Mary Whiton Calkins (ur. w1863, zm. w1930) –amerykańskapsycholog ifilozof.
Początkowo pracowała jako nauczycielkagreki w uczelni dla kobietWellesley College, jednak wkrótce poświęciła siępsychologii – założyła w college'u laboratorium badań psychologicznych. W czasie studiów psychologii naUniwersytecie Harvarda współpracowała zWilliamem Jamesem iHugo Münsterbergiem, pisząc pracę naukową na tematpamięci. Opracowała technikę pamięciową skojarzeń parzystych.
Wypracowała także własną doktrynęfilozoficzną, według którejwszechświat zawiera odrębne jednostki mentalne, umysł ludzki znajduje się na niższym poziomie istnienia, jednak może wznieść się na poziom wyższy stosując się do określonych praw. Umysłowy poziom istnienia jest zawsze osobisty i indywidualny i dlatego też cały wszechświat musi być świadomym, wszechobejmującym i absolutnym bytem. Te teorie zawarła w książkach:The Persistent Problems of Philosophy (1907) (Stałe problemy filozofii) iThe Good Man and The Good (1918) (Dobry człowiek i dobro). Twierdziła, że rozwinęła teorieSamuela Alexandera i nadała im większą spójność.
Znany stał się fakt, że Uniwersytet Harvarda odmówił jej jako kobiecie nadania stopnia doktora i to pomimo doskonałego wyniku egzaminu oraz rekomendacji uczonych:Williama Jamesa iJosiah Royce’a.Radcliffe College zamierzał nadać jej ten stopień, ale odmówiła. Wybrano ją jednak w 1905 (jako pierwszą kobietę) przewodniczącąAmerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego oraz w 1918Amerykańskiego Towarzystwa Filozoficznego. Stopnia doktora nigdy nie otrzymała.