permanentne[7].
Morze Weddella leży w strefieklimatu polarnego[3]. Występują tuwieloryby,foki ipingwiny, które żerują w wodach bogatych w ryby,kałamarnice iszczętki (kryl)[8]. Najbardziej obfite w szczętki wody znajdują się m.in. w północno-wschodniej części akwenu oraz w regionie Maud Rise[8]. Występowanie kryla zależy bezpośrednio od pokrywy lodowej, na której gromadzą sięglony ibakterie, którymi żywią się szczętki[8][9].
W 2016 roku Niemcy zwróciły się do Komisji ds. zachowania żywych zasobów morskich Antarktyki z propozycją objęcia Morza Weddella ochroną[12]. Region Morza Weddella, który jest w relatywnie niskim stopniu dotknięty zmianami klimatycznymi może stać sięostoją dla gatunków antarktycznych[12].
Tonący statek „Endurance” zgnieciony przez masy lodu, 1915
Obecność lodu utrudniała eksplorację akwenu przez statki[3].Encyclopædia Britannica podaje, że w 1820 roku na wody morza wpłynął irlandzki żeglarz i oficerRoyal NavyEdward Bransfield (1785–1852)[2], jednak został zatrzymany przez lód przy północno-wschodniejZiemi Grahama[3]. W 1823 roku, w sprzyjających warunkach niewielkiej ilości lodu, angielski żeglarz i oficer Royal NavyJames Weddell (1787–1834) spenetrował akwen, osiągając 20 lutego 1823 roku[3] szerokość 74°15'S – był to najdalej na południe wysunięty punkt, do którego dotarł wówczas człowiek[2]. Weddell nazwał akwenMorzem Jerzego IV[13]. NazwaMorze Weddella została wprowadzona w 1900 roku[13][14].
↑Przyjęcie wschodniej granicy wiruWeddell Gyre za wschodnią granicę akwenu, skutkuje większą powierzchnią morza, zob.Hellmer 2007 ↓, s. 1053.
↑InternetowaEncyklopedia PWN podaje, że powierzchnia Morza Weddella to 2910 tys. km² (2,91 milionów km²), w tym ok. 350 tys. km² pod lodowcami szelfowymi, zob.Encyklopedia PWN ↓.
