Meria (ros. ме́ря) – wymarły lud z grupywołżańsko-fińskiejludów uralskich. Zamieszkiwał tereny nad górnąWołgą, na północ i wschód odMoskwy. Posługiwał się wymarłymjęzykiem meria. Najbliższymi krewnymi Merii byli prawdopodobnieMaryjczycy.
Lud o nazwieMerens pierwszy raz pojawia się w „Getice”Jordanesa z VI wieku n.e. jako wasalne plemiękrólestwa gockiego. Następnie Meria jest wspominana przez kroniki skandynawskie i ruskie. W X–XI wieku nastąpił pierwszy kontakt Merii z plemionami ruskimi i już wtedy tereny przez nich zamieszkane zostały włączone doKsięstwa Włodzimiersko-Suzdalskiego. Od tego czasu zaczęła sięrusyfikacja Merii. Istnienie ludu jest poświadczone jeszcze w XIV wieku. Następnie lud roztopił się w etnosiewielkoruskim. Istnieje pogląd, że potomkami Merii jest odłam Maryjczyków zamieszkały nadWietługą iKostromą.
Po Merii pozostało bogate nazewnictwo miejscowe w zamieszkiwanym niegdyś przez nich regionie, z charakterystycznymi sufiksami-bol /-bal i-skol. W rosyjskim spisie powszechnym z 2002 roku część mieszkańcówobwodu kostromskiego ijarosławskiego podała narodowość elifijska i meryjską, choć żaden z poprzednich spisów jej tam nie wykazał. w języku Veps słowo meri oznacza „morze”[1].