| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Skrót | PFLP | ||
| Lider | Ahmad Sa’adat (oficjalnie) | ||
| Data założenia | 11 grudnia 1967 | ||
| Ideologia polityczna | marksizm,leninizm,nacjonalizm,panarabizm,sekularyzm[1],antyimperializm,antysyjonizm[2] | ||
| Poglądy gospodarcze | socjalizm[3] | ||
| Barwy | czerwień | ||
| Obecni posłowie | 3/132 | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (arab. الجبهة الشعبية لتحرير فلسطين, trb. Al-Dżabha asz-Sza'bijja li-Tahrir Filastin) –palestyńska lewicowa organizacja polityczno-wojskowa.
Zbrojnym skrzydłem grupy sąBrygady im. Abu Alego Mustafy[4]. Organem LFWP jest pismo „Al-Hadaf” („Cel”)[5].
Utworzony został 11 grudnia 1967 roku z połączenia kilkulewicowych inacjonalistycznych grup palestyńskich. W skład nowo powstałej organizacji weszły[6][7][8][9][3]:
Największą rolę w sformowaniu Ludowego Frontu miał Arabski Ruch Narodowy, a Habasz został przywódcą i głównym ideologiem formacji[10][11][9].
Pierwotną siedzibą LFWP byłaSyria. Na początku 1968 roku kierownictwo formacji popadło w konflikt zbaasistowską administracją kraju. Rząd Syrii podejrzewał grupę Habasza o chęć przeprowadzenia w krajuzamachu stanu, w konsekwencji polityk został aresztowany 19 marca tego samego roku. Na czas pobytu Habasza w więzieniu władzę w partii czasowo objęli Dżibril i Zaarur[9][8]. Pobyt Habasza w więzieniu wykorzystała też partyjna lewica zNajifem Hawatimem na czele. W kwietniu 1968 roku Hawatima zwołał konferencję, na której skrytykował prezydentaGamala Abdela Nasera, doprowadzając tym samym do wstrzymaniaegipskiej pomocy dla LFWP[8]. W listopadzie 1968 roku Habasz zbiegł z więzienia, a siedzibę LFWP przeniesiono doJordanii[8].
W Jordanii Ludowy Front sformował antyizraelskąpartyzantkę[6], w której działalność licznie włączyli się ochotnicy z wielupaństw arabskich[12]. Przy partii utworzono także militarną organizację młodzieżową „Młode Lwy“[7]. Jeszcze w 1968 roku partyzanci sięgnęli poterroryzm międzynarodowy obejmujący m.in. porwania samolotów pasażerskich[13][14][15] i zapraszali terrorystów z całego świata na szkolenia, jakie odbywały się w bazach fedainów[16]. Intensywna działalność skutkowała dużym poparciem dla LFWP w obozach dla uchodźców palestyńskich[6].
Porażką wizerunkową i wstrząsem wewnętrznym okazała się dla grupybitwa o Al-Karamę, w której trakcie oddziały partii uciekły przed napierającymiSiłami Obronnymi Izraela[8].
W maju 1968 roku został włączony doPalestyńskiej Rady Narodowej pełniącej funkcję palestyńskiego parlamentu[17][11][14].
W lipcu 1968 roku odbył się Zjazd Ludowego Frontu, na którym uznanomarksizm za platformę ideową ruchu[6]. W październiku 1968 roku z organizacji wystąpili Dżibril i Zaarur, którzy utworzyli odrębnyLudowy Front Wyzwolenia Palestyny – Główne Dowództwo[6]. Rozłamowe ugrupowanie opowiadało się za działaniami zbrojnymi bez formułowania ideologii, widoczna w nim była także niechęć do marksizmu[6][10][9]. Grupa wyprowadzona przez Dżibrila stanowiła 25% ogółu członków LFWP[15].
Na początku 1969 roku odbył się I Kongres LFWP, na którym oficjalnie przyjęto doktrynęleninizmu[14], a za priorytet uznano walkę o niepodległość Palestyny[14]. Według założeń LFWP wolność Palestyńczycy osiągnąć mogli wyłącznie poprzez wojnę partyzancką[14]. Wśród haseł przedstawionych na kongresie znalazł się również postulat walki z „reakcyjnymi reżimamiarabskimi”[14]. Formację zreorganizowano na wzórpartii komunistycznej[14]: utworzono stanowiskosekretarza generalnego, które objął Habasz oraz wybrano członków Komitetu Centralnego i Biura Politycznego[14].
W lutym 1969 roku z LFWP wyłamała się frakcja lewicowa Najifa Hawatima. Rozłamowcy utworzyliLudowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny (od 1974 roku pod nazwą Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny). Secesjoniści głosili hasłamaoizmu oraz oskarżali kierownictwo Ludowego Frontu o zbytnią uległość wobec rządów państw arabskich[18][10].
W 1970 roku miejsce miało 220 operacji partyzanckich LFWP na Terytoriach Okupowanych, co stanowiło apogeum zbrojnej działalności organizacji[14]. W tym czasie intensywnością działań partyzanckich Ludowy Front ustępował wyłącznieFatahowiJasira Arafata[9].
W maju 1970 roku grupa weszła w składOrganizacji Wyzwolenia Palestyny[8].
We wrześniu 1970 roku oddziały partyzanckie LFWP przystąpiły do palestyńskiej wojny z jordańskim rządem (Czarny Wrzesień)[19]. Konflikt zakończył się porażką Palestyńczyków, a LFWP wycofał się doLibanu, skąd kontynuował zbrojną działalność[14]. Związana z LFWP grupa „Czerwone Orły” przeprowadziła szereg akcji terrorystycznych w Europie[5].
W 1972 roku grupa secesjonistów z LFWP powołałaLudowo-Rewolucyjny Front Wyzwolenia Palestyny[9]. Grupa zrzeszała 150 najbardziej radykalnych działaczy LFWP i pragnęła zemsty na Jordanii za klęskę OWP w trakcie Czarnego Września[12].
We wrześniu 1974 roku z inicjatywy LFWP wBagdadzie sformowana została palestyńska koalicjaFront Odmowy. Frakcje wchodzące w skład koalicji odrzucały możliwość kompromisu z Izraelem oraz głosiły lewicowe i nacjonalistyczne hasła. Oprócz LFWP do Frontu Odmowy weszły grupy takie jak:Arabski Front Wyzwolenia,Front Wyzwolenia Palestyny,Palestyński Ludowy Front Walki iLudowy Front Wyzwolenia Palestyny – Główne Dowództwo[20][9]. Na krótko przed sformowaniem koalicji, Ludowy Front wycofał swoich przedstawicieli z Komitetu Wykonawczego OWP (pozostając przy tym formalnie częścią OWP)[21][14], oskarżając Arafata o porzucenie dążeń do zniszczenia Izraela[14][12].
W 1975 roku LFWP zaangażował się wlibańską wojnę domową. W konflikcie popierał libańskąlewicę zrzeszoną wLibańskim Ruchu Narodowym[22]. Wraz z wybuchem wojny Ludowy Front ograniczył działalność terrorystyczną w wymiarze międzynarodowym, niemniej jednak pojedyncze ataki na zagraniczne cele przeprowadzał jeszcze w latach 80.[9]. W 1976 roku oddziały fedainów LFWP starły się z interweniującymi w LibanieSiłami Zbrojnymi Syrii[9].
W 1981 roku przedstawiciele partii ponownie zasiedli w Komitecie Wykonawczym OWP[21][14].
W 1982 roku po pokonaniu OWP przez Izrael w wynikuoperacji „Pokój dla Galilei”, Ludowy Front ewakuował swoje struktury do Syrii[9].
W połowie lat 80. odżył konflikt pomiędzy LFWP a kierownictwem OWP[14]. Partia krytykowała apele Jasira Arafata i króla JordaniiHusajna ibn Talala do zajęcia wspólnych pozycji w negocjacjach z Izraelem[14]. W 1985 roku LFWP współtworzył wDamaszku koalicjęPalestyński Front Ocalenia Narodowego. Koalicja zajmowała stanowisko prosyryjskie oraz niechętne wobec Arafata i OWP. Oprócz LFWP do prosyryjskiego sojuszu dołączyłyAs-Sa’ika,Fatah al-Intifada, jeden z odłamów Frontu Wyzwolenia Palestyny, LFWP – Główne Dowództwo i Palestyński Ludowy Front Walki[14][23].
Pod koniec lat 80. ruch odegrał ważną rolę wpierwszej intifadzie[24][14]. W kolejnych latach jego pozycja uległa jednak osłabieniu, związane to było zrozpademZwiązku Radzieckiego i niepopularnością idei marksistowskich[25].
W styczniu 1992 roku organizacja ponownie wycofała swoich przedstawicieli z Komitetu Wykonawczego OWP[25].
LFWP w 1993 roku potępiłporozumienia z Oslo[14][26], a w 1994 rokujordańsko-izraelski traktat pokojowy[14].
W latach 1993–1998 przynależał doPołączonych Sił Palestyńskich, będących koalicją przeciwników porozumienia z Oslo[14]. Wchodząc do koalicji, Ludowy Front ustalił również bojkot instytucji OWP[27], przez co w 1996 roku partia zabroniła swoim członkom startować w wyborach doPalestyńskiej Rady Legislacyjnej[26].
W sierpniu 1999 roku na spotkaniu wKairze, kierownictwo LFWP pojednało się z Jasirem Arafatem[14], co umożliwiło przeniesienie siedziby Ludowego Frontu z Damaszku doRamallahu naZachodnim Brzegu[14][25].
W maju 2000 roku Habasz ze względów zdrowotnych, ustąpił ze stanowiska sekretarza generalnego LFWP[10][25]. Jego następcą zostałAbu Ali Mustafa (właściwie Mustafa Ali Kasam Zabri)[10], który zginął, gdy 22 sierpnia 2001 roku izraelski helikopter odpalił trzy rakiety w jego biuro w Ramallah. Na cześć zabitego polityka zbrojne skrzydło Ludowego Frontu przemianowane zostało na Brygady im. Abu Alego Mustafy[26][25]. Kolejnym sekretarzem generalnym partii zostałAhmad Sa’adat[26].
Po wybuchuintifady Al-Aksa jego członkowie weszli do koalicjiPalestyńskie Siły Narodowe i Islamskie, która koordynowała działalność ruchu oporu[27][28]. W trakcie powstania prowadził wzmożoną działalność terrorystyczną, obejmująca między innymi zamachy samobójcze[26][10]. W efekcie, w październiku 2001 roku władzeAutonomii Palestyńskiej zdelegalizowały Brygady im. Abu Alego Mustafy[4].
Ludowy Front nie wystawił kandydata w wyborach prezydenckich w Autonomii Palestyńskiej w styczniu 2005 roku, wezwał jednak do głosowania naMustafę al-Barghusiego[25]. Jego członkowie wystartowali natomiast w wyborach lokalnych wStrefie Gazy i na Zachodnim Brzegu, uzyskując poparcie rzędu 2–3%[25]. Wwyborach parlamentarnych w styczniu 2006 roku wystartował pod nazwą lista „Męczennik Abu Ali Mustafa“[25], zdobywając 4,25% głosów, wprowadził trzech kandydatów do Rady Legislacyjnej[29][26]. Wśród nowo obranych parlamentarzystów znalazł się Sa’adat[26]. Polityk w marcu tego samego roku został uprowadzony przez Izraelczyków[10], a następnie skazany na 30 lat pozbawienia wolności za dowodzenie „nielegalną organizacją terrorystyczną”[26]. Ludowy Front nie wybrał nowego sekretarza generalnego, a Sa’adat formalnie zachował swoje stanowisko w partii[30].
W latach 2008–2009 w trakcieoperacji „Płynny Ołów” jego bojownicy uczestniczyli w walkach z izraelską armią w Strefie Gazy[31].
W listopadzie 2012 roku Brygady im. Abu Alego Mustafy ponownie starły się z izraelskimi wojskami w Strefie Gazy w trakcieoperacji „Filar Obrony”[32].
Latem 2014 roku organizacja po raz kolejny skonfrontowała się z izraelskimi oddziałami w Strefie Gazy podczasoperacji „Ochronny Brzeg”[33].
Podczaswojny w Strefie Gazy fedaini Ludowego Frontu walczyli m.in. podChan Junus[34], a także wDżabaliji[35]. LFWP wezwał ludzi na całym świecie do aktywnego okazywania poparcia dla Palestyny i uczestnictwa w akcjach protestu[36].
Internacjonalistyczne postrzeganie walki o niepodległość Palestyny umożliwiły organizacji utworzenie szerokiej sieci kontaktów międzynarodowych. Ludowy Front współpracował z ugrupowaniami takimi jak:Czerwone Brygady,ETA, Frakcja Czerwonej Armii,Hezbollah, Komórki Rewolucyjne,Organizacja na rzecz Arabskiej Walki Zbrojnej, Japońska Armia Czerwona,Ormiańska Tajna Armia Wyzwolenia Armenii iPierwsza Linia,Prowizoryczna Irlandzka Armia Republikańska iTurecka Ludowa Armia Wyzwoleńcza[26][21][42][43][44][45][40][9].
Współcześnie wspierany jest przezIran i Syrię[11][24]. W przeszłości mógł też liczyć na pomocChińskiej Republiki Ludowej[40], Egiptu[8],Korei Północnej[46],Jemenu Południowego[47], Libii[24] i Związku Radzieckiego[40].
Liczba członków Ludowego Frontu kształtowała się następującą:
Wyznaje poglądy marksistowsko-leninowskie[10][11] inacjonalistyczne[26], deklarujeświeckość, dawniej w jego programie widoczne były wpływy maoizmu[52].
Głównym celem Ludowego Frontu jest niepodległa Palestyny w historycznych granicach ze stolicą w Jerozolimie[24], likwidacja Izraela jako państwa[53] oraz prawo uchodźców palestyńskich do powrotu[9]. Wedle własnych deklaracji państwo palestyńskie miałoby byćdemokratyczne,pluralistyczne, świeckie, nieseksistowskie i gwarantujące pełną ochronę praw człowieka bez względu na przynależność rasową, religijną czy płeć[9]. Drugorzędnym celem LFWP jest obalenie konserwatywnychmonarchii arabskich[49].
Walkę o niepodległość Palestyny widzi w kategoriach walki zbrojnej, postrzeganej jako część światowej rewolucji proletariackiej[40].
Figuruje na listach organizacji terrorystycznychDepartamentu Stanu USA[54],Kanady[55], Izraela[56] iUnii Europejskiej[57].
