Od 1993 ze statusem tenisistki zawodowej; w turniejach wielkoszlemowych debiutowała już w 1991, została jednak wyeliminowana w I rundzieUS Open. W 1993 dotarła w tym turnieju już do IV rundy (1/8 finału), a w 1994 była w ćwierćfinałachAustralian Open i Wimbledonu. Kolejne wielkoszlemowe ćwierćfinały to Australian Open 1995 iFrench Open 1996; w 1997 po raz pierwszy wystąpiła w półfinale (US Open). Szczególnie udany miała sezon 1998 – półfinały w Australii i Francji, ćwierćfinał na Wimbledonie, wreszcie pierwsze zwycięstwo w Wielkim Szlemie – US Open. W 1999 wygrała Wimbledon (w finale z NiemkąGraf), była w półfinałach US Open i Australii i ćwierćfinale Rolanda Garrosa; w 2000 wygrała Australian Open, ponadto przegrywała w finałach Wimbledonu (zVenus Williams) i US Open. W 2001 półfinalistka Australii i Wimbledonu, ćwierćfinalistka US Open; w kolejnym sezonie mocno ograniczyła starty z powodu kontuzji, zaliczyła jednak półfinał US Open. 2003 ponownie półfinalistka US Open, ćwierćfinalistka Wimbledonu; w 2004 osiągnęła ćwierćfinał w Australii, IV rundę na Rolanda Garrosa oraz półfinały Wimbledonu i US Open.
W styczniu 2005 awansowała do finału Australian Open zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. W singlu przegrała decydujący mecz zSereną Williams, w deblu – w parze zCoriną Morariu – uległa australijsko-rosyjskiemu duetowiMolik-Kuzniecowa.
W latach 1994–2002 i 2004 występowała w turniejachMasters; wygrała tę imprezę w 1999, przegrała w finale w 1994 i 2001. Wygrywała także Masters deblistek w latach 1996–1998 (kolejno w parze zMary Joe Fernández,Janą Novotną iNatallą Zwierawą).
W październiku 1998 osiągnęła po raz pierwszy pozycję liderki rankingu światowego w grze pojedynczej; w październiku 1997 była także liderką listy deblowej. Powróciła na pozycję nr 1 w grze pojedynczej 18 października 2004 (zastępując FrancuzkęAmélie Mauresmo) i utrzymała pierwsze miejsce w rankingu do końca roku. Zdobyła złoty medal olimpijski w singlu na igrzyskach wAtlancie (1996), pokonując w finale HiszpankęSánchez Vicario.
Do października 2005 wygrała 50 turniejów w grze pojedynczej oraz 35 w deblu; 1993-2000 i 2002 reprezentowała USA wPucharze Federacji. W styczniu 2004 zdobyła dla USA (razem zJamesem Blakiem)Puchar Hopmana.
Pierwszą połowę roku 2005 Davenport może uznać za bardzo udaną. Nie oddała prowadzenia w rankinguWTA i dwa razy wystąpiła w finale wielkoszlemowego turnieju:Australian Open, gdzie przegrała 6:2, 3:6, 0:6 ze swoją rodaczkąSereną Williams orazWimbledonu, gdzie uległa 6:4, 6:7(4), 7:9 starszej siostrze swej pogromczyni z Melbourne,Venus, rozgrywając także najdłuższy wimbledoński finał singla kobiet w historii[1].
Zwyciężyła wDubaju, na Amelia Island,New Haven,Bali,Filderstadt iZurychu. Liczba jej wygranych imprez sięgnęła powyżej 50. Wycofała się z kilku turniejów z powodu kontuzji, kilkakrotnie poddawała spotkania. Sezon zakończyła na pierwszym miejscu listy światowej.
Na początku sezonu 2006 przegrała w ćwierćfinaleAustralian Open z późniejszą finalistką,Justine Henin. Po turnieju straciła pozycję liderki rankingu na rzeczKim Clijsters. Wycofała się z turnieju w Japonii, miesiąc później dotarła do półfinału wDubaju, ulegając finalistceMarii Szarapowej. Jej przegrana w czwartej rundzieIndian Wells to pierwszy przypadek w historii turnieju, gdy w ćwierćfinale nie zagrała żadna reprezentantka gospodarzy.
Z powodu licznych kontuzji (głównie pleców) nie występowała na kortach aż do sierpnia. Nie wystąpiła w wielkoszlemowychRoland Garros iWimbledonie. Powróciła wLos Angeles, w pierwszej rundzie została niespodziewanie pokonana przezSamanthę Stosur, wówczas najlepszą deblistkę świata. Najlepszym występem w sezonie był turniejPilot Pen Tennis wNew Haven, w którym doszła do finału, pokonując po drodze m.in.Francescę Schiavone iAmélie Mauresmo. Skreczowała przy stanie 0:6, 0:1 przeciwko Belgijce Hardenne z powodu kontuzji prawego ramienia. Ta sama zawodniczka pokonała ją w ćwierćfinaleUS Open, w którym Lindsay pokonała w drugiej rundzie Jelenę Kostanic 6:0, 6:0.
Davenport przygotowuje się do returnu podczasUS Open 2006.
Pod koniec sezonu osiągnęła półfinał naBali i ćwierćfinał wPekinie. W Bali zwyciężyła grę podwójną w parze zCoriną Morariu. To jej 36. tytuł deblowy.
Zakończyła sezon na dwudziestym piątym miejscu rankingu WTA i to najlepsza pozycja amerykańskiej tenisistki w tej klasyfikacji na koniec sezonu 2006. W połowie grudnia menedżer tenisistki ogłosił, że Davenport spodziewa się narodzin pierwszego dziecka – jej syn Jagger Jonathan przyszedł na świat wczesnym latem 2007. Amerykanka poinformowała o swoim planowanym powrocie na korty 18 lipca. W swoim pierwszym występie, w grze podwójnej wNew Haven, przegrały zLisą Raymond w pierwszej rundzie. Powrót w grze pojedynczej przypieczętowała wygraniem zmagań naBali, gdzie pokonała między innymiJelenę Janković iDanielę Hantuchovą – był to jej pierwszy turniejowy triumf od 2005 roku. Serbska rakieta numer jeden zrewanżowała się Davenport kilkanaście dni później w półfinale wPekinie, gdzie Davenport zdołała ograćJelenę Diemientjewą. Na koniec sezonu zdobyła swój 53. tytuł w karierze, dokonała tego wQuebecu i powróciła do czołowej setki klasyfikacji WTA.
Udanie rozpoczęła rok 2008, wygrywając rywalizację wAuckland. Została jedyną zawodniczką w gronie stu najlepszych tenisistek świata, której do punktów rankingowych wliczano mniej niż dziesięć turniejowych startów. Odpadła w drugiej rundzieAustralian Open z późniejszą mistrzynią,Mariją Szarapową. 14 lutego wyprzedziłaSteffi Graf na liście najlepiej zarabiających tenisistek w historii. W marcu wygrała turniej wMemphis zarówno w grze pojedynczej, jak i w podwójnej. W dalszej części roku zmagała się z urazem kolana, który uniemożliwił jej kilka startów, w tym w wielkoszlemowymFrench Open oraz w grze pojedynczej na letnich igrzyskach olimpijskich wPekinie.
Amerykanka planowała wznowienie występów podczasAustralian Open 2009; poinformowała jednak, że jest w ciąży po raz drugi. 30 czerwca urodziła córkę, Lauren Andrus. Po niemalże dwuletniej przerwie wystąpiła w grze mieszanejWimbledonu 2010, gdzie razem zMikiem Bryanem doszli do drugiej rundy. Davenport zdobyła kolejny tytuł kilka tygodni później, wygrywając rywalizację deblistek wStanford u bokuLiezel Huber.
W 2011 roku wygrała turnieje legend w ramach wielkoszlemowychFrench Open iWimbledonu zMartiną Hingis. Wkrótce okazało się, że tenisistka ponownie spodziewa się narodzin dziecka. Jej druga córka, Kaya Emory, przyszła na świat 16 stycznia 2012. Zawodniczka nigdy oficjalnie nie ogłosiła zakończenia kariery, ale za tę datę uznaje się rok 2011.
Lindsay Davenport jest córką Winka Davenporta, który był reprezentantem Stanów Zjednoczonych na letnich igrzyskach olimpijskich w siatkówce w 1968 roku wMeksyku. Matka, Ann, jest prezydentem Siatkarskiej Organizacji wKarolinie Południowej.
25 kwietnia 2003 roku naHawajach poślubiła bankiera i byłegoamerykańskiego tenisistę, Jonathana Leacha. W ten sposób została bratową słynnego tenisisty amerykańskiego,Ricka Leacha.
13 grudnia2006 agent tenisistki, Tony Godsick, podał do wiadomości, że Davenport spodziewa się narodzin swojego pierwszego dziecka[3].10 czerwca2007 urodziła syna, który nazywa się Jagger Jonathan Leach[4].
6 lipca2011 podano do wiadomości, że państwo Leach zostaną rodzicami po raz trzeci[7][8].16 stycznia2012 przyszła na świat ich druga córka[9]. Imiona dziewczynki, Kaia Emory Leach, zostały potwierdzone przez tenisistkę po dziesięciu dniach[10].
