Ten artykuł dotyczy tytułu. Zobacz też:Lord – węgierska grupa muzyczna.Lord – mężczyzna cieszący sięwładzą i autorytetem. Tytuł ten może mieć różne znaczenie, zależnie od kontekstu.Szkocki tytułLaird nie jest jego odpowiednikiem i posiada węższe znaczenie.
W kontekściereligijnym,ang.The Lord (Pan) odnosi się doBoga, zwłaszcza wreligiach abrahamowych:judaizmie,chrześcijaństwie iislamie. W kwestii świeckiej w najszerszym znaczeniu tego słowa znaczywładca.
Etymologia angielskiego słowalord ma odwołania do języka staroangielskiego, w którymhlaford (wcześniejhlaf-weard – strażnik chleba) nawiązywał dogermańskich plemiennych zwyczajów, i oznaczał osobę odpowiedzialną za zaopatrzenie w żywność i jej podział. Żeński odpowiednik tolady.
W języku angielskim pisany zawsze od dużej litery, „The Lord” (Pan) (hebr.Adonai,gr.Kyrios,łac.Dominus) jest określeniemJahwe,Boga uznawanego zarówno przezżydów, jak ichrześcijan. Chrześcijanie używają również zwrotu „Nasz Pan” (ang.: „Our Lord”) lub „Pan” (ang.: „The Lord”) wobecJezusa lub Boga.
Wfeudalizmie, tytułlord (fr.:seigneur) totytułarystokratyczny, wiążący się z posiadaniem władzy nad pewnym obszarem oraz ludnością go zamieszkującą, traktowaną jako poddani i siła robocza.Poddani musieli składać lordowiprzysięgę wierności. Tytuł lorda był w zasadziedziedziczny i teoretycznie zapewniał posłuch podobny do tego, jaki wśród poddanych miałkról. Zasadniczo tytuł lord jest odpowiednikiem tytułubarona, zwyczajowo jest także stosowany dla wyższejarystokracji.
Jako część dziedzictwafeudalizmu, współcześnie tytuł lorda może łączyć się z posiadaniem, jak np. „dziedzic” (ang.landlord). W wielu europejskich kulturach istnieją tytuły odpowiadające angielskiemu „mister” (hiszp.señor,wł.signore,niderl.Heer,niem.Herr) lub do angielskiego grzecznościowego „you” (polskiepan), porównywalnego z angielskim „gentleman”.
WWielkiej Brytanii,Izba Lordów – tworzy izbę wyższąparlamentu. Do niedawna wielu dziedzicznych lordów (zwłaszczaangielskich, w przeciwieństwie doirlandzkich i szkockich) stawało się automatycznie członkami Izby Lordów, leczHouse of Lords Act 1999 poczynił pewne odstępstwa od tej reguły.
W Wielkiej Brytanii używa się pięciu tytułów lordowskich, według rangi:książę (Duke),markiz (Marquess),earl,wicehrabia (Viscount) ibaron; wszyscy lordowie używają tytulatury w formie: „Lord X”. Tytułu „lord” używa się też grzecznościowo wobec dzieci z rodów lordowskich, w tym przypadku w formie: „Lord (imię) (nazwisko)”. Wielu baronów, markizów itp. używa tytulatury: „Imię, nazwisko (tytuł, np. baron)”, na przykładAlfred Tennyson, 1st Baron Tennyson, również znany jako „Lord Tennyson”.
Sędziowie posiadający tytuł szlachecki również mają własne zasady tytulatury.
Niektóre wysokieurzędy państwowe mogą wiązać się z posiadaniem tytułu lorda, jak na przykład LordWielki kanclerz. Tytuł lorda wiąże się także z godnościąburmistrza większych miast np.Lord Mayor of London.
Inny angielski tytuł, „lord dworski” (lord of the manor), nie jest uwzględniony w hierarchiitytułów szlacheckich i nie daje prawa do zasiadania w Izbie Lordów. Wskazuje jedynie, że jego posiadacz jestwłaścicielem ziemskim.
Szkocki tytuł „laird” jesttradycyjnym określeniem posiadacza ziemskiego, niekoniecznie utytułowanego, i odnosi się najczęściej do średniejszlachty.Szkoccy feudałowie jeszcze wśredniowieczu używali angielskiego tytułulord (np. Lord of the Isles).
