Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | forma prawna = | liczba członków = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
Zespół powstał w 1878 jako Newton Heath LYR Football Club[1]. W 1902, dziesięć lat po dołączeniu doThe Football League i sześć lat przed pierwszym mistrzostwem kraju, był blisko bankructwa i zmienił swoją nazwę na obecną. W 1910 Manchester United przeniósł się naOld Trafford, na którym do dziś rozgrywa swoje spotkania (jest trzecim pod względem wielkości stadionem piłkarskim w Wielkiej Brytanii). Klub pod wodząMatta Busby’ego zdobyłPuchar Europy w 1968 i było to pierwsze zwycięstwo dla Anglii w tych rozgrywkach. Sukces przypadł dziesięć lat pomonachijskiej katastrofie lotniczej, w której śmierć poniosło wielu pasażerów, w tym ośmiu zawodników pierwszej drużyny. 6 listopada 1986 roku trenerem zespołu zostałAlex Ferguson, który podczas swojej 26-letniej pracy sięgnął po najwięcej sukcesów w historii klubu.
Manchester United jest marką światową wycenianą w 2021 przez „Forbes” na 4,2 miliarda dolarów, co plasuje go na czwartym miejscu wśród klubów piłkarskich, zaBarceloną,Realem Madryt iBayernem[3].
Od 18 do 20 kwietnia 2021 członek i jednocześnie założyciel europejskiejSuperligi[4].
24 grudnia 2023 roku Manchester United poinformował o wykupieniu przez sirJima Ratcliffe'a oraz firmy INEOS 25% akcji klubu[5]. Oficjalnie sir Jim Ratcliffe został współwłaścicielem 20 lutego 2024 roku wykupując 27,7% akcji[6]. 19 grudnia 2024 roku INEOS wykupił kolejne akcje klubu[7].
Pozycje zajmowane przez klub w lidze od 1892 do 2025
Manchester United został założony w 1878 jako Newton Heath LYR Football Club przez pracowników wagonowni kolei Lancashire i Yorkshire w Newton Heath[8]. Początkowo rozgrywał mecze przeciwko innym wydziałom i przewoźnikom kolejowym, a w 1888 został jednym z założycieli The Combination – regionalnej ligi piłkarskiej. Po jednym sezonie rozgrywki rozpadły się, a zespół dołączył do nowo powstałejFootball Alliance, która była rozgrywana przez trzy lata, zanim połączyła się z the Football League. Z tego powodu sezon 1892/1893 drużyna rozpoczęła wFirst Division. W tym samym czasie stała się niezależna od przewoźnika kolejowego i zmieniła nazwę naNewton Heath Football Club. Po dwóch sezonach występów w First Division spadła doSecond Division[8].
W styczniu 1902 klub otrzymał polecenie rozpoczęciapostępowania upadłościowego, ponieważ jego długi wynosiły 2670 funtów, co odpowiada dzisiejszym 210 tysiącom[9][10].Kapitan zespołuHarry Stafford znalazł czterech biznesmenów, w tym Johna Henry’ego Daviesa – późniejszego prezesa klubu. Każdy z nich zainwestował 500 funtów w zamian za udział w prowadzeniu Newton Heath, który następnie zmienił nazwę[11]; 24 kwietnia 1902 oficjalnie powstał Manchester United Football Club[12][13]. Pod wodząErnesta Mangnalla – trenera United w latach 1903–1912 – zespół zakończył rozgrywki Second Division w 1906 roku na drugim miejscu i awansował do First Division. Ligę tę wygrał dwa lata później, pierwszy raz sięgając po mistrzostwo Anglii. Na początku kolejnego sezonu piłkarze Mangnalla triumfowali w premierowej edycjiTarczy Dobroczynności[14], a rozgrywki zakończyli z pierwszym w historii zwycięstwem w Pucharze Anglii. W 1911 roku klub po raz drugi zdobył mistrzostwo kraju, a po zakończeniu kolejnego sezonu Mangnall opuścił Old Trafford i trafił doManchesteru City[15].
W 1922, trzy lata po zakończeniu przerwy w rozgrywkach spowodowanych I wojną światową, Manchester United spadł do Second Division, gdzie występował do 1925 roku. Ponownie został relegowany w 1931, a trzy lata później zajął najniższe w historii miejsce w lidze – 20. w Second Division. Po śmierci głównego sponsoraJ.H. Daviesa w październiku 1927, sytuacja finansowa Manchesteru United pogorszyła się do tego stopnia, że klub prawdopodobnie zbankrutowałby, gdyby nie James W. Gibson, który w grudniu 1931 zainwestował dwa tysiące funtów i przejął nad nim kontrolę. W sezonie 1938/1939, ostatnim przed wybuchem II wojny światowej, zespół zajął 14. miejsce w First Division[16].
W październiku 1945 trenerem Manchesteru United zostałMatt Busby, który objął wielką kontrolę nad selekcją zawodników, transferami i sesjami treningowymi[17]. Busby doprowadził zespół do drugiego miejsca w lidze w 1947, 1948 i 1949, a także do zwycięstwa w Pucharze Anglii w 1948. Cztery lata później klub zdobył pierwsze mistrzostwo Anglii od 41 lat[18]. Wygrał także rozgrywki ligowe w 1956 i 1957. Ówczesny Manchester United media określiły mianem „Dzieci Busby’ego”, ponieważ średnia wieku zawodników wynosiła 22 lata[19]. W 1957 został pierwszym angielskim zespołem, który uczestniczył w Pucharze Europy, mimo obiekcji ze strony the Football League, która w poprzednim sezonie odmówiła udziału w tych rozgrywkachChelsea[20]. Podczas drogi do półfinału, w którym United przegrali zRealem Madryt, drużyna odniosła najwyższe zwycięstwo w historii, pokonując 10:0RSC Anderlecht[21].
Tablica upamiętniająca katastrofę w Monachium
6 lutego 1958, w czasie podróży z ćwierćfinałowego meczu Pucharu Europy zCrveną zvezdą Belgrad, samolot z zawodnikami Manchesteru United, pracownikami klubu i dziennikarzami rozbił się podczas startowania po tankowaniu w Monachium. Wkatastrofie śmierć poniosły 23 osoby, w tym ośmiu piłkarzy –Geoff Bent,Roger Byrne,Eddie Colman,Duncan Edwards, Mark Jones,David Pegg,Tommy Taylor i Billy Whelan. Kilkunastu innych pasażerów zostało rannych[22][23].
Szkoleniowiec zespołu rezerwJimmy Murphy tymczasowo objął pierwszą drużynę, podczas gdy Busby dochodził do zdrowia. Doprowadził on Manchester United do finału Pucharu Anglii, w którym przegrał zBoltonem Wanderers 0:2. Z powodu tragedii jaka spotkała klub,UEFA zaprosiła go do uczestnictwa w kolejnej edycjiPucharu Europy. Mimo zgody the Football Association, the Football League nie pozwoliło drużynie uczestniczyć w tych rozgrywkach, ponieważ się do nich nie zakwalifikowała[24][25]. W latach 60. Busby przebudował zespół, sprowadzając takich piłkarzy jakDenis Law, czy Pat Crerand. Wprowadził także kolejną generację młodych zawodników, z których najbardziej wyróżniał sięGeorge Best. Manchester United zdobył w 1963 roku Puchar Anglii, a w kolejnym sezonie zajął drugie miejsce w lidze. Rok później udało mu się wygrać rozgrywki ligowe, a sukces ten powtórzył także w 1967. W następnej kampanii stał się pierwszym angielskim zespołem, który zdobył Puchar Europy, pokonując w finale 4:1Benficę[26]. W ówczesnej drużynie Manchesteru United występowało trzech zdobywcówZłotej Piłki –Bobby Charlton, Denis Law i George Best[27]. Matt Busby w 1969 zrezygnował ze stanowiska trenera i zastąpił go szkoleniowiec zespołu rezerw, a także były zawodnik klubu – Wilf McGuinness[28].
Bryan Robson był kapitanem Manchesteru United przez 12 lat, więcej niż jakikolwiek inny zawodnik[29]
Manchester United w sezonie 1969/1970 zajął ósme miejsce w lidze, a kolejne rozgrywki rozpoczął słabo. Z tego powodu Busby tymczasowo został trenerem pierwszego zespołu, a McGuinness powrócił na stanowisko trenera drużyny rezerw. W czerwcu 1971 zatrudniono Franka O’Farrella, ale w grudniu 1972 zastąpił go Tommy Docherty[30]. Docherty uchronił Manchester United w tamtych rozgrywkach przed spadkiem, ale w 1974 już mu się to nie udało. W tym czasie Best, Law i Charlton opuścili klub[26]. W pierwszym sezonie w drugiej lidze zespół wywalczył awans, a w 1976 dotarł do finału Pucharu Anglii, w którym przegrał zSouthampton 0:1. Rok później triumfował w tym turnieju, pokonującLiverpool 2:1. Niedługo potem Docherty został zwolniony, ponieważ wykryto jego romans z żoną klubowego fizjoterapeuty[28][31].
Dave Sexton zastąpił Docherty’ego latem 1977. Do zespołu sprowadził między innymiJoego Jordana,Gordona McQueena,Gary’ego Baileya iRaya Wilkinsa. Manchester United przegrał w finale Pucharu Anglii 1979 zArsenalem 2:3, a następnie zajął drugie miejsce w lidze w sezonie 1979/1980. Sexton został zwolniony w 1981, mimo iż zespół wygrał ostatnie siedem meczów pod jego wodzą[32]. Następca Anglika,Ron Atkinson, zakontraktowałBryana Robsona zWest Bromwich Albion za najwyższą kwotę w historii brytyjskiej piłki nożnej. Nowy trener doprowadził Manchester United do dwóch zwycięstw w Pucharze Anglii w ciągu trzech lat (1983 i 1985). W sezonie 1985/1986, w pierwszych 15 meczach, drużyna odniosła 13 wygranych i dwukrotnie zremisowała. Była z tego powodu faworytem do tytułu mistrza kraju, ale ostatecznie zajęła czwarte miejsce. W listopadzie Atkinson został zwolniony[33].
W dzień zwolnienia Atkinsona do klubu przybyłAlex Ferguson (Aberdeen) i jego asystent Archie Knox[34]. Doprowadzili zespół do 11. miejsca w lidze[35]. Mimo zajęcia drugiej lokaty w kolejnym sezonie, rok później Manchester United ponownie zakończył rozgrywki na 11. miejscu[36]. Pojawiły się plotki o planowanym zwolnieniu Fergusona, ale zwycięstwo nadCrystal Palace w finale Pucharu Anglii 1990 uratowało jego posadę[37][38]. W kolejnym sezonie Manchester United zdobyłPuchar Zdobywców Pucharów (po finałowym zwycięstwie nadBarceloną 2:1) i wygrałSuperpuchar Europy, pokonując 1:0 Crveną Zvezdę Belgrad.
Alex Ferguson – trener Manchesteru United w latach 1986–2013
W letnim okienku transferowym klub pozyskał za sumę 1,8 mln euroÉrica Cantonę. W 1992 zespół po raz drugi z rzędu zagrał w finale Pucharu Ligi Angielskiej – tym razem zwyciężył 1:0Nottingham Forest w meczu rozegranym naWembley[33]. W sezonie 1992/1993 drużyna po raz pierwszy od 1967 roku została mistrzem Anglii, a w rozgrywkach 1993/1994 po raz pierwszy od 1957 roku uczyniła to dwa razy z rzędu; wygrała również Puchar Anglii, przez co udało jej się zdobyć pierwszy w klubowej historiidublet[33]. Rok później do zespołu dołączyłAndrew Cole.
Ryan Giggs jest najbardziej utytułowanym zawodnikiem w historii angielskiej piłki nożnej[39]
W 2000 roku kontrakt z klubem podpisał francuski stoperLaurent Blanc. Zespół prowadzony przez Fergusona wygrał Premier League w2000 oraz2001 roku. Mimo że do United pozyskano takie gwiazdy jakRuud van Nistelrooy,Juan Sebastián Verón, czyDiego Forlán, rozgrywki wkolejnym sezonie zawodnicy zakończyli na drugim miejscu.Rok później odzyskali jednak tytuł. Latem 2002 roku Ferguson pozyskał środkowego obrońcęRio Ferdinanda za rekordową sumę 46 mln euro. W 2004 roku Manchester United zdobył Puchar Anglii, pokonując w finale naMillennium Stadium wCardiff 3:0Millwall[44]. W letnim okienku transferowym, poprzedzającym sezon 2005/06, klub sprowadziłPatrice’a Evrę,Parka Ji-Sunga,Nemanję Vidicia orazEdwina van der Sara. Niespodziewanie w ówczesnych rozgrywkach po raz pierwszy od ponad dekady klub nie awansował do fazy pucharowej Ligi Mistrzów. Zajął jednak w lidze drugie miejsce oraz pokonałWigan Athletic w finale Pucharu Ligi. W kolejnych dwóch latach zespół ponownie zostawał mistrzem kraju, a w2008 wygrał także Ligę Mistrzów po pokonaniu w finale na moskiewskichŁużnikachChelsea – 1:1 po dogrywce, 6:5 w rzutach karnych. Był to 759. mecz w barwach „Czerwonych Diabłów”Ryana Giggsa, który pobił tym samym rekord należący do Bobby’ego Charltona[45].
W grudniu zespół wygrałKlubowe Mistrzostwa Świata, a wiosną zdobył trzeci z rzędu tytuł mistrza kraju i sięgnął po Puchar Ligi[46][47]. Piłkarze z Old Trafford wystąpili również w finale Ligi Mistrzów, ale tym razem musieli uznać wyższośćBarcelony, przegrywając naStadio Olimpico wRzymie 0:2.
Latem 2009 roku, za rekordową kwotę 80 milionów funtów, do Realu Madryt został sprzedanyCristiano Ronaldo[48]. Na jego miejsceAlex Ferguson sprowadziłMame Dioufa,Michaela Owena orazAntonio Valencię. W 2010 roku, po pokonaniu w finale Aston Villi, podopieczni Fergusona obronili wywalczony sezon wcześniej Puchar Ligi[49].
Po zajęciu drugiego miejsca w sezonie 2009/2010, Manchester United w 2011 roku wywalczył 19. tytuł mistrzowski[50]. Dotarł także do finału Ligi Mistrzów, w którym ponownie nie dał radyBarcelonie (porażka 1:3)[51].
Latem 2012 roku klub zakupił napastnikaRobina van Persiego. Sezon2012/2013 zespół zakończył zdobyciem 20. tytułu mistrza Anglii – trofeum zapewnił sobie cztery kolejki przed końcem rozgrywek (3:0 zAston Villą). Robin van Persie zdobył ostatecznie 26 bramek i został królem strzelców angielskiej ekstraklasy. W tym samym sezonie United odpadli w 1/8 finałuLigi Mistrzów zRealem Madryt (1:1 w Madrycie, 1:2 w Manchesterze) oraz w ćwierćfinaleFA Cup zChelsea (2:2 w Manchesterze, 0:1 w Londynie).
David Moyes – szkoleniowiec klubu w sezonie 2013/2014
9 maja 2013 ogłoszono, że nowym trenerem Manchesteru United zostałDavid Moyes. Pierwszym transferem Szkota na stanowisku menedżera byłGuillermo Varela. Urugwajski obrońca został zakupiony za 2,8 mln euro z Club Atlético Penarol. Tuż przed zamknięciem okienka transferowego do klubu sprowadzono belgijskiego pomocnikaMarouane Fellainiego za kwotę 27,5 mln funtów. Wraz z odejściemsir Alexa Fergusona karierę piłkarską zakończyłPaul Scholes. 11 sierpnia 2013 roku gracze United pokonali 2:0Wigan Athletic i tym samym wywalczyliTarczę Wspólnoty. Było to pierwsze i zarazem ostatnie trofeum zdobyte z Moyesem. 22 września naEtihad Stadium Manchester United zmierzył się w meczu derbowym zManchesterem City. Zawodnicy z Old Trafford zostali pokonani 1:4. Jedyną bramkę zdobył w 87. minucie meczuWayne Rooney. W zimowym oknie transferowym klub pozyskał hiszpańskiego pomocnikaJuana Matę za rekordową w historii klubu kwotę 37,1 mln funtów[55]. Hiszpan zadebiutował w wygranym przez United 2:0 meczu zCardiff City[56]. 25 marca 2014 na stadionie Manchesteru United drugi raz w sezonie odbyły się derby miasta. Mecz i tym razem zakończył się porażką „Czerwonych Diabłów” (0:3). 22 kwietnia Moyes został zwolniony przez zarząd z funkcji menedżera pierwszej drużyny. Powodem tej decyzji były słabe wyniki zespołu. Prowadzona przez niego jedenastka zajęła dopiero siódme miejsce w ligowej tabeli, nie kwalifikując się nawet doLigi Europy. Tymczasowym następcą Szkota zostałRyan Giggs. Kilka tygodni później na stanowisku zakontraktowano Louisa van Gaala.
Louis van Gaal – menedżer „Czerwonych Diabłów” w latach 2014–2016
19 maja 2014 roku zarząd klubu ogłosił nazwisko nowego szkoleniowca –Louisa van Gaala. Asystentem Holendra zostałRyan Giggs, który po 24 latach gry dla „Czerwonych Diabłów” zakończył piłkarską karierę. Pierwszym transferem trenera był hiszpański pomocnikAnder Herrera. Klub pozyskał go za sumę 29 milionów funtów zAthleticu Bilbao[57]. Debiut pod wodzą menedżera miał miejsce 24 lipca 2014, gdy Manchester United w spotkaniu towarzyskim pokonałLos Angeles Galaxy 7:0[58]. 26 sierpnia 2014 roku pozyskano pomocnikaÁngela Di Maríę za kwotę 59,7 mln funtów – Argentyńczyk został przy tym najdrożej kupionym piłkarzem na Wyspach Brytyjskich[59]. Kolejnym nabytkiem okazał się Kolumbijczyk Radamel Falcao, którego wypożyczono z możliwością pierwokupu. W tym samym okienku zakontraktowano równieżLuka Shawa orazDaleya Blinda; w styczniu piłkarzem United zostałVíctor Valdés. W swoim premierowym sezonie van Gaal zajął 4. miejsce w Premier League, doszedł do ćwierćfinału Pucharu Anglii (przegrywając 1:2 zArsenalem) oraz odpadł w II rundzie Pucharu Ligi, ulegającMK Dons 0:4.
Przed rozpoczęciem kolejnych rozgrywek nabytkiem transferowym zostałMemphis Depay, a po nim do klubu dołączyli:Matteo Darmian,Bastian Schweinsteiger,Morgan Schneiderlin,Sergio Romero orazAnthony Martial. Sezon 2015/2016 zakończył się zwycięstwem Manchesteru United w rywalizacji oPuchar Anglii. W finale zawodnicy z Old Trafford pokonaliCrystal Palace 2:1 po dogrywce. WPremier League zajęli 5. miejsce, odpadli w 1/8 finału Pucharu Ligi zMiddlesbrough (0:0 po dogrywce, 1:3 w rzutach karnych). Przygodę zLigą Mistrzów zakończyli na fazie grupowej; „Czerwone Diabły” zajęły 3. miejsce, premiowane automatycznym awansem do 1/16 finałuLigi Europy – odpadły tam jednak na etapie 1/8 turnieju, ulegając w dwumeczu 1:3Liverpoolowi. 23 maja 2016 roku Louis van Gaal został zwolniony z funkcji menedżera Manchesteru United.
27 maja 2016 roku oficjalna strona internetowa klubu poinformowała, żeJosé Mourinho objął stanowisko menedżera pierwszej drużyny Manchesteru United[60]. Pierwszym transferem nowego trenera był pozyskany zVillarreal CF,Eric Bailly. Następnie zakontraktowani zostaliZlatan Ibrahimović,Henrich Mychitarian orazPaul Pogba. W roli szkoleniowca Portugalczyk zadebiutował 16 lipca 2016 roku w wygranym 2:0 towarzyskim meczu zWigan Athletic. Swój pierwszy sezon rozpoczął od zwycięstwa w meczu oTarczę Wspólnoty naWembley – 2:1 z mistrzem AngliiLeicester City. Podopieczni Mourinho ponownie wystąpili wLondynie 26 lutego 2017 roku, w finalePucharu Ligi, w którym okazali się lepsi odSouthampton, wygrywając 3:2. Rozgrywki oPuchar Anglii zakończyli na ćwierćfinale, przegrywając zChelsea 0:1. Na zakończenie sezonu ligowego klub z Old Trafford uplasował się na szóstej pozycji. 24 maja 2017 roku Manchester United pokonałAFC Ajax 2:0 w finaleLigi Europy, zdobywając trofeum po raz pierwszy w swojej historii[61].
W sezonie 2017/2018 pierwszym transferem zostałVictor Lindelöf, pozyskany za 35 milionów euro zBenfiki. 10 lipca 2017 poinformowano o zakontraktowaniu napastnikaRomelu Lukaku (wcześniejEverton) – za Belga zapłacono 85 milionów euro. Trzecim nabytkiem został, sprowadzony zChelsea,Nemanja Matić. Sezon rozpoczął się 8 sierpnia meczem oSuperpuchar Europy, w którym to Manchester United uległ 1:2Realowi Madryt. 24 sierpnia z klubem ponownie związał sięZlatan Ibrahimović, parafując roczną umowę. 20 grudnia podopieczni Mourinho zakończyli udział w rozgrywkach oPuchar Ligi, przegrywając w ćwierćfinale zBristol City 1:2. 22 stycznia 2018 roku piłkarzem „Czerwonych Diabłów” zostałAlexis Sánchez, pozyskany zArsenalu[62] – w jego miejsce w ramach transakcji „Kanonierzy” sprowadziliHenricha Mychitariana. 25 styczniaJosé Mourinho podpisał z klubem nowy kontrakt, który miał obowiązywać do czerwca 2020 roku, z opcją przedłużenia o kolejny sezon. 13 marca Manchester United odpadł w 1/8 finałuLigi Mistrzów, przegrywając naOld Trafford zSevillą 1:2 (w pierwszym meczu padł bezbramkowy remis). 22 marca klub pożegnał się zeZlatanem Ibrahimoviciem, rozwiązując umowę Szweda[63]. WPremier League Manchester United uplasował się na drugim miejscu. 19 maja 2018 roku „Czerwone Diabły” przegrały w finalePucharu Anglii z Chelsea 0:1.
W kolejnym sezonie zakontraktowani zostali:Diogo Dalot,Fred iLee Grant. 25 września 2018 roku Manchester United odpadł w 3. rundziePucharu Ligi, przegrywając zDerby County po rzutach karnych 7:8 (spotkanie zakończyło się wynikiem 2:2). 18 grudnia 2018José Mourinho został zwolniony z funkcji trenera Manchesteru United[64].
Ole Gunnar Solskjær – trener Manchesteru United od grudnia 2018 do listopada 2021 roku
19 grudnia, dzień po zwolnieniu portugalskiego szkoleniowca, tymczasowym trenerem pierwszego zespołu zostałOle Gunnar Solskjær. W nowej roli Norweg zadebiutował trzy dni później, 22 grudnia, w wygranym 5:1 wyjazdowym meczu przeciwkoCardiff City. 13 stycznia 2019 roku, w spotkaniu przeciwkoTottenhamowi Hotspur, odniósł szóste zwycięstwo w sześciu pierwszych meczach w roli trenera Manchester United, bijąc tym samym rekord SirMatta Busby’ego, który zwyciężył w pięciu pierwszych rywalizacjach. 16 marca 2019 „Czerwone Diabły” odpadły w ćwierćfinalePucharu Anglii, przegrywając 1:2 zWolverhampton Wanderers. Niespełna dwa tygodnie później Solskjær podpisał z klubem trzyletni kontrakt. 16 kwietnia 2019 roku Manchester United odpadł zLigi Mistrzów na etapie ćwierćfinału, przegrywając w dwumeczu 0:4 zFC Barceloną. WPremier League piłkarze z Old Trafford uplasowali się na 6. miejscu.
Pierwszym transferem nowego trenera byłDaniel James, pozyskany zeSwansea City[65]. Następnie zakontraktowani zostaliAaron Wan-Bissaka iHarry Maguire. 29 stycznia 2020 roku Manchester United odpadł w półfinalePuchar Ligi, ulegającManchesterowi City 2:3 w dwumeczu. W zimowym okienku transferowym do klubu dołączyliBruno Fernandes, Nathan Bishop orazOdion Ighalo (wypożyczony do końca sezonu). 19 lipca 2020 „Czerwone Diabły” przegrały zChelsea w półfinalePucharu Anglii (1:3). Wlidze podopieczni Solskjæra zajęli trzecie miejsce. 16 sierpnia 2020 roku Manchester United odpadł zLigi Europy na etapie półfinału, przegrywając 1:2 zSevillą.
W kolejnym sezonie pierwszym transferem był zakupDonny’ego van de Beeka, pozyskanego zAjaxu. Następnie do klubu dołączyliAlex Telles,Edinson Cavani iFacundo Pellistri. Klub z Old Trafford zakończył udział w ówczesnej edycjiLigi Mistrzów na fazie grupowej, zajmując trzecie miejsce w grupie H. 6 stycznia 2021 roku Manchester United przegrał w półfinalePucharu Ligi zManchesterem City (0:2). W zimowym okienku transferowym do klubu dołączyłAmad Diallo. 21 marca „Czerwone Diabły” odpadły w ćwierćfinalePuchar Anglii, przegrywając 1:3 zLeicester City. Na koniec ówczesnegosezonu piłkarze Manchesteru United zostali wicemistrzami kraju. 26 maja 2021 podopieczni norweskiego szkoleniowca przegrali w finaleLigi Europy z hiszpańskimVillarrealem 10:11 po rzutach karnych – w regulaminowym czasie gry było 1:1.
Rúben Amorim – od listopada 2024 roku trener drużyny
1 listopada 2024 rokuRúben Amorim został ogłoszony nowym menedżerem Manchesteru United, podpisując kontrakt do czerwca 2027 roku z opcją przedłużenia o kolejny rok. Oficjalnie tę funkcję objął 11 listopada[108]. Na ławce trenerskiej Manchesteru United zadebiutował 24 listopada 2024 roku w zremisowanym 1:1 meczu przeciwkoIpswich Town[109]. 19 grudnia 2024 roku Manchester United odpadł w ćwierćfinalePucharu Ligi, przegrywając 4:3 zTottenhamem Hotspur[110]. Pierwszymi transferami nowego trenera byli, pozyskani zArsenalu iLecce,Ayden Heaven iPatrick Dorgu[111][112]. 2 marca 2025 roku Czerwone Diabły odpadły w piątej rundziePucharu Anglii, przegrywając po rzutach karnych 3:4 (wynik meczu 1:1) zFulham[113]. 21 maja 2025 roku Manchester United przegrał w finaleLigi Europy 1:0 zTottenhamem Hotspur[114]. WPremier League Czerwone Diabły zajęły 15. miejsce mając siedemnastopunktową przewagę nad strefą spadkową[115].
Logotyp klubu wywodzi się z herbu radyManchesteru, mimo że pozostał z niego tylko statek[122]. Diabeł pochodzi od przydomku zespołu – „Czerwone Diabły”; znajdował się on na programach meczowych i szalikach w latach 60., a na herbie pojawił się w 1970, chociaż na koszulkach do 1971 roku nie było znaku klubu[122].
Na zdjęciu zespołu Newton Heath z 1892 roku piłkarze nosili czerwono-białe koszulki i niebieskie spodenki[123]. W latach 1894–1896 koszulki były zielone i złote[123], a później zostały zastąpione przez białe, noszone wraz z niebieskimi spodenkami[123]. Po zmianie nazwy klubu w 1902, barwy zespołu również przearanżowano. Od tego czasu piłkarze nosili czerwone koszulki, białe spodenki i czarne getry[123]. Do 1922 w trykocie poczyniono tylko kilka zmian. Wówczas barwę koszulek zmieniono na białą, a wokół szyi dodano czerwony kształt w kształcie litery „V”. Podobnego trykotu użyto w finale Pucharu Anglii w 1909. Takie koszulki noszono przez następne pięć lat[123]. W 1934 piłkarze nosili koszulki w wiśniowo-białe pasy, ale w następnym sezonie powrócono do czerwonego stroju[123]. W latach 1959–1965 czarne getry zostały zmienione na białe, a przez następne sześć lat na czerwone. W 1971 roku postanowiono powrócić do czarnych. Piłkarze noszą obecnie jednolite czerwone koszulki, białe spodenki z czerwonymi pasami po bokach oraz czarne getry[124].
Podczas wyjazdowych spotkań piłkarze Manchesteru United nosili najczęściej białe koszulki, czarne spodenki i białe getry, ale były od tego wyjątki. W kampanii 1995/1996 piłkarze ubrani byli na zielono, ale po pięciu spotkaniach zmieniono barwy, ponieważ zawodnicy mieli trudności ze znajdowaniem się nawzajem na boisku[125]. W sezonie 1999/2000 koszulki były granatowe z małymi srebrnymi paskami[126]. Rok później, z okazji stulecia nazwy „Manchester United”, w sprzedaży był dwustronny biało-złoty wyjazdowy trykot, chociaż ten używany przez piłkarzy taki nie był[126]. W rozgrywkach 2011/2012 wyjazdowy trykot składał się z koszulek w czarno-niebieskie paski oraz czarnych spodenek i getrów[127].
Trzeci strój często był niebieski, tak jak w sezonie 2008/2009, kiedy to świętowano 40. rocznicę zdobycia pierwszego w historii klubu Pucharu Europy[128]. Wyjątkami były między innymi koszulki w niebiesko-białe paski noszone w sezonie 1995/1996, czarny trykot trzy lata później oraz białe koszulki z czarno-czerwonymi małymi paskami w latach 2003–2005[126].
Zespół Newton Heath początkowo rozgrywał swoje spotkania naNorth Road, który znajdował się blisko zajezdni kolejowej; jego pojemność wynosiła 12 tysięcy, ale władze uznały, że nie nadaje się na występy w The Football League[129]. W 1887 roku przeprowadzono kilka renowacji, a cztery lata później klub dzięki niewielkim oszczędnościom zakupił dwie trybuny, mogące pomieścić po tysiąc osób każda[130]. Nie ma danych co do liczby kibiców na wielu pierwszych meczach na Norh Road, ale największą frekwencję odnotowano 4 marca 1893 roku. Wówczas na ligowy mecz zSunderlandem przyszło około 15 tysięcy kibiców[131]. Podobna liczba osób oglądała towarzyskie spotkanie z Gorton Villą 5 września 1889 roku[132].
W czerwcu 1893 roku właściciele North Road zmusili klub do opuszczenia obiektu, ponieważ uznali, że nie powinien on pobierać opłat za wstęp na mecze. Następnie Newton Heath przeniósł się naBank Street[133]. Początkowo obiekt ten nie posiadał trybun, ale przed rozpoczęciem sezonu 1893/1894 wybudowano dwie – jedną wzdłuż boiska, a drugą za jedną z bramek[133]. Pierwszy ligowy mecz na nowym stadionie zespół rozegrał 1 września 1893 roku, kiedy to pokonał 3:2Burnley.Alf Farman zdobył wszystkie trzy gole, a spotkanie oglądało 10 tysięcy osób. Na następne ligowe spotkanie zNottingham Forest, które rozegrano trzy tygodnie później, były gotowe już pozostałe trybuny[133]. W październiku 1895 roku, tuż przed wizytą Manchesteru City, klub zakupił od zespołurugby league Broughton Rangers trybunę mogącą pomieścić 2 tysiące kibiców. Jednak z powodu warunków atmosferycznych derbowe spotkanie obejrzało tylko 12 tysięcy osób[134].
W 1902 roku Bank Street został tymczasowo zamknięty przez sąd, ale kapitan zespołu Harry Stafford uzbierał wystarczająco pieniędzy, by zapłacić za następne wyjazdowe spotkanie z Bristol City i znaleźć tymczasowy stadion wHarpurhey na mecz rezerw z Padiham[135]. Następnie nowy prezes Newton Heath, J.H. Davies, zapłacił 500 funtów za postawienie nowej trybuny z miejscami siedzącymi, która może pomieścić tysiąc fanów[136]. W przeciągu czterech lat stadion obudowano kolejnymi trybunami i obiekt mógł pomieścić około 50 tysięcy widzów[136].
Widok na trybunę Stretford End
Po pierwszym tytule mistrza kraju w 1908 roku i zdobyciu Pucharu Anglii rok później Davies przyznał, że nie będzie można rozbudować Bank Street do stanu, jaki sobie wymarzył[136]; w lutym 1909 roku, sześć tygodni przed finałem Pucharu Anglii, klub przeniósł się na Old Traford, wcześniej zakupując ziemię za około 60 tysięcy funtów. ArchitektArchibald Leitch otrzymał budżet w wysokości 30 tysięcy na konstrukcję obiektu; początkowe plany zakładały, że jego pojemność będzie wynosić 100 tysięcy, ale ograniczenia finansowe zmusiły do jej zmniejszenia – do liczby 77 tysięcy. Stadion wybudował Messrs Brameld and Smith of Manchester. Największą frekwencję odnotowano 25 marca 1939 roku, kiedy to półfinał Pucharu Anglii międzyWolverhampton Wanderers aGrimsby Town obejrzało 76 962 widzów[137].
Większość stadionu została zburzona na skutek bombardowań podczas II wojny światowej. Po wojnie klub otrzymał rekompensatę w wysokości 22 278 funtów. Podczas odbudowy obiektu zespół rozgrywał mecze naMaine Road, który należał do Manchesteru City; United zobowiązali się płacić 5 tysięcy funtów rocznie oraz odprowadzać część zysków[138]. Na Old Trafford później zamontowano także dachy – pierwszy z nich pojawił się nad Stretford End, a kolejny na trybunach północnej i wschodniej. Dachy były wspierane przez filary, które przeszkadzały w oglądaniu meczów niektórym kibicom i ostatecznie zastąpiono jewspornikami. Stretford End był ostatnią trybuną, na której je zamontowano. Odbudowę dachu na tej części stadionu zakończono dopiero przed sezonem 1993/1994[28]. 25 marca 1957 roku po raz pierwszy zastosowano czterypylony o wysokości 55 metrów, na których znajdowały się po 54 reflektory. Ich budowa kosztowała 40 tysięcy funtów. Zdemontowano je w 1987 roku i od tego czasu stadion oświetlany jest przez system znajdujący się na dachu każdej z trybun[139].
Z powodu wymagańRaportu Taylora w 1993 roku pojemność Old Trafford musiała zostać zmniejszona do około 44 tysięcy. Dwa lata później północna trybuna została zmieniona na trzypoziomową, dzięki czemu spotkania mogło oglądać o 11 tysięcy osób więcej. Po zakończeniu sezonu 1998/1999 rozbudowano także trybuny zachodnią i wschodnią, co zwiększyło pojemność Old Trafford do 67 tysięcy. Od lipca 2005 roku do maja następnego roku na północno-zachodnim i północno-wschodnim rogach stadionu zamontowano kolejne 8 tysięcy miejsc siedzących. Części z nich użyto 26 marca 2006 roku, kiedy to mecz zBirmingham City obejrzało 69 070 widzów, ustanawiając tym samym nowy rekordPremier League[140]. Rekordowa frekwencja została pobita 31 marca 2007 roku, gdy na spotkanie zBlackburn Rovers przyszło 76 098 fanów – jedynie 114 krzesełek (tj. 0,15% pojemności stadionu) było wówczas wolnych[141]. W 2009 roku, z powodu reorganizacji miejsc siedzących, pojemność stadionu zmalała do 75 957[142][143].
11 marca 2025 roku Manchester United wyraził poparcie dla rządowego programu rozwoju obszaru Old Trafford. W praktyce oznacza to modernizację terenów wokół stadionu i budowę nowego obiektu. Według projektu samoOld Trafford nie zostanie zburzone a nowy stadion mający pomieścić sto tysięcy kibiców będzie wybudowany obok[144].
↑Źródła podają różne daty spotkania i zmiany nazwy. Oficjalne źródła klubowe sądzą, że stało się to 26 kwietnia, ale wydanieManchester Evening Chronicle z 25 kwietnia sugueruje, że nastąpiło ono 24 kwietnia.
Justyn Barnes, Adam Bostock, Cliff Butler: The Official Manchester United Illustrated Encyclopedia. Wyd. trzecie. London: Manchester United Books, 2001.ISBN 0-233-99964-7.
Tom Tyrrell, David Meek: The Hamlyn Illustrated History of Manchester United 1878–1996. Wyd. piąte. London: Hamlyn, 1996.ISBN 0-600-59074-7. Brak numerów stron w książce
Gary James: Manchester: A Football History. Halifax: James Ward, 2008.ISBN 978-0-9558127-0-5. Brak numerów stron w książce
Alex Murphy: The Official Illustrated History of Manchester United. London: Orion Books, 2006.ISBN 0-75287-603-1. Brak numerów stron w książce
Jim White: Manchester United: The Biography. London: Sphere, 2008.ISBN 978-1-84744-088-4. Brak numerów stron w książce
John Devlin: True Colours: Football Kits from 1980 to the Present Day. London: A & C Black, 2005.ISBN 0-7136-7389-3. Brak numerów stron w książce
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
.png){kind=icon}
