Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Przejdź do zawartości
Wikipediawolna encyklopedia
Szukaj

Leon XII

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon XII
Leo Duodecimus
Annibale Sermattei della Genga
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

22 sierpnia1760
Genga

Data i miejsce śmierci

10 lutego1829
Rzym

Miejsce pochówku

bazylika św. Piotra

Papież
Okres sprawowania

1823–1829

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Diakonat

1783

Prezbiterat

14 czerwca 1783

Nominacja biskupia

21 lutego 1794

Sakra biskupia

24 lutego 1794

Kreacja kardynalska

8 marca 1816
Pius VII

Kościół tytularny

Santa Maria in Trastevere

Pontyfikat

28 września 1823

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

24 lutego 1794

Konsekrator

Henryk Benedykt Stuart

Współkonsekratorzy

Antonio Felice Zondadari
Ottavio Boni

Konsekrowani biskupi
Giuseppe della Porta Rodiani21 kwietnia 1822
Abraham Chasciur1 sierpnia 1824
Chiarissimo Falconieri Mellini15 sierpnia 1826
Gaspare Bernardo Pianetti15 sierpnia 1826

Leon XII (łac.Leo XII, właśc.Annibale Sermattei della Genga; ur.22 sierpnia1760 wGenga, zm.10 lutego1829 wRzymie[1]) –włoski duchownykatolicki, 252.papież w okresie od 28 września 1823 do 10 lutego 1829[2].

Życiorys

[edytuj |edytuj kod]

Wczesne życie

[edytuj |edytuj kod]

Urodził się na zamku Genga kołoSpoleto w rodzinie hrabiowskiej[3]. Był synem Flavia della Genga i Marii Luisy Periberti di Fabriano[3]. Ukończył studia naPapieskiej Akademii Kościelnej w Rzymie w 1783[3] roku. W tymże samym roku otrzymałświęceniadiakonatu iprezbiteratu (14 czerwca)[3]. Był osobistym sekretarzempapieża Piusa VI, który wysłał go jako swego ambasadora doLucerny. Został kanonikiembazyliki św. Piotra, a 21 lutego 1793 rokuarcybiskupem tytularnymTyru[3]. W latach 1794–1805 byłnuncjuszem wKolonii i wBawarii[1]. W 1805 roku był specjalnymlegatem papieskim na Sejm wRatyzbonie[1]. Po uwięzieniupapieża Piusa VII przezNapoleona Annibale della Genga wycofał się z życia politycznego i osiedlił w opactwie Monticelli kołoPiacenzy, gdzie prowadził działalność duszpasterską[3]. 8 marca 1816 roku został mianowany przez Piusa VIIkardynałem prezbiteremSanta Maria in Trastevere ibiskupemSenigallia, jednak ze względu na zły stan zdrowia zrezygnował z diecezji po kilku miesiącach[3]. Dwa lata później został biskupemSpoleto[2]. W maju 1820 roku został prefektemKongregacji ds. Immunitetów Kościelnych,wikariuszem generalnym Rzymu[3] i prefektemKongregacji ds. Rezydencji Biskupów oraz prefektem ds. duchowych Kolegium i Seminarium Rzymskiego[4]. Należał także do Kongregacji Świętego Oficjum, Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników, Kongregacji ds. Egzaminowania Biskupów, Kongregacji Indeksu, Kongregacji Konsystorialnej i Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich[4].

Wybór na papieża

[edytuj |edytuj kod]

Po śmierci Piusa VIIkonklawe w roku 1823 po dwudziestu sześciu dniach obrad wybrało na papieża Annibale della Genga, który przyjął wówczas imię Leon XII. Swój wybór zawdzięczał główniezelanti – konserwatystom, pragnącym skupienia się na kwestiach religijnych[1]. Początkowo nie chciał się zgodzić na elekcję, ze względu na swój zły stan zdrowia[3].

Pontyfikat

[edytuj |edytuj kod]

Pontyfikat Leona rozpoczął się pod znakiem konsekwencjiwojen napoleońskich w Europie. W kilku krajach nastąpiła bowiem znaczna sekularyzacja i laicyzacja[2]. Tym bardziej utrudniało to działania nowego papieża, ponieważ był on człowiekiem pobożnym i nastawionym przede wszystkim na działania wyłącznie religijne, a nie polityczne[1]. W tym celu powołał do życia nową Kongregację Stanu jako organ doradczy[1]. W 1825 roku potępiłindyferentyzm imasonerię[1]. Ponadto ogłosił rok 1825Rokiem Jubileuszowym, czego nie można było zrobić w roku 1800[2].

Za jego pontyfikatu przeprowadzona została reforma sądownictwa[1]. Przywrócone zostałysądy biskupie do spraw kościelnych i świeckich[1]. W 1827 roku wydany został Kodeks reformistyczny zarząduPaństwa Kościelnego, który wprowadził klerykalizację władzy.

Początkowo jego postawa w kwestiach polityki zagranicznej budziła obawy – nalegał na uznanieNeapolu za wasala, a także narzekał, że we FrancjiLudwik XVIII nie przestrzega ustalonego w 1817 rokukonkordatu[1]. Wkrótce potem jednak zmienił swoje postępowanie i zaczął działać bardziej elastycznie, m.in. mianował nielubianego, liberalnego kardynałaErcole Consalviego prefektemKongregacji Rozkrzewiania Wiary i radził się go w wielu kwestiach[1]. Dzięki temu udało mu się zawrzeć konkordaty zHanowerem (1824) iKrólestwem Zjednoczonych Niderlandów (1827)[1]. 21 maja 1827 roku papież oświadczył, że będzie obsadzał wakujące stolice biskupie w Ameryce Południowej, co mogło pogorszyć relacje Rzymu z królem Hiszpanii,Ferdynandem VII[1]. Leon działał także silnie na rzecz przywrócenia praw katolikom w protestanckich krajach, czego efektem było ogłoszenie w Wielkiej Brytanii 13 kwietnia 1829 r. (krótko po śmierci papieża)Aktu Emancypacji Katolików[1].

Papież ten rozpoczął również reformę szkolnictwa. Odrestaurował prowadzony przezjezuitówUniwersytet Gregoriański oraz drukarnię watykańską. Uzupełnił zbioryBiblioteki Watykańskiej i odbudował spaloną w 1823 rokubazylikę św. Pawła[2]. Objął patronat nad prowadzonymi wykopaliskami naForum Romanum,Forum Trajana i wtermach. Budował szpitale i domy sierot, które często odwiedzał bez zapowiedzi. Leon XII dokonał rewizji niektórych obrzędów i zwyczajów liturgicznych. Zniósł m.in. ceremonię „Świetlistego Krzyża” w Wielkim Tygodniu w bazylice św. Piotra, uważając całość bardziej za spektakl, aniżeli za uroczystość religijną[5].

17 lutego 1826 roku zatwierdził Konstytucje i RegułyZgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.Nominował 25 kardynałów na ośmiukonsystorzach[3]. Nie był lubiany szczególnie ze względu na wspomnianą powyżej wzmagającą się klerykalizację w Państwie Kościelnym[1].

Grób Leona XII

Leon XII zmarł w Rzymie i został pochowany wbazylice św. Piotra[3].

Zobacz też

[edytuj |edytuj kod]

Przypisy

[edytuj |edytuj kod]
  1. abcdefghijklmnoJohn N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 426-428.ISBN 83-06-02633-0.
  2. abcdeRudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 158-159.ISBN 83-7006-437-X.
  3. abcdefghijkDella Genga, Annibale. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-28]. (ang.).
  4. abNotizie per l'anno 1823. Rzym: Cracas, 1823, s. 26.
  5. EWTN,Leone XII e l'abolizione della Croce Luminosa della Settimana Santa a San Pietro [online], ACI Stampa [dostęp 2021-04-04] (wł.).

Bibliografia

[edytuj |edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj |edytuj kod]
ZwierzchnicyKościoła katolickiegoBiskupi Rzymu
I wiek
II wiek
III wiek
IV wiek
V wiek
VI wiek
VII wiek
VIII wiek
IX wiek
X wiek
XI wiek
XII wiek
XIII wiek
XIV wiek
XV wiek
XVI wiek
XVII wiek
XVIII wiek
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek
Zobacz też
Papieże elekci
Inne postacie

PapieżLeon XII
  • 28 września 1823 – 10 lutego 1829
Prefekci Dykasterii ds. Biskupów
Prefekci
Kardynałowie
sekretarze (1908–1967)
Prefekci Kongregacji ds. Biskupów (1968–2022)/
Prefekci Dykasterii ds. Biskupów (od 2022)
Prefekci Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów
Wikariusze generalni Rzymu
Wikariusze
przed 1558
Wikariusze
od 1558
  1. urząd sprawował jeszcze trzykrotnie: w 1145, 1147–1149 i 1150–1152
Prefekci Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów
Prefekci Kongregacji
Prefekci Kongregacji
ds. Soboru Trydenckiego
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_XII&oldid=75961278
Kategorie:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp