V Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej w roku1954 zorganizowano wSzwajcarii, kraju neutralnym w czasieII wojny światowej i przez to w znacznym stopniu niedotkniętym zniszczeniami wojennymi. Do eliminacji zgłosiła się rekordowa liczba 45 państw (36 z nich rozegrało przynajmniej jeden mecz). Wśród niezgłoszonych byłZwiązek Radziecki, a takżeArgentyna, która była w konflikcie z władzamiFIFA. Tytułu mistrza świata broniła drużynaUrugwaju. W turnieju zadebiutowały reprezentacje Korei Południowej, Szkocji i Turcji.
W fazie grupowej w razie remisu po dziewięćdziesięciu minutach grano dogrywki. W razie braku rozstrzygnięcia spotkania w 120 minutach mecz kończył się remisem. W finałach testowano nowy system, z którego zresztą szybko zrezygnowano – w każdej grupie dwie rozstawione drużyny grały z dwiema nierozstawionymi. Wielkim faworytem byliWęgrzy, mistrzowie olimpijscy zHelsinek i ichzłota jedenastka niepokonana od14 maja1950 w ostatnich 32 kolejnych meczach międzypaństwowych. To właśnie Węgrzy jako pierwszy zespół z kontynentu pokonał Anglików na ich terenie.
Piłkarze RFN wygrali mistrzostwa świata po raz pierwszy w historii, a zwycięstwo w finale nad dobrze grającą drużyną Węgier ochrzczono mianemCudu z Berna. Węgierska „złota jedenastka” po rewolucji w roku1956 praktycznie przestała istnieć.
W grudniu1956 r. kapitan WęgrówFerenc Puskas powiedział w wywiadzie dla francuskiej gazety „l'Equipe”, że po meczu finałowym w szatni drużynyRFN znaleziono opakowania po środkach dopingowych. Piłkarska federacja RFN zażądała odwołania tych zarzutów, co faktycznie nastąpiło. Puskas stwierdził, że tłumacz przeinaczył sens jego wypowiedzi. Żona dziennikarzaNina Lengyel zaprzeczyła jednak temu, podając informację, że ów dziennikarz byłWęgrem, tłumacz więc nie był potrzebny. W2010 r. badacze z programu „Doping w Niemczech” nakręcili film dokumentalny, pokazany potem w niemieckiej telewizjiZDF/ARD. Zawierał on tezę, że lekarz drużyny niemieckiejFranz Loogen wstrzykiwał piłkarzommetamfetaminę. Dowodem miało być to, że po mundialu ośmiu niemieckich zawodników grających w finale zachorowało nażółtaczkę. Również na żółtaczkę zachorował mistrz olimpijski z 1952 r.Josy Barthel. W przypadku Barthela istnieją dowody na zażywanie metamfetaminy[1].
