 Maria Krzysztof Byrski (2016) | |||
| Data i miejsce urodzenia | 12 stycznia 1937 | ||
|---|---|---|---|
| Profesor nauk humanistycznych | |||
| Specjalność: indologia: kultura starożytnych Indii, aksjologia, język hindi, sanskryt, kulturoznawstwo – orientalistyka, literaturoznawstwo | |||
| Alma Mater | |||
| Doktorat | |||
| Habilitacja | 1978 | ||
| Profesura | 14 lipca 1992 | ||
| Nauczyciel akademicki | |||
| Uczelnia | Uniwersytet Warszawski | ||
| Ambasador RP w Indiach | |||
| Okres spraw. | 1993–1996 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Odznaczenia | |||
   | |||
| |||
| |||
Maria Krzysztof Byrski (ur.12 stycznia1937 wWilnie[1]) – polskiorientalista,indolog,nauczyciel akademicki,profesornauk humanistycznych,ambasador RP wIndiach (1993–1996).
SynIreny Byrskiej iTadeusza Byrskiego. W czasach studenckich kierował sekcją młodzieży warszawskiegoKlubu Inteligencji Katolickiej. W 1960 ukończył studia z zakresu indologii naUniwersytecie Warszawskim. W latach 1961–1966 mieszkał w Indiach, w 1966 obronił pracędoktorską naBanaras Hindu University(inne języki), zatytułowanąConcept of Ancient Indian Theatre i poświęconą klasycznemu dramatowi indyjskiemu[2][3]. W 1966 rozpoczął pracę na Uniwersytecie Warszawskim[2], kierował tam w latach 1970–1990 sekcją filologii indyjskiej[1][2]. W 1979 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracyMethodology of the Analysis of Sanskrit Drama[2].
Podczaswydarzeń sierpniowych w 1980 przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznychapelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[4]. W tym samym roku współtworzył w Uniwersytecie WarszawskimNSZZ „Solidarność” i został przewodniczącym organizacji związkowej naWydziale Neofilologii. Po ogłoszeniustanu wojennego był członkiem podziemnej komisji uczelnianej związku.
Od 1990 był radcąAmbasady RP w Delhi, a w latach 1993–1996 kierował placówką jako ambasador. 14 lipca 1992 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Po zakończeniu pracy w dyplomacji powrócił na Uniwersytet Warszawski. W latach 1996–2002 był dyrektoremInstytutu Orientalistycznego UW[2]. Został profesorem w Katedrze Azji Południowej naWydziale Orientalistycznym UW, a także dyrektorem Centrum Badań nad Eurazją w stołecznymCollegium Civitas.
Członek Komitetu Nauk o Kulturze, Komitetu Nauk Orientalistycznych oraz Komitetu EtykiPolskiej Akademii Nauk. Był sekretarzemTowarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk. Został członkiem zwyczajnymTowarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był członkiem zarządu warszawskiegoKlubu Inteligencji Katolickiej. W 2010 walne zebranie członków zwyczajnych nadało mu godność członka honorowego KIK, został też członkiem kapituły nagrody „Pontifici – Budowniczemu Mostów”.
Autor ponad stu publikacji, w tym kilku książek[5]. Przełożył zsanskrytu na język polskiManusmryti, czyli traktat o zacności orazKamasutrę, czyli traktat o miłowaniu (obie pozycje wydane w języku polskim w 1985).
Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się:Joanna Jurewicz (1990),Danuta Stasik (1990),Bożena Śliwczyńska (1993).
W 2006 odznaczony ZłotymKrzyżem Zasługi[6], a w 2012 Krzyżem OficerskimOrderu Odrodzenia Polski[7]. W 2022 otrzymałOrder Padma Shri[8].
