| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie | archeolożka |
Margaret Guido (ur.5 sierpnia1912 wBeckenham, zm.8 września1994) –angielskaarcheolożka. Znana również jako Peggy Piggott.
Przyszła na świat jako Cecily Margaret Preston. Jej rodzicami byli Elsie Marie Fidgeon i Arthur Gurney Preston, inżynier wykształcony wCambridge i mistrz żelazny. W młodości interesowała sięrzymskimi monetami[2]. Po śmierci ojca i ponownym zamążpójściu matki wychowywała się u ciotki[3].
W 1933 zdobyła doświadczenie nawykopaliskach prowadzonych przezMortimera iTessę Wheeler wVerulamium[2][3]. Studiowała naUniversity of Cambridge, ale ponieważ kobiety nie miały możliwości ukończyć studiów, w 1934 otrzymaładyplom dla kobiet, ekwiwalentbakalaureatu[4]. W latach 1935–1936 studiowała w Instytucie Archeologii przyKolegium Uniwersyteckim wLondynie. Specjalizowała się w prehistorii Europy zachodniej[5]. W1939 razem z pierwszym mężem jakowolontariuszka wzięła udział w wykopaliskachSutton Hoo, gdzie okrytowczesnośredniowieczny pochówek władcy[6][7]. Była pierwszą osobą, która zauważyła elementy skarbu ukrytego w grobowcu[8].
W 1937 pierwszy raz samodzielnie poprowadziła wykopaliska – badałacmentarzysko w Latch Farm (Hampshire). W latach 40. XX wieku badała metale z późnejepoki brązu oraz pochówek z tego okresu w Orrock (Fife)[9]. W końcu lat 40. XX wieku otrzymała fundusze od Towarzystwa Antykwariuszy Szkocji na przetestowanie modelu rozwoju osadnictwa z epoki żelaza w południowejSzkocji, podjęła więc próbę wyjścia poza badania typologiczne w archeologii osadnictwa[10]. Podczas wykopalisk w Hownam Rings (1948), Hayhope Knowe (1949) i Bonchester Hill (1950) pioniersko przetestowała i udoskonaliła model CBA, ustalając względne ramy chronologiczne dla osadnictwa prehistorycznego w południowej Szkocji. Za badania nad grodziskami (odkopała 6) była ceniona w środowisku naukowym[11][12]. Jej strategia wykopalisk i badań grodzisk wyznaczyła standardy współczesnych badań nad osadnictwem[13].
W latach 1951–1953, oprócz badań w Szkocji, prowadziła wykopaliska wAnglii: na stanowisku Carl Wark na wzgórzu (niedalekoSheffield) i w kompleksieneolitycznymDorchester-on-Thames (Oxfordshire). Najbardziej zaawansowane technicznie wykopaliska prowadziła na terenach podmokłych, na stanowisku Crannog w Milton Loch (Dumfries iGalloway)[3].
W latach 70. XX wieku zajęła się badaniem szklanych koralików, którymi zainteresowała się już 40 lat wcześniej[14]. Podróżowała poWielkiej Brytanii, szukając takich eksponatów z wykopalisk i muzeów. W tym celu poruszała się po kraju m.in.kamperem. W 1978 opublikowała pierwszy tom opracowania o starożytnych brytyjskich koralikach szklanych, opisując okres prehistoryczny irzymski. Tom drugi objął okresanglosaski i został opublikowany po jej śmierci (1999). W latach 70. XX wieku stworzyła specjalistyczne raporty na temat koralików ze stanowiska w Lankhills Winchester,Colchester, Wilsford, Cadbury-Congresbury, Conderton Camp, Castle Copse – wiele innych nie zostało wydanych[3].
W 1977 przeprowadziła się zBath doDevizes. Związała się z Devizes Museum (współcześnieWiltshire Museum)[3].
W 1944 została członkinią Towarzystwa Antykwariuszy wLondynie[3], a w 1946 członkinią Towarzystwa Antykwariuszy Szkocji[15]. W 1981 była współzałożycielką Bead Study Trust oraz Peggy Guido Fund for Research on Beads[14]. W 1984 została wybrana wiceprezeską Towarzystwa Archeologicznego i Historii Naturalnej Wiltshire[5].
Publikowała od lat 30. XX wieku[16]. Szczególnie dużo tekstów dotyczyło badań z wykopalisk z epoki brązu, w której się specjalizowała[9]. W latach 60. i na początku 70. XX wieku wydała cztery przewodniki po archeologii włoskiej: poSardynii (1963),Syrakuzach (1965),Sycylii (1967) i całych południowychWłoszech (1972)[3]. Łącznie napisała ponad 50 książek i artykułów naukowych[16].
Jej metody naukowe uznawano za taktyczne i wydajne – w danym roku prowadziła wykopaliska na jednym wybranym terenie, stosując strategię wybraną pod kątem celów danego badania. Cenione były jej badania w Hayhope Knowe w Scottish Borders (1949), gdzie wykonała wykopaliska na powierzchni 520 m², aby zbadać trzy domy i sekwencję grodzeń. Było to jedno z pierwszych zastosowań takiego podejścia w archeologiiepoki żelaza w północnej Europie. Przez 60 lat kariery naukowej była szanowana za wysokie standardy badań terenowych oraz szybką publikacją wyników w postaci tekstów wysokiej jakości[3]. Oprócz badań naukowych prowadziła wykopaliska na zlecenie wojska. W czasieII wojny światowej kierowała licznymi wykopaliskami ratowniczymi dla Departamentu Zabytków Ministerstwa Robót prowadzonymi na terenach zarekwirowanych dla celów obronnych[3][17].
Podczas studiów poznałaStuarta Pigotta, za którego wyszła za mąż 12 listopada 1936[18]. W 1954 rozstali się, 2 lata później się rozwiedli[5]. Przeniosła się wówczas na Sycylię i na jakiś czas wróciła do panieńskiego nazwiska Preston. W 1957 wyszła za Luigi Guido, którego poznała podczas prowadzenia badań na Sycylii[19][20]. Kiedy w 1959 mąż doznał załamania psychotycznego i został przykuty do łóżka, przez 6 miesięcy opiekowała się nim. Opuścił ją i wrócił na Sycylię. Nie mieli później kontaktu. Rozwiedli się w 1960[19].
Na emeryturze opiekowała się A.W. Lawrence’em, znawcą literatury klasycznej, który zamieszkał z nią po śmierci żony w 1986. Zmarł w 1991[21].
W ostatnich latach życia regularnie odwiedzała byłego męża, Stuarta Piggotta, który był na emeryturze. W 1987 oboje pełnili funkcję prezesa Towarzystwa Archeologicznego i Historii Naturalnej Wiltshire (każde aż do śmierci)[5].
Jej imieniem nazwano Margaret Guido's Charitable Trust, organizację zarządzaną przez Coutts of the Strand, która zapewnia dotacje organizacjom charytatywnym i organizacjom wolontariackim, głównie związanym ze sztuką[14][22]. Zapis na rzecz National Trust pomógł organizacji nabyć łąki otaczająceSilbury Hill w Wiltshire[23].
Muzeum Wiltshire w Devizes jest w posiadaniu niektórych z jej znalezisk i narzędzi[23].
Margaret Guido jako Peggy Piggott została sportretowana wpowieściWykopaliska (2007) o wydarzeniach wokół wykopalisk w Sutton Hoo napisanej przez jej siostrzeńca, Johna Prestona. W filmowej adaptacji o tym samym tytule, wyprodukowanej przezNetflix w styczniu 2021, Margaret została zagrana przezLily James[24].