| Data i miejsce urodzenia | 14 grudnia 1919 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 26 sierpnia 2008 | ||
| Poseł VI kadencji Sejmu PRL | |||
| Okres | od 19 marca 1972 | ||
| Przynależność polityczna | poseł bezpartyjny | ||
| Odznaczenia | |||
| |||
Mieczysław Klimowicz (ur.14 grudnia1919 wSokalu, zm.26 sierpnia2008 weWrocławiu) – polski historyk literatury,profesor irektorUniwersytetu Wrocławskiego, członek rzeczywistyPAN[1], poseł naSejm PRL VI kadencji.
W czasiedrugiej wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej, gdzie dostał się do niewoli sowieckiej i wywieziony został dołagru wTalicach. W listopadzie 1939 przewieziony do więzienia wBaranowiczach, skąd uciekł. Następnie wstąpił doZWZ iAK. Od czerwca 1940, podczasokupacji niemieckiej, przebywał wBełżcu[2], biorąc udział w akcjach Armii Krajowej w oddzialeKarola Kosteckiego. 21 lipca 1944 uczestniczył w wyzwoleniu przez AKBełżca i wspólnie AK z Armią CzerwonąTomaszowa Lubelskiego[3]. Zamieszkał u ciotkiJulii Pępiak,Sprawiedliwej wśród Narodów Świata, przechowującej żydowską matkę z dzieckiem – Salomeę Helman z córką Bronią[4][5]. Walczył m.in.w Puszczy Solskiej, a od 1945 do 1947 był żołnierzemWiN. Jako żołnierz WiN dowodził kompanią walczącą na obszarze lubelskim, brał m.in. we wrześniu 1945 w udanej akcji ataku na więzienieUB w Tomaszowie Lubelskim i odbiciu tamtejszych więźniów.
Po ujawnieniu się wyjechał we wrześniu 1947 do Wrocławia, gdzie podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1953 pracował wInstytucie Badań Literackich PAN w Warszawie, a w okresie 1975–1981 kierował tą placówką naukową. W latach 1987–1990 był rektorem Uniwersytetu Wrocławskiego, on też przeforsował usunięcie nazwy UWr imienia Bolesława Bieruta. Pełnił także funkcje prorektora tej uczelni (1972–1975) orazdziekana Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego (1969–1972). PodczasVI kadencji (1972–1976) był bezpartyjnym posłem naSejm.
Głównym obszarem badań Mieczysława Klimowicza były literatura i teatr polskiegoOświecenia. Jest autorem przeszło 150 publikacji naukowych.
Jako członek zarząduAssociation Internationale de Littérature Comparée w latach 1982–1989 organizował konferencje międzynarodowe i prowadził działalność mającą na celu wprowadzenie do nauki światowej osiągnięć polskiego literaturoznawstwa. Otrzymał doktorathonoris causauniwersytetu wLille (1989) i Uniwersytetu Wrocławskiego (2000)[6]. Otrzymał Krzyż Oficerski i KawalerskiOrderu Odrodzenia Polski, a także SrebrnyKrzyż Zasługi. Został też Oficerem oraz Kawalerem francuskiegoOrderu Palm Akademickich.
Pochowany naCmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.
|