Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | liczba członków = | forma prawna = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
Początki zespołu sięgają 1947 roku, gdy zakupiono rozwiązany klub Detroit Gems. Nowa drużyna miała swoją siedzibę wMinneapolis, w stanieMinnesota, i przyjęła nazwę „Lakers” („Jeziorowcy”), na cześć przydomku stanu, w którym grali – „Kraina 10 000 Jezior”[6]. W Minneapolis Lakers zdobyli pięć tytułów mistrzowskich, mając w swoim składziecentraGeorge’a Mikana, który przezNBA został nazwany jej „pierwszą supergwiazdą”[7]. Wkrótce po zakończeniu kariery przezMikana, przed sezonem 1960/61 drużyna przeniosła swoją siedzibę doLos Angeles.
Prowadzeni przez członkówKoszykarskiej Galerii Sław,Elgina Baylora iJerry Westa, Los Angeles sześć razy w latach 60. awansowali dofinałów NBA, ale za każdym razem przegrywali zBoston Celtics, rozpoczynając długą i legendarną już rywalizację między obydwoma klubami. W 1968 roku Lakers pozyskali czterokrotnegoMVP rozgrywekWilta Chamberlaina, który grał na pozycji centra. Po kolejnych porażkach w finałach 1969 i 1970 roku prowadzeni przez nowego trenera Billa Sharmana Lakers wygrali sześć kolejnych tytułów mistrzowskich. Po zakończeniu kariery przez Westa i Chamberlaina, drużyna sprowadziła innegocentra,Kareema Abdula-Jabbara, który wygrał wcześniej kilka tytułówMVP ligi, ale pod koniec lat 70. nie był w stanie awansować ze swoją poprzednią drużyną do finałów NBA. Lata 80. w wykonaniu Lakers zostały okrzyknięte mianem „Showtime’u”, głównie dzięki duetowiMagic Johnson i Abdul-Jabbar, którzy prowadzali w Lakers szybką ofensywną grę i wygrali w przeciągu dziewięciu lat pięć tytułów mistrzowskich, w tym pokonując w 1985 roku po raz pierwszy w finale Celtics. Drużynę prowadziłPat Riley, a oprócz Johnsona i Abdul-Jabbara w zespole czołową rolę odgrywałJames Worthy – wszyscy zostali później członkami Koszykarskiej Galerii Sław. Po zakończeniu kariery przez Abdul-Jabbara i Magica zespół przez wiele lat borykał się z problemami, do czasu, gdy w 1996 roku do drużyny trafiliShaquille O’Neal iKobe Bryant. Prowadzeni przez innego członka Galerii Sław, treneraPhila Jacksona, Lakers wygrali trzy kolejne tytuły mistrzowskie w latach 2000–2002, zdobywając po raz drugi w historii zespołu tzw. „three-peat”. Po porażkach w latach 2004–2008 Lakers wrócili na tron w latach 2009 i 2010, pokonując w finałach kolejnoOrlando Magic i, po raz kolejny, Boston Celtics.
Lakers są posiadaczami rekordu w liczbie zwycięstw z rzędu (33), który ustanowili w sezonie 1971/72, co jest również najdłuższą zwycięską passą w historii amerykańskiego zawodowego sportu[8][9]. Zawodnikami Lakers było szesnastu obecnych członków Galerii Sław, jak również czterech trenerów. Czterech koszykarzy Lakers: Kareem Abdul-Jabbar, Magic Johnson, Shaquille O’Neal i Kobe Bryant zdobywało nagrodę dlanajbardziej wartościowego koszykarza NBA, dając wspólnie drużynie osiem takich tytułów[10].
Zespół powstał w1946 wDetroit pod nazwą Detroit Gems. Występował przez jeden sezon w lidzeNBL(inne języki) (National Basketball League) i osiągnął fatalny bilans 4-40. W1947 klub został sprzedany, a nowi właściciele przenieśli go doMinneapolis. Tam otrzymał nową nazwę –Lakers od nazwy stanuMinnesota – „Krainy 10 000 jezior”. Jako najgorszy w lidze, klub miał pierwsze miejsce w drafcie 1947 i skorzystał z tego, wybierająccentraGeorge’a Mikana. Mikan i nowy trenerJohn Kundla poprowadzili zespół do mistrzostwa już w pierwszym roku po przenosinach. W następnym sezonie drużyna przeniosła się do ligi BAA, gdzie także zdobyła mistrzostwo. Liga BAA rok później przekształciła się wNBA, więc mistrzostwo z1949 liczy się jako pierwsze w historii Lakers.
W nowej lidze zespół, prowadzony przez Mikana,Verna Mikkelsena iJima Pollarda, zdobył cztery następne tytuły: w latach1950 oraz1952/1954.22 listopada1950 mecz Lakers zFort Wayne Pistons zakończył się najniższym wynikiem w historii ligi: 19 – 18. Nowe przepisy (24-sekundowy czas na rzut, limit 6fauli) oraz zakończenie kariery przez Mikana ograniczyły dominację Lakers, w sezonie1956/1957 zespół zajął nawet ostatnie miejsce w lidze. Efektem był jednak pierwsze miejsce wdrafcie i znów bardzo trafny wybór skrzydłowegoElgina Baylora. Nowy zawodnik, wraz zMikkelsenem, ożywił zespół, który znów wystąpił wfinałach. Tam przegrał z, wchodzącymi na mistrzowską ścieżkę, Boston Celtics, rozpoczynając wieloletnią rywalizację obu zespołów.
Jerry West w 1972 roku. Jego sylwetka znajduje się w logo NBA
W1960, aby uratować finanse, poważnie nadwątlone po odejściu George’a Mikana, drużyna przeniosła się doLos Angeles. Jednocześnie przybył następny wielki gracz – obrońcaJerry West. Lakers wciąż osiągali sukcesy, ale przez całą dekadę nie mogli zdobyć mistrzostwa, powstrzymywani przez niepokonanych Celtów. W1965 do zespołu dołączyłGail Goodrich, a w1968Wilt Chamberlain, który miał powstrzymaćBilla Russella. Bez powodzenia – Lakers grali w latach 60. w siedmiu z dziewięciu kolejnych finałów, ale wszystkie przegrali. W finałach1969MVP został Jerry West – jedyny raz w historii, kiedy tytuł trafił do rąk zawodnika przegranej drużyny.
W1971 na emeryturę odszedł filar zespołuElgin Baylor, a nowym trenerem zostałBill Sharman. Pod jego kierownictwem zespół osiągnął historyczny wynik – na przełomie lat1971–1972 odniósł kolejne 33 zwycięstwa – do dziś najwięcej w historii wszystkich amerykańskich lig zawodowych. Sezon skończył się również rekordowym bilansem 69-13, a rok uwieńczyło upragnione mistrzostwo, pierwsze od 18 lat. Po następnym finale, przegranym zNew York Knicks, zespół opuścił następny wielki gracz – Wilt Chamberlain. Dwa lata później znalazł się jego następca – trzykrotnyMVP ligi,Kareem Abdul-Jabbar. W nowej drużynie Jabbar zdobędzie następne trzy tytuły najwartościowszego gracza ligi.
W 1979 właścicielem Lakers zostałJerry Buss, a do zespołu trafiła następna wielka gwiazda,Magic Johnson. Już w pierwszym roku Magic poprowadził Lakersów do tytułu mistrza NBA, pierwszego, ale nie ostatniego w latach 80., a sam zdobył swój pierwszy tytuł MVP finałów. W 1982 trenerem został niedawny gracz,Pat Riley, który doprowadził zespół do mistrzowskiego tytułu w pierwszym roku swojej pracy. Był to zarazem pierwszy z czterech występów w finałach ligi z rzędu, kolejny tytuł Lakers zdobyli w 1985 Po roku przerwy w występach finałowych Jeziorowcy wrócili w 1987, silniejsi niż kiedykolwiek, zdobywając dwa tytuły z rzędu. Drużynę tę ocenia się jako jeden z najsilniejszych teamów wszech czasów, w składzie którego występowali: Magic Johnson,James Worthy, Kareem Abdul-Jabbar,Michael Cooper,Byron Scott,A.C. Green,Mychal Thompson iKurt Rambis. Lansowany przez nich „Showtime” do dziś pozostaje wzorem radosnej, ofensywnej i efektownej, a zarazem skutecznej gry dla wielu zespołów NBA. W tym czasie Magic trzykrotnie został wybrany MVP ligi oraz trzykrotnie MVP finałów.
Następny rok, szumnie zapowiadany jako „Three-peat” (skrót odthree repeat), przyniósł jednak porażkę w finałach zDetroit Pistons i koniec kariery Abdul-Jabbara. Po następnej klęsce, wplay-offach 1990 zPhoenix Suns, Riley zrezygnował z prowadzenia zespołu. Paradoksalnie, otrzymał wtedy swój pierwszy tytułtrenera roku. Nowym centrem zostałSerb –Vlade Divac, a treneremMike Dunleavy. W1991 Magic Johnson zaszokował świat, oznajmiając o swoim zakażeniu wirusemHIV i przedwczesnym zakończeniu kariery sportowej. Zespół nie mógł podnieść się po odejściu swych frontmanów przez połowę dekady. Nie pomagały nawet desperacki kroki, jak zatrudnienie Magica na stanowisku trenera. Jasne punkty w tym okresie to sezon 1994/1995, kiedy pod wodząDela Harrisa zespół dotarł do finału konferencji, przynosząc swemu trenerowi tytułcoacha roku, a menedżerowi Jerry’emu Westowi tytułmenedżera roku.
Właśnie Jerry West w następnym roku wykonał dwa ruchy, które przywróciły wielkość zespołowi: zatrudnił perspektywicznego centraShaquille’a O’Neala, oraz wymienił Divaca za 18-letniego rzucającego obrońcęKobego Bryanta. Jako jedyna drużyna w lidze Lakers nie mieli wtedy gracza powyżej 30 roku życia. Młody zespół, mający w składzie m.in.Roberta Horry’ego,Dereka Fishera iRicka Foksa, odnosił umiarkowane sukcesy wplay-offach. W 1999 do drużyny dołączyliGlen Rice i, na krótko, charyzmatycznyDennis Rodman, ale decydująca zmiana przyszła rok później, z zatrudnieniem na stanowisku treneraPhila Jacksona. W nowej haliStaples Center Lakers zdominowali ligę w nowym millenium. Zdobyli kolejne trzy tytuły mistrzowskie z rzędu, w latach 2000–2002, a O’Neal trzykrotnie otrzymał tytuł MVP finałów, w 2000 dokładając tytuł MVP ligi iMVP Meczu Gwiazd. Phil Jackson zdobywając dziewiąty tytuł mistrza w ciągu dwunastu lat, dogonił legendarnegoReda Auerbacha. Oprócz wymienionych w mistrzowskiej drużynie prym wiedliRon Harper iBrian Shaw (koszykarz), a po jednym sezonie zaliczyli weterani:John Salley,A.C. Green,Horace Grant iMitch Richmond.
Następne lata to schyłek potęgi Lakersów, spowodowany w dużej mierze gwiazdorskimi kaprysami liderów. Mimo pozyskania takich gwiazd jakKarl Malone czyGary Payton, zespół nie osiągnął niczego ponad mistrzostwo konferencji i przegranyfinał w 2004. Po tym sezonie zespół opuścili Phil Jackson i Shaquille O’Neal, a efektem było niezakwalifikowanie się do fazyplay-off. Kolejne sezony, mimo powrotu Phila Jacksona, to właściwie tylko indywidualne popisy Kobego Bryanta, które jednak nie dawały niczego zespołowi.
Dopiero sezon 2007/08 przyniósł pozytywne zmiany. Pozyskano młodegocentra zHiszpaniiPau Gasola, a Kobe Bryant stał się prawdziwym liderem zespołu. Swoją grą zasłużył na pierwszy w karierze tytuł MVP NBA, ale drużyna przegrała w finałach ze znakomitymi Boston Celtics. W sezonie 2008/09 Lakers skończyli sezon zasadniczy z bilansem 65-17 i tym samym zajęli pierwsze miejsce wKonferencji Zachodniej. Po zwycięstwie nadUtah Jazz w pierwszej rundzie playoffów 4-1, drużyna z Los Angeles potrzebowała aż siedmiu meczów żeby zwyciężyć zHouston Rockets i sześciu aby pokonaćDenver Nuggets w finale Konferencji Zachodniej. Wfinałach NBA drużyna wygrała w pięciu meczach zOrlando Magic i tym samym zdobyła mistrzostwo NBA piętnasty raz w swojej historii. Kobe Bryant zdobył tytuł MVP finałów. W sezonie 2009/10 Lakers w finałach ponownie zmierzyli się z Celtics – w siedmiomeczowej serii Lakers ostatecznie zwyciężyli 4:3, zdobywając swoje 16. mistrzostwo NBA. Tytuł MVP finałów ponownie zdobył Kobe Bryant. Dla coacha Phila Jacksona były to kolejne, dziesiąty i jedenasty, pierścienie mistrzowskie, co uczyniło go najbardziej utytułowanym trenerem w historii NBA.
W kolejnym sezonie Lakers zakończyli sezon na drugim miejscu wkonferencji. W pierwszej rundzie play-offów, Lakers spotkali się zNew Orleans Hornets i pokonali ich 4-2[11]. Jednak ich droga po kolejne mistrzostwo została przerwana w kolejnej rundzie przez przyszłych mistrzów,Dallas Mavericks, którzy pokonali ich 4-0[12]. W przerwie międzysezonowej ze stanowiska trenera odszedł Phil Jackson, a na jego miejscu pojawił się młody coach,Mike Brown[13]. W związku z zablokowaną przez komisarza NBA,Davida Sterna wymianąChrisa Paula do Lakers[14], z zespołu odszedł teżnajlepszy rezerwowy poprzedniego sezonu,Lamar Odom[15].Lakers, po zakończeniu sezonu na trzecim miejscu, natrafili w pierwszej rundzie naDenver Nuggets. Po czterech meczach, prowadząc 3-1[16], Lakers przegrali kolejne dwa, wyrównując stan serii 3-3[17]. Zdołali jednak wygrać mecz nr 7 i awansowali do półfinałówKonferencji Zachodniej[18], gdzie czekali na nichOklahoma City Thunder. Mimo bardzo dobrej postawy Bryanta, który w tej serii zdobywał średnio 31,2 punktu na mecz, Lakers udało się ostatecznie wygrać tylko jedno spotkanie, odpadając ponownie w drugiej rundzie play-offów[19].
Po zakończeniu kolejnego nieudanego sezonu nic w obozie Lakers nie wskazywało na poważne zmiany kadrowe. Brak środków potrzebnych do zaangażowania najlepszych wolnych agentów na rynku oraz zawodników, którzy mogliby być atrakcyjni w wymianie z innym zespołem wskazywało na to, że Lakers przystąpią do sezonu 2012/2013 z jedynie kosmetycznymi zmianami w składzie. Wbrew tym oczekiwaniom, już 11 czerwca 2012 roku, Lakers pozyskali na zasadzie sign-and-trade 38-letniego wybitnegorozgrywającegoPhoenix Suns,Steve’a Nasha[20]. W zamian do klubu z Arizony powędrowały przyszłe wybory wdrafcie należące do Lakers. W dniu 10 sierpnia, w wymianie obejmującej równieżDenver Nuggets orazPhiladelphia 76ers, do Lakers trafił również gwiazdorOrlando Magic –Dwight Howard[21]. Uzupełnienie składu podpisanymi jako wolni agenciJodie Meeksem[22] orazAntawnem Jamisonem[23] sprawiło, że Lakers zostali okrzyknięci głównym, obok broniących tytułuMiami Heat, faworytem do zdobycia mistrzostwa w 2013 roku. Trenerem początkowo byłMike Brown, ale wkrótce zastąpił goMike D’Antoni. Sezon okazał się jednak dość przeciętny, drużyna zakończyła go bilansem 45-37. Lakers startując z 7. miejsca w play-offach zostali zdecydowanie pokonani przez San Antonio Spurs w pierwszej rundzie. 18 lutego 2013 zmarł w wieku 80 lat właściciel LakersJerry Buss.
Przez kolejne 6 sezonów drużyna nie zdołała awansować nawet do fazy play-off. Z Los Angeles do Houston odszedł Dwight Howard, zaś Kobe Bryant przez serię kontuzji rozegrał tylko 6 meczów w sezonie. W kwietniu 2014 po sezonie zakończonym bilansem 27-55 ze stanowiska głównego trenera zrezygnował Mike D’Antoni. W lipcu nowym trenerem został były zawodnik Lakersów,Byron Scott.
Przed kolejnym sezonem z drużyny odeszli Pau Gasol do Chicago i Jodie Meeks do Detroit. W drafcie 2014 roku, Lakers wybrali z siódmym numeremJuliusa Randle’a, który szybko odniósł poważną kontuzję i nie mógł wspomóc drużyny w trakcie sezonu. Po kolejnej pladze kontuzji (w tym Bryanta) i zakończeniu kariery przez Steve’a Nasha, Lakersi zakończyli sezon bijąc niechlubny rekord nieskuteczności: 21-61 i zajmując ostatnie miejsce w swojej dywizji.
W sezonie 2015–2016 do drużyny dołączyliLou Williams,Larry Nance Jr. i, wybrany w drafcie z nr 2., rozgrywający Ohio StateD’Angelo Russell[24]. Zespół opuścił play-offy trzeci rok z rzędu. 13 kwietnia 2016 roku po 20 latach karierę zakończył Kobe Bryant. W swoim ostatnim meczu w karierze zdobył 60 punktów i poprowadził Los Angeles Lakers do zwycięstwa nadUtah Jazz 101:96[25]. Niestety, w przekroju całego sezonu drużyna osiągnęła najgorszy wynik w swojej historii, kończąc sezon z bilansem 17-65 i zajmując ostatnie miejsce w całej konferencji.
24 kwietnia 2016 władze Lakers rozstały się z treneremByronem Scottem po najgorszym w historii klubu sezonie – z 82 meczów wygrali zaledwie 17[26]. Stanowisko pierwszego trenera objął były zawodnik Lakersów,Luke Walton[27]. Zmiany dotknęły także pion zarządzający – z zespołem pożegnali się prezes ds. koszykarskich,Jim Buss i generalny menedżer,Mitch Kupchak. Zastąpili ich legenda drużyny,Magic Johnson iRob Pelinka. W tym samym sezonie ogłoszono, że głównym właścicielem drużyny została córka byłego właściciela Jerry’ego Bussa,Jeanie Buss[28]. Lakers wdrafcie 2016 wybrali z 2. numeremskrzydłowego Duke –Brandona Ingrama oraz z 32. sięgnęli po Chorwata,Ivicę Zubaca[29]. Oprócz dwójki zawodników wybranych w drafcie do zespołu dołączyła dwójka wolnych agentów,Timofiej Mozgow orazLuol Deng. Zespół rozpoczął sezon od bilansu 10-10, niestety dalsza część sezonu nie wyglądała już tak dobrze – w wyniku urazów z gry wypadali kolejni zawodnicy. 23 lutego 2017 oddano doHouston RocketsLou Williamsa iMarcelinho Huertas w zamian zaCoreya Brewera iTylera Ennisa oraz wybór w pierwszej rundzie draftu 2017. W trakcie sezonu odsunięto od gry nowe nabytki, Mozgova i Denga, stawiając na młodych zawodników i ostatecznie Lakers skończyli sezon jako trzecia najgorsza drużyna w lidze z bilansem 26-56.
9 lipca 2018 Lakers podpisali kontrakt z trzykrotnym mistrzem NBA,LeBronem Jamesem[33][34] w nadziei, że zagrają po raz pierwszy od 2013 w fazie play-off. Do zespołu dołączyli takżeRajon Rondo iTyson Chandler. Do świąt Bożego Narodzenia drużyna legitymowała się z przyzwoitym bilansem 20 wygranych i 14 porażek. W ciągu sezonu doszło do kilku kontuzji, w tym Jamesa[35], Rajona Rondo[36], Lonzo Balla[37],Brandona Ingrama[38], a Lakers tuż przed przerwą naWeekend Gwiazd, mieli 28 wygranych i 29 porażek. W marcu zostali ostatecznie wyeliminowani z rywalizacji o fazę play-off.
10 kwietnia, po zakończeniu sezonu,Magic Johnson zrezygnował z funkcji prezesa[39], zaś trzy dni później z drużyną rozstał się trener Luke Walton[40]. W maju 2019 nowym szkoleniowcem zostałFrank Vogel, a jego asystentem były znakomity rozgrywający,Jason Kidd[41]. 6 lipcaJeziorowcy dokonali wymiany zNew Orleans Pelicans, na mocy której do Kalifornii powędrowałAnthony Davis w zamian za Lonzo Balla, Brandona Ingrama orazJosha Harta[42]. Sezon 2019–2020 Lakers zakończyli rekordem 52-19, wchodząc do playoffów po raz pierwszy od 2013 i jako pierwszy rozstawiony zespół po raz pierwszy od 2010 roku. W fazie play-off pokonali kolejno: Portland Trail Blazers, Houston Rockets i Denver Nuggets w finale konferencji – wszystkie pojednynki w pięciu meczach, i awansowali do finałów NBA po raz pierwszy od 2010. W finale pokonali Miami Heat 4-2, zdobywając swoje 17. mistrzostwo w historii, wyrównując rekord Boston Celtics jako najbardziej utytułowanej drużyny wszech czasów. LeBron James został MVP finałów po raz czwarty w swojej karierze.
Rywalizacja pomiędzy Los Angeles Lakers aBoston Celtics obejmuje dwa najbardziej utytułowane zespoły w historiiNational Basketball Association. Została ona wymieniona w rankingu najlepszych rywalizacji NBA[43]. Obie drużyny spotykały się rekordową liczbę razy (12) wFinałach NBA, poczynając od pierwszego spotkania, które odbyło się w 1959 roku. Lakers zCeltics zdominowali ligę w latach 60. i 80. XX wieku, stając naprzeciw siebie sześć razy w latach 60. i trzy razy w latach 80.
Ich rywalizacja osłabła na początku lat 90., po odejściu na emeryturęMagica Johnsona iLarry’ego Birda, ale w 2008 roku została odbudowana, gdyż Lakers iCeltics spotkali się w finałach NBA, po raz pierwszy od 1987 roku[44]. Celtics wygrali tę serię 4-2, zostając mistrzami NBA. Ich kolejne spotkanie w Finałach NBA miało miejsce w 2010 roku, wtedy jednak Lakers wygrali w siedmiu meczach. Oba zespoły zdobyły największą liczbę mistrzostw, spośród wszystkich drużyn – Lakers 17, Celtics 18 Razem zdobyli 35 tytuły, co daję blisko połowę wszystkich możliwych do zdobycia mistrzostw (74).
Rywalizacja pomiędzy Los Angeles Lakers aLos Angeles Clippers jest wyjątkowa, ponieważ są to dwie jedyne drużyny wNBA, które korzystają z tej samej hali –Staples Center. Jest również jednym z dwóch pojedynków, w którym biorą udział dwie drużyny z tego samego miasta, obokNew York Knicks iBrooklyn Nets.
Fani z Los Angeles historycznie kibicowali Lakers[45][46]. Niektórzy twierdzą ze termin „rywalizacja” jest nieodpowiedni, gdyż Clippers od lat prezentowali niższy poziom[47], jednakże, po dołączeniu do drużynyChrisa Paula iBlake’a Griffina, stali się oni pretendentami doplayoffs, a ich wspólna rywalizacja przybrała znacznie wyższej skali ważności. Ich pojedynek z 2012, transmitowany przez stacjęESPN osiągnął najwyższą oglądalność transmisji w historii obu drużyn w sezonie zasadniczym[48].
San Antonio Spurs i Los Angeles Lakers to dwie drużynyKonferencji Zachodniej, które grały ze sobą od lat 70. Pod koniec lat 90. i na początku XXI wieku ich rywalizacja nabrała rozmachu. Od 1999 roku obie drużyny spotykały się wplayoffs pięć razy, wymieniając się w siedmiu kolejnych występach w finałach NBA od 1999 do 2005 roku. Dodatkowo oba zespoły podzieliły pomiędzy siebie wszystkie mistrzostwa NBA od 1999 do 2003 roku.Spurs zdobywali tytuł w 1999, 2003, 2005 i 2007 roku, zaś Lakers w 2000, 2001, 2002, 2009 i 2010. Od 1999 do 2004 roku rywalizacja obu zespołów była uznawana za czołowe pojedynki NBA, i z każdym razem stawali oni naprzeciw siebie w finałach konferencji[49]. Rywalizacja zagasła w latach 2005–2007, gdy Lakers nie awansowali do playoffs w 2005 roku i w dwóch kolejnych latach ulegali w pierwszej rundziePhoenix Suns. Ich rywalizacja odnowiła się w 2008 roku, gdy mierzyli się ze sobą w Finale Konferencji Zachodniej.
Napis LAKERS (fragment logotypu) w kolorze fioletowym na złotym tle, noszony na koszulce domowej Los Angeles Lakers
Nazwa
Po przeniesieniu zespołu do Minneapolis postanowiono, że klub otrzyma nową nazwę. Max Winter menedżer zespołu i zarazem udziałowiec klubu miał skandynawskie korzenie, więc chciał, aby zespół nazywał sięMinneapolis Vikings. Posunął się nawet do tego, że zamówił materiały z zaprojektowanym przez siebie logo Vikings. Nie zdołał jednak przekonać do swojego pomysłu pozostałych udziałowców, więc postanowiono, że to kibice wybiorą nazwę. W lokalnej stacji radiowej KSTP urządzono oficjalny konkurs. Nagrodą był karnet na inauguracyjny sezon albo obligacje oszczędnościowe o wartości 100$. Wśród wielu pomysłów były tak zaskakujące nazwy, jak Aquacagers i Millcitians. Ben Frank właściciel lokalnej firmy zadzwonił i zasugerował Lakers. I wygrał. Nowa nazwa odzwierciedlała stanMinnesota, który znany jest jako „Kraina 10 000 jezior”[6]. Lakers to potoczna nazwa statków, które przewoziły rudę żelaza, wapień i inny ładunek zMinnesoty do portów wokółWielkich Jezior. Zwycięski wpis został ogłoszony w Minneapolis Times 2 października 1947 roku[61].
Logo
Pierwsza wersja została stworzona w 1948 roku, kiedy zespół miał siedzibę w Minneapolis i nosił nazwę Minneapolis Lakers. Najstarsze logo Lakersów zawierało białą mapę stanu Minnesota, na tle złotej piłki do koszykówki. Na mapie stanu została umieszczona żółta gwiazda w pobliżu miejsca, gdzie znajduje się Minneapolis. Nad piłką znajdował się napis „MPLS.” z gwiazdą na początku i na końcu.
W 1960 roku, kiedy zespół przeprowadził się z Minneapolis do Los Angeles, pojawiło się zapotrzebowanie na nowe logo. W następnym roku powstało całkowicie nowe godło. Zawierał on słowa „Lakers” i „Los Angeles” napisane czerwoną purpurą na złotej piłce do koszykówki. Po raz pierwszy pojawiły się charakterystyczne smugi na logo.
W sezonie 1976/1977 symbol Lakers został odświeżony. Piłka została obrócona i uzyskała czarny zarys, dzięki czemu projekt był wyraźniejszy. Ponadto odcienie zostały nieznacznie zmodyfikowane. Złoty kolor piłki zbliżył się do żółtego, a purpurowy napis został zastąpiony jasnofioletowym bzem.
W sezonie 2001/2002 ponownie logo zostało odświeżone. Napis „Los Angeles Lakers” został rozciągnięty i zastąpiony ciemny fioletem. W porównaniu z poprzednią wersją kolory są mocniejsze, dzięki czemu emblemat się wyróżnia. Jednak kształt napisu i piłki jest dokładnie taki sam.
Stroje
Kolorami drużyny są purpura, złoto i biel[62]. Purpurowe stroje są używane w meczach wyjazdowych, a złote w meczach u siebie. Drużyna posiada także białe stroje, które zawodnicy przywdziewają podczas spotkań odbywających się w niedzielę i święta[63]. Od sezonu 2013/14 do sezonu 2016/17 Lakers występowali również w czarnych strojach w których grali wybranych meczach tzw. „Hollywódzkich wieczorach” był to hołd dla gwiazd filmów, które od wielu lat wspierają drużynę.
Ponadto kilku zawodników i trenerów, którzy przyczynili się do sukcesu, podczas gdy drużyna miała swoją siedzibę wMinneapolis została uhonorowana banerem, lecz ich numery nie zostały zastrzeżone. Ceremonia odbyła się w przerwie meczu zMinnesotą 11 kwietnia 2002 roku[72].
.JPG)
.jpg)
.jpg)
