Madhjamika – osoba posiadająca zrozumieniebuddyjskiej doktrynymadhjamaki i stosującą tę doktrynę jako najbardziej precyzyjną dla badania natury rzeczywistości. Tybetański uczonyDziamgon Kongtrul Lodro Thaje (ur. 1813 Kham; zm. 1899) w swoich encyklopediachbuddyzmu tybetańskiego definiuje madhjamików jako „tych, którzy propagując całkowity brak punktów odniesienia, są wolni od wszelkich skrajnych poglądów, takich jak (uznawanie) egzystencji czy braku egzystencji, powstawania czy zanikania itd.”[1]. Dzieli on madhjamików na zwolenników „madhjamaki braku (wrodzonej) natury” (ang. Madhyamika Proponents of the Absence of a Nature;sanskryt. Niḥsvabhāvavādins) oraz na madhjamikówjogaczary-madhjamaki i przytacza, że w buddyjskichIndiach, np. w instytucieNalanda, debaty filozoficzne występowały głównie pomiędzy uczonymi wAbhidharmie a madhjamikami albo zwolennikami jogaczary a madhjamikami[2].
ScholastykTsongkhapa (ur. 1357, zm. 1419) dzielił madhjamików na zwolenników doktrynswatantrika lubprasangika. Faworyzował on przy tym pogląd prasangiki jako najwyżej cenionej i kompletnej doktryny buddyjskiej, która (w odróżnieniu od propagowania całkowitego braku punktów odniesienia) wyróżnia podział na dwie osobne prawdy, konwencjonalną oraz ostateczną, gdzie wykazuje się współzależne istnienie zgodnie z prawem przyczynowo-skutkowymkarma tylko na poziomie prawdy konwencjonalnej oraz brak inherentnego istnienia tylko w stosunku do prawdy ostatecznej. Madhjamicy stosujący ten pogląd obecnie głównie występują w tradycjigelug[3].