Libanios z Antiochii (gr.Λιβάνιος,Libanios; ur.314, zm.395) – grecki retor, platońskifilozof szkoły pergamońskiej, przedstawicieldrugiej sofistyki.
Był uczniem retora Zenobiosa. Przez kilka lat mieszkał wAtenach, następnie nauczałretoryki wKonstantynopolu, by na starość powrócić do rodzinnej Antiochii, gdzie zmarł. Libanios był wielbicielem kultury greckiej i zaciekłym przeciwnikiemchrześcijaństwa, mimo to jego uczniami było wielu późniejszychOjców Kościoła m.in.Bazyli Wielki iJan Chryzostom, a także prawdopodobnieGrzegorz z Nazjanzu. Uczniem Libaniosa był także przyszły cesarzJulian. Po objęciu rządów przez Juliana Libanios współpracował z nim w odrodzeniu rzymskiej religii pogańskiej.
Pisma Libaniosa zachowały się do czasów współczesnych niemal w całości. Spośród jego twórczości naczelne miejsce zajmują mowy, których zachowało się 64. Mowy uznawane są za dobre świadectwo współczesnych autorowi czasów; zawarte są w nich opisy m.in. katastrof naturalnych i wydarzeń politycznych (jak powstanie w Antiochii w387 roku). W swoich mowach Libanios wielokrotnie wychwala cesarza Juliana, zaś w mowie do cesarzaTeodozjusza wystąpił przeciwko burzeniupogańskich świątyń.
Libanios pisał także deklamacje retoryczne, których zachowało 51. Prowadził także bogatą korespondencję; znanych jest przeszło 1500 jego listów, będących ważnym świadectwem pogańskiego życia intelektualnego u schyłku antyku.