Urodzony 22 lutego 1467 wDrzewicy k.Opoczna jakosyn Jakuba, późniejszego kasztelana żarnowskiego, i Katarzyny Libiszowskiej. Jego stryjem byłJan Drzewicki[3]. Kształcił się we Włocławku i Krakowie, był uczniemFilipa Kallimacha. ZaufanyJana Olbrachta, do 1492 działał Jako sekretarz kancelarii koronnej, w 1497 był już pierwszymsekretarzem, podkanclerzym koronnym został w 1501. Po śmierci Olbrachta tracił gwałtownie na znaczeniu, choć zachował urząd, w 1505 z trudem uzyskał biskupstwo przemyskie. Podpisał konstytucjęNihil novi nasejmie wRadomiu w 1505 roku[4]. Podpisał dyplom elekcjiZygmunta I Starego na króla Polski i wielkiego księcia litewskiego[5] na sejmie wPiotrkowie 8 grudnia 1506 roku[6]. Dopiero po elekcji Zygmunta I Starego ponownie odgrywał rolę polityczną, tocząc ostrą walkę zkanclerzemJanem Łaskim. W 1510 został kanclerzem wielkim koronnym. Po Wyborze na bpa Kujawskiego (1513) musiał zrezygnować z kanclerstwa na sejmie 1515.
Zwolennik orientacji prohabsburskiej był nadal aktywny w dyplomacji jagiellońskiej. W imieniu Zygmunta I Starego jako prawnego opiekuna małoletniegoLudwika Jagiellończyka przyczynił się do wyboruKarola V Habsburga nacesarza rzymskiego weFrankfurcie w 1519 roku[7]. Był sygnatariuszem aktutraktatu krakowskiego w 1525 roku[8]. Po śmierci Jana Łaskiego, na życzenie królowejBony, został mianowany przez króla abpem gnieźnieńskim (12 czerwca 1531). Ingres do Gniezna odbył 20 marca 1532. W sierpniu tegoż roku zwołałsynod prowincjonalny, którego statuty wydrukował w Krakowie. Rezydował głównie wŁowiczu, skąd przybywał na kwietniowe kapituły generalne do Gniezna w 1534 i 1535. Nadal brał czynny udział w polityce, zwłaszcza w czasie sejmów piotrkowskich 1534, zwalczając szlachecką opozycję. Znacznie zwiększył zbiory biblioteki katedralnej. Był wówczas pod silnym wpływem politycznymPiotra Tomickiego. W 1535 w czasie podróży i do Krakowa zachorował i zmarł w Łowiczu 22 sierpnia 1535. Został pochowany w katedrze gnieźnieńskiej, gdzie zachowała się płyta nagrobna. Z Wielkopolską był związany w schyłkowym okresie kariery politycznej. Bogate uposażenie arcybiskupstwa obracał na umocnienie pozycji swej rodziny. Humanista, dla którego biblioteki wykonano pierwszy polskiekslibris[9][10][11], prowadził obszerny dziennik, zachowany dla lat 1499–1515[12]. Był autorem kontynuacji długoszowego katalogu bpów kujawskich i rodowodu Ciołków na Drzewicy. W praktyce kancelaryjnej oraz dla celów prywatnych posługiwał się technikami kryptograficznymi[13]. Zachowały się jego listy.
Vitae episcoporum Vladislaviensium, kontynuacja dzieła J. Długosza od 1473, z fragmentami autobiografii
Dziennik życia i wydarzeń publicznych z lat 1499–1515, rękopis na kartach inkunabułu w zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie, sygn. Inc.Qu.55[14], tekst wyd. H. Rybus[12].
Przedmowa (w formie listu do patrycjusza weneckiego M. Antonio Mauroceno) do wyd.: F. KallimachHistoria de his quae a Ventis tentata sunt..., powst. ok. 1504, wyd. Haganoae 1533, przedr. I. Chrzanowski, S. KotHumanizm i reformacja w Polsce, Lwów 1927
Memoriał przeciw prymasowi J. Łaskiemu, powst. koniec 1521, rękopis Biblioteki Czartoryskich, Teki Górskiego, t. 25, nr 3195
Fragm. 14 listów z lat 1500–1527 do biskupów warmińskich: Ł. Waczenrode, M. Ferbera i J. Dantyszka, ogł. w przekł. polskim A. GrabowskiStarożytności historyczne polskie, t. 2, Kraków 1840
Do Zygmunta I, Frankfurt, 20 i 28 czerwca 1519 (współautor: Rafał Leszczyński), ogł. W. Pociecha „Polska wobec elekcji cesarza Karola V w r. 1519”, Wrocław 1947,Prace Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, seria A, nr 12, dodatek; rękopis Biblioteki Czartoryskich nr 403
Do króla Ferdynanda I, Kraków, 7 marca 1527, ogł. W. Pociecha „Polska wobec elekcji cesarza Karola V w r. 1519”, Wrocław 1947,Prace Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, seria A, nr 12, autograf w Archiwum Państwowym w Wiedniu, Hungarica fasc. 3
Listy do J. Dantyszka, M. Ferbera, Ł. Waczenrode z lat 1500–1535, rękopisy (autografy) Biblioteka Czartoryskich nr 249
List do J. Dantyszka, Frankfurt, 3 lipca 1519 (współautor: Rafał Leszczyński), ogł. W. Pociecha „Polska wobec elekcji cesarza Karola V w r. 1519”, Wrocław 1947,Prace Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, seria A, nr 12
7 listów do Zygmunta Herbersteina, rękopis Nemzeti Muzeum w Budapeszcie, sygn. Fol. Lat. 258, wiad. podają K. Lepszy, J. Tazbir „Poszukiwania naukowe na Węgrzech”,Kwartalnik Historyczny 1957, nr 2
Do J. Dantyszka, 30 listopada 1533, rękopis Biblioteki Czartoryskich, nr 1595, k. 633
List od Jana Ursinusa (starszego), Kraków, 4 lipca (zapewne) 1492, wyd. w J. Ursinus „Modus epistolandi” Norymberga, 1495 lub 1496, druk. K. Hochfeder; wyd. 2, Kraków 1522 (przekł. polski: L. Winniczuk)
Od J. L. Decjusza, Kraków, 15 lutego 1518, wyd. na czele dzieła: W. EckAd Sigismundum... Regem... threni neglectae religionis (Kraków 1518)
Wiersz o bitwie pod Orszą, autograf Biblioteki Jagiellońskiej, nr 38 f. 2 v.
Epitafium kardynała Fryderyka z 1510, zanotowane w:Dzienniku życia i wydarzeń publicznych z lat 1499–1515, wyd. H. Rybus[12].
De institutione regii pueri, powst. 1502, wyd. H. Zeissber „Kleinere Geschichtsquellen Polens in Mittelalter”,Archiv f. Oesterreichische Geschichte, t. 55 (1877), przekł. polski: fragm. A. Przezdziecki „O królowej Elżbiecie...”
↑Jadwiga Krzyżaniakowa, Urzędnicy kancelarii królewskich w wielkopolskich kapitułach katedralnych w XV wieku, w: Drogą historii. Studia ofiarowane profesorowi Józefowi Szymańskiemu w siedemdziesiątą rocznicę urodzin, Lublin 2001, s. 240.
↑Marian Biskup, O początkach reformacji luterańskiej w Prusach Królewskich, w:Kwartalnik Historyczny, R. 100, nr 4 (1993), s. 108.
↑Henryk Rybus, Prymas Maciej Drzewiecki: zarys biografii (1467-1535), w: Studia Theologica Varsaviensia 2/1-2, 1964, s. 105.
↑Ludwik Finkel, Elekcya Zygmunta I. Sprawy dynastyi Jagiellońskiej i Unii Polsko-Litewskiej, Kraków 1910, s. 215.
↑Corpus iuris Polonici. Sectionis 1, Privilegia, statuta, constitutiones, edicta, decreta, mandata regnum Polniae spectantia comprehendentis. Vol. 3, Annos 1506-1522 continentis, Kraków 1906, s. 10–11.
↑Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. 4, Wilno 1764, s. 231.
↑EdwardE.ChwalewikEdwardE.,Exlibrisy polskie szesnastego i siedemnastego wieku, Wrocław: Zakład imienia Ossolińskich - Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1955, s. 15-16.
↑PiotrP.PokoraPiotrP.,Pontificale Romanum z 1520 roku z biblioteki prymasa Macieja Drzewickiego. O odnalezieniu jednego z zaginionych klejnotów Biblioteki Katedralnej w Gnieźnie, „Biblioteka”, 17(26), 2013, s. 37-51,DOI: 10.14746/b.2013.17.2,ISSN1506-3615.
↑ArkadiuszA.WagnerArkadiuszA.,Prymas Maciej Drzewicki jako bibliofil : w pięćsetlecie powstania pierwszego polskiego ekslibrisu, Warszawa: staraniem autora : wydano nakładem Urzędu Gminy i Miasta Drzewica, 2016,ISBN 978-83-919056-2-3. Brak numerów stron w książce
↑abcHenrykH.RybusHenrykH.,Dwa źródła do biografii Macieja Drzewickiego, „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne”, 3 (z. 2), 1957, s. 327-368.
↑JakubJ.ŁukaszewskiJakubJ.,Szyfr Jana Żdżarowskiego (–1551) na tle metod kryptograficznych używanych w Polsce w pierwszej połowie XVI wieku, „Biblioteka”, 25 (34), 2021, s. 46-47,DOI: 10.14746/b.2021.25.3,ISSN1506-3615.
↑MichałM.SpandowskiMichałM.,Catalogue of incunabula in the National Library of Poland,SławomirS.Szyller,MariaM.Brynda (red.),ElżbietaE.Olechowska, t. 1, Warszawa: Biblioteka Narodowa, 2020, nr 906,ISBN 978-83-7009-833-9,ISBN 978-83-7009-834-6.
