Rośliny te w przeciwieństwie do większości innych pasożytów nie są przywiązane do określonych żywicieli[5]. Najczęściej rozwijają się jednak napowojnikachClematis,wilczomleczachEuphorbia i krzewiastychastrowatychAsteraceae[4].
Rośliny te tworzą grube tzw. korzenie pilotowe rozchodzące się poziomo na obszarze o średnicy do 6 m. Prawdopodobnie na podstawie bodźców chemicznych – po wykryciu korzeni żywiciela – z korzeni pilotowych wyrastają krótkie korzenie ssawkowe wnikające w jego tkanki i tworzące w nich organ ssawkowy, a z czasem nieregularny twór z wyrostkami, z których wiązki przewodzące rozrastają się wzdłużksylemu gospodarza[5].
Zebrane w gęste, rozwijające się na powierzchni ziemikwiatostanygłówkowate[5][2]. Mięsiste pędy kwiatowe wynoszące kwiatostany na powierzchnię wyrastają z grubych korzeni pilotowych uPholisma i z tkanek przenikających korzenie gospodarza uLennoa[5]. Kwiaty są promieniste lub lekko dwubocznie symetryczne, cztero- do dziesięciokrotnych[2].Kielich jest długi i wąski[2].Korona kwiatu lejkowato rozchylona.Pręciki w dwóch okółkach, przyrośnięte do płatków korony[2], w liczbie 5 do 8[5].Miodników brak.Zalążnia górna, powstaje z 5–16owocolistków tworzących własne komory dodatkowo przedzielone fałszywymi przegrodami. W każdej fałszywej komorze rozwija się pojedynczyzalążek[5]. Szyjka słupka tęga, zwieńczona główkowatym lub podzielonym, mokrymznamieniem[2].
Okryte trwałym kielichem i koroną[2]. Po dojrzeniu otwierają się na szczycie kapeluszowatym wieczkiem, przez które wypadają jednonasiennerozłupki, przypominające małepestkowce[5].Nasiono zawierabielmo i drobny, kulisty i niezróżnicowanyzarodek[5].
Podobnie jak w przypadku innych grup roślin pasożytniczych – ze względu na uproszczoną budowę tych roślin – taksonomowie od dawna mieli problem z ustaleniemrelacji filogenetycznych tej grupy. Tradycyjnie rośliny te łączono zwykle zwrzosowcamiEricales. Aktualna pozycja systematyczna wynika z poznania pokrewieństwa zfaceliowatymi iogórecznikowatymi na podstawie głównie badań morfologicznych kwiatów i badańembriologicznych[5].
↑abcdMaarten J. M. Christenhusz, Michael F. Fay, Mark W. Chase: Plants of the World: An Illustrated Encyclopedia of Vascular Plants. Richmond, Chicago: Kew Publishing, The University of Chicago Press, 2017, s. 532.ISBN 978-1-84246-634-6.
↑abcdefghijkWielka Encyklopedia Przyrody. Rośliny kwiatowe 2. Warszawa: Muza SA, 1998, s. 219-220.ISBN 83-7079-779-2.
.jpg)
.jpg)
