Ten artykuł dotyczy rodzaju kawalerii. Zobacz też:formacja kawaleryjska w I Rzeczypospolitej.
Lekka jazda – ogólne określenie jednej z wielu formacjikawaleryjskich, których cechą charakterystyczną był brak ciężkich pancerzy (zbroi) u jeźdźców, w przeciwieństwie dociężkiej jazdy.
Jazda lekka z powodu braku uzbrojenia ochronnego nie posiadała takiej siły uderzeniowej jakciężka jazda w bezpośredniej szarży na pozycję nieprzyjaciela. Jednak braki te nadrabiała większą ruchliwością i szybkością poruszania. Była przydatna w zwiadach, rozpoznaniu oraz w akcjach dywersyjnych na tyłach wroga. W czasie bitwy, często powierzano jej zadanie atakowania sił wroga od tyłu.
Lekka jazda, jako mniej kosztowna od ciężkiej, istniała od czasów starożytnych niemal we wszystkich armiach. Szczególne znacznie miała wśród ludów koczowniczych (Hunowie,Awarowie,Mongołowie) zamieszkujących rozległe stepy wschodniej Europy i środkowej Azji. Na obszarach o silniejszej państwowości, także w Rzeczypospolitejlekka jazda była często uzupełnieniem i wsparciem dla jazdy ciężkiej, której aż do XVI wieku, przypisywano większe znaczenie. Jednak wraz z rozwojempiechoty i broni palnej, wobec której jazda ciężka była bezradna, bardziej doceniono zalety lekkiej kawalerii, a zwłaszcza jej szybkość. Formacje lekkiej kawalerii istniały do połowy XX wieku, a ich zniknięcie z pól bitew wiązało się z ogólnym kryzysem formacji kawaleryjskich.
Przykłady lekkiej jazdy: