W 1984 został absolwentem szkoły średniej, a w 1992 ukończył historię naUniwersytecie w Lejdzie. Studia łączył z działalnością w Jongeren Organisatie „Vrijheid en Democratie”, organizacji młodzieżowej VVD, której był przewodniczącym w latach 1988–1991[2][3].
W latach 1992–1997 i 2000–2002 był menedżerem ds. zasobów ludzkich w koncernieUnilever, od 1997 do 2000 zatrudniony w Van den Bergh Nederland, spółce powiązanej z poprzednim pracodawcą, w 2002 był dyrektorem ds. zasobów ludzkich w IgloMora Groep, również spółce córce Unilevera[2].
22 lipca 2002 został mianowany sekretarzem stanu spraw społecznych i pracy w pierwszym gabinecieJan Petera Balkenendego. Stanowisko zajmował do 17 czerwca 2004, również w drugim rządzie tego premiera. W 2003 po raz pierwszy wybrany w składTweede Kamer, niższej izbyStanów Generalnych. 17 czerwca 2004 został sekretarzem stanu ds. szkolnictwa wyższego i nauki. W marcu 2006 aktywnie uczestniczył w kampanii VVD w czasie wyborów lokalnych[2].
31 maja 2006 na zjeździe Partii Ludowej na rzecz Wolności i Demokracji został wybrany na nowego lidera ugrupowania, zdobywając 51,5% głosów delegatów. 27 czerwca 2006 zrezygnował ze stanowiska sekretarza stanu, po czym powrócił do pełnienia mandatu deputowanego. Został przewodniczącym frakcji poselskiej VVD w Tweede Kamer[2]. Wwyborach parlamentarnych w listopadzie 2006Partia Ludowa na rzecz Wolności i Demokracji zajęła pod jego przewodnictwem czwarte miejsce i znalazła się w opozycji. Mark Rutte jako lider listy wyborczej (lijsttrekker) ponownie uzyskał mandat poselski, który utrzymywał w 2010, 2012[2], 2017[4] i 2021[5].
Wwyborach parlamentarnych w czerwcu 2010 VVD odniosła zwycięstwo, zdobywając 31 mandatów w parlamencie. Markowi Rutte jako liderowi zwycięskiego ugrupowania przypadła rola sformowania nowego gabinetu. W czasie kampanii wyborczej jego partia opowiadała się za zdecydowanymi cięciami wydatków publicznych (co najmniej 20 mld euro w ciągu 4 lat), ograniczaniem wydatków na administrację, podniesieniem wieku emerytalnego i redukcją zasiłków dla imigrantów[6][7].
9 sierpnia 2010 VVD podjęła rozmowy koalicyjne zApelem Chrześcijańsko-Demokratycznym (CDA) orazPartią Wolności (PVV). Załamały się one jednak na początku września, po miesiącu negocjacji, na skutek sprzeciwu części członków CDA wobec niektórych postulatów PVV, które uznali za zbyt radykalne[8]. 29 września 2010 trzy strony uzgodniły jednak porozumienie na rzecz utworzenia mniejszościowego rządu na czele z Markiem Ruttem, złożonego z członków VVD oraz CDA i wspieranego w parlamencie przez PVV. Porozumienie przewidywało ograniczenie wydatków budżetowych o 18 miliardów euro do 2013, zwiększenie liczby funkcjonariuszy policji, zaostrzenie przepisówimigracyjnych oraz wprowadzenie w kraju zakazu noszeniaburek w miejscach publicznych[9][10]. 2 października 2010 podczas partyjnej konwencji porozumienie koalicyjne ostatecznie zaakceptowali przedstawiciele CDA[11]. 7 października 2010 królowaBeatrycze powierzyła liderowi VVD funkcjęformatora celem utworzenia gabinetu[12][13]. Rząd został zaprzysiężony przez królową 14 października 2010. W jego skład obok premiera weszło 11 ministrów (5 z VVD i 6 z CDA)[14][15].
23 kwietnia 2012 Mark Rutte podał się wraz z gabinetem do dymisji na skutek załamania się rozmów koalicji rządzącej z PVV w sprawie redukcji deficytu budżetowego i ustalenia pakietu oszczędnościowego. Na prośbę królowej jego rząd pozostał u władzy do czasu rozpisania przyśpieszonychwyborów[16], które odbyły się we wrześniu 2012. Wybory te ponownie zostały wygrane przez VVD, partia ta zdobyła 41 miejsc w 150-osobowej Tweede Kamer. Tym razem liberałowie zdecydowali się na większościową koalicję zPartią Pracy (PvdA). 5 listopada 2012 drugi rząd na czele z Markiem Ruttem został zaprzysiężony[17]. W gabinecie poza premierem znalazło się po 6 ministrów z każdego ugrupowania.
Wwyborach z marca 2017 ugrupowanie Marka Ruttego utraciło 8 z 41 mandatów, jednak po raz trzeci z rzędu odniosło wyborcze zwycięstwo[4] Do uzyskania nowej większości 76 miejsc w Tweede Kamer konieczne było zawarcie koalicji przez co najmniej cztery partie. Początkowo rozmowy nad powołaniem nowego rządu dotychczasowego premiera prowadziły VVD, CDA,D66 iZielona Lewica (GL), zakończyły się one jednak niepowodzeniem w maju[18]. Miejsce GL w negocjacjach zajęła wówczasUnia Chrześcijańska (CU). Rozmowy podjęto w czerwcu, wznowiono po kilkutygodniowej przerwie w sierpniu[19]. 9 października ogłoszono zawarcie porozumienia o utworzeniu koalicji rządowej obejmującej VVD, CDA, D66 i CU[20]. Proponowany skład rządu ogłoszono około dziesięciu dni później[21]. Trzeci gabinet Marka Ruttego został zaprzysiężony i rozpoczął urzędowanie 26 października 2017[22].
15 stycznia 2021 Mark Rutte podał swój rząd do dymisji. Motywował to przyjęciem politycznej odpowiedzialności za nieprawidłowe działanie organów administracji skarbowej, które od 2012 bezzasadnie oskarżyły wiele rodzin o wyłudzanie zasiłków na dzieci[23][24]. Zadeklarował pozostanie na czele gabinetu do czasu wyłonienia nowego rządu po zaplanowanych na marzec 2021 wyborach, a także pozostanie liderem VVD i ponownym kandydatem swojej partii na premiera[24]. Wwyborach tych jego ugrupowanie ponownie zajęło pierwsze miejsce (34 mandaty)[5]. Negocjacje nad nową koalicją trwały przez szereg miesięcy. Ostatecznie VVD, CDA, D66 i CU zdecydowały się na odnowienie porozumienia, w konsekwencji 10 stycznia 2022 powstał czwarty rząd Marka Ruttego[25]. Koalicja rozpadła się w związku z niemożnością uzyskania porozumienia co do polityki azylowej[26]; 7 lipca 2023 premier ogłosił dymisję gabinetu[27]. 10 lipca tego samego roku ogłosił rezygnację z aktywności politycznej[28]. W sierpniu tego samego roku na funkcji lidera politycznego VVD zastąpiła goDilan Yeşilgöz-Zegerius[29].
W czerwcu 2024 został kandydatem na sekretarza generalnego NATO[30]. W tym samym miesiącu został wybrany na to stanowisko z kadencją od października 2024[31].
Funkcję premiera Holandii sprawował do 2 lipca 2024, gdy kilka miesięcy powyborach z listopada 2023 został powołanynowy gabinet, na czele którego stanąłDick Schoof[32][33]. Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami 1 października 2024 rozpoczął urzędowanie na stanowisku sekretarza generalnego NATO[34].
.jpg)
