 Leon Koc jako podporucznik I Brygady Legionów | |||
 pułkownik dyplomowany piechoty | |||
| Data i miejsce urodzenia | 23 września 1892 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 24 września 1959 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1954 | ||
| Siły zbrojne | |||
| Formacja | |||
| Jednostki | 5 Pułk Piechoty,1 Dywizja Piechoty Legionów,6 Pułk Piechoty Legionów, Inspektorat Armii Nr 1,5 Pułk Piechoty Legionów,66 Pułk Piechoty,Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy,DOK II, Garnizon Kowel, grupa „Kowel”,19 Pułk Piechoty, Ośrodek Organizacyjny Armii,11 Dywizja Piechoty | ||
| Stanowiska | szef sztabu dywizji, dowódca batalionu piechoty, zastępca dowódcy pułku, dowódca pułku piechoty, szef instytutu, pomocnik dowódcy okręgu korpusu, dowódca garnizonu, dowódca grupy, dowódca Ośrodka Organizacyjnego Armii, dowódca dywizji piechoty, komendant rejonu etapów | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, | ||
| Odznaczenia | |||
     | |||
| |||
Leon Wacław Koc (ur.23 września1892 wSuwałkach, zm.24 września1959 wLondynie) –pułkownikdyplomowanypiechotyWojska Polskiego, kawalerOrderu Virtuti Militari.
Jego dziadek Leon był burmistrzemFilipowa iSerej, a ojciec – Włodzimierz (1848–1925) nauczał języków starożytnych. Razem ze starszym bratemAdamem, późniejszym pułkownikiem dyplomowanym WP, uczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Suwałkach. Jesienią 1905, w czasierewolucji, był członkiem komitetustrajkowego gimnazjalistów. W styczniu następnego roku rozpoczął naukę w Polskiej Prywatnej Siedmioklasowej Szkole Handlowej w Suwałkach (obecnie Zespół Szkół nr 4).
W czasieI wojny światowej walczył wLegionach Polskich. Był oficerem5 pułku piechoty Legionów. 17 lipca 1917, pokryzysie przysięgowym, w przebraniu szeregowego, został internowany ze swoimi żołnierzami w obozie wSzczypiornie.
2 stycznia 1920 rozpoczął studia wWojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został nafront celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę wW.S.Woj. Po ukończeniu nauki otrzymał tytułoficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa sztabu1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie[1]. Z dniem 1 czerwca 1924 odkomenderowany do6 pułku piechoty Legionów na trzymiesięczną praktykę na stanowisku dowódcy I batalionu[2]. Z dniem 10 listopada tego roku „powrócił na poprzednie miejsce przydziału” do Inspektoratu Armii Nr 1 w Wilnie z równoczesnym odkomenederowaniem do Dowództwa 1 DP Leg. na stanowisko szefa sztabu na okres 6 miesięcy[3].
W październiku 1926 został przydzielony doDowództwa Obszaru Warownego „Wilno” na stanowisko szefa sztabu[4]. W tym czasie pozostawał nadetatowym oficerem1 pułku piechoty Legionów w Wilnie oraz na ewidencji kadry oficerów piechoty. W maju 1927 został przydzielony doDowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa sztabu[5]. Z dniem 1 grudnia 1930 roku został przeniesiony do5 pułku piechoty Legionów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6]. W czerwcu 1931 przejął od płk. dypl.Adama Brzechwy-Ajdukiewicza dowództwo66 Kaszubskiego pułku piechoty im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Chełmnie[7]. W czerwcu 1935 stanął na czeleWojskowego Instytutu Naukowo-Oświatowego, usytuowanego w strukturzeMSWojsk. na prawach departamentu. Na tym stanowisku odpowiadał za koordynowanie i merytoryczne kierowanie pracą oświatowo-wychowawczą w wojsku oraz promowanie problematyki wojskowej w środowisku cywilnym. Ponadto nadzorował działalnośćCentralnej Biblioteki Wojskowej i Głównej Księgarni Wojskowej, a także sprawował nadzór nad szkoleniem wkorpusach kadetów. Równocześnie, do października 1938, pełnił funkcjęredaktora„Bellony”.
WybuchII wojny światowej zastał go na stanowisku pomocnika dowódcyOK Nr II w Lublinie. 13 września 1939 został dowódcągarnizonu Kowel. 18 września, dzień poagresji ZSRR, na polecenie gen. bryg.Mieczysława Smorawińskiego przeprowadził demobilizację nie uzbrojonych żołnierzy, zamieszkałych na wschód odBugu. Z żołnierzy uzbrojonych sformowałGrupę „Kowel” i tego samego dnia, wieczorem, na jej czele wymaszerował na południe, naJezierzany, a z Jezierzan na południowy zachód, na m. Werba (12 km na północ odWłodzimierza Wołyńskiego). W m. Werba, gdzie stoczył potyczkę zArmią Czerwoną zmienił kierunek marszu na zachodni, naZamość. PodUściługiem,Horodłem i Korytnicą przekroczył Bug. 24 września we wsiGrabowiec-Góra stoczył kolejną walkę z sowietami. Od 25 do 26 września dowodził walką z Niemcami pod Fajsławicami w województwie lubelskim, gdzie zginęło 7 żołnierzy polskich pochowanych na cmentarzu w Fajsławicach. Po wycofaniu się oddziału pułkownika Koca w stronę Pilaszkowic i Żółkiewki Niemcy powrócili do Fajsławic i spalili część tej miejscowości. Po dwóch dniach wkroczyły wojska sowieckie. Następnego dnia stanął w m. Pilaszkowice (8 km na północ odŻółkiewki). 27 września pomaszerował do rejonu Bychawa – Żółkiewchawa – Żółkiewkaka. Tu podporządkował się płk. dypl.Tadeuszowi Zieleniewskiemu, który objął dowództwo nad Grupami „Kowel” i „Chełm” oraz grupą płk Władysława Filipkowskiego i grupą kawalerii rtm. Franciszka Flataua, a także grupą piechoty ppłk. Czesława Czajkowskiego i batalionem saperówmjr. Wacława Plewaki. Następnego dnia ruszył na czele kolumny zachodniej wzdłuż rzeczkiSanna naModliborzyce. Od godz. 12.00 do godz. 19.00 podległa grupa ppłk. Aleksandra Kiszkowskiego walczyła o Polichnę Górną z niemiecką27 DP. Nie mogąc przełamać oporu nieprzyjaciela wycofał się na wschód, a następnego dnia przebił na wschód odJanowa do lasów na południe. W walce wzięto około 300jeńców. 2 października w rejonie Domostawa –Momoty Górne złożył broń przed sowietami.
Od października 1939 do sierpnia 1941 przebywał wniewoli radzieckiej. Zwolniony po podpisaniuukładu Sikorski-Majski i ogłoszeniuamnestii.
15 września 1941 objął dowództwo nad Ośrodkiem Zapasowym[8]Armii Polskiej w ZSRR w miejsce płk. dypl. Janusza Gaładyka, który odwołany został z tego stanowiska przez gen.Władysława Andersa za „sprzyjanie” oficerom Armii Czerwonej. Po rozpoczęciu organizacji7 Dywizji Piechoty objął dowództwo19 pułku piechoty. Następnie został dowódcą Ośrodka Organizacyjnego Armii, który pod koniec marca 1942, w czasie ewakuacji z m.Guzar wUzbekistanie doIraku przemianowany został na11 Dywizję Piechoty. W marcu 1944 pełnił służbę na stanowisku komendanta rejonu etapów i podlegał dowódcy Jednostek Terytorialnych wPalestynie,Syrii, Iraku, płk. dypl.Bolesławowi Ostrowskiemu.
.png)
