Ten artykuł dotyczy duchownego. Zobacz też:Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.| Sługa BożyKościoła katolickiego | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat | 3 lipca 1910 |
Marian Morawski, właśc.Marian Józef Wojciech Dzierżykraj-Morawski herbuwłasnego[1] (ur.15 października1881 wBudapeszcie, zm.8 września1940 wAuschwitz) – polski duchowny katolicki,jezuita,doktorfilozofii chrześcijańskiej, znawca problematykiekumenizmu, wykładowcadogmatyki szczegółowej,Sługa BożyKościoła katolickiego.
Syn Józefa Morawskiego (1853-1892 lub 1900) iWęgierki, Emilii Stuhlik (1861-1941). Spokrewniony z księdzemMarianem Morawskim (bratem ojca). Uczył się w gimnazjum Św. Mateusza weWrocławiu, następnie wPoznaniu. Maturę zdał wZakładzie Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów w Chyrowie. Podjął studia z zakresu filozofii, sanskrytu i języków orientalnych we Wrocławiu. Od 1903 kontynuował studia wKrakowie na Wydziale FilozoficznymUniwersytetu Jagiellońskiego, a w latach 1905–1906 naUniwersytecie w Pradze. W 1906 powrócił do Krakowa i wstąpił doseminarium duchownego. Po ukończeniu studiów teologicznych na UJ 3 lipca 1910 przyjąłsakrament święceń kapłańskich. Wyjechał następnie doRzymu w celu kontynuacji studiów teologicznych naPapieskim Uniwersytecie Gregoriańskim (doktorat z zakresu filozofii chrześcijańskiej uzyskał 30 lipca 1912). Po powrocie do Polski otrzymał w 1913 nominację na prefektakrakowskiego Seminarium Diecezjalnego i zastępcę katechety w Państwowym Seminarium Nauczycielskim (pracował tu od września 1913 do stycznia 1915). W czerwcu 1915 uzyskał doktorat z teologii na UJ i podjął pracę w Szkole Realnej w Krakowie.
W 1917 wstąpił donowicjatu jezuickiego wStarej Wsi, lecz wkrótce potem został skierowany (jako obywatel pruski) do jednostki sanitarnej wojska pruskiego (sprawował opiekę duchowną nad jeńcami francuskimi, włoskimi i rosyjskimi pracującymi w kopalniach Górnego Śląska). Po klęsce wojskowej Niemiec powrócił do Rzymu i studiował tam filozofię (1919-1920).
Od 1920 prowadził wykłady zteologii dogmatyki szczegółowej (rok szkolny 1920/1921) a także z teologii dogmatycznej biblijnej i języka hebrajskiego na studium krakowskiego seminarium duchownego. Od 1926 wLublinie, gdzie był profesorem dogmatyki szczegółowej w Instytucie Teologicznym „Bobolanum”. Od 1930 do 1932 wykładał też dogmatykę szczegółową naKatolickim Uniwersytecie Lubelskim jako zastępca profesora, a w latach 1932–1934 jako profesor nadzwyczajny.
Od 1934 do 1939 zastępca profesora w katedrze dogmatyki szczegółowej Wydziału Teologicznego UJ, objął wykłady po prof.Macieju Sieniatyckim.
Był autorem skryptów uniwersyteckich z zakresu dogmatyki szczegółowej oraz artykułów i recenzji o tematyce teologicznej. Przed wybuchemII wojny światowej podjął pracę nad fundamentalnym dziełem poświęconym istocie Kościoła i sprawomekumenizmu oraz pracą o teologiiśw. Augustyna. Był ponadto m.in. działaczem „Dziedzictwa bł. Jana Sarkandra”, wygłaszał też liczne prelekcje organizowane na cele społeczne.
10 października 1939 został aresztowany przezGestapo i osadzony w krakowskimwięzieniu przy ul. Montelupich. Od lutego 1940 w więzieniu wWiśniczu. 20 czerwca 1940 został przewieziony doniemieckiego obozukoncentracyjnego KL Auschwitz, gdzie przydzielono mu pracę pisarza rewirowego. Został następnie skierowany do kompanii karnej, pracował przy przewożeniu kamieni, która stanowiła wysiłek ponad jego siły. Został skatowany przez strażników za pomoc udzieloną współwięźniowiŻydowi. Jego ciało spalono w krematorium obozu Auschwitz.