Ten artykuł dotyczy generała. Zobacz też:inne osoby o tym nazwisku..jpg) | |||
| Generał dywizji | |||
| Data i miejsce urodzenia | 24 lutego 1784 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 stycznia 1874 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1805-1831 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Główne wojny i bitwy | Wojna z Austrią | ||
| Odznaczenia | |||
   | |||
| |||
Maciej Rybiński herbuRadwan (ur.24 lutego1784 wSławucie, zm.17 stycznia1874 wParyżu) –polski generał, ostatni wódz naczelnypowstania listopadowego.
Wstąpił do armii francuskiej w 1805, rok później zostaładiutantemLouisa Sucheta, późniejszegomarszałka ipara Francji. W 1807 przeszedł doarmii Księstwa Warszawskiego, zostałkapitanem6 Pułku Piechoty[1], uczestniczył w wojnie polsko-austriackiej 1809, kampanii rosyjskiejNapoleona 1812 oraz kampanii saskiej 1813, gdzie walczył w bitwach:Smoleńskiem,Możajskiem orazLipskiem. W czasie ostatniej bitwy pod Lipskiem został wzięty do niewoli. Dwa lata później w stopniumajora wstąpił doarmii Królestwa Kongresowego. W 1820 r. otrzymał awans na podpułkownika[2]. W 1830 roku awansował na pułkownika[2], został też nagrodzonyZnakiem Honorowym za 20 lat służby[3].
Po wybuchupowstania listopadowego w nocy 29/30 listopada 1830 dowodził najpierw1 Pułkiem Piechoty Liniowej, później Dywizją Piechoty. W jego sztabie korpusu lekarzem byłAleksander Okorski.Podczas powstania listopadowego walczył w bitwach podWawrem 19/20 lutego 1831,Tykocinem iOstrołęką 26 maja 1831.
Po zdobyciu Warszawy przez Rosjan we wrześniu 1831 awansował do stopnia generała dywizji. 10 września 1831 objął stanowisko naczelnego wodza powstania, był nim do 23 września 1831, kiedy zebrał się Sejm powstańczy wPłocku, w którym uczestniczył. Stanowisko naczelnego wodza zostało powierzone tymczasowo gen.Janowi Nepomucenowi Umińskiemu.Po raz drugi wodzem naczelnym został 24 września, był nim do 5 października 1831.Został oskarżony o rokowania z gen.Paskiewiczem w sprawie kapitulacji. 5 października 1831 r. przeszedł z oddziałem 20-tysięcznej armii granicę z Prusami w okolicachJastrzębia[4].Internowany wraz z armią, władzami powstańczymi z ostatnimprezesem Rządu NarodowegoBonawenturą Niemojowskim oraz członkamisejmu i licznymi politykami wzabudowaniach klasztoru franciszkanów wBrodnicy, gdzie przebywał do 12 października.
Po upadku powstania, wyjechał na emigrację do Paryża, gdzie w 1843 roku założyłStronnictwo Wojskowe.Zmarł 17 stycznia 1874 w Paryżu. Pozostawił po sobiePamiętniki z lat powstania listopadowego.
Pochowany naCmentarzu Montmartre.
| Prezesi Rady Ministrów Księstwa Warszawskiego (1807–1815) |
|
|---|---|
| PrezesiRządu Narodowego Królestwa Polskiego (1830–1831) |
|
| PrezesiRządu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej(1846) |
|
| PrezesiKomitetu Narodowego w Poznaniu (1848) |
|
| PrezesiRządu Narodowego (1863–1864) | |
| PremierzyKrólestwa Polskiego (1917–1918) |
|
.png)
