 generał porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1918–1962 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | wojna domowa w Rosji, |
| Odznaczenia | |
              | |
Michaił Fiodorowicz Tichonow (ros. Михаил Фёдорович Тихонов, ur.29 października?/11 listopada 1900 wOdessie, zm.11 lutego1971 wMoskwie) –radziecki dowódca wojskowy, generał porucznik,Bohater Związku Radzieckiego (1945).
W 1914 skończył szkołę rzemieślniczą wKimrach, pracował m.in. jako ślusarz wPiotrogrodzie, od października 1918 służył wArmii Czerwonej, wwojnie domowej walczył jako kawalerzysta i dowódca plutonu na Froncie Południowym i Południowo-Wschodnim. W sierpniu 1921 został dowódcą szwadronu, w 1925 uczestniczył w stłumieniu antykomunistycznego powstania wCzeczenii, 21 lutego 1925 został ranny w walce, w 1930 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego i został szefem sztabu pułku kawalerii, od kwietnia 1931 pracował w sztabie dywizji kawalerii, a od listopada 1931 w Sztabie Armii Czerwonej (późniejszym Sztabie Generalnym), gdzie był pomocnikiem szefa i szefem sektora, pomocnikiem szefa i szefem oddziału w Wydziale Operacyjnym. Od czerwca 1935 do marca 1938 komenderowany służbowo doMongolskiej Republiki Ludowej jako instruktor kawalerii Armii Ludowo-Rewolucyjnej, w marcu 1939 został dowódcą pułku kawalerii, od stycznia do marca 1940 brał udział wwojnie z Finlandią, od maja 1941 dowodził 7 Brygadą PowietrznodesantowąZachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego. Poataku Niemiec na ZSRR walczył naFroncie Zachodnim w składzie 4 Korpusu Powietrznodesantowego, 4 lipca 1941 został ciężko ranny nadBerezyną, po wyleczeniu we wrześniu 1941 został dowódcą formowanego 2 Korpusu Powietrznodesantowego, który w maju 1942 został przeformowany w 32 Dywizję Piechoty, włączoną w skład47 ArmiiFrontu Zakaukaskiego w celu obronyczarnomorskiego wybrzeżaKaukazu. Od 9 marca do 2 kwietnia 1943 dowodził 11 Gwardyjskim Korpusem Piechoty9 ArmiiFrontu Północno-Kaukaskiego nacierającego naPółwysep Tamański, w lipcu i w październiku 1943 został ranny w walkach, od stycznia do sierpnia 1944 dowodził 108 Korpusem Piechoty42 ArmiiFrontu Leningradzkiego, uczestniczył w wyzwoleniu Ropszy,Krasnogwardiejska,Gdowa i Kojwisto, w zajęciu miasta Uuras (obecnieWysock) i w szturmie naWyborg. W sierpniu 1944 został dowódcą formowanego w Kalininie (Twerze) 39 Gwardyjskiego Korpusu Powietrznodesantowego, przeformowanego w styczniu 1945 w 39 Gwardyjski Korpus Piechoty i włączonego w skład 9 Armii Gwardii, która w lutym 1945 została włączona do2 Frontu Ukraińskiego, następnie3 Frontu Ukraińskiego. Uczestniczył woperacji wiedeńskiej, w tym w szturmie naWiedeń. Po wojnie nadal dowodził korpusem, w październiku 1945 został pomocnikiem szefa Akademii Wojskowej im. Frunzego, 1949-1950 był I zastępcą szefa, a 1950–1952 zastępcą szefa tej akademii ds. pracy naukowej i edukacyjnej, w 1948 został kandydatem nauk wojskowych, a w 1949 docentem. Od września 1953 do marca 1957 był głównym doradcą wojskowym Węgierskiej Armii Ludowej iattaché wojskowym przy Ambasadzie ZSRR naWęgrzech, od marca 1957 do października 1962 szefem katedry Akademii Wojskowo-Inżynieryjnej im. Kujbyszewa, następnie zakończył służbę wojskową. Został pochowany naCmentarzu Nowodziewiczym.
I inne.
