 Michał Matyas (1939) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Michał Franciszek Mieczysław Matyas | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 176 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Michał Franciszek Mieczysław Matyas (ur.28 września1912 wBrzozowie, zm.22 października1975 wKrakowie) –polskipiłkarz grający na pozycjinapastnika,reprezentant kraju,olimpijczyk,trener.
Michał Matyas był jednym z najlepszych międzywojennychpolskichpiłkarzy, a także jednym z najbardziej utytułowanych trenerów w historiipolskiejpiłki nożnej. Podczas kariery piłkarskiej nosił przydomek"Pan Myszka"[1]. Reprezentował barwyLechii Lwów,Pogoni Lwów,Naftowyka Borysław,Dynama Kijów orazPolonii Bytom.
Jako trener prowadziłAKS Chorzów,Pogoń Prudnik, dwukrotniePolonię Bytom, dwukrotnieWisłę Kraków, trzykrotniereprezentację Polski,Wartę Poznań, dwukrotnieStal Mielec, trzykrotnieCracovię,Odrę Opole orazCzarnych Jasło, a także był asystentem wPolonii Bytom.
Michał Matyas karierę piłkarską rozpoczął w 1924 roku w juniorachLechii Lwów, w których występował do 1926 roku. Następnie grał w juniorachPogoni Lwów, z którą w 1929 roku podpisał profesjonalny kontrakt, w której łącznie rozegrał 156 meczów ligowych, w których strzelił 100 goli. Z tym klubem trzykrotnie zdobyłwicemistrzostwo Polski (1932,1933,1935 (Król strzelców – 22 gole).
We wrześniu 1939 roku po zajęciuLwowa przezradzieckich żołnierzy klub przestał istnieć i tym samym Matyas rozpoczął występy wNaftowyku Borysław. Z końcem 1940 roku wraz zAleksandrem Skoceniem,Tadeuszem Jedynakiem,Mieczysławem Górskim iOłehem Łajewskim został przeniesiony doDynama Kijów, w barwach którego Matyas wsezonie 1941 rozegrał 6 meczów ligowych, w których strzelił 2 gole[2][3].
Po zakończeniuII wojny światowej w 1945 roku Michał Matyas w wynikuwysiedlenia Polaków ze Lwowa przeniósł się naGórny Śląsk, gdzie został zawodnikiemPolonii Bytom i już w pierwszym roku gry w tym klubie został uznany najlepszymśląskim zawodnikiem[4]. Posezonie 1948 oraz rozegraniu 16 meczów ligowych i strzeleniu 7 goli, Matyas w wieku 36 lat zakończył piłkarską karierę. Łącznie rozegrał 172 mecze ligowe, w których strzelił 108 goli.
Michał Matyas wreprezentacji Polski w latach 1932–1939 rozegrał 18 meczów, w których strzelił 7 goli. Debiut zaliczył 10 lipca 1932 roku naStadionie Wojska Polskiego wWarszawie w wygranym 2:0 meczu towarzyskim zreprezentacją Szwecji[5], jednak pierwszego gola wBiało–Czerwonych barwach strzelił 2 października 1932 roku, kiedy to w 8. minucie zdobył pierwszego gola w meczu towarzyskim zreprezentacją Rumunii rozegranym naStadionul ONEF wBukareszcie, po pierwszej połowie meczu Matyas został zmieniony przezStanisława Malczyka, a mecz zakończył się zwycięstwem drużyny gości 5:0[6].
W 1936 roku został powołany przez selekcjoneraJózefa Kałużę naturniej olimpijski 1936 wBerlinie, na którym zagrał w jednym meczu: o 3. miejsce zreprezentacją Norwegii, który zakończył się porażkąBiało–Czerwonych 3:2, którzy tym samym zakończyli turniej na 4. miejscu. Ostatni mecz wreprezentacji Polski rozegrał 22 stycznia 1939 roku naParc des Princes wParyżu, kiedy toBiało–Czerwoni przegrali 4:0 zreprezentacją Francji[7].
Michał Matyas po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął karierę trenerską, będąc asystentem trenera wPolonii Bytom, po czym został pierwszym treneremAKS-u Chorzów, potem w 1949 roku zastąpiłWacława Kuchara na stanowisku treneraPolonii Bytom. Był także treneremPogoni Prudnik[8].
W okresie 1 grudnia 1950–31 lipca 1954 roku trenowałGwardię Kraków, z którą wsezonie 1951 wygrał rozgrywki ligowe, jednak w wyniku porażki 2:0 zUnionem Chorzów w finalePucharu Polski, które w tym sezonie były oficjalnymimistrzostwami Polski, tytuł mistrza Polski przyznanoUnionowi Chorzów, natomiast drużynie Matyasa przyznano tytułMistrza Ligi.Gwardia Kraków pod wodzą Matyasa dwukrotnie zajęła 3. miejsce wekstraklasie (1952,1953) oraz dotarła do finałuPucharu Polski1954.
Następnymi klubami w karierze trenerskiej Matyasa były:Warta Poznań (1955–1956),Stal Mielec (1957–1958),Cracovia (1959–1961),Odra Opole (1961), ponownieStal Mielec (1962–1963). W latach 1963–1965 ponownie trenowałPolonię Bytom, z którą w sezonie 1963/1964 dotarł do finałuPucharu Polski orazPucharu Karla Rappana, natomiast w sezonie 1964/1965 zdobyłPuchar Intertoto orazPuchar Ameryki.
Następnie w okresie 1 stycznia 1968–30 listopada 1969 roku ponownie trenowałCracovię, a okresie 1 grudnia 1969–11 czerwca 1970 roku trenowałGórnik Zabrze, z którym w sezonie 1969/1970 zajął 3. miejsce wekstraklasie, zdobyłPuchar Polski, a także osiągnął największy sukces w historii klubowejpolskiejpiłki nożnej, jakim był awans do finałuPucharu Zdobywców Pucharów, który został zdobyty w dramatycznych okolicznościach: po trzech meczach zwłoskąAS Romą zakończonych remisem (1:1, 2:2, 1:1), a po trzecim meczu rozegranym 22 kwietnia 1970 roku wefrancuskimStrasburgu, o awansie do finału zadecydowało losowanie rzutem monetą, które okazało się szczęśliwe dla klubu zGórnego Śląska, który tym samym w finale rozegranym naaustriackiejPraterze wWiedniu spotkał się zangielskimManchesterem City, jednak zakończył się porażkągórnośląskiego klubu 2:1.
Potem ponownie trenowałWisłę Kraków (1970–1971), po raz trzeciCracovię (1972–1973), a ostatnim klubem w karierze trenerskiej Matyasa byłCzarni Jasło, którego trenował w 1975 roku.
Michał Matyas w międzyczasie trzykrotnie byłselekcjonerem reprezentacji Polski (1952, 1954 oraz 1966–1967), którą prowadził łącznie w 12 meczach, których bilans wygląda następująco: 3 zwycięstwa, 3 remisy, 6 porażek, bramki: 13–17. ProwadziłBiało-Czerwonych naturnieju olimpijskim 1952 wHelsinkach, na którym drużyna Matyasa wygrała w rundzie wstępnej zreprezentacją Francji, natomiast w pierwszej rundzie przegrała 2:0 zreprezentacją Danii i tym samym zakończyła udział w tym turnieju.
| Reprezentacja | Rok | Mecze | Bramki |
|---|---|---|---|
 Polska | |||
| 1932 | 2 | 1 | |
| 1933 | 3 | 0 | |
| 1934 | 2 | ||
| 1935 | 4 | 4 | |
| 1936 | 4 | 1 | |
| 1937 | 2 | 1 | |
| 1938 | 0 | 0 | |
| 1939 | 1 | ||
| Łącznie | 18 | 7 | |
| Mecze i gole w reprezentacji | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Lp. | Data | Miasto | Przeciwnik | Wynik | Gol | Rozgrywki | Uwaga |
| 1. | 10.07.1932 | Warszawa |  Szwecja | 2:0 | Mecz towarzyski | ||
| 2. | 02.10.1932 | Bukareszt |  Rumunia | 5:0 |  | do 46' | |
| 3. | 04.06.1933 | Warszawa |  Belgia | 0:1 | do 32' | ||
| 4. | 15.10.1933 |  Czechosłowacja | 1:2 | El. Mundialu 1934 | |||
| 5. | 03.12.1933 | Berlin |  III Rzesza | 0:1 | Mecz towarzyski | ||
| 6. | 21.05.1934 | Kopenhaga |  Dania | 2:4 | |||
| 7. | 23.05.1934 | Sztokholm | Szwecja | 2:4 | |||
| 8. | 12.05.1935 | Wiedeń |  Austria | 2:5 | | ||
| 9. | 18.08.1935 | Katowice |  Jugosławia | 2:3 | | ||
| 10. | 06.10.1935 | Warszawa | Austria | 1:0 | | ||
| 11. | 03.11.1935 | Bukareszt | Rumunia | 1:4 | |||
| 12. | 16.02.1936 | Bruksela | Belgia | 2:0 | |||
| 13. | 13.08.1936 | Berlin |  Norwegia | 2:3 | Igrzyska olimpijskie 1936 | ||
| 14. | 06.09.1936 | Ryga |  Łotwa | 3:3 | | Mecz towarzyski | |
| 15. | 13.09.1936 | Warszawa | III Rzesza | 1:1 | |||
| 16. | 04.07.1937 | Łódź | Rumunia | 2:4 | | ||
| 17. | 12.09.1937 | Warszawa | Dania | 3:1 | |||
| 18. | 22.01.1939 | Paryż |  Francja | 0:4 | |||
Michał Matyas zmarł 22 października 1975 roku wKrakowie w wieku 63 lat. Został pochowany nacmentarzu Rakowickim wKrakowie (kw. XXXVII-16-7)[10].
|
|
|
|
|
|
|
