Magic Johnson (właśc.Earvin Johnson Jr.; ur.14 sierpnia1959 wLansing) –amerykańskikoszykarz, grający w drużynieLos Angeles Lakers wlatach 80. i na początku90. XX wieku. Po zdobyciu tytułów mistrzowskich w szkole średniej i w college’u, Johnson został wybrany z pierwszym numerem wdrafcie NBA 1979 przez Los Angeles Lakers. Był pierwszym graczem wybranym z pierwszym numerem draftu, mimo że nie ukończył jeszcze studiów[1]. W swym debiutanckim sezonie zdobył mistrzostwo i nagrodęnajbardziej wartościowego gracza finałów NBA. W latach 80. zdobył kolejne cztery tytuły z Lakersami. Na sportową emeryturę odszedł nagle w 1991 po tym, jak ogłosił, że uległ zakażeniu wirusemHIV, ale powrócił w 1992 namecz gwiazd, gdzie otrzymał nagrodęMVP. Po protestach niektórych zawodników ponownie zakończył karierę, by powrócić raz jeszcze w 1996 roku, w wieku 37 lat, rozgrywając 32 mecze w zespole Lakers i po raz trzeci i ostatni odejść od uprawiania zawodowego sportu.
Na osiągnięcia Johnsona składają się trzy nagrody MVP sezonu zasadniczego, dziewięć występów wfinałach NBA, dwanaście występów w meczu gwiazd i dziesięć nominacji dopierwszej i drugiej piątki NBA. Czterokrotnie notował w sezonach zasadniczych najwięcej podań i jest liderem klasyfikacji wszech czasów NBA w liczbie asyst zdobywanych w meczu, ze średnią 11,2[2]. Johnson był także członkiem „Dream Teamu”, czyli amerykańskiej reprezentacji, która zdobyła złoty medal olimpijski naigrzyskach wBarcelonie w 1992.
W 1996 został wyróżniony jako członek grona50 najlepszych koszykarzy w historii NBA, a w 2002 dołączył do koszykarskiejgalerii sław[3]. W 2007 roku został wybrany najlepszym rozgrywającym w historii przezESPN[4]. Jego przyjaźń i rywalizacja z gwiazdąBoston CelticsLarrym Birdem, którego spotykał w finałachNCAA w 1979, a także podczas trzykrotnych potyczek w finałach NBA stała się klasykiem światowej koszykówki[5]. Od czasu zakończenia kariery Johnson prowadzi działalność na rzecz profilaktyki przeciw HIV, a także jest przedsiębiorcą i filantropem[3].
Earvin Johnson Jr. urodził się jako syn Earvina Sr., pracownika montażu w koncernieGeneral Motors i Christine, szkolnej portierki[6]. Dorastał wLansing i już jako młody człowiek pokochał koszykówkę, mając za idoli takich zawodników jakEarl Monroe, czyMarques Haynes[7].
Johnson po raz pierwszy otrzymał przydomek „Magic” w wieku 15 lat, gdy jako drugoroczniak grając dla Everett High School w Lansing zanotowałtriple-double zdobywając 36 punktów, 18 zbiórek i 16 asyst[3]. Po meczu Fred Stabley Jr., dziennikarzLansing State Journal obdarzył Johnsona tym pseudonimem, pomimo przekonań matki, chrześcijanki, uważającej to za świętokradztwo[8]. W ostatnim sezonie w szkole średniej Johnson poprowadził Lansing do rekordowego bilansu spotkań: 27 zwycięstw i 1 porażki, notując średnio 28,8 punktów oraz 16,8 zbiórek na mecz i wygrywając po dogrywce mecz o mistrzostwo stanuMichigan[9].
Chociaż Johnson mógł dostać się do najlepszych uczelni, takich jak Indiana, czyUCLA to jednak zdecydował się grać w pobliżu domu. Wybór ograniczył do dwóch uczelni:University of Michigan iMichigan State University. Ostatecznie w 1977 zdecydował się na Michigan State, gdy tamtejszy trener, Jud Heathcote poinformował Johnsona, że mógłby grać na pozycji rozgrywającego[10].
Johnson początkowo nie dążył do robienia profesjonalnej kariery, zamiast tego skupiając się na specjalizacji studiów z komunikacji i na pragnieniu, aby zostać komentatorem telewizyjnym[11]. Grając z przyszłymi uczestnikamidraftu,Gregiem Kelserem,Jayem Vincentem iMikiem Brkovichem, Johnson zdobywał średnio 17 punktów, 7,9 zbiórek oraz 7,4 asyst na mecz jako pierwszoroczniak i prowadził zespółMichigan State Spartans do bilansu 25–5, zdobywając tytułBig Ten Conference[3]. Dodatkowo zespół z Michigan w zmaganiach o mistrzostwoNCAA dotarł do finałowej ósemki, przegrywając jednak z przyszłymi mistrzami, Kentucky Wildcats[12].
Podczas sezonu 1978–1979, Michigan State ponownie zakwalifikowali się do fazy pucharowejrozgrywek NCAA, gdzie awansowali do pojedynku finałowego, napotykając Indiana State University prowadzone przezLarry’ego Birda. W tym najlepiej oglądanym spotkaniu w historii uniwersyteckiej koszykówki Michigan zwyciężyło 75–64, a Johnson został wybrany najbardziej wartościowym graczem final four[9][13]. Po dwóch latach w college’u, w których zdobywał średnio 17,1 punktów, 7,6 zbiórek i 7,9 asyst, zgłosił się dodraftu w 1979[14].
Johnson został wybrany w drafcie z numerem pierwszym przezLos Angeles Lakers w 1979 roku. Johnson powiedział, że najbardziej niesamowitą rzeczą w Lakers była możliwość gry wspólnie zKareemem Abdulem Jabbarem, centrem drużyny, który został najlepiej punktującym koszykarzem w historii ligi[15][16]. Mimo indywidualnych osiągnięć Abdul Jabbar nie wygrał mistrzostwa z Lakers, więc Johnson miał mu w tym celu pomóc[17]. Zdobywał średnio 18 punktów, 7,7 zbiórek i 7,3 asyst na mecz w debiutanckim sezonie, co sprawiło, że został wybrany doAll-NBA Rookie Team, a także wystąpił jako podstawowy gracz w meczu gwiazd[18]. Zajął też drugie miejsce w głosowaniu nadebiutanta roku NBA[19].
Lakers zakończyli sezon zasadniczy z bilansem 60–22 i dotarli do finałów NBA, gdzie stanęli naprzeciw drużynyPhiladelphia 76ers, prowadzonej przez skrzydłowego,Juliusa Ervinga[20]. Lakers prowadzili w finałach 3–2, ale Kareem Abdul Jabbar, który w tej serii zdobywał średnio po 33 punkty, skręcił kostkę w spotkaniu numer 5 i w szóstym meczu nie mógł wystąpić[21].Paul Westhead zdecydował się wystawić Johnsona na pozycji centra. „Magic” zdobył 42 punkty, 15 zbiórek, 7 asyst i 3 przechwyty meczu wygranym przez Lakers 123–107, grając na pozycjach obrońcy, skrzydłowego i centra w poszczególnych momentach pojedynku[17]. Johnson został jedynym debiutantem, który wygrał nagrodę MVP finałów[17], a jego kluczowy występ jest ciągle uznawany za jeden z najlepszych w historii[4][22][23]. Został także jednym z czterech zawodników, którzy wygrali mistrzostwo NCAA i NBA w dwóch kolejnych latach[24].
We wczesnej fazie sezonu 1980/1981 Johnson został odsunięty od gry po tym, jak naderwał chrząstkę w lewym kolanie. Opuścił 45 gier[14], a później mówił, że rehabilitacja była najbardziej dołującym doświadczeniem w jego życiu[25]. Johnson powrócił przed rozpoczęciem fazyplay-off w 1981, ale ówczesny asystent i przyszły trener Lakers,Pat Riley mówił później, że długo oczekiwany powrót Johnsona sprawił, że w drużynie doszło do wewnętrznych podziałów[26]. Drużyna zLos Angeles w sezonie regularnym odniosła 54 zwycięstwa i w drugiej rundzie play-off spotkała się z mającymi bilans 40–42Houston Rockets[27][28], przegrywając rywalizację 2–1, po tym gdy Johnson nie trafił rzutu w ostatniej sekundzie meczu numer 3[29].
Podczas przerwy między sezonowej Johnson podpisał 25-letni kontrakt wart 25 milionów dolarów. Stał się wówczas najlepiej opłacanym zawodnikiem w historii sportu[30]. Na początku sezonu 1981–1982 Johnson prowadził z Westheadem spór, zarzucając trenerowi, że prowadzi zespół, który gra wolno i w przewidywalny sposób[31]. Po tym jak Johnson domagał się transferu, właściciel Lakers,Jerry Buss zwolnił Westheada i zastąpił goRileyem. Chociaż Johnson nie ponosił odpowiedzialności za zwolnienie Westheada to był wygwizdywany na meczach ligi, nawet przez fanów Lakers[3][32]. Pomimo swych pozaboiskowych kłopotów Johnson ze średnimi 18,6 punktów, 9,6 zbiórek, 9,5 asyst i, najlepszymi w lidze, 2,7 przechwytów na mecz został wybrany do drugiej piątkiAll-NBA Team[14]. Dołączył również doWilta Chamberlaina iOscara Robertsona, jedynych koszykarzy NBA, którzy osiągnęli 700 punktów, 700 zbiórek i 700 asyst w jednym sezonie[9]. Lakers awansowali do play-offów w 1982 roku i stanęli po raz drugi w ciągu trzech lat naprzeciwPhiladelphi 76ers. Po trible-double zaliczonym przez Johnsona w meczu nr 6, Lakers pokonali Sixers 4–2, a „Magic” zdobył swoją drugą statuetkę MVP finałów[3]. Podczas serii przeciw Sixers Johnson miał średnio 16,2 punktów, przy 53,3% skuteczności rzutów, 10,8 zbiórek, 8 asyst i 2,5 przechwytów na mecz[33]. Johnson mówił później, że jego trzeci sezon w Lakers był pierwszym, w którym jego zespół stał się wielką drużyną[34], przypisując sukcesy Rileyowi[35].
Podczas sezonu 1982/1983 średnie wyniki Johnsona wynosiły 16,8 punktów, 10,5 asyst i 8,6 zbiórek na mecz i po raz pierwszy nominowano go do podstawowej piątki All-NBA Team[14].Los Angeles Lakers znów dotarli do finału w 1983 i po raz trzeci zmierzyli się w nim z Sixers, którym przewodzili center,Moses Malone orazJulius Erving. Z partnerami z drużyny Johnsona,Normem Nixonem,Jamesem Worthym iBobem McAdoo, którzy zmagali się z kontuzjami Lakers zostali pokonani przez Sixers 4–0, a Malone zdobył tytuł MVP finałów. W przegranych meczach Johnson notował średnio 19 punktów, przy 40,3 procentach skuteczności, a także 12,5 asyst i 7,8 zbiórek[36].
W swoim piątym sezonie w Lakers Johnson osiągał średniodouble-double, mając 17,6 punktów, 13,1 asyst, a także 7,3 zbiórek[14]. Lakers zagrali w finałach NBA po raz trzeci z rzędu, gdzie spotkali się zBoston Celtics, na czele zLarrym Birdem. Zespół z Los Angeles rywalizował wówczas z drużyną z Bostonu po raz pierwszy, od kiedy ich zawodnikiem został Johnson. Lakers wygrali pierwszy mecz i prowadzili w drugim na 18 sekund przed końcem dwoma punktami, aleGerald Henderson doprowadził do remisu, a Johnson nie trafił rzutu równo z końcową syreną. W dogrywce lepsi okazali się Celtics, wygrywając 124–121[37]. W trzecim meczu Johnson zaliczył 21 asyst w wygranej nad Celtics 137–104, ale w meczu nr 4 znów popełnił kilka kluczowych błędów w końcówce. W ostatniej minucie gry Johnson przechwycił piłkęRobertowi Parishowi, ale nie trafił dwóch rzutów wolnych na wagę zwycięstwa, po czym Celtics wygrali w dogrywce[37]. W dwóch następnych spotkaniach zespoły podzieliły zwycięstwa między sobą. W decydującym pojedynku nr 7 wBostonie, gdy na minutę przed końcem Lakers przegrywali 3 punktami, obrońca CelticsDennis Johnson zabrał piłkę „Magicowi” i ostatecznie mistrzami NBA zostali koszykarze z Bostonu[38]. W serii z Bostonem Johnson notował średnio 18 punktów przy 56% skuteczności rzutów, a także 13,6 asyst i 7,7 zbiórek na mecz[39].
W kolejny sezonie zasadniczym Johnson uzbierał średnią 18,3 punktów, 12,6 asyst i 6,2 zbiórek na mecz, prowadząc Lakers do finałów NBA, w których po raz drugi z rzędu ich przeciwnikami byli Boston Celtics. Lakers w pierwszym spotkaniu stracili 148 punktów, zdobywając o 34 punkty mniej. Kluczową rolę w dalszej fazie rywalizacji odegrał 38-letni wówczas Abdul Jabbar, który rzucił w drugim meczu 30 punktów i zebrał 17 piłek, a w meczu nr 5 zdobył 36 punktów, co dało prowadzenie zespołowi z Los Angeles 3–2. Po zwycięstwie w finałach nad Celtics w sześciu meczach Abdul Jabbar i Johnson mający w finałach średnio 18,3 punktów przy 49,4% skuteczności, a także notujący 14 asyst i 6,8 zbiórek mówili, iż było to najważniejsze zwycięstwo w ich karierze[40][41]. W plebiscycie na MVP sezonu zajął drugie miejsce[42].
Średnie Johnsona w sezonie 1985/1986 ponownie kształtowały się na poziomie double-double z 18,8 punktów, 12,6 asyst i 5,9 zbiórek na mecz[14]. Lakers awansowali do finałówKonferencji Zachodniej, ulegając jednak w pięciu meczachHouston Rockets[43]. W następnym sezonie Johnson osiągnął najwyższą w karierze średnią punktów równą 23,9, miał także średnio 12,2 asyst i 6,3 zbiórek na mecz[14]. Otrzymał swoją pierwszą nagrodęMVP sezonu zasadniczego[3][44]. Lakers po raz trzeci w latach 80. rywalizowali z Celtics w finałach NBA. W czwartym meczu serii finałowej Johnson trafiłrzutem hakiem w ostatniej sekundzie ponadRobertem Parishem iKevinem McHalem zapewniając wygraną swojemu zespołowi 107 do 106[45]. Zwycięski rzut hakiem pomógł zespołowi z Los Angeles pokonać Boston w sześciu spotkaniach. „Magic” został nagrodzony trzecią statuetką MVP finałów. W serii zdobywał średnio 26,2 punktów przy 54,1% skuteczności, jak również 13 asyst, 8 zbiórek i 2,33 przechwytów na mecz[3][46].
Przed sezonem 1987/1988 trener Lakers, Pat Riley publicznie obiecał obronę tytułu mistrzowskiego, mimo iż żaden zespół od czasów Celtics w 1969 roku nie zdobył dwóch tytułów z rzędu[47]. Johnson miał kolejny udany sezon ze średnimi 19,6 punktów, 11,9 asyst i 6,9 zbiórek na mecz[14]. W fazie play-off 1988 roku Lakers dwukrotnie grali serie spotkań trwające siedem meczów. Wygrali 4–3 najpierw zUtah Jazz, a później zDallas Mavericks, by w finale natrafić naDetroit Pistons, nazywanych wówczas „Bad Boys”, ze względu na ich fizyczny styl gry[3]. W pierwszych sześciu meczach serii finałowej oba zespoły podzieliły między sobą zwycięstwa. W siódmym, decydującym meczu skrzydłowy Lakers, a jednocześnie MVP tych finałów,James Worthy zaliczył pierwsze w karierze triple-double zdobywając 36 punktów, 16 zbiórek, 10 asyst i poprowadził swoją drużynę do zwycięstwa 108–105[48]. Mimo że Johnson nie został wybrany MVP, to zdobywał średnio 21,1 punktów przy 55 procentowej skuteczności rzutów, a także dokładając 13 asyst i 5,7 zbiórek na mecz[49].
W sezonie 1988/1989 średnie Johnsona na mecz na poziomie 22,5 punktów, 12,8 asyst i 7,9 zbiórek zapewniły mu drugą nagrodę MVP sezonu zasadniczego w karierze[50], a Lakers awansowali do finałów NBA, w których ponownie zmierzyli się z Detroit Pistons. Jednak po absencji Johnsona od meczu nr 2, w którym zerwał ścięgno udowe, Lakers nie byli w stanie rywalizować skutecznie z Pistons i przegrali 4-0[51].
Grając po raz pierwszy w swej karierze w NBA bez Kareema Abdula Jabbara, który odszedł na emeryturę, Johnson zdobył swoją trzecią nagrodę MVP sezonu zasadniczego 1989/1990. Średnie Johnsona wynosiły 22,3 punktów, 11,5 asyst i 6,6 zbiórek na mecz[14]. Lakers odpadli jednak w półfinale Konferencji Zachodniej, ulegającPhoenix Suns i osiągając najsłabszy wynik od 9 lat[52]. Johnson dobrze prezentował się podczas sezonu 1990/1991, kiedy osiągał średnio 19,4 punktów, 12,5 asyst i 6,6 zbiórek na mecz, a Lakers dotarli do finałów NBA. Natrafili tam naChicago Bulls prowadzonych przezMichaela Jordana, wówczas pięciokrotnego króla strzelców ligi, uznawanego za najlepszego gracza swojej epoki[53][54]. Chociaż serię przedstawiano jako pojedynek między Johnsonem a Jordanem[55], to skutecznie przeciw „Magicowi” bronił skrzydłowy Bulls,Scottie Pippen. Mimo dwóch meczów, w których Johnson zdobył triple-double, Michael Jordan, MVP finałów poprowadził swój zespół do zwycięstwa 4–1[3]. W ostatniej finałowej serii w karierze Johnson zdobywał średnio 18,6 punktów przy 43,1% skuteczności, a także miał 12,4 asyst i 8 zbiórek na mecz[56]. Zajął też drugie miejsce w głosowaniu naMVP sezonu[57].
Ogłoszenie zakażenia wirusem HIV i Igrzyska Olimpijskie 1992 (1991-1992)
Pobadaniach fizykalnych przed sezonem 1991/1992 odkrył, że jego test na obecność wirusa HIV był pozytywny. Na konferencji prasowej 7 listopada 1991 roku ogłosił, że przechodzi natychmiast na sportową emeryturę[58][59]. Oświadczył, że jego żona Cookie i ich nienarodzone dziecko nie ma HIV oraz dodał, że poświęci resztę życia na walkę z chorobą[58]. Początkowo twierdził, że nie wiedział, w jaki sposób zakaził się wirusem, ale później ujawnił, że stało się to przez posiadanie wielu partnerek seksualnych podczas kariery koszykarskiej[58][60]. Jako że w tamtym czasie jedynie niewielki procent zakażonych HIV nabywało tego wirusa za pośrednictwem kontaktów heteroseksualnych[61], krążyły pogłoski, iż Johnson był gejem lub biseksualistą, czemu on sam zaprzeczał[62][63]. OskarżałIsiaha Thomasa o rozgłaszanie takich pogłosek za wynagrodzeniem, czemu ten jednak zaprzeczał[64]. Ogłoszenie przez Johnsona zakażenia wirusem HIV było główną wiadomością w Stanach Zjednoczonych[65], a w 2004 roku zostało uznane przezESPN za siódme najbardziej pamiętne wydarzenie ostatnich 25 lat[66]. Johnson w wielu artykułach prasowych był chwalony jako bohater, a były prezydent Stanów ZjednoczonychGeorge H.W. Bush powiedział:Dla mnie Magic jest bohaterem, bohaterem dla każdego, kto kocha sport[67].
Johnson mimo przejścia na emeryturę został wybrany przez fanów do pierwszej piątki drużynyZachodu namecz gwiazd w 1992, chociaż jego byli partnerzy z drużyny,Byron Scott iA.C. Green, mówili, że „Magic” nie powinien grać[68]. Kilku graczy NBA, w tym m.in. skrzydłowy Utah JazzKarl Malone, twierdziło, że będą narażeni na zakażenie, jeśli Johnson dozna otwartej rany w trakcie gry[69]. Johnson poprowadził Zachód do zwycięstwa 153–113 i został wybrany MVP meczu po zdobyciu 25 punktów, 9 asyst i 5 zbiórek[70]. Spotkanie zakończył trafiony przez Johnsona rzut za trzy punkty w ostatniej minucie, po którym zawodnicy obu drużyn gratulowali „Magicowi” występu[71].
Johnson został wybrany do udziału wigrzyskach olimpijskich wreprezentacji Stanów Zjednoczonych, zwanej „Dream Teamem”[72]. Podczas turnieju, który drużyna USA wygrała, Johnson grał rzadko z powodu problemów z kolanem, otrzymywał jednak od publiczności owacje na stojąco i wykorzystał to jako możliwość inspiracji dla ludzi zakażonych wirusem HIV[11].
Przed sezonem 1992/1993 Johnson ogłosił zamiar powrotu do NBA. Po treningach i meczach przedsezonowych powrócił na sportową emeryturę przed rozpoczęciem rundy zasadniczej, powołując się na kontrowersje jakie ewentualny powrót wywoływał wśród wielu zawodników[9]. Podczas przerwy od koszykówki napisał książkę na temat bezpiecznego seksu, był aktywnym przedsiębiorcą, pracował dlaNBC jako komentator, a także podróżował poAzji iAustralii, występując w drużynie złożonej z byłych koszykarzy rozgrywek uniwersyteckich, a także NBA.
Johnson powrócił do NBA jako trener Lakers pod koniec sezonu 1993/1994 zastępującRandy’ego Pfunda. Po przegranych pięciu z sześciu meczów „Magic” ogłosił rezygnację po sezonie, decydując się na zakup 5% udziałów zespołu w czerwcu 1994. W następnym sezonie, w wieku 36 lat Johnson próbował po raz kolejny powrócić do NBA jako zawodnik Lakers. Grając na pozycji silnego skrzydłowego notował średnio 14,6 punktów, 6,9 asyst i 5,7 zbiórek na spotkanie w ostatnich 32 meczach sezonu[14]. Po odpadnięciu przez Lakers zHouston Rockets w pierwszej rundzie play-off Johnson ostatecznie zakończył karierę w NBA[9].
Johnson po raz pierwszy został ojcem w 1981, gdy ze związku z Melissą Mitchell urodził się Andre Johnson. Chociaż Andre był wychowywany przez matkę, odwiedzał ojca każdego lata, a od października 2005 roku pracował dlaMagic Johnson Enterprises, jako dyrektor ds. marketingu[73]. W 1991 roku Johnson ożenił się z Earlithą „Cookie” Kelly, biorąc skromny ślub w Lansing, na którym obecni byliIsiah Thomas,Mark Aguirre iHerb Williams[74]. „Magic” i Cookie mieli jednego syna, Earvina III, a także adoptowaną w 1995 roku córkę, Elisę[75].
W 1998 Johnson był gospodarzemtalk-show w telewizyjnej sieciFox, zwanegoThe Magic Hour. Program przestał być nadawany po dwóch miesiącach z powodu niskiej oglądalności[76]. Były koszykarz prowadzi firmęMagic Johnson Enterprises, wartą 700 milionów dolarów[73]. Zależnymi jednostkami wchodzącymi w skład firmy sąMagic Johnson Productions, zajmująca się promocją,Magic Johnson Theatres będąca ogólnokrajową siecią kin i studio filmoweMagic Johnson Entertaiment[77]. Johnson zajmował się również przemówieniami motywującymi[78]. Był ponadto komentatorem meczów NBA, pracującym dla telewizji TNT przez siedem lat[79], po czym został zatrudniony w 2008, jako jeden z analizujących koszykarskie spotkania w programieNBA Countdown, nadawanym w stacjiESPN. W 1994 Johnson stał się jednym z właścicieliLos Angeles Lakers. Pełnił także funkcję wiceprezesa klubu[80]. Swoje udziały we własności Lakers sprzedał w październiku 2010 roku[81].
W 2003 Johnson spotkał się zNancy Pelosi, aby przedyskutować kwestię pomocy federalnej dla osób chorych naAIDS.
Po ogłoszeniu zakażenia się HIV w listopadzie 1991, Johnson stworzyłMagic Johnson Foundation, mającą pomagać w zwalczaniu HIV[85], chociaż później dodał fundacji także inne cele charytatywne[86]. W 1992 roku wstąpił do narodowej komisji, zajmującej się walką z AIDS, jednak opuścił ją po ośmiu miesiącach, tłumacząc, że komisja nie robi wystarczająco dużo, aby zwalczać chorobę[85]. Johnson był również głównym mówcą z ramieniaONZ podczasŚwiatowego Dnia AIDS w 1999 roku i służył jako Posłaniec pokoju ONZ[86][87].
HIV występował wśród narkomanów i homoseksualistów[85], jednak kampania informacyjna Johnsona miała za zadanie wyjaśnić, że ryzyko zakażenia nie ogranicza się tylko do tych grup. Johnson twierdził, iż jego celem było edukowanie ludzi czym jest HIV, a także nawoływanie, by nie dyskryminować osób z HIV i AIDS[86]. Johnson był później krytykowany przez społeczność osób chorych na AIDS za coraz mniejsze zaangażowanie w informowaniu opinii publicznej o rozprzestrzenianiu się choroby[85][86].
Aby zapobiec przekształceniu się HIV w AIDS, Johnson bierze codziennie leki[88]. Reklamował leki firmyGlaxoSmithKline i współpracował zAbbott Laboratories[89], aby nagłośnić walkę z AIDS, prowadzoną w afroamerykańskiej społeczności[88].
Numer 32, jaki nosił „Magic” Johnson został zastrzeżony przezLos Angeles Lakers w 1992 roku.
W 905 meczach NBA Johnson zdobył 17707 punktów, 6559 zbiórek i 10141 asyst, co przekłada się na średnie z całej kariery 19,5 punktów, 7,2 zbiórek i 11,2 asyst na mecz. Średnia asyst jest u „Magica” najwyższa w historii NBA[14]. Dzieli też rekord asyst zdobytych w jednym meczu play-off (24). Jest rekordzistą pod względem zaliczonych asyst w spotkaniu w finałach NBA (21), a także zdobył najwięcej w historii asyst w meczach play-off (2346). Zdobył także najwięcej asyst w meczach gwiazd, notując ich 127. Johnson wprowadził do koszykówki styl gry, oparty na szybkim tempie akcji, zaskakujących podaniach i wsadach, zwany „showtime”[3]. Kolega z drużyny Lakers, obrońcaMichael Cooper wspominał, że choć nie wiadomo było często w jaki sposób Johnson poda piłkę, to jednak najczęściej lądowały one w rękach któregoś z zawodników drużyny z Los Angeles, którzy mogli skutecznie kończyć akcje. Wyjątkowość Johnsona polegała także na tym, że grał na pozycji rozgrywającego, mierząc 206 cm, mimo iż o takim wzroście byli raczej koszykarze na pozycjach podkoszowych. Johnson łączył wzrost silnego skrzydłowego, umiejętnościswingmana i panowanie nad piłką charakteryzujące obrońców, co uczyniło go jednym z najczęstszych zdobywcówtriple-double (138) w historii NBA, ustępując miejsca jedynieOscarowi Robertsonowi (181)[90].
Johnson iLarry Bird po raz pierwszy spotkali się jako boiskowi rywale w 1979 roku, gdy drużyna uniwersytecka Michigan pokonała w finale rozgrywek o mistrzostwoNCAA zespół z Indiany, w którym grał Bird. Rywalizacja była kontynuowana w NBA i osiągnęła punkt kulminacyjny, gdy zespoły z Bostonu i Los Angeles spotkały się w finałach trzykrotnie pomiędzy 1984 i 1987 rokiem. Johnson zapewniał, że dla niego sezon zasadniczy składał się z 80 normalnych gier i 2 wyjątkowych z Celtics. Także Bird stwierdzał, że pierwszą rzeczą, jaką sprawdzał rano były statystyki „Magica”[126].
Niektórzy dziennikarze przypuszczali, że rywalizacja Johnson–Bird była atrakcyjna, ponieważ obaj zawodnicy byli zdecydowanymi przeciwieństwami. Różnił ich styl gry, jak i kolor skóry[127][128]. Przed wejściem Johnsona i Birda do NBA, liga znajdowała się w kryzysie. Duże znaczenie rywalizacji obu koszykarzy wynikało także z faktu, że między innymi dzięki nim liga NBA ponownie zyskała zainteresowanie ludzi i telewizji[129]. Dziennikarz sportowy, Larry Schwartz uważał nawet, iż rywalizacja między Birdem a Johnsonem uratowała NBA od bankructwa[9].
Pomimo konfrontacji na boisku, Johnson i Bird zaprzyjaźnili się podczas kręcenia reklamy butów w 1984 roku dla firmyConverse, w której zostali przedstawieni jako wrogowie[130][131]. Johnson brał udział w ceremonii zakończenia kariery przez Birda w 1992 roku. Bird włączył formalnie Johnsona doBasketball Hall of Fame[132].
↑Jim MacKay, Michael A. Messner, Donald F. Sabo,Masculinities, Gender Relations, and Sport: Masculinities, Gender Relations, SAGE 2000, s. 53., isbn 0-7619-1272-X
BillB.GutmanBillB.,Magic Johnson: Hero On and Off the Court, Brookfield, Connecticut: Millbrook Press, 1992,ISBN 1-56294-287-5,OCLC25410278. Brak numerów stron w książce
Johnson, Rick L. (1992).Magic Johnson: Basketball's Smiling Superstar, New York, New York: Dillon Press,ISBN 0-87518-553-3.
Rozakis, Laurie (1993).Magic Johnson: Basketball Immortal, Vero Beach, Florida: Rourke Enterprises,ISBN 0-86592-025-7.
Schwabacher, Martin (1993).Magic Johnson (Junior World Biographies). New York, New York: Chelsea Juniors.ISBN 0-7910-2038-X.
Blatt, Howard (1996).Magic! Against The Odds, New York, New York: Pocket Books,ISBN 0-671-00301-1.
Rosner, Mark (1999).Michael MacCambridge. ed. Earvin „Magic” Johnson: The Star of Showtime. New York: Hyperion ESPN Books. pp. 251–52. (In ESPN SportsCentury)
Gottfried, Ted (2001).Earvin Magic Johnson: Champion and Crusader, New York, New York: F. Watts,ISBN 0-531-11675-1.
