II Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej odbyły się w dniach od27 maja do10 czerwca1934 roku (częściowo wskutek udanych zabiegówBenito Mussoliniego) weWłoszech. O organizację turnieju finałowego starała się równieżSzwecja.Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej podjęła decyzję o wyborze gospodarza na kongresie w październiku1932 roku wSztokholmie. Były to pierwsze mistrzostwa, do których drużyny musiały się kwalifikować. Na kongresie ustalono pięć punktów uściślających zasady wyłaniania uczestników mistrzostw:
w ciągu 12 miesięcy muszą odbyć się mecze eliminacyjne i finałowe
liczba drużyn w finałach nie może być większa niż 16
przy zgłoszeniu większej ilości chętnych należy przeprowadzić eliminacje
mecze eliminacyjne należy rozlosować
zasady rozgrywek podczas eliminacji pozostawić zainteresowanym federacjom, w porozumieniu z FIFA.
W strefie południowoamerykańskiej awans bez gry uzyskałyreprezentacja Brazylii ireprezentacja Argentyny. Obrońca tytułu,reprezentacja Urugwaju, nie wystartowała w ogóle. Po raz pierwszy pojawił się przedstawiciel Afryki –reprezentacja Egiptu. Do eliminacji przystąpiły 32 drużyny, a 16 z nich zagrało w turnieju finałowym.Reprezentacja Włoch została drugim w historii mistrzem świata pokonując 2−1 w meczu finałowym rozegranym10 czerwca wRzymie na Stadio del Partia Nazionale Fascista (obecnie Stadio Olimpico)reprezentację Czechosłowacji. Po raz pierwszy do wyłonienia zwycięzcy potrzebna byładogrywka. W turnieju zadebiutowały reprezentacje Austrii, Czechosłowacji, Egiptu, Hiszpanii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Szwecji,Węgier i Włoch.
11 czerwca 1933 roku odbył się pierwszy, historyczny mecz eliminacyjny MŚ (w poprzednich mistrzostwach nie rozgrywano eliminacji):Szwecja 6-2Estonia. Podczas turnieju miał miejsce pierwszy walkower w historii MŚ:reprezentacja Polski nie stawiła się na mecz rewanżowy zreprezentacją Czechosłowacji. Pierwsze bezpośrednie transmisje radiowe z meczów finałowych MŚ mają miejsce podczas tychże mistrzostw[1].
Odnotowano zaciętą walkę między reprezentacją Włoch ireprezentacją Hiszpanii w ćwierćfinale. Po remisie w obfitującym w faule meczu i dogrywce, rozegrano pojedynek barażowy, w którym zwyciężyli Włosi[1].
W eliminacjach dało się zauważyć nieobecność kilku znaczących reprezentacji. Zdobywca poprzedniego tytułu -reprezentacja Urugwaju, odmówiła udziału w turnieju, z powodu braku występu wmistrzostwach świata w 1930 reprezentacji Włoch i wielu innych europejskich drużyn. W rezultacie mundial w 1934 roku był jedynym, w którym nie wzięli udziału obrońcy tytułu. Startu odmówiły także drużyny zWielkiej Brytanii, które miały największe piłkarskie doświadczenie.Reprezentacja Włoch po raz pierwszy i jedyny nie miała zagwarantowanego miejsca w finałach jako gospodarz. Tylko 10 spośród wszystkich startujących, a zaledwie 4 finalistów, było spozaEuropy. Eliminacje strefyAmeryki Północnej odbyły się w Rzymie na trzy dni przed turniejem. Udział wzięły tylko 2 drużyny:reprezentacja Stanów Zjednoczonych i przegranareprezentacja Meksyku, która wróciła do domu po rozegraniu jednego spotkania.
↑FIFA początkowo uznawała, że Nejedlý strzelił 4 bramki wraz z piłkarzem Niemiec Edmundem Conenem oraz Włochem Angelo Schiavio. Jednak FIFA zrewidowała te stwierdzenia i w listopadzie 2006 r. postanowiła, że Nejedlý strzelił 5 goli. Został ogłoszony samodzielnym królem strzelców Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej we Włoszech w 1934 r.
