Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | forma prawna = | liczba członków = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
W latach 90. zespół dwukrotnie spadł – najpierw zPremier League, następnie zDivision One. Od 2002 roku nieprzerwanie występuje w najwyższej klasie rozgrywkowej.
Skład Manchesteru City, który zdobyłPuchar Anglii w 1904 roku.
Manchester City został założony w 1880 roku jakoSaint’s Marks (West Gorton) przez Annę Connell, córkę proboszcza kościoła pod wezwaniem św. Marka w dystrykcieGorton i dwóch strażników z tegoż kościoła, zarazem pracowników pobliskiej huty. W roku 1887 Manchester City zaczął grać na nowym stadionieHyde Road, położonym w dystrykcieArdwick, na wschód od centrum miasta, i zmienił nazwę naArdwick AFC, by odzwierciedlić przeprowadzkę[1]. Pod tą nazwą w 1892 dołączył dothe Football League jako członek założycielSecond Division, drugiej ligi. Problemy finansowe w sezonie 1893/1894 doprowadziły do reorganizacji klubu, w ramach której jego nazwa została zmieniona naManchester City FC.
Pierwszym osiągnięciem Manchesteru City było wygranie Second Division w 1899 i zarazem awans do najwyższej klasy rozgrywkowej, First Division, ale pierwszym znaczącym trofeum był dopieroPuchar Anglii zdobyty 23 kwietnia 1904 dzięki finałowemu zwycięstwu 1:0 nadBolton Wanderers. City miało zresztą szansę na zdobycie w tym sezonie podwójnej korony, ale ostatecznie drużyna ukończyła rozgrywki ligowe na drugim miejscu w tabeli.
W kolejnych sezonach klub musiał stawić czoła oskarżeniom o nieprawidłowości finansowe, które ostatecznie doprowadziły do zawieszenia siedemnastu graczy, w tym kapitana,Billy’ego Mereditha, w 1906; Meredith wkrótce odszedł doManchesteru United[2]. W 1920 pożar na Hyde Road zniszczył główną trybunę, a trzy lata później klub przeniósł się na nowy, specjalnie dlań wybudowany stadion –Maine Road wMoss Side.
W latach 30. Manchester City dwa razy z rzędu docierał do meczów finałowychPucharu Anglii – w 1933 przegrał zEvertonem, a w 1934 roku wygrał zPortsmouth FC. Trzy lata później triumfował w walce o mistrzostwo Anglii, ale w następnym sezonie spadł z ligi, chociaż strzelił więcej goli niż którakolwiek z pozostałych ekip[3].
Dwadzieścia lat później drużyna, dzięki systemowi taktycznemu zwanemuRevie Plan („planReviego”), dwa razy z rzędu dotarła do finału Pucharu Anglii, pierwszy z nich przegrała (w 1955 zNewcastle United), a wygrała drugi (w 1956 3:1 zBirmingham City; mecz jest znany z powodu występuBerta Trautmanna, który grał w nim, nie wiedząc, iż odniósł poważną kontuzję szyi).
W styczniu 1965, dwa lata po spadku do drugiej dywizji padł rekord najmniejszej frekwencji kibiców na własnym stadionie – 8015 widzów w meczu przeciwko drużynieSwindon Town. W lecie 1965 trenerem klubu zostałJoe Mercer wraz z Malcolmem Allisonem. W pierwszym sezonie pod wodzą Mercera Manchester City wygrał drugą dywizję, a najważniejszymi piłkarzami klubu byli:Mike Summerbee iColin Bell. W sezonie 1967–1968, Manchester City po raz drugi zdobył mistrzostwo Anglii. Kolejne zdobyte trofea to Puchar Anglii w roku1969 orazPuchar Zdobywców Pucharów w roku 1970, uzyskany wWiedniu po zwycięstwie 2:1 nadGórnikiem Zabrze. W tym samym sezonie zespół zdobył takżePuchar Ligi, stając się jednocześnie drugim angielskim klubem, któremu udało się zdobyć puchar krajowy i europejski w tym samym sezonie.
Lata 70. to dalsza walka o laury, zwieńczona dwukrotnie drugim miejscem w lidze, kiedy to zespół dwukrotnie kończył sezon mając stratę jednego punktu do lidera. W 1974 w przegrali finalePucharu Ligi zWolverhampton Wanderers. W ostatnim meczu sezonu 1973/1974 przeciwko derbowym rywalom zManchester United były gracz UnitedDenis Law zdobył gola strzałem piętą, pieczętując spadek United do drugiej ligi[a]. W Pucharze Ligi roku 1976 City pokonało 2:1Newcastle United.
Kolejne lata to znaczna zniżka formy w porównaniu z sukcesami lat 60. oraz 70. 22 listopada 1978 Manchester City pozyskałKazimierza Deynę[4]. Malcolm Allison w 1979 po raz drugi objął posadę menedżera, jednak nietrafione transfery, takie jak kupno Steve’a Daleya kosztowały go utratę stanowiska. W klubie zaczęła się intensywna rotacja szkoleniowców – w samych latach 80. było ich ośmiu. W 1981 City dotarło do finałuPucharu Anglii, w którym uległoTottenhamowi Hotspur. W latach 1983 i 1987 klub spadł do niższej ligi. Pod wodząPetera Reida zespół odbudował się w Division One, dwukrotnie kończąc rozgrywki w pierwszej piątce. Była to jednak tylko chwilowa zwyżka, po odejściuReida zespół ponownie popadł w marazm. City było jednym z założycieliPremier League, jednak w 1992 po raz kolejny spadło do Division One. Po dwóch sezonach spędzonych w tej lidze City zostało pierwszym w historii zespołem ze zwycięstwem w europejskim pucharze, który spadł do trzeciej ligi.
Po spadku klub przeszedł gruntowną wewnętrzną reformę pod rządami nowego prezesa, Davida Bernsteina, który m.in. wprowadził znacznie wydajniejszą kontrolę finansową[5]. City awansowało poziom wyżej już w pierwszym sezonie, po dramatycznym meczu zGillingham. W następnym sezonie zespół znów awansował, jednakPremier League okazało się zbyt mocne dla City, co skończyło się kolejnym spadkiem w 2001. Jako menedżer zatrudniony zostałKevin Keegan, prowadząc zespół do szturmu na pierwszą ligę w sezonie 2001/2002, kiedy to klub pobił rekordy liczby zdobytych punktów i strzelonych bramek w jednym sezonie[6].
Sezon 2002/2003 był ostatnim, w którym Manchester rozgrywał mecze naMaine Road. Wygrał wówczas derby Manchesteru 3:1, na co musiał czekać aż 13 lat[7]. City zakwalifikowało się także doPucharu UEFA, ponieważ zwyciężył w rankingu Fair-Play. Po raz pierwszy od 25 lat Manchester zagrał w europejskich pucharach[8]. W roku 2003The Citizens zaczęli grać na nowym stadionie o nazwieCity of Manchester Stadium.
W marcu 2005Kevin Keegan opuścił klub, a pełniącym obowiązki menedżera zostałStuart Pearce, który poprowadził zespół do ośmiu zwycięstw z rzędu, co niemalże pozwoliło zespołowi zakwalifikować się do europejskich pucharów. Pearce został nagrodzony pełnoprawną rolą menedżera. Do listopada 2005 roku City utrzymywało się w pierwszej szóstce. Forma spadła jednak w drugiej połowie sezonu, co poskutkowało 15 pozycją na zakończenie rozgrywek.
W sezonie 2006/2007 City miało problemy ze strzelaniem bramek, zwłaszcza w meczach przed własną publicznością. Dość powiedzieć, że zespół zdobył na swoim boisku jedynie 10 goli, co stanowiło nowy rekord (Sunderland w sezonie 2002/2003 zdobył bramek 14, zaś rekord należał doWoolwich Arsenal, który w sezonie 1912/1913 strzelił 11 goli)[9]. W ostatnich dwóch domowych meczach sezonu zawodnicy City nie wykorzystali dwóch rzutów karnych i zakończyli sezon na 14 pozycji. Dopełnieniem tego sezonu było zwolnieniePearce’a i jego sztabu szkoleniowego.
NastępcaPearce’a,Sven-Göran Eriksson, przejął stery w zespole w lipcu 2007, po opuszczeniu stanowiska selekcjonera zespołu narodowegoAnglii[10]. City zakwalifikowało się do Pucharu UEFA poprzez ranking fair play. Eriksson zabrał drużynę na tournée po Tajlandii i Hongkongu, po czym 2 czerwca 2008 został zwolniony ze stanowiska[11]. Dwa dni później jego posadę objąłMark Hughes[12].
19 grudnia 2009 zwolnionoMarka Hughesa i zatrudnionoRoberto Manciniego[16]. City zakończyło sezon na piątym miejscu oraz zakwalifikowało się do Ligi Europejskiej 2010/2011, gdzie dotarli do 1/8 finału. Przed rozpoczęciem rozgrywek 2010/11 The Citizens dokonali wielu transferów. Zespół opuściłRobinho, natomiast do klubu przybyli:Jérôme Boateng,Yaya Touré,David Silva,Aleksandar Kolarov,James Milner orazMario Balotelli. W trakcie zimowego okienka transferowego, Roberto Mancini pozyskał najlepszego strzelcaBundesligi –Edina Džeko. 16 kwietnia 2011 drużyna zdobyłaPuchar Anglii pokonując w półfinaleManchester United, a w finale –Stoke City. Temu osiągnięciu nadano historyczny wymiar, ponieważ było to pierwsze ważne trofeum zdobyte po ponad 30-letniej przerwie. 10 maja 2011 klub zakwalifikował się po raz pierwszy w swojej historii doLigi Mistrzów. Z końcem sezonu 2010/11 City zajęło (kosztemArsenalu) 3. miejsce w tabeli, równając się zChelsea F.C., która przewagą bramek zakończyła występy na drugiej pozycji.
W letnim okienku transferowym 2012/2013 Manchester City pozyskał:Jacka Rodwella,Maicona,Javiego Garcíe,Matije Nastasicia orazScotta Sinclaira. Transfery te miały bardziej na celu załatać dziury w klubie niż decydować o jego sile, ponieważ z klubu odeszli:Nigel de Jong,Owen Hargreaves,Emmanuel Adebayor,Adam Johnson orazStefan Savić. Ponadto w zimowym okienku transferowym po poważnych sprzeczkach zRoberto Mancinim doA.C. Milanu został sprzedanyMario Balotelli. City osłabiane przez liczne kontuzje czołowych graczy zespołu ostatecznie zajęło drugie miejsce w lidze. W Lidze Mistrzów zostali ulokowani w grupie śmierci (Real Madryt,Borussia Dortmund orazAFC Ajax). Manchester City ostatecznie zajął ostatnie miejsce w grupie, nie łapiąc się nawet do Ligi Europejskiej. Jeśli chodzi o Puchar Anglii to podopieczni treneraManciniego zostali pokonani w finale przez spadkowiczaPremier LeagueWigan Athletic 0:1. Ten mecz ostatecznie zadecydował o zwolnieniu Roberto Manciniego z klubu. Jego funkcję tymczasowo objął były asystent WłochaBrian Kidd, który poprowadził zespół w ostatnich dwóch meczach ligi przeciwkoNorwich orazReading. Mecz przeciwko Norwich zakończył się porażką Obywateli 2:3, zaś spotkanie z Reading podopieczni Anglika wygrali 2:0.
Etapem przygotowującym do nowego sezonu był turniej „Premier League Asia Trophy”, w którym oprócz Manchesteru City, wystąpiłTottenham,Sunderland orazSouth China. 24 lipca „The Citizens” rozegrali pierwszy mecz właśnie przeciwko chińskiemu zespołowi. Spotkanie zakończyło się wygraną Obywateli 1:0. 27 lipca Manchester City zmierzył się w finale turnieju zSunderlandem, pokonując„Czarne Koty” 1:0[23].
Następnym krokiem przygotowującym do rozgrywekPremier League był niemiecki turniej „Audi Cup”, gdzie oprócz zawodników Obywateli brały udział takie kluby jak:Bayern Monachium,A.C. Milan czySão Paulo[24]. 31 lipca odbył się pierwszy półfinał turnieju, w którym Manchester City zmierzył się z A.C. Milanem[25]. Podopieczni treneraManuela Pellegriniego pokonali zespół prowadzony przez WłochaMassimiliano Allegriego 5:3. Dzień później naAllianz Arenie odbył się finał turnieju, w którym wystąpili zawodnicy „The Citizens” oraz piłkarzeBayernu Monachium. Mecz zakończył się porażką Obywateli 1:2, mimo że do 61 minuty utrzymywał się wynik 1:0, po goluÁlvaro Negredo. Ostatecznie Manchester City zakończył turniej na drugim miejscu. 10 sierpnia odbył się ostatni sprawdzian przed pierwszą kolejką angielskiej Premier League. Obywatele rozegrali towarzyski mecz zArsenalem, w którym ulegli 1:3[26]. 1 września tuż przed zamknięciem okna transferowego Manchester City pozyskał za 5 mln euro Argentyńskiego obrońcęMartína Demichelisa. W Lidze Mistrzów Manchester został ulokowany w grupie „D”, gdzie znajdowały się takie zespoły jak: Bayern Monachium,CSKA Moskwa iViktoria Pilzno. „The Citizens” wygraną 3:2 z Bayernem Monachium zakończyli eliminacje fazy grupowej na drugim miejscu i tym samym po raz pierwszy w historii klubu awansowali do 1/8 finału Champions League. Tam ulegli w dwumeczu 1:4Barcelonie.
2 marca 2014 Manchester City wygrałCapital One Cup pokonując w finale na Wembley 3:1Sunderland. Tym samym Obywatele zdobyli swoje pierwsze trofeum pod wodzą Manuela Pellegriniego. 11 maja 2014 roku piłkarze „The Citizens” zdobyli czwarte w historii mistrzostwo Anglii, pokonując w ostatniej kolejce sezonu 2:0West Ham United. Obywatele zdobyli 86 punktów i strzelili 102 bramki. W maju 2014 UEFA ukarała City z powodu naruszenia zasad Finansowego Fair Play; dodatkowo klub został zmuszony do zapłacenia 60 mln euro oraz ograniczenia liczby zawodników z 25 do 21, występujących wLidze Mistrzów przez kolejne dwa sezony[27].
W czerwcu 2014 klub pozyskał dwóch nowych zawodników. Do zespołu dołączył pozyskany na zasadzie wolnego transferuBacary Sagna oraz kupiony za 12 milionów funtów brazylijski pomocnikFernando. Kilka tygodni później nowym piłkarzem klubu zostałWilly Caballero. Wraz z początkiem sierpnia ogłoszono, że na półroczne wypożyczenie przyjdzieFrank Lampard, gdyż jego nowy klubNew York City występy w MLS zaczynało dopiero od lutego. Kilka dni później„Obywatele” zakontraktowaliEliaquima Mangale. Francuski stoper kosztował „The Citizens” 50,5 mln euro (30,5 miliona otrzymał klub zawodnika, zaś pozostałe 20 City przelało na konta prywatnych udziałowców). Manuel Pellegrini o Mangale zabiegał już w tamtym roku, leczFC Porto nie zgodziło się na transfer piłkarza. Przed rozpoczęciem sezonu decyzją trenera sprzedani zostaliJavi García iJack Rodwell, a na zasadzie wolnego transferu zespół opuściliCostel Pantilimon,Joleon Lescott orazGareth Barry.
W styczniu 2015 z powodu kontuzji kluczowych napastników Manuel Pellegrini zmuszony był do zakupu snajpera. Wybór Chilijczyka padł naWilfrieda Bony’ego, Iworyjczyk podpisał 4,5-letni kontrakt, a kwota całej transakcji zamknęła się w granicach 25 milionów funtów[28]. Ostatecznie Manchester City zakończył sezon na drugim miejscu z ośmiopunktową stratą do lideraChelsea.
Po słabym sezonie wiele mówiło się o zwolnieniu dotychczasowego menedżeraManuela Pellegriniego, jednak ostatecznie zarząd pozostawił Chilijczyka na stanowisku. Pierwszym poważnym wzmocnieniem „The Citizens” był sprowadzony zLiverpoolu 20-letni skrzydłowyRaheem Sterling, który kosztował 62 mln euro.
Manchester City zajął po raz pierwszy w historii pierwsze miejsce w grupie Champions League wyprzedzając włoski Juventus w sezonie 2015/16.
Fazę grupową City zakończyło na drugim miejscu, zaFC Barceloną. W 1/8 finału od zespołu Guardioli lepsi okazali się graczeAS Monaco (pierwszy mecz wygrany 5:3, lecz w Monako porażka 1:3).
12 sierpnia City rozegrało pierwszy meczPremier League, w którym wygrali 2:0 z ekipąBrighton. W następnej kolejce przyszło im mierzyć się zEvertonem u siebie. Ten mecz zakończył się remisem 1:1. Następnie przez 18 kolejek ekipa Guardioli zwyciężała każdy mecz w lidze. Znakomitą passę przerwał mecz zCrystal Palace F.C., gdzie padł bezbramkowy remis. Tak rewelacyjna forma w lidze pozwoliła City po 22 kolejkach mieć przewagę 15 punktów nad drugimUnited.
W zimowym okienku transferowym City aktywowało klauzulęAymerica Laporte, który stał się najdroższym zawodnikiemThe Citizens w historii. Klub z Manchesteru zapłacił za francuskiego stopera 65 mln euro. W ostatnim dniu okienka transferowego doEvertonu wypożyczonoEliaquima Mangale.
Faza pucharowaLigi Mistrzów dlaObywateli rozpoczęła się starciem zFC Basel. Drużyna City pokonała zespół ze Szwajcarii 5:2 w dwumeczu i awansowała do ćwierćfinału, gdzie przyszło im się zmierzyć zLiverpoolem. Pierwszy mecz naAnfield wygrali gospodarze aż 3:0. Ekipa Guardiolii nie zdołała odrobić strat i naEtihad Stadium drużynaThe Reds wygrała 1:2.
15 kwietnia 2018 po przegranym meczuManchesteru United 0:1 zWest Bromwich Albion Manchester City oficjalnie zdobył mistrzostwoPremier League. Ostatecznie sezon zakończyli zdobywając 100 punktów ze 32 zwycięstwami, 4 remisami i 2 przegranymi. 2 dni po zwycięstwie kontrakt z City przedłużyłEderson, a następnie trenerPep Guardiola[29].
WLidze Mistrzów Manchester City wygrał swoją grupę zOlympique Lyon,Szachtarem Donieck iTSG 1899 Hoffenheim. W 1/8 finału Ligi Mistrzów Manchester City mierzył się zFC Schalke 04; pierwszy mecz zakończył się wyjazdowym zwycięstwem ekipy Guardioli 2:3. Mecz u siebie City wygrało 7:0. W ćwierćfinale ulegli drużynieTottenhamu (przegrana 0:1 na wyjeździe i zwycięstwo 4:3 u siebie).
Manchester City zdobyłmistrzostwo Anglii po raz 6. w historii wyprzedzającLiverpool o punkt. W tym sezonie Premier LeagueObywatele przegrali 4 spotkania zremisowali dwukrotnie i 32 razy zwyciężyli[30].
18 maja Manchester City wygrał w finalePucharu Anglii pokonującWatford aż 6:0, stając się pierwszym zespołem w Anglii, który wygrał wszystkie krajowe trofea w jednym sezonie. Dzień po wygranejVincent Kompany ogłosił, że odchodzi z Manchesteru City, kapitanThe Citizens spędził na Etihad 11 lat, występując w 360 spotkaniach strzelając 20 goli i 11 razy asystując.
Pierwszym ruchem City w letnim oknie transferowym było sprowadzenie pomocnikaAtletico MadrytRodriego, aktywując klauzulę wykupuThe Citizens zapłacili za Hiszpana 70 milionów euro[31]. Do klubu dołączył również sprzedany rok wcześniej doPSV Eindhoven hiszpański obrońca Angeliño[32]. 7 sierpnia Manchester City potwierdził kupnoJoão Cancelo zJuventusu, natomiast do włoskiego klubu odszedłDanilo[33]. Zostali sprzedani takżeDouglas Luiz,Fabian Delph iManu García. Po wygaśnięciu kontraktu zespół opuściłEliaquim Mangala, ale przede wszystkim kapitanThe CitizensVincent Kompany.
The Citizens pokonaliLiverpool F.C. w meczu oTarczę Wspólnoty po rzutach karnych 5:4 (w regulaminowym czasie gry padł wynik 1:1).
W Champions League zajęli 1. miejsce w grupie tracąc punkty tylko dwa razy w meczach zAtalantą (1:1) iSzachtarem (1:1). W 1/8 finału Ligi Mistrzów Manchester City wyeliminowałReal Madryt. W ćwierćfinale drużyna z Manchesteru uległa ekipieOlympique’u Lyon 1:3.
Pierwszym transferem w letnim okienku było pozyskanieFerrana Torresa zValencii[34]. 5 sierpnia ogłoszono, żeNathan Aké dołączy do zespołuThe Citizens[35]. Oprócz Holendra, formację obronna wzmocnił jeszcze Rúben Dias z Benfiki Lizbona. W odwrotnym kierunku powędrował natomiastNicolás Otamendi[36]. Wcześniej zespół opuściłLeroy Sané, którego pozyskałBayern Monachium[37].
W sezonie 2020/21 Manchester City pierwszy raz w swojej historii zagrał w finale Ligi Mistrzów. Mecz przegrał, ulegając LondyńskiejChelsea 1:0.
W decydującym meczu sezonuObywatele podejmowali piłkarzyAston Villi. Po 69 minutach piłkarze Manchesteru City przegrywali 0:2, oddalając się od 8. mistrzostwa Anglii. Losy spotkania odwrócił wicekapitan,Gündoğan, który strzelił 2 gole po wejściu na boisko. Jego zmiana zagwarantowała gospodarzom zwycięstwo 3:2, a w rezultacie zdobycieMistrzostwa Anglii.
10 czerwca 2023Obywatele wygrali finałLigi Mistrzów UEFA pokonującInter Mediolan 1:0 po goluRodriego. Tym samym Manchester City zdobyłpotrójną koronę, która była pierwszą w Anglii od czasuManchesteru United z sezonu 1998/1999[38]. Najlepszy strzelcem zespołu zostałErling Haaland, który w 53 meczach zdobył 52 gole (zdobywając przy tym koronę króla strzelców Premier League i Ligi Mistrzów).
W sezonie 2024/2025 Manchester City przerwał passę 4 mistrzostw zdobytych z rzędu zajmując 3. miejsce w lidze (zaLiverpoolem iArsenalem)[39].
BarwyCitizens to błękit i biel. Tradycyjne stroje wyjazdowe były albo kasztanowe, albo (od lat 60.) czerwono-czarne, w ostatnich latach jednak w użyciu są także inne kolory. W sezonie 2004/2005 zespół nosił białe koszulki, fioletowe spodenki i białe getry, zaś w następnym stroje wyjazdowe były już w całości granatowe. Natomiast w sezonie 2006/2007 stroje były czarne z szarym paskiem. W starciach na wyjeździe z zespołami z Premiership, których stroje podstawowe były ciemnoniebieskie, City najczęściej występowało w trzecim komplecie, na który składały się żółta koszulka oraz czarne spodenki i getry. W jednym z programów meczowych próbowano usprawiedliwiać ten wybór, tłumacząc, że żółty kolor nawiązuje do barw strojów z lat 50. i 60. W rzeczywistości jednak kolor ten był bursztynowy z kasztanowym paskiem i używano go bardzo rzadko.
Od sezonu 2007/2008 białe paski pojawiły się zarówno na koszulkach wyjazdowych (fioletowe z białymi paskami), jak i domowych (błękitne z białymi paskami). Do dyspozycji zespół ma też trzeci zestaw – białe koszulki z poprzecznym błękitnym paskiem, błękitne spodenki i białe getry.
Nie jest jasne dlaczego klub gra w takim zestawie kolorów, są jednak dowody, że błękit jest kolorem Manchesteru co najmniej od 1892 roku. Według jednej z plotek przywiązanie do tego koloru jest łączone z ruchemwolnomularskim. Według broszury zatytułowanejFamous Football Clubs – Manchester City, opublikowanej w 1940 roku zespół pierwotnie, jeszcze jakoWest Gorton (St. Marks) nosił szkarłat i czerń. Według relacji datowanych na rok 1884 zawodnicy nosili czarne koszulki z białym krzyżem, podkreślające chrześcijańskie korzenie klubu[40]. Pomysł na czerwono-czarne stroje wyjazdowe wyszedł od ówczesnego asystenta menedżeraMalcolma Allisona, który twierdził, że użycie barwMilanu natchnie zespół do zwycięstw[41].
Obecny herb został ustanowiony jako oficjalny w 1997 roku, ponieważ wcześniejszy emblemat nie mógł zostać zarejestrowany jakoznak towarowy. Jest on wzorowany naherbie miastaManchester i składa się z tarczy na tle złotego orła. Na tarczy widnieje statek, reprezentującyKanał Manchesterski oraz, w dolnej części, trzy ukośne linie, symbolizujące trzy rzeki, które płyną przez miasto. Na dole herbu widnieje dewiza złacińską sentencjąSuperbia in Praelia („dumni w walce”). Nad orłem znajdują się trzy gwiazdy, będące motywem czysto dekoracyjnym[42].
W przeszłości City miało dwa inne herby. Pierwszy, zaprezentowany w 1970 roku, bazował na wzorze używanym w oficjalnych korespondencjach klubu od późnych lat 60. Herb ten był okrągły, na obwodzie znajdowała się nazwa klubu, w środku zaś tarcza, identyczna z tą używaną współcześnie. Emblemat ten został zastąpiony w roku 1972 w wersję, w której górną część tarczy zastąpiono czerwoną różą zLancashire. W wypadku występów w finałach ważnych imprez klub nie używa oficjalnego loga zespołu, zastępując je herbem miasta, co ma podkreślić dumę z reprezentowania Manchesteru. Ta tradycja pochodzi z czasów, gdy na koszulkach nie było herbu, jednak przetrwała do czasów współczesnych[43].
Obecnym stadionem zespołu jestEtihad Stadium, nowoczesny 48-tysięcznik, usytuowany we wschodnim Manchesterze. Jest on własnością miasta, na stałe wynajmowaną przez City. Zespół przeniósł się na ten obiekt po zakończeniu sezonu 2002/2003, opuszczającMaine Road. Wcześniej stadion nazywał się City of Manchester Stadium, jednak w lipcu 2011 nazwa stadionu została sprzedana sponsorowi Obywateli,emirackim liniom lotniczymEtihad Airways.
Przed przeprowadzką City zainwestowało w obiekt około 35 milionów funtów, dzięki czemu obniżono płytę boiska pod poziom gruntu, dodano nowy rząd siedzeń oraz wybudowano trybunę północną. Meczem inauguracyjnym było spotkanie zFC Barceloną, zakończone zwycięstwem 2:1. Pierwszym strzelcem gola na nowym obiekcie byłNicolas Anelka[44].
W przeszłości Manchester City występował na wielu innych boiskach. W latach 1880–1887, po występach na pięciu różnych obiektach klub w końcu osiadł naHyde Road, gdzie grał przez 36 lat. Po pożarze, który zniszczył główną trybunę w roku 1920 zaczęto rozglądać się za nowym stadionem. W 1923 klub przeniósł się naMaine Road, nazywanym przez projektantów „Wembley Północy”. Stadion ten mógł pomieścić 84 tysięcy ludzi i był świadkiem najwyższej frekwencji w historii meczów drużyn klubowych w Anglii, kiedy to 84 569 kibiców oglądało zwycięstwo zeStoke City w ramachPucharu Anglii[45]. Maine Road było kilkukrotnie rozbudowywane w ciągu 80 lat, jednak w 1995 jego pojemność została ograniczona do 32 tysięcy co zmusiło zespół do przeprowadzki naCity of Manchester Stadium. Pojemność nowego stadionu to 47 726 co plasuje obiekt na piątym miejscu wPremier League.
Manchester City posiada wielu oddanych fanów. Od czasu przeprowadzki naCity of Manchester Stadium, średnia frekwencja na meczach plasowała się w pierwszej szóstce w kraju[46]. W sezonie 2006/2007 średnia nieznacznie spadła, na każdy mecz przychodziło około 40 tysięcy kibiców. Nawet w późnych latach 90., kiedy to klub dwukrotnie w ciągu trzech lat relegowano do niższej klasy rozgrywkowej, udało się osiągnąć średnią na poziomie 30 tysięcy kibiców. Warto zauważyć, że wLeague One (wówczas Divison One) średnia wynosiła niecałe 8 tysięcy[47]. Badanie zlecone przez zespół wykazały, że klub może poszczycić się bazą fanów wynoszącą 886 tysięcy osób w Wielkiej Brytanii oraz ponad 2 milionami osób na całym świecie[48].
Manchester City posiada wiele fan clubów, z czego trzy są oficjalne: Official Supporters Club, Centenary Supporters Association oraz International Supporters Club. Publikowanych jest kilka fanowskich magazynów, takich jak najstarszy –King of the Kippax, czy teżCity till I Cry.
Znani kibice City to na przykład braciaLiam iNoel Gallagher z pochodzącego zManchesteru zespołu rockowegoOasis. 27 i 28 kwietnia 1996 roku zespół zagrał naMain Road koncert, zapis którego ukazał się na wideo...There And Then później tego samego roku.
Hymnem fanów jest „Blue Moon”, który pomimo melancholijnego nastroju jest skomponowany z zapałem godnym heroicznego hymnu. Kibice City uważają, że nieprzewidywalność jest wrodzoną cechą zespołu. Zgodnie z tą zasadą wszelkie niespodziewane rezultaty i osiągnięcia są określane jako „typowe dla City”[49]. Jako przykłady podawane są takie wydarzenia, jak na przykład bycie pierwszymi obrońcami tytułu relegowanymi do niższej ligi (w 1938) czy zdobycie i stracenie ponad 100 bramek w jednym sezonie (1957/1958) jako pierwszy zespół w historii[50]. City to także jedyny zespół, który pokonałChelsea w sezonie 2004/2005. Dalej w tym samym sezonieOldham Athletic, zespół grający dwie klasy rozrywkowe niżej wyeliminował Manchester zPucharu Anglii, co także określono jako „typowe dla City”.
Największym rywalem City jest derbowy rywal,Manchester United. Mecze pomiędzy tymi zespołami nazywane sąDerbami Manchesteru. W odróżnieniu od innych wielkich rywali z tych samych miast, jak to ma miejsce wGlasgow czySewilli, rywalizacja między City a United nie bierze się z różnic religijnych. PrzedII wojną światową, kiedy wyjazdy na mecze wyjazdowe były rzadkością, wielu kibiców uczęszczało na mecze obydwu drużyn. Praktyka ta trwała w latach 60., lecz później, gdy koszty transportu malały, a bilety drożały, kibicowanie dwóm zespołom stało się rzadkością.
Według popularnego stereotypu kibic City pochodzi z samego miasta, kiedy to zwolennik United wywodzi się z jego okolic. w 2002 roku badania przeprowadzone przezManchester Metropolitan University wykazały, że City ma proporcjonalnie więcej kibiców mieszkających w mieście niż rywal. City ma także zdecydowanie więcej fanów w południowych i wschodnich częściach miasta, podczas gdy fani United wywodzą się głównie z części północnej i zachodniej[51].
W późnych latach 80. fani zaczęli przynosić na mecze różne nadmuchiwane przedmioty, przede wszystkim wielkie banany. Początków tego zjawiska można upatrywać się w meczu przeciwkoWest Bromwich Albion, kiedy to fani nawołujący do wprowadzenia na boiskoImre Varadiego przekręcili jego nazwisko na „Imre Banana”. Trybuny zapełnione fanami wymachującymi nadmuchiwanymi zabawkami stały się częstym widokiem w sezonie 1988/1989, kiedy to moda przeniosła się na inne zespoły (dmuchaną rybę upodobali sobie faniGrimsby Town). Fenomen ten osiągnął punkt kulminacyjny podczas meczu przeciwkoStoke City 26 grudnia 1988, zapowiadany w fanowskich magazynach jako bal przebierańców[52]. Tradycja odrodziła się w sezonie 2006/2007, kiedy to występy City w Pucharze Anglii przyciągały na trybuny tysiące kibiców z żółtymi i niebieskimi dmuchanymi balonami w dłoniach.
W sierpniu 2006 roku klub został pierwszą drużyną wPremier League, która wprowadziła politykę „gay-friendly”, dotyczącą zarówno piłkarzy, jak i kibiców[53].
Oficjalnymi maskotkami zespołu są kosmici „Moonchester” i „Moonbeam”[54], ich imiona stworzono na podstawie tytułu hymnu kibiców – piosenki „Blue Moon”.
Kibice Manchesteru City zostali przez BFFA (British Football Fans Association) uznani najlojalniejszymi kibicami wPremier League, zaraz za nimi znaleźli się sympatycyLiverpoolu iPortsmouth.
Obecnie głównym sponsorem są linie lotniczeEtihad Airways, której logo widnieje na koszulkach graczyThe Citizens od 2009 roku. Innymi oficjalnymi sponsorami Manchesteru City są firma odzieżowaPuma, japoński producent samochodówNissan, producent opon Nexen Tire, grupa telekomunikacyjna Ettisalat, firma bukmacherska Marathonbet, a takżeSAP.
Spółką nadrzędną dla Manchester City F.C. jest prywatna spółka kapitałowa Manchester City Limited. Klub wyemitował około 54 miliony akcji. Latem 2007 roku główni udziałowcy zgodzili się odsprzedać swoje udziały spółce UK Sports Investments Limited (UKSIL), kontrolowanej przez byłego premiera TajlandiiThaksina Shinawatrę. Po przejęciu UKSIL złożył ofertę wykupu akcji od pozostałych, mniejszych udziałowców.
Przed przejęciem, klub był notowany od 1995 roku na niezależnej giełdzie papierów wartościowych PLUS (dawne OFEX)[55]. 6 lipca 2007, po przejęciu ponad 75% akcji Thaksin wycofał klub z PLUSa i zarejestrował jako prywatną firmę[56]. Do sierpnia UKSIL przejął ponad 90% akcji i użył prawa do „wyciśnięcia” pozostałych 10%. Thaksin Shinawatra jest prezesem klubu, podczas gdy Garry Cook obecnie jest jego zastępcą. Przed Cookiem urząd ten piastowałJohn Wardle, jednak w lipcu 2008 zrezygnował z pełnienia tej funkcji[57]. Dwójka dzieci Shinawatry: Pintongta i Panthongtae zasiada w zarządzie.
Zaraz po przejęciu klubu Tajlandczyk rozpoczął działania na rynku transferowym[58], wydając ponad 30 milionów funtów, kiedy to w poprzednich kilku sezonach wydatki transferowe City były jednymi z najniższych w lidze. Shinawatra zawiązał także związki partnerskie z klubami z Chin (Shanghai Shenhua), RPA (Thanda Royahaksinl Zulu), Rosji (FK Moskwa), Szwajcarii (Grasshoppers), Tajlandii (Chonburi) i Australii (Perth Glory)[59][60].
1 września 2008 roku, grupa Abu Dhabi United Group Investment and Development Limited przejęła Manchester City[61][62] (większościowym udziałowcem zostałszejk Mansur ibn Zajid)[63]. Transakcja o wartości 200 milionówfuntów, została potwierdzona 1 września w godzinach porannych. W czasie napiętego ostatniego dnia okna transferowego City złożyło wartą 30 milionów funtów ofertę za Dymitara Berbatowa, który jednak zdecydował się przejść do Manchesteru United. Na minuty przed zamknięciem letniego okna transferowego na City of Manchester Stadium trafił za 32,5 miliona funtówRobinho, który stał się najdroższym transferem w historii brytyjskiego futbolu[64]. Władze City złożyły też ofertę zaRuuda van Nistelrooya, która jednak została odrzucona[65].
Prezes Manchesteru City Chaldun al-Mubarak jest właścicielem City Football Group, która posiada 80% udziałów w dwóch klubach piłkarskich: australijskimMelbourne City oraz amerykańskimNew York City. Ponadto spółka posiada mniejszość udziałów w japońskim klubieYokohama Marinos.
Joe Mercer – menedżer Manchesteru City w latach 1965–1971Roberto Mancini – menedżer Manchesteru City w latach 2009–2013Pep Guardiola – menedżer Manchesteru City od 2016
Pełna lista trenerów klubu od założenia klubu[70].
↑Dave Wallace: Century City – Manchester City Football Club 1957/58. Leigh: King of the Kippax, 2007.ISBN 978-0-9557056-0-1. Brak numerów stron w książce
_16.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
