W 850 roku został uznany przez ojca za współcesarza[1].
Przed 5 października 851 poślubiłEngelbergę (zm. ok. 900). Miał z nią córki Gizelę, ksienię w Brescii, oraz Irmgardę, żonę Bozona, króla Dolnej Burgundii.
Po jego śmierci państwo wraz z tytułem cesarskim przypadło w udziale jego stryjowiKarolowi II Łysemu. Pochowany w krypcie mediolańskiej bazyliki św. Ambrożego.
Choć współcześnie Ludwikowi nie poświęca się wiele uwagi w porównaniu z innymi Karolingami (brak wyczerpujących prac historycznych), jego panowanie często było na tereniedzisiejszych Włoch gloryfikowane, zwłaszcza w porównaniu z chaotycznym okresem decentralizacji, który nastąpił po jego śmierci[3][4].
