Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | forma prawna = | liczba członków = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
Liverpool F.C. został założony w 1892. Od 1900 do 1947, pięć razy zostawał mistrzem Anglii. Pod konieclat 50., przez kilka sezonów grał na drugim szczeblu rozgrywek i do czasu zatrudnieniaBilla Shankly’ego w 1959, nie awansował do pierwszej ligi. Klub tradycyjnie grał w strojach czerwono-białych, jednak wlatach 60. usunięto barwę białą[6].
Pod wodzą Shankly’ego Liverpool trzykrotnie wygrywał rozgrywki ligowe, dwa razy zdobył Puchar Anglii oraz jeden razPuchar UEFA (było to pierwsze europejskie trofeum wywalczone przez klub). Od 1977 do 1984 roku, czterokrotnie wygrywał Puchar Europy. Wlatach 90., zespół zanotował spadek formy, jednak w roku 2001, zdobył małą potrójną koronę, zaś cztery lata później wygrał rozgrywki Ligi Mistrzów.
Zamieszki na Heysel otoczyły klub ponurą sławą – 39 kibiców, w tym 32 włoskich fanówJuventusu, czterech Francuzów, dwóch Belgów i kibic z Irlandii Północnej[7] zostało przygniecionych przez ścianę, która zawaliła się z powodu naporu tłumu. Mimo rażących zaniedbań ze strony organizatorów spotkania, całkowitą odpowiedzialnością za tragedię obciążono kibiców drużyny angielskiej[8]. Cztery lata później wydarzyła się inna tragedia. Na stadionieHillsborough, 96 fanów Liverpoolu zostało przygniecionych przez inne osoby. Z tego powodu do herbu klubu zostały dodane dwa płomienie[9][10]. Obydwie katastrofy miały duże znaczenie zarówno dla angielskiej, jak i europejskiej piłki nożnej, przyczyniając się m.in. do zmian przepisów prawa o imprezach masowych oraz podniesienia standardów bezpieczeństwa organizacji spotkań piłkarskich[11].
Od czasu powstania, Liverpool F.C. rozgrywa swoje mecze domowe naAnfield, choć rozważano przenosiny do sąsiedniegoStanley Park. Pomysł budowy nowego stadionu został jednak zaniechany, gdyż zdecydowano się na rozbudowę dotychczasowego obiektu[12].
Liverpool ma wielu kibiców na całym świecie. Tradycyjnymi rywalami sąManchester United iEverton.
Drużyna bywa często, szczególnie wPolsce, mylnie określana jako F.C. Liverpool, podczas gdy pełna nazwa drużyny brzmi Liverpool Football Club, a więc Liverpool F.C.
Liverpool jest klubem o marce globalnej, wycenianym w 2019 na 2,183 mld dolarów przez magazyn Forbes, co plasuje go na ósmym miejscu w światowym rankingu klubów piłkarskich[13]. Przychód za sezon 2018–2019 wyniósł 604,7 mln euro, plasując pod tym względem klub na siódmym miejscu na świecie[14].
Obecny stadion Liverpoolu – Anfield – początkowo użytkowany był przez inny z miejscowych klubów – Everton, założony w 1878 roku.The Tofees występowali na nim od 1884 roku[15], wynajmując go od właścicieli ziemi, na której się znajdował[16]. Od początku lat 90. XIX wieku wewnątrz klubu narastał wielowymiarowy konflikt pomiędzy wywodzącą się z kręgumetodystów[17][18] grupą działaczy zGeorge’em Mahonem na czele a ówczesnym prezesemJohnem Houldingiem[17]. Ten ostatni, zamożny browarnik i właściciel jednej z działek pod stadionem oskarżany był członków klubu o prowadzenie Evertonu jak przedsiębiorstwa służącego pomnażaniu prywatnego majątku[17][18]. Jesienią 1891 roku klub zmuszony do uiszczenia dodatkowej opłaty na rzecz drugiego z właścicieli, Johna Orrella[15][19], proponował Houldingowi obniżenie należnego mu rocznego czynszu[15][20], na co ten nie przystał[21]. Sugerował natomiast klubowi zawiązanie spółki i wykupienie obu działek, na których wzniesiono stadion[15][21]. Choć propozycja ta w zaistniałych okolicznościach nie zyskała aprobaty w szeregach działaczy[20], dzień później, 26 stycznia 1892 r., Houlding wraz z pięcioma innymi członkami klubu zarejestrował spółkęThe Everton Football Club and Athletic Grounds Company Limited[1][17]. Próby zgłoszenia nowego klubu do struktur piłkarskich spotkały się ze sprzeciwemFootball Association, które odmówiło wpisu kolejnej drużyny o tej samej nazwie[17][18]. Jednocześnie władzom Evertonu uniemożliwiono rejestrację własnej spółki (Everton Football Club Limited) z uwagi na wcześniejszy wpływ zbliżonego wniosku Houldinga[15]. Podczas prowadzonego w burzliwej atmosferze walnego zebrania członków Evertonu z 15 marca 1892 r. Houlding olbrzymią większością głosów został usunięty ze stanowiska[18][22], a klub zdecydował się przenieść na teren po drugiej stronieStanley Park, na którym wzniesiononowy stadion[20][22]. Tym samym były już prezes Evertonu pozostał z mogącym pomieścić 20 tys. widzów[23] stadionem oraz klubem bez zawodników, działaczy i –de facto – nazwy[24][18]. Podczas spotkania założycielskiego, które odbyło się 30 marca 1892 r. przyjęto pierwszy statut klubu Houldinga[18]. Określono w nim także jego nową nazwę – wyraz „Everton” zastąpiono członem „Liverpool”, co zostało oficjalnie odnotowane w rejestrze handlowym 3 czerwca 1892 r.[24] Tę ostatnią datę obecne władze Liverpool F.C. traktują jako formalny dzień powstania klubu[22][24].
Pierwszym dyrektorem klubu, a jednocześnie współtrenerem mianowanoJohna McKennę, który natychmiast sprowadził na Anfield trzynastu szkockich zawodowców. Na sezon 1893/1894 klub wybrano do uczestnictwa w angielskiejSecond Division. Liverpool wygrał ligę, przez cały sezon pozostając niepokonanym i awansował doFirst Division[25]. W 1896 menedżeremthe Reds został jeden z najwybitniejszychtrenerów w historii zespołu, AnglikTom Watson, który pracował w klubie aż do 1915 i zawieszenia rozgrywek na czas trwaniaI wojny światowej[26]. Pod wodzą Watsona Liverpool zdobył swoje dwa pierwsze mistrzostwa – w latach1901[27] i1906[28] – a w1914 dotarł do swojego pierwszego finałuPucharu Anglii, którego jednak wówczas nie zdobył (porażka 0:1 przeciwkoBurnley)[29].
Po pierwszej wojnie światowej menedżerem zostałDavid Ashworth, a kapitanemreprezentant Anglii,obrońcaEphraim Longworth. Liverpool zdobył wówczas dwa tytuły z rzędu – sezony1921/1922[30] i1922/1923[31]. Jednak na tym dobra passa klubu z Anfield skończyła się. Na kolejne mistrzostwo czekano aż ćwierć wieku i dopiero po kolejnej wojnie, w1947 roku puchar ponownie powędrował doCzerwonych[32]. Jak się okazało rok 1947 był jednym z ostatnich wzlotów przed największym w historii Liverpoolu upadkiem. W1950 drużyna z Anfield ponownie dotarła do finału Pucharu Anglii, jednakże uległaArsenalowi[33]. 17 kwietnia 1954 klubspadł do niższej klasy rozgrywek[34].
1 grudnia 1959 klub objął Bill Shankly, uważany za najlepszego trenera w historii Liverpoolu, a przez wielu za najlepszego w historii wyspiarskiej piłki[35]. Już pierwszy rok jego pracy oznaczał rewolucję – zwolniono niemal cały dotychczasowy skład i rozpoczęto budowę nowego. W swoim trzecim sezonie jako menedżera ponownie wprowadził Liverpool do pierwszej ligi, z której już nie miał spaść[36].
Kolejne lata przyniosły „nowemu” Liverpoolowi rozliczne sukcesy. W1964 roku po raz szóstythe Reds zostali mistrzami kraju[37]. Sukces powtórzyli w1966[38], w międzyczasie zdobywając pierwszy w historii klubuPuchar Anglii, pokonując wfinaleLeeds United 2:1[39]. W1966 przegrali swój pierwszy finał w europejskich pucharach[40].
Gdy Shankly obejmował klub, drużyna była w drugiej lidze. Po dziesięciu latach jego pracy Liverpool wchodził w lata siedemdziesiąte jako najsilniejszy angielski zespół. W 1973 liverpoolczycy zdobyli dwa trofea – kolejnemistrzostwo[41] oraz swój pierwszy europejski puchar –Puchar UEFA[42]. W 1974 po raz drugi raz wygraliPuchar Anglii[43]. Po tym sukcesie Bill Shankly zrezygnował z posady i zakończył swoją karierę menedżera[44]. Kibice klubu do dziś pamiętają go nie tylko jako wspaniałego trenera, budowniczego potęgithe Reds, ale też za jego liczne wypowiedzi i szczere oddanie całemu klubowi. Słynne są zwłaszcza trzy jego powiedzenia:
„W Liverpoolu są dwie wielkie drużyny: Liverpool i jego rezerwy”.
„Jesteś tak dobry jak twój ostatni mecz”.
„Niektórzy ludzie uważają, że piłka nożna to sprawa życia lub śmierci, smuci mnie taka postawa. Zapewniam Cię, że to coś dużo, dużo ważniejszego”[45].
Kolejnym menedżerem Liverpoolu został dotychczasowy asystent Billa Shankly’ego,Bob Paisley[46]. Prowadził klub przez dziewięć sezonów i jak się okazało dorównał swojemu wielkiemu poprzednikowi. Kontynuował jego pracę i pod jego wodzą Liverpool zdobył w sumie 21 trofeów, w tym trzy razy Puchar Europy, raz Puchar UEFA, sześć razy mistrzostwo Anglii i trzy razyPuchar Ligi Angielskiej.
W roku 1976 Liverpool zdobył swój drugiPuchar UEFA[47], ale miało się okazać, że jest to jedynie wstęp do największych sukcesów. Rok późniejthe Reds zdobyli swój pierwszyPuchar Europy, pokonując w rozegranym wRzymie finaleBorussię Mönchengladbach 3:1[48]. Największą gwiazdą ówczesnej drużyny byłKevin Keegan. Co prawda po tym sukcesie napastnik został sprzedany doHamburger SV, lecz na jego miejsce sprowadzono zCeltikuKenny’ego Dalglisha[49], dzisiaj przez wielu uważanego za najlepszego w historii graczathe Reds[50][51]. Z Dalglishem w składzie Liverpool zdobyłSuperpuchar Europy[52] i obroniłPuchar Mistrzów, w finale naWembley zwyciężając 1:0Club Brugge[53]. Te dwa zwycięstwa były początkiem dominacji angielskich klubów na Starym Kontynencie, które w latach 1977–1984 zdobyły siedem z ośmiu pucharów Europy (oprócz Liverpoolu dwukrotnieNottingham Forest F.C. – 1979 i 1980 – a razAston Villa F.C. w 1982). W 1981 Liverpool zdobył swój trzeciPuchar Europy. W finale pokonałReal Madryt 1:0[54].
Także w rodzimej lidze Liverpool był najmocniejszym klubem, zdobywając za rządów Paisleya tytuły w latach1976[55],1977[56],1979[57],1980[58],1982[59],1983[60], a także Puchar Ligi w latach1981[61],1982[62] i1983[63]. Swoją pracę Bob Paisley zakończył w 1983 roku zwycięstwem w lidze angielskiej i pucharze ligi[60]. Był pierwszym w historii (a do 2014 roku jedynym) trenerem, który trzykrotnie sięgał po najważniejsze klubowe trofeum w Europie, Ligę Mistrzów[64].
NapisAMICIZIA, czyli „przyjaźń” ułożony przez kibiców Liverpoolu przed meczem Ligi Mistrzów zJuventusem w sezonie 2005/2006
Tak jak dziewięć lat wcześniej po Billu Shanklym posadę menedżera obejmował jego dotychczasowy asystent, Bob Paisley, tak samo w 1983 roku menedżerem został asystent Paisleya,Joe Fagan[60]. 63-letni trener zaczął pracę od wielkiego sukcesu – Liverpool został pierwszym angielskim klubem, który zdobył trzy ważne trofea w jednym sezonie. Sezon 1983/1984 zakończył mając na koncie Puchar Europy[65],mistrzostwo kraju[66] iPuchar Ligi[67]. W drużynie Fagana pojawiła się już nowa gwiazda światowej piłki, kupiona kilka lat wcześniej przez Paisleya. Był to WalijczykIan Rush, który przez kilka lat tworzył niezwykle skuteczny duet napastników z Dalglishem[68][69].
Chociaż kariera Fagana jako menedżera zaczęła się wspaniale, to zakończyła się tragedią. W 1985 rokuthe Reds dotarli do swojego piątego finału Pucharu Europy. Decyzją UEFA, mimo protestów prezesów klubów Liverpoolu i Juventusu, wskazujących na zły stan techniczny obiektu, miał on zostać rozegrany naStadionie Heysel wBrukseli[70]. Tuż przed rozpoczęciem meczu doszło do tragedii spowodowanej przez angielskich chuliganów, którzy przy biernej postawie nielicznych służb porządkowych doprowadzili do zamieszek w sąsiadującym z ich częścią stadionu sektorze neutralnym – przewidzianym dla kibiców z Belgii, a przez niedbalstwo organizatorów w rozprowadzaniu biletów zajętym w przeważającej mierze przez włoskich kibiców. Napór tłumu doprowadził do zawalenia się muru starego stadionu[71]. Zginęło wówczas trzydziestu dziewięciu kibiców, w większościStarej Damy[72]. Mimo to finał został rozegrany. Jedyną bramkę strzelił z rzutu karnegoMichel Platini. Po tragedii Fagan ustąpił ze stanowiska[73].
Rozpowszechnione w latach 80. XX w. zjawisko chuliganizmu wśród kibiców angielskich drużyn, w tym reprezentacji narodowej[74] oraz bezpośrednio jego kulminacja w postaci tragedii na stadionie Heysel wywołały ostatecznie reakcjęUEFA w formie bezterminowego wykluczenia angielskich klubów z europejskich rozgrywek pucharowych. Zakaz nie objął drużyny narodowej. W rezultacie angielskie drużyny klubowe przez pięć lat (Liverpool przez sześć) nie występowały w tych rozgrywkach[75]. Był to dodatkowy cios dla angielskiegofutbolu klubowego, borykającego się z powszechnym zjawiskiem chuliganizmu również na własnych stadionach. Z najsilniejszej wówczas ligi świata odeszło (także czasowo) wielu świetnych piłkarzy, zasilając m.in. szeregi drużyn włoskich i hiszpańskich, w tymIan Rush,Garry Lineker czyMark Hughes. Angielskie kluby po zakazie musiały długo odbudowywać swą pozycję w Europie – choć pierwsze europejskie trofeum angielski klub wywalczył już w pierwszym roku po upływie zakazu (Manchester United wygrał w 1991 rokuPuchar Zdobywców Pucharów)[76].
W 1985 roku Kenny Dalglish, już kończący karierę, objął posadę menedżera klubu. Pod jego wodzą klub zdobył trzy mistrzostwa i dwa Puchary Anglii. Już w sezonie 1985/1986 odzyskano – kosztem lokalnego rywala, Evertonu –mistrzostwo, a w finalePucharu Anglii pokonanoThe Tofees 3:1[77]. Dwa lata później prowadzona przez Dalglisha drużyna osiągnęła kolejny sukces – zdobyła siedemnastemistrzostwo Anglii[78]. Jednak sukcesy Liverpoolu pod wodzą Dalglisha zostały przyćmione przez tragedię na stadionieHillsborough wSheffield. 15 kwietnia 1989 roku miał się tam odbyć półfinałPucharu Anglii pomiędzy drużynami Liverpoolu iNottingham Forest. Fani zgromadzeni w sektorze Liverpoolu zostali w trakcie spotkania stratowani przez innych widzów. Zginęło wówczas dziewięćdziesięciu sześciu kibiców[79]. Wieloletnie śledztwo – opóźnione m.in. przez działania policji próbującej zrzucić winę na samych kibiców – potwierdziło, że stało się to z powodu nieodpowiedniego stanu stadionu, złej organizacji spotkania i niewystarczającej kontroli policji nad tłumem[80].
Mimo tej tragedii, klub z Anfield wygrał puchar Anglii[81]. W 1990 roku Liverpool zdobyłmistrzostwo Anglii[82]. W lutym 1991 Dalglish opuścił klub[83]. Nowym menedżerem zostałGraeme Souness. W 1992 Liverpool zdobył Pucharu Anglii[84]. Nie były to już jednak dobre czasy dla klubu. W sezonie 1993/1994 klub sensacyjnie odpadł zPucharu Anglii przegrywając zBristol City. Władzę w klubie przejął wówczas inny członek dawnego sztabu szkoleniowego zlat 80.,Roy Evans[85].
Royowi Evansowi nie udało się odbudować potęgi. Co prawda klub poprawił swoje wyniki w lidze, jednak za jego kadencji nigdy nie znalazł się powyżej trzeciego miejsca w lidze. Udało się jednak wypromować nowe pokolenie piłkarzy. Na miejsce starzejących się dawnych gwiazdorów, kończących karierę Iana Rusha iJohna Barnesa, przyszli młodzi wychowankowie klubu:Robbie Fowler,Steve McManaman iJamie Redknapp. Jednak inni zawodnicy nie dorównywali im umiejętnościami. Jedynym sukcesem klubu prowadzonego przez Evansa byłPuchar Ligi w 1995[86].
W sezonie 1998/1999 zarząd postanowił wprowadzić zmiany. Zatrudniono byłego trenerareprezentacji Francji,Gérarda Houllier, aby stworzył duet menedżerski z Evansem[87]. Współpraca jednak nie układała się i po zaledwie kilku miesiącach stary menedżer zrezygnował z posady[87].
Zespół kontrolowali menedżer Houllier i jego asystent, były zawodnikthe RedsPhil Thompson i początkowo współpraca ta układała się pomyślnie[88]. Sezon 2000/2001 był najlepszym od wielu lat. Liverpool zdobyłPuchar UEFA[89],Anglii[90] orazLigi Angielskiej[91]. Wygrał teżSuperpuchar Europy[92]. W kolejnym sezonie przyszłowicemistrzostwo kraju[93]. Do drużyny wprowadzili się znakomicie kolejni wychowankowie –Michael Owen,Steven Gerrard iJamie Carragher. Wydawało się, że klub jest na najlepszej drodze do odzyskania dominacji w Anglii. Jednak później gra zespołu się załamała. Houlier nie miał pomysłu na grę Liverpoolu, zespół nie miał własnego stylu, grał mało efektowną, a co gorsza coraz mniej skuteczną piłkę. Kolejni sprowadzani piłkarze okazywali się nie spełniać oczekiwań[94]. Ostatnim trofeum Houliera byłPuchar Ligi w 2003[95]. Po nieudanym sezonie2003/2004 Francuz został zwolniony[96].
Na miejsce Houliera zatrudniono uważanego za najlepszego trenera wHiszpaniiRafaela Beníteza[96]. Pracując w latach 2001–2004 wValencii, zdobył z klubem dwukrotnie mistrzostwo kraju oraz Puchar UEFA[96]. Były to pierwsze wielkie sukcesy tego klubu od blisko ćwierć wieku.
Swoją pracę zaczął od zapowiedzi zdobycia mistrzostwa w ciągu trzech sezonów i poważnej przebudowy składu, zwanej niekiedy „rafalucją”[96]. Z zespołem pożegnało się wielu piłkarzy Houlliera, w tymEl Hadji Diouf,Bruno Cheyrou,Salif Diao,Stéphane Henchoz i wielu innych. Na ich miejsce przychodzili głównie Hiszpanie, na czele zXabim Alonso iLuisem Garcíą. Jednak nie wszyscy sprowadzeni gracze sprawdzili się w Anglii. Jednym z tych, którym się to nie udało byłFernando Morientes, który przez półtora roku zdobył w lidze zaledwie 8 bramek[97]. Nowy trener zaczął budowę drużyny od defensywy[98]. Mimo problemów kadrowych (odejście Owena do Realu, kontuzje innych zawodników, w tymDjibrila Cisse) Liverpool zajął piąte miejsce wPremier League[99], grając bardzo nierówno przez cały sezon[100][101]. Całkowicie odmiennie zespół prezentował się natomiast wLidze Mistrzów.
Średnio radzący sobie w lidze Liverpool niespodziewanie pokonywał teoretycznie mocniejsze zespoły. Po wyjściu z grupy z łatwością pokonałBayer 04 Leverkusen 3:1 i 3:1[102] W ćwierćfinale niespodziewanie zwyciężył 2:1 finalistę sprzed dwóch lat i jednego z wielkich faworytów,Juventus F.C.[103], a w półfinale 1:0Chelsea[102]. W finale wStambule spotkał się z kolejnym faworytem, AC Milan. Po niezwykle emocjonującym meczu, w którym Liverpool przegrywał do przerwy 0:3,the Reds zdołali w drugiej połowie wyrównać wynik w ciągu siedmiu minut. W dogrywce kilka kluczowych interwencji wykonał bramkarzJerzy Dudek, który dodatkowo w czasie konkursu rzutów karnych obronił dwie „jedenastki”. Ostatecznie finał zakończył się wynikiem 3:3 (po dogrywce) i 3:2 w rzutach karnych na korzyść angielskiego zespołu[104]. Liverpool zdobył teżSuperpuchar Europy, pokonującCSKA Moskwa[105].
Kolejny sezon to ciąg dalszy przebudowy zespołu. Do składu doszli m.in.Peter Crouch,José Reina iMohamed Sissoko, do Aston Villi odszedł natomiast Milan Baroš[106]. Znacznie poprawiła się gra Liverpoolu wlidze, w której zajął trzecie miejsce, punkt za drugimManchesterem United. Zespół zdobył wówczas 82 punkty, najwięcej odsezonu 1987/1988. Liverpool dotarł także do finałuPucharu Anglii. Po dramatycznym meczu Liverpool zremisował zWest Ham United 3:3, a w karnych pokonał przeciwników 3:1. Po meczu bohaterem pojedynku angielska prasa okrzyknęła Stevena Gerrarda. Kapitan Liverpoolu zdobył dwie bramki, w tym w doliczonym czasie tę dającą remis 3:3[107].
Sezon 2006/2007 miał być atakiem na mistrzostwo Anglii[108]. Mając już dobrze działającą defensywę i bardzo mocną pomoc, Benítez wzmocnił ofensywę, w poprzednim sezonie wciąż szwankującą. Z klubem rozstali się Morientes[109] i Cissé[110], na ich miejsce sprowadzonoCraiga Bellamy’ego[111] i dwukrotnego króla strzelcówEredivisieDirka Kuijta[112]. Do tego ściągnięto dwóch szybkich skrzydłowych –Marka Gonzáleza[113] iJermaine’a Pennanta[114].
Pierwsze mecze sezonu były obiecujące. Liverpool wygrał mecz oTarczę Wspólnoty z Chelsea 2:1, po golachJohna Arne Riise i Petera Croucha[115]. Awansował także do Ligi Mistrzów, pokonując w dwumeczuMaccabi Hajfa[116]. Jednak sezonligi angielskiej rozpoczął się od trudnych spotkań. Już w pierwszych kolejkach zespół zanotował dwie porażki (z Evertonem[117] i Chelsea[117]), a po kilku lepszych spotkaniach kolejna, tym razem zBoltonem[117]. Ostatecznie Liverpool zajął trzecie miejsce w Premier League, tracąc jednak 21 punktów do mistrza, Manchesteru United[118].
Dużo lepiej wiodło się Liverpoolowi wLidze Mistrzów. Po wygraniu grupy C (rywalami Liverpoolu były zespołyGalatasaray SK,Girondins Bordeaux iPSV Eindhoven)[116],the Reds trafili naBarcelonę. NaCamp Nou liverpoolczycy zwyciężyli 2:1 po bramkach Craiga Bellamy’ego oraz Johna Arne Riise i mimo porażki 0:1 na własnym stadionie awansowali do kolejnej rundy[116]. W niej ponownie zmierzyli się z PSV, które pokonali w sumie 4:0 (3:0 na wyjeździe i 1:0 na Anfield)[116]. W półfinale drużyna trafiła na Chelsea. W obu spotkaniach stosunkiem 1:0 triumfowali gospodarze – naStamford Bridge Chelsea[116], zaś na Anfield Liverpool[116]. Dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia, natomiast w rzutach karnych lepszy okazał się Liverpool, który wygrał 4:1 i awansował do finału wAtenach[116]. W nim, podobnie jak w 2005 roku, przeciwnikiem był włoski AC Milan. Jednakże tym razem lepsi okazali się Włosi którzy pokonalithe Reds 2:1 (honorową bramkę w końcówce meczu zdobył Kuijt)[119].
W międzyczasie klub został sprzedanyAmerykanom Tomowi Hicksowi i George’owi Gillettowi[120][121].
Przed nowym sezonem ściągnięto zAtlético MadrytFernando Torresa. Zawodnik, przy którego zakupie pobito transferowy rekord klubu (26,5 mln funtów)[122], miał wzmocnić atak Liverpoolu. Został, obokCristiano Ronaldo, jednym z najlepszych napastników Premiership strzelając w sezonie 24 bramki (33 we wszystkich rozgrywkach). Był pierwszym zawodnikiem Liverpoolu odsezonu 1996/1997, który przekroczył barierę 30 goli w jednym sezonie[122]. Nie przełożyło się to jednak na sukcesy całej drużyny. Klub zajął czwarte miejsce wlidze[123], odpadł w półfinaleLigi Mistrzów[124][125], przegrał w piątej rundziePucharu Anglii[126][127] i w ćwierćfinalePucharu Ligi[128].
Sezon2008/2009 był najlepszą kampaniąthe Reds od wielu lat. Dobrą skutecznością cieszyli się Steven Gerrard (16 goli w lidze), Fernando Torres (14 bramek), Dirk Kuijt (12) iJosi Benajun (8 trafień)[129]. Zespół na półmetku sezonu zajmował pierwsze miejsce w lidze[130], jednak ostatecznie zakończył rozgrywki na drugim miejscu z 4 punktami straty do mistrza, Manchesteru United[131][132]. Drużyna Rafy Beníteza zdobyła 86 punktów, ponosząc tylko dwie porażki[132] (zTottenhamem w 11. kolejce iMiddlesbrough w 27. kolejce)[131]. Liverpool mógł jednak poszczycić się podwójnymi wygranymi w lidze przeciw Chelsea[133] oraz Manchesterowi United[133] (w tym 4:1 naOld Trafford[134], który to wynik był najwyższą domowa porażka United od 1 stycznia 1992 roku[135]), czyli z tak zwanymi zespołami z „Wielkiej Czwórki”Premier League. Z innym zespołem ze ścisłej czołówki, Arsenalem, Liverpool dwukrotnie remisował[133], w tym 4:4 na Anfield, gdzie wszystkie gole dla Arsenalu strzeliłAndriej Arszawin[136]. Klubowi nie udało się także zdobyć żadnego innego trofeum. Mimo wysokiej wygranej w 1/8Ligi Mistrzów, gdzie zespół pokonałReal Madryt 1:0 i 4:0[137][138], w ćwierćfinale musiał uznać wyższość Chelsea[138][139]. W pierwszym meczuThe Blues wygrali 3:1[139], jednak w rewanżu Liverpool był blisko odrobienia strat. Do przerwy prowadził 2:0 i do awansu potrzebował tylko jednej bramki[140]. W drugiej połowie padło jednak sześć bramek, a mecz zakończył się premiującym Chelsea wynikiem 4:4[139].
Po sezonie, w którym klub zdobył rekordową liczbę punktów, oczekiwania wobec zespołu sięgały powrotu na tron[potrzebny przypis]. Jednak zamiast sukcesu, Liverpool wsezonie 2009/2010 zajął rozczarowujące siódme miejsce i nie zakwalifikował się doLigi Mistrzów. Wywalczona przezthe Reds lokata premiowała jedynie do gry w III rundzie eliminacji doLigi Europy. W efekcie klub za porozumieniem stron rozstał się z dotychczasowym szkoleniowcem –Rafaelem Benítezem[141][142]. Jego miejsce zajął dotychczasowy trenerFulham –Roy Hodgson[143].
Na początkusezonu 2010/2011 Liverpool F.C. stał na krawędzi bankructwa ze względu na długi zaciągnięte przez amerykańskich właścicieli Toma Hicksa i George’a Gilletta, którzy nabyli klub na początku 2007 roku. Ostatecznie wierzyciele klubu uzyskali zgodę Sądu Najwyższego na sprzedaż zespołu. Liverpool F.C. po raz drugi w ciągu niespełna czterech lat zmienił właściciela. Akcje klubu nabyłJohn W. Henry, właścicielBoston Red Sox i spółkiNew England Sports Ventures[144][145] (przemianowanej później na „Fenway Sports Group”). Najsłabszy start rozgrywek od wielu lat spowodował zmianę na stanowisku trenera. 8 stycznia 2011 Roya Hodgsona zastąpiłKenny Dalglish, żywa legenda klubu z Anfield[146][147]. Wykorzystując zimowe okienko transferowe klub pozyskał zAjaksu AmsterdamLuisa Suáreza iAndy’ego Carrolla z Newcastle United, lecz stracił Fernando Torresa, który wymógł transfer do Chelsea[148]. Pod wodzą Dalglisha klub zaczął odrabiać straty do czołówki (w dniu zatrudnienia Szkota klub zajmował 12. lokatę w tabeli[149]). Na dwie kolejki przed końcem sezonu Liverpool zajmował 5. miejsce, ale przegrał ostatnie dwa mecze[150] i zajął ostatecznie 6. miejsce w tabeli, pierwsze, które nie dawało awansu do europejskich pucharów[151]. Również w rozgrywkach międzynarodowych klub nie osiągnął sukcesów – odpadł w 1/8 finału zeSportingiem Braga (0:1 i 0:0)[152].
Sezon 2011/2012 był pierwszym pełnym sezonem Kenny’ego Dalglisha po powrocie na stanowisko managera. Szkot sprowadził na AnfieldCharliego Adama,Craiga Bellamy’ego,Sebastiána Coatesa,José Enrique,Jordana Hendersona iStewarta Downinga[153]. Rozgrywki ligowe Liverpool zakończył na ósmym miejscu, na co znacząco wpłynęła słaba forma na własnym boisku (6 zwycięstw na 19 pojedynków) i porażki z zespołami niżej notowanymi (Boltonem w 22. kolejce,Fulham w 14. serii meczów,QPR w 29.,Stoke w 4.,Sunderland w 27.,Swansea w 38.,WBA w 34. iWigan w 30.)[154]. Oczekiwanego wsparcia nie dali także zawodnicy nowo sprowadzeni, którzy w lidze zdobyli w sumie 11 bramek (6 z nich Bellamy)[155]. Wobec słabej skuteczności innych graczy ofensywnych, Andy’ego Carrolla (4 bramki),Dirka Kuijta (2),Maxi Rodrígueza (4)[155], oraz 33 strzałów w słupki i poprzeczki[156], Liverpool zdobył zaledwie 47 bramek, co dało 52 punkty na 114 możliwych[157][158]. Ze względu na brak uczestnictwa w europejskich pucharach, zespół dużą wagę przykładał do pucharów krajowych – już od początkowych rund na boisku występował skład zbliżony do optymalnego. Efektem było zwycięstwo wPucharze Ligi Angielskiej[159] oraz finałPucharu Anglii[160]. Choć zespół zajął w tabeli miejsce nie dające awansu do Ligi Europy, to jednak dzięki zwycięstwu w Pucharze Ligi, trafił dotrzeciej rundy eliminacyjnej.
Philippe Coutinho po strzeleniu swojej pierwszej bramki w barwach Liverpoolu
Po sezonie ze stanowiskiem pożegnał się Kenny Dalglish[161], a w jego miejsce zatrudniono dotychczasowego szkoleniowca Swansea City –Brendana Rodgersa[162]. Klub opuściliAquilani,Aurélio, Bellamy, Kuijt, Rodríguez oraz Carroll i Spearing (dwaj ostatni zostali wypożyczeni na cały sezon), natomiast nowy manager sprowadził młodegoreprezentanta WaliiJoego Allena,WłochaFabia Boriniego orazmarokańskiego skrzydłowegoOussamę Assaidiego. Pod koniec okienka transferowego do Liverpoolu trafili także wypożyczony zRealu MadrytNuri Şahin oraz napastnik niemieckiej młodzieżówkiSamed Yeşil[163]. Drużyna, częściowo z uwagi na trudny terminarz, zaliczyła najgorszy początek ligowej kampanii od 1911 roku[164]. Jeszcze w październikuthe Reds odpadli zPucharu Ligi Angielskiej (porażka na własnym stadionie ze Swansea)[165], zaś w styczniu z rozgrywek oPuchar Anglii po porażce z trzecioligowymOldham Athletic[166]. Lepiej Liverpoolowi szło wLidze Europy, gdzie najpierw przebrnął przezeliminacje[167], po czym wygrałgrupę[168]. W kolejnej rundzie angielski zespół trafił naZenit Petersburg (0:2, 3:1), który awansował dalej dzięki bramkom zdobytym na wyjeździe[169]. W zimowym okienku transferowym do klubu dołączyliDaniel Sturridge[170] orazPhilippe Coutinho[171], natomiast zespół opuściliJoe Cole (West Ham)[172] i Nuri Şahin (skrócenie wypożyczenia)[173]. Ostatecznie Liverpool zakończył zmagania ligowe na 7. miejscu (po raz drugi z rzędu za lokalnym rywalem, Evertonem[174]), które nie pozwoliło na kwalifikację do europejskich pucharów. Najlepszym strzelcem zespołu został Suárez, który zdobył w sumie 30 bramek (23 w lidze)[175], jednak na skutek zdarzenia w 34. kolejce (Urugwajczyk ugryzł wówczas w ramię obrońcęChelseaBranislava Ivanovicia) został zawieszony na 10 następnych spotkań[176]. Duży wpływ na grę zespołu mieli także młodzi gracze (w drużynie debiutowaliConor Coady, Jordon Ibe, Adam Morgan, Jerome Sinclair,Suso,Andre Wisdom i Samed Yeşil[177], a miejsce w pierwszym składzie wywalczyłRaheem Sterling[178]) oraz zawodnicy sprowadzeni zimą (Sturridge zdobył 15 bramek[179] i 3 asysty, aCoutinho 3 bramki i 5 asyst[180]). W porównaniu z poprzednim sezonem, Liverpool zdobył 9 punktów i 24 bramki więcej, ale również stracił więcej bramek. Ostatni mecz sezonu2012/2013 był też ostatnim występemJamiego Carraghera, który zaliczył dla klubu 737 występów na przestrzeni 17 lat[181].
Latem 2013 roku klub dokonał kilkunastu transferów. Do zespołu dołączyli m.in. bramkarz SunderlanduSimon Mignolet[182] i obrońcaPSG –Mamadou Sakho[183]. Z klubu odszedł m.in. dotychczasowy pierwszy bramkarz Pepe Reina (wypożyczenie doSSC Napoli)[184], a także nabytki ery Dalglisha:Jonjo Shelvey[185], Stewart Downing[186], czy najdroższy wówczas gracz zakupiony przez Liverpool – Andy Carroll[187].
Gracze Liverpoolu podczas meczu zCardiff (2013/2014)
Sezon 2013/2014 Liverpool rozpoczął od trzech kolejnych zwycięstw 1:0[188][189][190], dzięki którym zajmował pierwsze miejsce w tabeli. Był to najlepszy start ligi w wykonaniu The Reds od 1994 roku[190]. W dalszej części sezonu podopieczni Rodgersa utrzymywali się w czołówce ligi, zaliczając kilka przekonujących zwycięstw: 5:0 (na wyjeździe) i 4:0 (u siebie) z Tottenhamem[191][192], 4:0 z Evertonem (najwyższe zwycięstwo w derbach od 1982 roku)[193], 3:0 z Manchesterem United (na wyjeździe)[194] czy 5:1 z liderującym wówczas Arsenalem[195]. Wygrywając 11 kolejnych spotkań[196], na trzy kolejki przed końcem sezonu Liverpool przewodził w tabeli, jednak porażka z Chelsea i remis zCrystal Palace sprawiły, że The Reds skończyli rozgrywki dwa punkty zaManchesterem City[197]. Drużyna zaprezentowała ofensywny, atrakcyjny futbol, strzelając 101 bramek[197], tracąc jednocześnie aż 51 goli[198]. Para napastników – Suárez i Sturridge – zdobyła 52 bramki (odpowiednio 31 i 21, dwa najlepsze wyniki w lidze), a Urugwajczyk został królem strzelców. Suárez zajął też drugie miejsce, za Stevenem Gerrardem, pod względem liczby asyst[199]. Mimo lepszej niż się spodziewano postawy ligowej, Liverpool dość wcześnie odpadł z krajowych pucharów, przegrywając w nich z Manchesterem United[200] i Arsenalem[201].
Wobec nieudanej próby zdobycia mistrzowskiego tytułu drużynę opuściła jej największa gwiazda, Luis Suárez, który za kwotę ok. 75 mln funtów przeniósł się doBarcelony[202]. Zakupieni za pozyskane w ten sposób środki zawodnicy –Adam Lallana[203],Dejan Lovren[204] czyMario Balotelli[205] – nie potrafili spełnić pokładanych w nich nadziei. Drużyna w lidze zajęła rozczarowujące szóste miejsce, 25 punktów za mistrzem kraju[206], dość wcześnie odpadając także z europejskich pucharów (brak awansu z grupy w Lidze Mistrzów[207], porażka w Lidze Europy na etapie 1/16 finału[208]). W krajowych rozgrywkach pucharowych Liverpool dwukrotnie docierał do fazy półfinałowej, jednak za żadnym razem nie był w stanie awansować dalej[209][210]. Sezon zakończono ligową porażką 1:6 ze Stoke City. Mecz ten był także ostatnim z 710 spotkań w czerwonej koszulce kapitana klubu i jego legendy Stevena Gerrarda, który latem przeniósł się do amerykańskiej ligiMLS[206][211][212]. Brak awansu do Ligi Mistrzów przyczynił się do odejścia za 49 mln funtów 20-letniego Sterlinga ocenianego jako jeden z największych talentów swojego pokolenia[213]. W ich miejsce klub pozyskał chociażby doświadczonego pomocnikaJamesa Milnera[214] czy napastnikaRoberto Firmino[215]. Choć zgodnie z doniesieniami medialnymi latem 2015 roku pozycja szkoleniowca Brendana Rodgersa była zagrożona, po serii rozmów z zarządem klubu pozostał on na stanowisku[216].
James Milner po przegranym finale Ligi Mistrzów 2017/2018
Po nieudanym początkusezonu 2015/2016 Rodgers w październiku 2015 roku został zwolniony[217], a jego miejsce zajął były szkoleniowiecBorussii Dortmund –Jürgen Klopp[218]. Choć w Premier League drużyna zakończyła rozgrywki na ósmej pozycji[219], to znacznie lepiej wiodło się jej w rozgrywkach pucharowych. Na krajowych boiskach zespół dotarł dofinału Pucharu Ligi, gdzie po rzutach karnych uległ Manchesterowi City[220]. Ponadto Liverpool po raz pierwszy od 2007 roku[221] wystąpił w finale europejskiego pucharu –Ligi Europy, gdzie jednak przegrał zSevillą 1:3[222]. Przedsezonem 2016/2017 do drużyny dołączyli m.in. skrzydłowy SouthamptonSadio Mané[223], pomocnikGeorginio Wijnaldum[224] czy bramkarzLoris Karius[225]. Jednocześnie z klubem pożegnał się wieloletni stoperMartin Škrtel[226] czy zakupiony zaledwie rok wcześniej napastnikChristian Benteke[227]. Dzięki zwycięstwu w ostatniej ligowej kolejce Liverpool zajął premiowane awansem do kwalifikacji Ligi Mistrzów miejsce w pierwszej czwórce[228]. Dodatkowo zespół dotarł dopółfinału Pucharu Ligi, gdzie w dwumeczu odpadł z Southampton[229].
Latem 2017 roku Liverpool pozyskał skrzydłowegoRomy –Mohameda Salaha[230], pomocnikaArsenalu –Aleksa Oxlade’a-Chamberlaina[231] i obrońcę spadkowiczaHull City –Andy’ego Robertsona[232]. Drużynę po 10 latach opuścił m.in. pomocnikLucas Leiva[233]. Dodatkowo podczas zimowego okienka transferowego do zespołu dołączyłVirgil van Dijk, za którego Liverpool zapłacił 75 mln funtów – rekordową wówczas kwotę wyłożoną za obrońcę[234]. Kilka dni później kończąc kilkumiesięczną sagę transferową, klub opuścił Philippe Coutinho. Barcelona za pozyskanie zawodnika zapłaciła kwotę mogącą wzrosnąć do 142 mln funtów, niższą jedynie od kwoty transferuNeymara[235][236]. Pomimo straty jednego ze swoich czołowych zawodników w środku sezonu wyniki Liverpoolu nie uległy pogorszeniu. Drużynazmagania ligowe ponownie zakończyła na miejscu czwartym gwarantującym udział w kolejnej edycji Ligi Mistrzów[237]. Olbrzymi wpływ na przebieg kampanii miała forma Salaha, który w swoim debiutanckim sezonie zdobył rekordowe 32 ligowe bramki[237] i został wybrany najlepszym graczem roku w Anglii[238]. Wysoką skutecznością wykazywali się także jego partnerzy z formacji ofensywnej – Sadio Mané i Roberto Firmino. W Premier League wymieniona trójka zdobyła 57 bramek, zaś w Lidze Mistrzów każdy z nich strzelił ich po 10[239]. Właśnie wrozgrywkach europejskich Liverpool sprawił jednak największą niespodziankę. Po wyeliminowaniu m.in. Manchesteru City oraz Romy[240] drużyna dotarła do finału, w którym mierzyła się z obrońcą trofeum,Realem Madryt. Z powodu kontuzji, Salah, najlepszy zawodnik Liverpoolu, opuścił boisko w pierwszej części spotkania, a po dwóch kuriozalnych błędach Kariusa angielska drużyna przegrała 1:3[241]. Jak ujawniono po meczu, niemiecki bramkarz po starciu z rywalem doznał wstrząśnienia mózgu, co najprawdopodobniej miało wpływ na jego występ[242].
Przed sezonem2018/2019 klub zakupił pomocnikówFabinho[243] orazNaby’ego Keïtę[244]. Ponadto wzmocnił się najdroższym wówczas na świecie bramkarzemAlissonem Beckerem[245]. W Premier League Liverpool zdobył 97 punktów – był to najwyższy wynik w klubowej historii – przegrywając zaledwie jedno spotkanie. Choć taki wynik dałby tytuł mistrzowski w 116 spośród 119 minionych kampanii, drużyna Jürgena Kloppa ligowe zmagania ukończyła na drugiej pozycji – 25 punktów przed kolejnym zespołem, jednak o punkt za Manchesterem City, który wygrał 14 ostatnich meczów sezonu[246][247]. Liverpool imponował zarówno w ataku, jak i w obronie. Salah i Mané z wynikiem 22 bramek zostali wspólnie najlepszymi strzelcami ligi[248], podczas gdy Alisson zachowując czyste konto w 21 spotkaniach, wywalczył „złote rękawice”[249]. Dodatkowo przewodzący formacji defensywnej Van Dijk został wybrany najlepszym graczem w Anglii[250]. Wychowanek klubuTrent Alexander-Arnold zanotował jednocześnie 12 asyst, ustanawiając nowy ligowy rekord wśród obrońców i wyprzedzając o jedną swojego kolegę z drużyny – Robertsona[251]. WLidze Mistrzów Liverpool ponownie dotarł do finału po tym, jak w dramatycznych okolicznościach w półfinale wyeliminował Barcelonę (zwycięstwo 4:0 w rewanżu na Anfield po porażce 0:3 na wyjeździe)[252]. W spotkaniu finałowym rozgrywanym naEstadio Metropolitano wMadrycie Liverpool pokonałTottenham 2:0, sięgając po szósty w historii klubu i pierwszy od 14 lat Puchar Europy[253]. Było to też pierwsze trofeum Jürgena Kloppa jako szkoleniowca Liverpoolu po tym, jak w różnych rozgrywkach czterokrotnie zajmował drugie miejsce[254].
14 sierpnia 2019 roku Liverpool zdobył kolejne trofeum pod wodzą Kloppa. Tym razem Liverpool wygrałSuperpuchar Europy, mierząc się ze zwycięzcąLigi Europy,Chelsea. Mecz wyłonił zwycięzcę dopiero w serii rzutów karnych (2:2 po dogrywce), w których Liverpool wygrał 5:4.[255]
21 grudnia 2019 roku Liverpool zdobył po raz pierwszy w swojej historiiKlubowe Mistrzostwo Świata, pokonując w finale po dogrywce wynikiem 1:0 drużynę brazylijskiegoFlamengo[256]. W ten sposób Liverpool został pierwszą drużyną angielską, która zdobyła w jednym roku potrójną koronę międzynarodową (Liga Mistrzów, Superpuchar Europy, Klubowe Mistrzostwo Świata).
Sezon ligowy 2019/2020 Liverpool rozpoczął 20 zwycięstwami i jednym remisem – ten sposób ustanawiając rekord wszech czasów dla pięciu największych lig europejskich (Anglia, Hiszpania, Włochy, Niemcy, Francja) zdobywszy w pierwszych 21 spotkaniach aż 61 punktów[257]. 25 czerwca 2020 roku klub, po 30-letniej przerwie, zapewnił sobie 19. tytuł mistrza Anglii. Drużyna osiągnęła to w sezonie czasowo przerwanym i przedłużonym z powodupandemii COVID-19[258][259], po zaledwie 31 kolejkach ligowych i na siedem rund przed końcem rozgrywek, przy rekordowej 25-punktowej przewadze nad drugim zespołem w lidze[260][261]. Ostatecznie Liverpool zakończył sezon 26 lipca zdobywając łącznie 99 punktów (18 punktów nad drugimManchester City), osiągając bilans lepszy od dotychczas najlepszego w swej historii (sezon 1978/1979) i wyrównując rekord ligi dotyczący liczby wygranych meczów[262].
Panorama stadionu Anfield wykonana z trybuny głównej – Main Stand; Anfield Road Stand (po lewej), Sir Kenny Dalglish Stand (na wprost), The Kop (po prawej)
Od początku swego istnienia klub rozgrywa swoje mecze domowe na tym samym stadionie. Stadion Liverpoolu, Anfield, początkowo o pojemności około 20 tys. miejsc, został zbudowany w 1884 roku w pobliżu liverpoolskiegoStanley Park[268]. Jego właścicielem byłJohn Houlding, a przez pierwsze lata istnienia swoje spotkania rozgrywał na nim Everton F.C. Jednak w 1892 roku po sporze z właścicielem stadionu, Everton F.C. przeniósł się na pobliskiGoodison Park. W tym samym roku mecze na Anfield zaczął rozgrywać nowo powstały klub Liverpool F.C.[269]
W 1906 roku jedna z trybun została ochrzczona mianemThe Kop, na cześć wzgórza w południowej Afryce, na którym podczasdrugiej wojny burskiej poległ regiment strzelców zLancashire (ponad 300 osób), spośród których wielu pochodziło z Liverpoolu. Obecnie na trybunie The Kop zasiadają najbardziej zagorzali fani klubu[269].
Stadion Anfield leży w zabudowanej dzielnicy, co utrudnia jego rozbudowę. Znaczna modyfikacja stadionu miała miejsce w 1992 roku[269] na stulecie Liverpoolu. Wyremontowano wówczas trybunę Centenary[270]. Pojemność stadionu wynosiła ok. 45 tysięcy osób[269][270]. W porównaniu z obiektami niektórych rywali (np. 75-tysięcznymOld Trafford, czy 60-tysięcznymEmirates Stadium) stadion Liverpoolu nie był wystarczająco duży, by zapewnić miejsce oczekującym kibicom oraz przynosił relatywnie mniejszy zysk z tzw. dnia meczowego.W 2016 roku zakończono przebudowę głównej trybuny, zwiększając pojemność stadionu do 54 074 miejsc[268]. Obecnie rozbudowywana jest trybuna Anfield Road, która ma zwiększyć pojemność stadionu do ponad 61 tys. miejsc[271].
W 2017 roku w uznaniu zasług klubowych trybuna Centenary została oficjalnie nazwana imieniemKenny’ego Dalglisha[272].
Z uwagi na trudności związane z powiększeniem stadionu, władze klubu w maju 2002 roku ogłosiły plany budowyStanley Park Stadium. Stadion miał liczyć od 55[273] do 60 tysięcy widzów[274], a jego otwarcie planowano na sierpień 2009 roku[275]. W kolejnych latach budowa była odraczana[276], by ostatecznie ulec zawieszeniu na czas nieokreślony[277][278]. Grupa New England Sports Ventures (Fenway Sports Group), która przejęła klub w 2010 roku, zrezygnowała z budowy nowego stadionu na rzecz rozbudowy Anfield[279][280][281].
Na tym stadionie większą część swoich spotkań rozgrywają młodzieżowe zespoły Liverpoolu – młodzi „the Reds” rywalizowali tutaj nie tylko w ramach rozgrywek krajowych, ale teżNextGen Series czyLigi Młodzieżowej. Obiekt znajduje się w angielskimSt Helens i przeznaczony jest dorugby league. Może pomieścić 18 tysięcy widzów, a jego właścicielem jestSt Helens Rugby Football Club.
Stara wersja herbu umieszczona na Bramie Shankly’ego
Herb Liverpoolu w swej obecnej postaci powstał w1999 roku i ma bardzo ciekawą historię oraz symbolikę. Mianowicie jest złożony z kilku elementów, z których każdy ma inne znaczenie, a wszystkie łączy jedno – miasto Liverpool.
Centralny punkt herbu toLiverbird (mityczna istota stworzona wXIII wieku, będąca połączeniem kormorana i orła), uznawany za patrona portu w Liverpoolu. Legenda mówi, że kiedy stwór odleci, miasto przestanie istnieć. Zaadaptowany do herbu klubu przez kibiców ma symbolizować pochodzenie klubu i w specyficzny sposób być także wizytówką miasta[282].
Drugim elementem herbu Liverpoolu jest fragmentShankly Gate, jednej z bram stadionu Anfield, powstałej 26 sierpnia1982 roku i poświęconej trenerskiej legendzie klubu – Billowi Shankly’emu. Fragment ten, obok ozdobnych zawijasów zawiera w sobie małą tarczę z Liverbirdem, poniżej której znajdują się dwaszkockie symbole – flaga i oset, będące nawiązaniem do kraju pochodzenia Shankly’ego. Całość kompozycji osadzona jest na podłużnym prostokącie z tytułem hymnuThe Reds –You’ll Never Walk Alone.
Ostatnim, ale równie istotnym elementem obecnego herbu Liverpool FC jest wstęga z dwoma płomieniami oraz datą powstania klubu. Płomienie symbolizują tragiczne wydarzenia z1989 roku, śmierć 96 kibiców klubu podczastragedii na stadionie Hillsborough wSheffield.
Połączenie tych elementów dało jeden z najbardziej rozpoznawalnych herbów klubowych na świecie. Jest symbolem drużyny, która od wielu lat zaliczana jest do światowej elity klubów piłki nożnej[283][284].
Piłkarze the Reds nie zawsze grali na Anfield w tradycyjnych, czerwonych strojach. Przez przeszło 100 lat, styl i ubiór piłkarzy z Merseyside zmieniał się niejednokrotnie. Po tym, jak klub został stworzony w 1892 roku, stroje były niebieskie i posiadały białe pasy. Ogółem przypominały te, które noszą graczeBlackburn Rovers. Na początku nowego wieku piłkarze mieli czerwone koszulki, długie, białe spodenki i czerwone getry. W niektórych sezonach na trykotach pojawiało się więcej bieli, jednak zawsze nie na długo. Bill Shankly stworzył tradycję w dziedzinie koszulek Liverpool Football Club. Wspaniały manager uznał, że zawodnicy będą wyglądać groźniej, jeśli spodenki będą całe czerwone. Bill pokazał jeRonowi Yeatsowi mówiąc, aby je założył. Yeats powiększył się w oczach, a po wprowadzeniu trykotów do użytku zawodnicy drużyny przeciwnej rzadko przykładali nogę w walce o piłkę. WtedyIan St John zasugerował, że będzie jeszcze lepiej, jeśli getry dopasują się do reszty stroju i również będą czerwone. Liverpool Football Club przyjął ten pomysł z otwartymi ramionami. W ten sposób powstały słynne, czerwone trykoty the Reds.
Tak prezentowały się klubowe stroje na przestrzeni lat[285]:
HymnemThe Reds jest przebój musicalowy Oscara Hammersteina II i Richarda Rogersa noszący nazwęYou’ll Never Walk Alone. W latach sześćdziesiątych utwór ten wykonywałrockowy zespół zLiverpoolu –Gerry & the Pacemakers. Obecnie jest on śpiewany przez fanówThe Reds w tej właśnie wersji. Na Anfield zaczęto go nucić tuż po owym nagraniu. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, potragedii na Hillsborough, stał się oficjalnym hymnem Liverpool FC[286], a jego tytuł został umieszczony na herbie klubu i nad bramą wejściową Anfield Rd Stand o nazwie: „Shankly Gates”.
Lokalnym rywalem z tego samego miasta jest zespółEvertonu. Mecze pomiędzy tymi drużynami zwane są Derbami Liverpoolu, bądź też Derbami Merseyside (od nazwy hrabstwa, w którym położone jest miasto). Pierwszy mecz pomiędzy tymi klubami został rozegrany 13 października 1894 roku, kiedy to Everton zwyciężył 3:0.
Jest to rywalizacja dwóch najbardziej utytułowanych angielskich drużyn. Z racji prestiżu, mecze pomiędzy tymi dwiema ekipami określa się mianem „Bitwy o Anglię”. Pierwszy mecz został rozegrany 28 kwietnia 1894 roku. DrużynaManchesteru grała wtedy jeszcze pod nazwą Newton Heath, spotkanie to zakończyło się wygraną Liverpoolu 2:0.
Począwszy od momentu założenia klubu, czyli od 1892 roku, 46 zawodników zostawało mianowanych na kapitana drużyny Liverpool F.C.Andrew Hannah został pierwszym kapitanem zespołu, po tym jak Liverpool odłączył się odEvertonu i został samodzielnym klubem.PoczątkowoAlex Raisbeck pełnił najdłużej funkcję kapitana drużyny (był nim od 1899 do 1909 roku), zanim został wyprzedzony przezStevena Gerrarda, który począwszy od sezonu 2003/04, przez 12 sezonów grał jako kapitan Liverpoolu.Obecnym kapitanem jestVirgil van Dijk, który zastąpiłJordana Hendersona w sezonie 2023/24, gdy ten odszedł do saudyjskiego klubuEttifaq FC.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
