Wyspy barierowe po południowej stronie Long Island, na zielono zaznaczonaFire Island
Długość wyspy między tymi punktami sięga 140 mil (225 km). Na wschodzie wyspa kończy się, zasilaną wodami rzekiPeconic, zatokąZatoką Peconic z dwoma półwyspami zamykającymi ją od północy i południa[1]. Północny półwysep kończy się wOyster Pond Point, południowy zaś – dłuższy o około 32 km – zakończony jest w Montauk Point[1]. Od północy wyspę oddziela od kontynentuestuariumLong Island Sound, duża zaś część południowego brzegu wyspy oblewana jest wodami zatokiGreat South Bay, przez którą sąsiaduje zwyspami barierowymi – w tym największą z nich,Fire Island – oddzielającymi południową stronę Long Island od otwartego Atlantyku[1]. Od strony zachodniej, Long Island zamykana jest przez The Narrows iNew York Bay oraz oddzielającą ją odManhattanuEast River, częściowo zaś przez Long Island Sound[1].
Szerokość wyspy jest zmienna – od The Narrows na zachodnim krańcu wyspy, na dystansie 145 km w kierunku zachodnim waha się pomiędzy 19, a 32 km, rozszerzając się w odległości około 64 km od Brooklynu w kierunku Zatoki Peconic, po czym szerokość wyspy zmniejsza się[1]. Łączna powierzchnia wyspy wynosi 3 630 km²[2]
Powierzchnia Long Island ukształtowana została przezzlodowacenie Wisconsin, odpowiadające częściowo erązlodowaceniu północnopolskiemu na ziemiach polskich, około 20 000 lat temu[3]. Na terytorium dzisiejszego Long Island, znajdowała się wówczas południowa granica pokrywającego powierzchnię 24 współczesnych stanów USAlodowca[3]. Stąd też znajdują się tu dwie wyraźne liniemoren czołowych – młodszamorena Harbor Hill wzdłuż północnego wybrzeża wyspy, oraz znajdująca się dalej na południe – niemal równoległa do niej –morena Ronkonkoma[3]. Na obszarze tych moren znajdują się najwyższewzniesienia na wyspie:Jayne's Hill o wysokości 122,2 metrówn.p.m. w Suffolk County, orazHarbor Hill w Nassau County niedalekoRoslyn, o wysokości 106 metrów n.p.m[3]. Lodowiec odpowiedzialny był jednak nie tylko za utworzenie moren. Wypływająca spod niego woda niosła w kierunku Atlantyku dużą ilość osadów które utworzyły płaską rzeźbę terenu południowego Long Island,Hempstead Plains oraz plaże na południu wyspy[3]. Roztapiające się bryły lodu utworzyły też szeregdepresji, z których wiele wypełnionych zostało wodą, tworzącjeziora wytopiskowe[3]. Największe z nich,Lake Ronkonkoma, rozciąga się na 3,2 km wzdłuż, oraz 1,05 km w poprzek[3].
Podczas ostatniejepoki lodowcowej, między dziesięć a dwadzieścia tysięcy lat temu, przesuwający się lodowiec spotkał się zgranitową skałą na obszarze dzisiejszegoWestchester County na północ od Nowego Jorku[4]. Znacznie jednak większy od niej lodowiec, przesuwając się niósł ze sobą na południe jej fragmenty, pozostawiając je ostatecznie w postacigłazów i skał, na północnym brzegu Nassau County, na obszarze dzisiejszegoNorth Hills[4]. Zostały tu pozostawione nie tylko największe głazy na Long Island, lecz prawdopodobnie w całym stanie Nowy Jork[4]. Największe z nich, z racji swych rozmiarów, zyskały nazwę „Shelter Rocks”[4][a]. Przykładowo, lodowiec przyniósł w pobliże North Hills głaz o masie 1800 ton i ponad 12 metrów szerokości, którego wiek szacuje się na 500 milionów lat[4]. Inny z głazów, znany jako „Milestone Rock” lub „Manhasset Rock”, również jeden z „Shelter Rocks”[4]. Tworzy on występ skalny o rozmiarach 9 na 3,6 metra, pod którym archeolodzyMuzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku odnaleźli ślady bytności człowieka datowane na 1000 lat p.n.e., co stanowi jeden z najstarszych śladów ludzkości znalezionych na obszarze Long Island[4].
Dzięki zlodowaceniom na obszarze Long Island znajdowała się jedyna na wschód odAppalachówpreria – 60 000akrów (24 281hektarów) pokrytej trawą powierzchni w centrum Nassau County, rozciągającej się odNew Hyde Park aż poHicksville[5]. Preria ta powstała dzięki wodom wypływającym spod lodowca, podczas ostatniej ery lodowcowej, ponad 20 000 lat temu[5]. Obszar ten nosi nazwęHempstead Plains[5]. W ciągu ostatnich 400 lat, urodzajna ziemia w tym miejscu była używana do wypasu bydła i owiec, a także upraw zbóż, w ostatnim okresie zaś do uprawiania szeregu aktywności sportowych[5]. Wokresie kolonialnym popularne były tuwyścigi konne[5]. Przez cały okres istnienia, Hempstead Plains było miejscem migracji bardzo dużej liczby gatunkówptaków, toteż popularne było tu równieżłowiectwo[5]. Zanik prerii na Long Island w dużej mierze związany jest z osobą biznesmena, imigranta zIrlandii,Alexandra T. Stewarta, który w 1869 roku, za kwotę 395 000 dolarów nabył od miastaHempstead obszar 7000 akrów (2832 hektarów), celem założenia nowej miejscowości pod nazwąGarden City[5]. Stewart umarł wprawdzie w roku 1876, zanim jego plan został zrealizowany, ukończyła go jednak jego żona Cornelia[5].
Na początku XX wieku duża część prerii pozostawała jeszcze w stanie niezmienionym, toteż rozległy płaski obszar lądu stał się atrakcyjnym miejscem dla eksperymentów z nowym wynalazkiem,aeroplanem[5]. Powstało wówczas na Hempstead Plains kilka lotnisk, na których eksperymentowano z o kilka lat wcześniejszym wynalazkiembraci Wright zKaroliny Północnej[5]. Z czasem jednak, w miarę rozwoju sieci dróg oraz budowy nowych domów, preria kurczyła się, a wraz z nią przestrzeń pod lotniska i krajobraz. W latach 40. i 50. teren ten coraz bardziej urbanizował się, powstawałycentra handlowe jakRoosevelt Field Mall, i inne instytucje –Hofstra University, czyNassau Coliseum, które zajmują dziś miejsce dawnych lotnisk i prerii[5]. W roku 1970 Hempstead Plains obejmował obszar już tylko około 1000 akrów (404 ha)[5]. Władze Nassau County postanowiły wówczas zachować obszar około 62 akrów (25 ha) pod postacią parku, teren ten nie był jednak utrzymywany jako prawdziwa preria[5]. Zabieg ten trudny jest bowiem do przeprowadzenia, z uwagi na dużą ilość inwazyjnych roślin niebędących częścią historycznego naturalnegoekosystemu tego obszaru[5].
Gospodarka Long Island przez długi czas zyskiwała dzięki bliskości Nowego Jorku[6]. We wschodniej części do dziś oparta jest w dużej mierze narolnictwie, w tymwinnictwie oraz na tradycyjnych farmach[6]. Gospodarka wyspy czerpała też zrybołówstwa, które do dziś rozwinięte jest wNorthport i Montauk[6]. W zachodniej części – zwłaszcza w hrabstwie Nassau – znaczenia w XX wieku zaczął nabierać przemysł lotniczy, z siedzibami i fabrykami wielu przedsiębiorstw tego sektora. W ostatnich zaś dziesięcioleciach w regionie rozwinął się również przemysł komputerowy[6]. Szczególne znacznie dla wyspy, wciąż ma jednak przemysł aeronautyczny[6].
Znana jako „Cradle of Aviation” (kolebka awiacji) Long Island, uznawana jest historycznie za kolebkę amerykańskiego lotnictwa, wciąż pozostaje jednym z amerykańskich centrów przemysłu lotniczego i kosmicznego[7][8].
Glen Curtiss w 1909 roku, za sterem samolotu swojej konstrukcji
Wprawdzie pierwszy oficjalnie uznany lot miał miejsce w 1903 roku wKitty Hawk, a co za tym idzie Karolina Północna uznawana jest za miejsce narodzin lotnictwa, to na Long Island narodził się przemysł lotniczy[7]. Na początku XX wieku, duży płaski i pozbawiony drzew obszar Hempstead Plain, a także niskie zaludnienie tego rejonu, powodowały, że teren ten był idealny do budowy lotnisk[7]. Miano kolebki lotnictwa Long Island zawdzięczaGlenowi Curtissowi, pionierowi lotnictwa, który za pomocą swojego samolotuGolden Flyer 29 czerwca 1909 roku jako pierwszy wykonał lot nad Nowym Jorkiem[7]. New York Aeronautical Society zBronxu, na którego zamówienie powstał samolot, chciało uczynić Bronx miejscem różnego rodzaju eksperymentów związanych z lotnictwem, zdaniem jednak Curtissa należące do stowarzyszenia lotnisko było zbyt małe, i wspólnie wybrano miejsce leżące kołoMineoli na Long Island, duży płaski obszar na Hempstead Plains, zdaniem Curtissa, idealne miejsce do latania[7]. Z rekomendacji Curtissa stowarzyszenie wydzierżawiło duży obszar od jednego z lokalnych przedsiębiorstw, i już kilka dni później pierwsze lotnisko na Long Island było gotowe do lotów[7].
Pionier lotnictwa miał nadzieję po raz drugi wygrać Scientific American Prize, miał jednak możliwość przeprowadzenia do tego czasu jednie kilku lotów testowych. 13 lipca 1909 roku Curtiss w 3 minuty przeleciał swoim samolotem dystans 1,5 mili, co było pierwszym w historii udanym lotem nad Long Island[7]. Następnego dnia przeleciał 5 mil, 15 lipca 6 mil, zaś 16 lipca 1909 roku 15 mil (24 km)[7]. 17 lipca natomiast nie tylko przeleciał wymagany dla zdobycia nagrody dystans 25 kilometrów, lecz niemal podwoił go[7]. Na Long Island stał się w ten sposób drugim po braciach Wright człowiekiem, który przeleciał znaczny dystans[7]. Wkrótce lotnisko Curtissa, zwane Mineola Airfield bądź też Washington Avenue Airfield, stało się popularnym miejscem spotkań entuzjastów lotnictwa[7]. Tu też – jako pierwsza kobieta w USA i druga na świecie – w 1911 roku licencję pilota zdobyłaHarriet Quimby, która rok później jako pierwsza kobieta samotnie przeleciała nadkanałem La Manche[7][9]. Dzięki Curtissowi na wyspie szybko zaczęły powstawać kolejne lotniska, w tym otwarte w 1910 roku duże lotniskoNassau-Boulevard Airfield w Garden City, dysponujące 31 hangarami[7]. W 1917 roku sam Curtiss utworzył, wyposażone między innymi wtunel aerodynamiczny o średnicy trzech metrów, przedsiębiorstwoCurtis Engineering Corporation w Hazelhurst Field, wkrótce zwaneRoosevelt Field[7]. Tym sposobem Roosevelt Field stało się pierwszym na świecie miejscem w całości poświęconym badaniom i testom w zakresie lotnictwa[7].
W latach 1919–1939 na Long Island swoją siedzibę miało około 24 przedsiębiorstw przemysłu lotniczego, które razem tworzyły największy pojedynczy ośrodek przemysłu lotniczego w USA[10]. W trakcie okresu zwanego Złotym Wiekiem Awiacji, w latach 20. i 30., na Long Island działało więcej wytwórni lotniczych, niż w jakiejkolwiek innej części Stanów Zjednoczonych[11]. Dopiero w latach 30. część lokalnych przedsiębiorstw lotniczych zmieniła siedzibę; Curtiz przenióśł się z Long Island doBuffalo,Fairchild doHagerstown w stanieMaryland,Chance Vought przeniósł się doHartford,Sikorsky zaś doBridgeport w stanieConnecticut[12]
W 1930 roku utworzone zostało przedsiębiorstwo Grumman Industries, które w 1936 roku przeniosło się do Bethpage na Long Island[14]. Firma wykupiła tu duży obszar odLong Island Rail Road (LIRR), który był wówczas terenem pół-rolniczym, i uruchomiła na nim produkcję samolotów dla rządu federalnego[14]. W miarę angażowania Stanów Zjednoczonych w wojnę, kompleks Grummana rozrastał się o nowe budynki fabryk,instalacji testowych,hangarów,pasów startowych idróg kołowania[14]. Podczas wojny w kompleksie Bathpage pracowało około 25 000 pracowników, zaś najbardziej znaną produkowaną tu konstrukcją był F6F Hellcat[14]. Tylko w ciągu dwóch lat, wyprodukowano tu 12 000 tych samolotów[14].
Znajdująca się nie dalekoHempstead, w sercuNassau County, bazaUnited States Army Air Forces „Mitchel Field” była kluczową bazą treningową i przerzutową amerykańskiego lotnictwa bombowego, skąd jednostki lotnictwa bombardującego odlatywały do Europy[15]. Na Mitchel Field znajdowało się również dowództwo obrony przeciwlotniczejNowego Jorku, które do swojej dyspozycji miało dwie eskadry samolotów myśliwskichCurtiss P-40 Warhawk, w późniejszym czasie przekształcone w First Air Force, odpowiedzialne za obronę przeciwlotniczą całego wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych[15]. Współcześnie na terenie lotniska znajduje się muzeumlotnictwa ikosmonautykiCradle of Aviation Museum[16].
Wyprodukowany na Long Island, lądownik księżycowy misjiApollo 16 na powierzchniKsiężyca w kwietniu 1972 roku
Po zakończeniu największego w historii konfliktu zbrojnego, gdy po powstaniu w Europieżelaznej kurtyny w Stanach Zjednoczonych opracowano pierwszerakietowe pociski przeciwlotniczeMIM-3 Nike Ajax o pułapie maksymalnym 21 000 metrów, rząd federalny postanowił utworzyć dziesiątki strategicznych instalacji rakietowych w całym kraju, celem ochrony przed potencjalnym atakiemradzieckichbombowców[17]. Instalacje dla dziewiętnastu baterii takich pocisków utworzono wstrefie metropolitarnej Nowego Jorku[17]. W latach 1955–1957 rząd federalny zbudował pięć instalacji rakietowych na Long Island, wLloyd Harbor,Lido Beach,Rocky Point,North Amityville oraz wBrookville[17]. Największa za nich, w Lido Beach, mieściła 60pocisków rakietowych[17]. Bazy w Rocky Point i North Amityville zostały później przebudowane do bazowania szybszych i nowocześniejszych pociskówMIM-14 Nike Hercules[17]. Po upływie kilkudziesięciu lat od tamtej pory, historia tych instalacji jest już zupełnie zapomniana, jednak w późnych latach 50. instalacje te nie były utajnione, zaś w każdą drugą niedzielę miesiąca, okoliczni mieszkańcy mogli odwiedzać bazy, byli wręcz zachęcani do odwiedzin przez lokalną prasę[17]. Zarówno technologia, jak i czasy ulegały zmianom, toteż instalacje pocisków Nike szybko stały się przestarzałe. Już w 1962 roku opuszczona została baza w Lloyd Harbor, rok później Brookville i Lido Beach, Rocky Point w 1971, zaś North Amityville w 1974 roku[17].
Wydarzenia lotnicze mające wpływ na nadanie Long Island miana „kolebki awiacji” Cradle of Aviation:”[18]
Pierwszy lot z nawigacją opartą wyłącznie na instrumentach pokładowych. Wykonany z Mitchel Field przezJimmyego Doolittle’a. Instrumenty pokładowe użyte w locie, zostały przygotowane przez firmy Sperry i Kollsman z siedzibą na Long Island.
Long Island utrzymywała swą pozycję na mapie przemysłu lotniczego USA w czasiezimnej wojny, tu w zakładach Bethpage iCalverton skonstruowany i produkowany był odrzutowy myśliwiec pokładowyGrumman F-14 Tomcat, tu też zlokalizowana była część związanego zNASA przemysłu kosmicznego. W zakładach Grummana zostało m.in. wyprodukowane 13modułów księżycowychprogramu Apollo[14]. Po zakończeniu zimnej wojny jednak, przemysł obronny utracił swój bardzo wysoki udział w przemyśle lotniczym wyspy, na rzecz cywilnego i komercyjnego przemysłu lotniczego, który stanowi obecnie ok. 80% tej gałęzi gospodarki Long Island[8]. Podczas gdy jeszcze w 1986 roku Grumman zatrudniał tu 25 000 pracowników, w roku 1996 liczba ta spadła do zaledwie 3000[14]. Mimo że wiele przedsiębiorstw, jak Grumman Aircraft (który w 1994 roku połączył się z Northrop Corporation tworząc koncernNorthrop Grumman, zatrudniający obecnie około 2000 pracowników na Long Island), Republic Aerospace czySperry Gyroscope ograniczyły swoją działalność lub przestały istnieć, wśród największych przedsiębiorstw przemysłu lotniczego na Long Island, wciąż pozostają współcześnie zakłady należące doLockheed Martin czyCurtis Wright, i inne przedsiębiorstwa produkujące na rzeczBoeinga,Airbusa, czySpaceX, które zatrudniają obecnie na Long Island około 24 000 pracowników[8][10]. Dzięki temu Long Island wciąż pozostaje największym na świecie skupiskiem ponad 250 (ponad 800 licząc wszystkie przedsiębiorstwa zatrudniające przynajmniej 3 pracowników) przedsiębiorstw przemysłu kosmicznego i lotniczego[10].
Lotnictwo na Long Island było też przedmiotem biznesowej działalności rekreacyjnej. W 1929 roku wHicksville dokonano otwarcia pierwszego w Stanach Zjednoczonych klubu lotniczegoLong Island Aviation Country Club[19]. Analogicznie jak w przypadku prywatnych klubówgolfowych, czypolo, jego zadaniem było zapewnienie swoim płatnym członkom związanego z lotnictwem sportu i rozrywki[19]. Podczas oficjalnego otwarcia klubu, wśród 80 prominentnych gości znajdowali się zarówno biznesmeni przemysłu lotniczego, jak i wysocy urzędnicy państwowi – w tym,zastępca sekretarza wojny do spraw lotnictwa orazzastępca sekretarza marynarki do spraw lotnictwa[19]. W 1933 roku klub zorganizował przelot 76 samolotów doDaytona naFlorydzie, celem wzięcia udziału w odbywających się tam zawodach lotniczych[19]. Klub zapewniał możliwość latania rekreacyjnego oraz nauki latania[19] Podczas II wojny światowej członkowie klubu zorganizowali ochotniczą eskadrę, która prowadziła lotnicze patrole morskie, w poszukiwaniuniemieckich okrętów podwodnych[19]. Klub zakończył swe istnienie 25 marca 1950 roku, wyparty przez finansowany przezWilliama Levitta rozwój komercyjnego budownictwa, który doprowadził do powstania na tym miejscu miejscowościLevittown[19].
Najwcześniejszymi Europejczykami którzy skolonizowali Long Island byliHolendrzy iBrytyjczycy, którzy byli uciekinierami z opresji wStarym Świecie, wNowym Świecie sami stali się nosicielami i arbitrami religijnejortodoksji[20]. W najwcześniejszym okresie Holendrzy pod kierownictwem dyrektora generalnegoNowej HolandiiPetera Stuyvesanta, następnie zaś – działające w opozycji doKościoła Anglii –purytańskie sekty angielskie, gdy w 1664 roku Brytyjczycy przejęli Long Island od Holendrów[20]. Wprowadzone w tym czasie surowe prawo, egzekwowało spełnianie narzuconych obowiązków religijnych za pomocą kar finansowych,kar cielesnych, a nawetbanicji[20]. Liderzy zaś religijni w czasach kolonialnych, aktywnie uczestniczyli w tworzeniu i egzekwowaniu prawa, do wspierania ich przekonań religijnych[20]. Dopiero w reakcji na ucisk religijny, w XVIII i XIX wieku powstał opór społeczny, który doprowadził do religijnego pluralizmu na Long Island[20]. Przejawy nietolerancji religijnej i etnicznej nie zniknęły jednak, i stały się pożywką do rozwoju na Long Island działalnościKu Klux Klanu, skierowanego w pierwszym rzędzie, przeciw nowym imigrantom z Europy, zwłaszcza przeciw Włochom i katolikom[20].
Dopiero w latach 80 XX wieku, dominująca grupą etniczną na Long Island stała się społeczność pochodzenia włoskiego, która przez długi czas spotykała się z ksenofobią ze strony anglo-saksońskich protestantów, była celem ataków lokalnegoKu Klux Klan – jako katolicy często na gruncie religijnym i etnicznym[21]. Do lat 80. jednak, społeczność włoska zdobyła znaczącą siłę polityczną w Nassau i Suffolk County, zajmując stanowiska wybieralne i utrzymując wpływy nieformalne. Dużą siłę stanowili w rejonachFranklin Square,Elmont,East Meadow,Levittown,Hicksville,Deer Park,Copiague,North Babylon iCommack[21]. Jednymi z najwcześniejszych imigrantów z Europy na Long Island była ludnośćżydowska, podobnie jednak jak w Europie, już od swojego przybycia po raz pierwszy w 1654 roku, ludność ta spotykała się z wrogością i dyskryminacją[22]. Duży napływ ludności żydowskiej miał miejsce w latach 20. XX wieku, gdy napływała na Long Island z Nowego Jorku, jednak dopiero poII wojnie światowej jej napływ spowodował iż zaczeła stanowić niemal 20 procent populacji Long Island, i stała się druga największą – po włoskiej – grupą etniczną w tym regionie[22]. Jednymi z najwcześniejszych imigrantów z Europy, byli na Long IslandNiemcy, którzy zaczęli osiedlać sięHempstead Plains w roku 1850, i na okolicznej ziemi zaczęli uprawiać warzywa[22]. UruchomienieLong Island Rail Road wzmogło jeszcze napływ ludności niemieckiej z Nowego Jorku, która zaczęła osadnictwo w zachodnim Nassau, w tym wFloral Park,New Hyde Park,Elmont,Freeport oraz Elmont[22]. Osadnictwo to było wspierane przez niemiecki orazskandynawskiKościół Luterański[22].
Społeczność polska stanowi kolejną znaczącą imigrancką grupę etniczną na Long Island, i podobnie jak Włosi oraz wyznawcyjudaizmu, spotykali się z postawamiksenofobicznymi z powodu bycia obcokrajowcami oraz katolikami[23]. Polacy przybyli w znaczącej liczbie na Long Island na przełomie XIX i XX wieku, znajdując początkowo zatrudnienie jako pracownicy farm, często u imigrantów z Niemiec, którzy osiedlili się tu jedną bądź dwie generacje wcześniej[23]. Z czasem społeczność polska zaczęła grawitować na wschód do hrabstwa Suffolk, gdzie nabywała ziemię i inne nieruchomości, zwłaszcza w rejonRiverhead, która to miejscowość uzyskała wkrótce miano „Polish Town, USA”[23]. Współcześnie skupiska ludności polskiej istnieją również w innych rejonach Long Island, w tym w okolicachNew Hyde Park w hrabstwie Nassau, oraz w różnych miejscach w hrabstwie Suffolk, jej duża część jest jednak także rozproszona poza polskimi skupiskami i dobrze zintegrowana ze społeczeństwem na całym obszarze Long Island.
Bernie Bookbinder: Long Island; People and Places, Past and Present. Nowy Jork: 1983.ISBN 0-8109-1259-7. Brak numerów stron w książce
Benjamin Franklin Thompson: History of Long Island: Containing an Account of the Discovery and Settlement; With Other Important and Interesting Matters to the Present Time. Palala Press, 2015.ISBN 1-340-97763-X. Brak numerów stron w książce
Richard Panchyk: Hidden History of Long Island. Charleston: History Press, 2016.ISBN 978-1-5402-0158-4. Brak numerów stron w książce
Donald M. Pattillo: Pushing the Envelope: The American Aircraft Industry. University of Michigan Press, 1998.ISBN 0-472-10869-7. Brak numerów stron w książce
.jpg)
_(18356660251).jpg)
.jpg)
_c1945.jpg)
