Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liczba członków = | płeć =
Legia Warszawa – polskiklub piłkarski z siedzibą wWarszawie, występujący wEkstraklasie. Kontynuator tradycji – powołanej w marcu 1916 wKostiuchnówce podManiewiczami naWołyniu –Drużyny Sportowej Legia. Jej duchową i personalną kontynuacją był Wojskowy Klub Sportowy (WKS) Warszawa, założony 14 marca 1920 w stolicy, a formalnie nawiązujący do „Legii” od lipca 1922.
Początkowo klub działał jako jedna z sekcji wielosekcyjnegoCWKS-u Legia, a w niezależny podmiot (Autonomiczną Sekcję Piłki Nożnej) przekształcił się 25 kwietnia 1989. Od 12 lutego 1997 ma status Sportowej Spółki Akcyjnej (SSA), natomiast od 13 czerwca 2003 występował pod nazwą Klub Piłkarski Legia Warszawa. Od 11 lipca 2012 roku pełna nazwa klubu to:Legia Warszawa Spółka Akcyjna[4].
Legia i zespół Dywizyjnego Zakładu Sanitarnego po wygranym przez Legię 7:0 meczu – wiosna 1916 r.Drużyna Legii w 1916 roku
Legia przyjmuje za rok założenia 1916, odwołując się do powstania drużyny piłkarskiej Legionów Polskich w okolicachManiewicz naWołyniu[5][6]. Data ta jest niekiedy podważana[7][8][9][10][11][12].
Do utworzenia klubu w 1916 roku w znacznym stopniu przyczynił się wybuchI wojny światowej, ponieważ w skład ówczesnychLegionów Polskich wchodziło wielużołnierzy, którzy przed wojną uprawiali futbol[13]. Żołnierze, często młodzi ludzie pochodzący z południa Polski (głównie zKrakowa iLwowa)[14][15], przed wojną uprawiali sport, dlatego po sformowaniu drużyna szybko zaczęła odnosić sukcesy[16]. Piłka nożna była sposobem spędzania wolnego czasu. W momentach spokoju na froncie organizowano mecze piłkarskie, do których potrzebne było zdobycie piłki, zbudowanie prowizorycznych bramek oraz znalezienie kilkunastu chętnych do gry[17].
Pierwsze treningi drużyna rozpoczęła wiosną 1915 roku wPiotrkowie[18][19], natomiast między 5 a 15 marca 1916 – na wniosek chorążegoZygmunta Wasseraba (przedwojennego piłkarza klubuPogoń Stryj[20]) – w kancelarii kompanii sztabowej Komendy Legionów Polskich wKostiuchnówce (znajdującej się niedalekoManiewicz naWołyniu) doszło do założenia klubu piłkarskiego. Na prezesa organizacji mianowano chorążego Władysława Groelego, a plutonowyStanisław Mielech zaproponował nazwę „Drużyna Sportowa Legia”, która została przyjęta (częściej stosowane określenie zespołu w późniejszym okresie todrużyna Legionowa)[21][22][23][24]. Innymi propozycjami nazwy były: „Drużyna Komendy Legionów” oraz „Styr”[7][25]. Przyjęto również biało-czarne barwy i herb ukazujący białą literę „L” (symbol Legionów) na czarnej tarczy. Piłkarze grali w białych strojach z ukośnymi czarnymi pasami, co było nawiązaniem do drużynyCzarnych Lwów[26].
Na wiosnę 1916 roku zespół rozegrał szereg meczów z innymi drużynami żołnierskimi, które w większości zakończyły się zwycięstwami Legii. Najstarsze zachowane wyniki meczów to: 7:0 z Dywizyjnym Zakładem Sanitarnym, 3:3 z 6. Pułkiem Piechoty Legionów oraz dwa zwycięstwa (6:4 i 3:1) z 4. Pułkiem Piechoty Legionów[26]. W lipcu 1916 – w związku zofensywą Brusiłowa – Legiony zaczęły wycofywać się na zachód, a klub przeniósł się doWarszawy. Pierwszy mecz, w którym rywalem byłaPolonia Warszawa, odbył się 29 kwietnia 1917 roku naAgrykoli i zakończył remisem 1:1[27]. W lipcu 1917 odbyło się zebranie wszystkich członków klubu, na którym podsumowano dotychczasową działalność; wybrano wtedy nowego kapitana zespołu (którym został Stanisław Wykręt), a także nowego prezesa – por.Norberta Okołowicza[28]. Łącznie z dziewięciu rozegranych w Warszawie spotkań Legia wygrała sześć, a trzy zremisowała[29][30]. W pierwszym wyjazdowym spotkaniu drużyna odniosła zwycięstwo 2:1 nadCracovią (ówczesnym mistrzem Polski) wKrakowie, wobec czego została nieoficjalnym mistrzem kraju[31]. Zespół ostatecznie rozpadł się w wyniku tzw.kryzysu przysięgowego[32].
Tłumy na stadionie Legii Warszawa po zakończonym meczu. Okres międzywojenny
14 marca 1920 w Warszawie powstał nowy klub sportowy z przeznaczeniem dla żołnierzy[33][34]. W salach kasyna oficerskiego wZamku Królewskim grupa oficerów utworzyła Wojskowy Klub Sportowy (WKS) Warszawa, ustalając dla niego biało-czerwone barwy statutowe. Wśród nich byłZygmunt Wasserab, jeden z założycieli Legii w czasach legionowych[35]. Pomimo jego obecności, WKS początkowo w żaden sposób nie nawiązywał do „Drużyny Sportowej Legia”. Sytuacja zmieniła się dopiero 10 czerwca 1922. Wówczas, w meczu z gdańskim Sokołem, piłkarze WKS-u wystąpili w strojach z charakterystycznym elementem – czarną literą „L” na tle białego koła, co stanowiło wyraźne nawiązanie do herbu Legii z 1917 roku[36][37].
Z powoduwojny polsko-bolszewickiej i udziału w niej wielu warszawskich piłkarzy, WKS nie został zgłoszony do premierowych rozgrywek omistrzostwo Polski w 1920. Rok później klub przystąpił do rywalizacji i został zakwalifikowany doklasy A mistrzostw okręgu warszawskiego, razem zPolonią iKoroną. Zajął ostatnie miejsce, przegrywając wszystkie mecze i strzelając tylko jedną bramkę. Wsezonie 1922 WKS uplasował się na przedostatnim miejscu w rozgrywkach, rywalizując dodatkowo zAZS-em orazWarszawianką. Odniósł jedno zwycięstwo i dwukrotnie zremisował[38][39][40]. W pierwszym międzynarodowym meczu, rozegranym 18 maja 1922, drużyna przegrała naAgrykoli 2:9 z czechosłowacką Viktorią Żiżkow Praga[41]. Do czołowych zawodników tamtego okresu należeli: Eugeniusz Sobolta,Jerzy Misiński, Jan Stopa, Stanisław Wanicki[42] oraz Kazimierz Knapik – założyciel Legii i jej piłkarz z czasów legionowych[43].
Na słabe wyniki zespołu wpłynęły wówczas częste zmiany kadrowe[44], brak treningów oraz odejście kluczowych piłkarzy, którzy nie czuli więzi z klubem[45]. Dodatkowym problemem była rywalizacja z klubami cywilnymi, oferującymi atrakcyjniejsze warunki. Władze WKS-u uznały, że poprawa wyników wymaga stabilizacji składu, lepszych warunków treningowych i budowy własnego obiektu[46]. Zmiany wymusiły też nowe przepisy PZPN-u dotyczące rejestracji zawodników[9].
Szansa na poszerzenie własnej bazy piłkarskiej pojawiła się w czerwcu 1922, kiedy to działacze najstarszego warszawskiego klubu sportowego –Korony – wyrazili chęć zawiązania fuzji z WKS-em[47][48].
Ewentualne połączenie z cywilną Koroną wymagało zmian w statucie WKS-u, w związku z czym zwołano walne zebranie członków klubu (31 lipca 1922)[49]. Podczas narady dokonano historycznej zmiany klubowej nazwy. Działacze WKS-u nie akceptowali warunku dodania do niej członu „Korona”[50]. Na wniosekZygmunta Wasseraba zmieniono ją na Wojskowy Klub Sportowy „Legia” Warszawa[20][51][52], formalnie reaktywując Legię z czasów legionowych – tym razem w oparciu o istniejący WKS[53][54][55][56]. Ostatecznie uchwalono nowy statut, wzorowany na dokumenciePogoni Lwów, który dopuszczał udział w rozgrywkach także zawodników cywilnych. Fuzja z Koroną doszła do skutku we wrześniu 1922, w wyniku czego Legia przejęła nowe, biało-zielone barwy klubowe[8][57][58] oraz wzmocniła skład kilkoma wartościowymi zawodnikami tej drużyny, takimi jakJerzy Bułanow, Borys Bułanow, Janusz Zoller, Dawid Garbarski, Stanisław Młodzianowski[59].
Rok później Wasserab, wspólnie zAleksandrem Litwinowiczem, rozpoczął proces odbudowy drużyny poprzez pozyskiwanie dawnych legionowych zawodników z lat 1916–1917[60]. Do zespołu stopniowo dołączali m.in:Stanisław Mielech[56], Jan Bednarski[61], Tadeusz Prochowski[62], Stanisław Kowalski[63], Maksymilian Węglowski oraz Zdzisław Czermański – większość z nich po zakończeniu kariery piłkarskiej pozostała w klubie w roli działaczy[64][9].
W latach 1923–1926 Wojskowi zajmowali trzecie miejsce w mistrzostwach okręgu warszawskiego[65][66]. W inauguracyjnej edycjiPucharu Polski (w sezonie 1925/1926) Legia dotarła do finału szczebla okręgowego, w którym (8 listopada 1925 roku) przegrała zWarszawianką 1:3[67].
W lutym 1926 odbyło się walne zebranie klubu, na którym uchwalono plan uroczystych obchodów 10-lecia istnienia[68][69][70][71]. Zakładano m.in. rozegranie pokazowego meczu ze sportowcami armii francuskiej[72], a także zorganizowanie nowych sekcji (kobiecej, bokserskiej i łyżwiarskiej). Ponownie wybrano wówczas na prezesaNorberta Okołowicza (wcześniej pełnił tę funkcję w latach 1917–1918[73] oraz od 8 lutego 1925[74]), uzupełniono barwy klubu o kolor czarny, którego używano w czasach „legionowych”[75] oraz symbolicznie przywrócono herb z 1917 roku (z którym piłkarze Legii grali na koszulkach od sierpnia 1926 do wiosny 1927[76][77][78]). Spotkania z francuskimi wojskowymi ostatecznie nie udało się rozegrać, wstrzymano również pracę nad klubową monografią, prawdopodobnie z uwagi naprzewrót majowy[79][75]. Do skutku doszło jednak utworzenie sekcji kobiecej, którą powołano 10 grudnia 1926, z inicjatywyKazimiery Muszałówny[80]. W roku jubileuszowym Legia zdobyła pierwsze trofeum w swojej historii – Puchar Polskiego Towarzystwa Eugenicznego[81][82].
W grudniu 1926 roku doszło do rozłamu w PZPN-ie, w wyniku którego Legia – jako jeden z 14 „zbuntowanych” klubów – przystąpiła do nowo powstałejPolskiej Ligi Piłki Nożnej[83]. Pierwszym prezesem Ligi Polskiej został ówczesny prezes warszawskiego zespołu,Roman Górecki. Debiutanckie ligowe zwycięstwo Wojskowi odnieśli8 maja w Łodzi – przeciwnikiem byłKlub Turystów, a mecz zakończył się wynikiem 6:1[84]. Jednocześnie piłkarz Legii,Marian Łańko, zdobył pierwszą ligową bramkę z rzutu wolnego oraz zanotował pierwszego hat-tricka w historii klubu[85]. Łańko, wraz zJózefem Nawrotem iJózefem Ciszewskim, stanowił w tym czasie najlepszy ofensywny tercet w lidze[86][87]. W tym samym roku, w meczu zPogonią Lwów, klub doznał najwyższej ligowej porażki w dotychczasowej historii, przegrywając 2:11[88][89]. Na koniecsezonu Legia zajęła piąte miejsce, mimo pięciu porażek na początku rozgrywek. Wspomniany wcześniej Łańko zajął drugie miejsce w klasyfikacji strzelców, z 31 bramkami. Przez dwa kolejne sezony Legia zajmowała wyższe miejsca w lidze niż inne stołeczne kluby:Polonia iWarszawianka[26][90].
W 1930 roku, po trzech latach budowy, otwarto przy ulicy ŁazienkowskiejStadion Wojska Polskiego. W pierwszym meczu na nowym obiekcie Legia zremisowała z Europą Barcelona 1:1[91]. W tym samym roku legioniści pokonaliRuch Hajduki Wielkie 7:1 w swoim setnym występie w ekstraklasie[92]. Dzięki oddaniu do użytku własnego stadionu, Legia przez cały 1930 rok notowała najwyższą frekwencję spośród warszawskich drużyn[93][94]. Legia odnosiła wówczas największe przedwojenne sukcesy i do mistrzostwa Polski w latach 1930 i 1931 zabrakło jej odpowiednio trzech i jednego punktu[26]. Ponadto, w pierwszej edycji nagród Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Wojskowi otrzymali „wędrowne” trofeum za najlepsze wyniki w rywalizacji międzynarodowej[95]. Wywalczyli też puchar teatru Qui Pro Quo[96].
Wsezonie 1935 Legia utrzymała się w lidze, uzyskując jeden punkt przewagi nad zdegradowaną Cracovią, a następnie w1936 roku – w jubileusz 20-lecia istnienia – przegrała siedem kolejnych meczów z rzędu i zanotowała jedyny w historii spadek z najwyższej klasy rozgrywkowej[97]. W 1936 kierownikiem piłkarskiej sekcji Legii został pułkownikLeopold Okulicki, późniejszy ostatni dowódcaArmii Krajowej[98], który z prezesem zarząduAlojzym Gluth-Nowowiejskim próbował wyprowadzić klub z głębokiej zapaści[98][99]. W związku z napiętą sytuacją międzynarodową,Ministerstwo Spraw Wojskowych zmieniło politykę wobecsportu wojskowego, kładąc nacisk na jego umasowienie wśród żołnierskiej kadry[100]. W rezultacie sport wyczynowy stopniowo tracił na znaczeniu. Większość zawodników cywilnych opuściła zespół, a sekcja piłkarska podzieliła się na drużynę wojskową i cywilną[101][102][103]. Wsezonie 1937 Legia zajęła czwarte miejsce w klasie A okręgu warszawskiego, a rok później pierwsze, premiowane grą w barażach oI ligę. Wojskowi uplasowali się w nich na trzeciej pozycji i nie zdołali awansować. Zarząd zareagował wycofaniem drużyny ze wszystkich rozgrywek[104] i zdecydował o jej udziale tylko w meczach towarzyskich, np. w pokazowych spotkaniach z okazji obchodów świąt wojskowych[105]. Formalnie sekcja piłkarska nigdy nie została rozwiązana i zachowała swoje członkostwo w Warszawskim Okręgowym Związku Piłki Nożnej[106][107][108]. Ostatnie spotkanie w ramach rozgrywek okręgowych Legia rozegrała 2 października 1938, występując w składzie złożonym z zawodników drużyny rezerwowej – Legii IB. Przeciwnikiem byłaSkra Warszawa, a mecz zakończył się porażką 1:4. Jedyną bramkę dla Wojskowych zdobyłHenryk Przepiórka[109]. Ostatnia wzmianka prasowa dotycząca piłkarskiej Legii pojawiła się na początku 1939 roku – informowano w niej o spadku formy zespołu, wynikającym z trwającej wówczas reorganizacji klubu[110][111].
Po zakończeniuII wojny światowej – w kwietniu 1945 roku[112] – powstała nowa drużyna pod nazwą I Wojskowy Klub Sportowy Warszawa. Inicjatorami tego przedsięwzięcia byli piłkarze pochodzący z utraconychKresów Wschodnich, tacy jak:Kazimierz Górski, Bogusław Grządziel, Aleksander Hawalewicz, którzy wspólnie odbywali służbę wojskową w1. Zapasowym Pułku Piechoty przy ulicy Szwoleżerow[113][114]. Na czele oddziału sportowego wydzielonego w jednostce stanął przedwojenny pięściarz warszawskiegoMakabi –Julian Neuding[115]. Drużyna została ulokowana w pomieszczeniach znajdujących się pod trybunami Stadionu Wojska Polskiego, a także w baraku nieopodal murawy[116]. W pierwszym powojennym meczu, rozegranym 15 kwietnia 1945 wParku Skaryszewskim, drużyna uległa jedenastce TUR-Okęcia 2:4[117][118][119]. Z kolei 3 maja 1945, w pierwszym meczu na uporządkowanym stadionie przy ulicy Łazienkowskiej, piłkarze WKS-u pokonali warszawską Syrenę 3:2[120][121][122].
Następnie w działania klubu włączyło się dwóch wojskowych, pełniących służbę na terenie stolicy:Henryk Czarnik (przedwojenny napastnik Legii) i Fred Better. To oni, wraz z Neudingiem, przedstawili swoim przełożonym pomysł, aby na bazie WKS-u reaktywować przedwojenną Legię, wysuwając argumenty dotyczące wojskowego charakteru drużyny, prowadzenia działalności na stadionie Legii, a także znaczenia dawnych tradycji sportowych[123]. Dodatkowo WKS był postrzegany przez środowisko dziennikarskie w kraju jako „dawna ligowa Legia”[124][125]. Ostatecznie inicjatywa zakończyła się powodzeniem i pod koniec czerwca 1945 do nazwy klubu dodano człon „Legia”[126][127][128][129]. Na informację o odradzającej się organizacji zareagowałJózef Ziemian (przedwojenny obrońca Legii oraz ostatni kierownik sekcji piłkarskiej), który dołączył do niej jako działacz[130][131]. W późniejszym okresie w działania na rzecz odbudowy włączyły się kolejne osoby związane z Legią przedwojenną[132]. 16 lutego 1946 wybrano pierwszy zarząd klubu, w skład którego weszli: prezes – płkIgnacy Robb-Narbutt; wiceprezes ds. ogólnoorganizacyjnych – płk drKarol Rudolf (przedwojenny działacz Legii); wiceprezes ds. sportowych – ppłk Stanisław Więcek; wiceprezes ds. administracyjnych – ob. Józef Ziemian; sekretarz – kpt. Henryk Czarnik; skarbnik – kpt. Fred Better; gospodarz klubu – por. Leon Chatisow[133][134].
Drużyna początkowo rozgrywała spotkania towarzyskie ze stołecznymi rywalami, lecz później także z klubami z innych krajów, m.in. ze szwedzkimIFK Norrköping oraz jugosłowiańskimPartizanem Belgrad. W czasie tej drugiej rozgrywki władza próbowała nakłonić publiczność do głosowania wreferendum „3xtak”, co spotkało się z negatywnym odbiorem i wiwatowaniem na cześć obecnego wówczas na meczuStanisława Mikołajczyka[135]. 22 sierpnia 1946 rozegrano towarzyski mecz z reaktywowanym zespołem oldbojów Legii, w którym wystąpili przedwojenni ligowcy, tacy jak:Marian Schaller,Józef Ciszewski,Alfred Nowakowski,Witold Wypijewski,Henryk Przepiórka czy bracia Przeździeccy[136]. „Legia Oldboys” we wrześniu zostali zgłoszeni do turnieju szóstkowego, organizowanego z okazji 25-lecia działalności WOZPN-u[137]. W późniejszym okresie kierownictwo sekcji piłkarskiej Legii nakłaniało swoich oldbojów do dalszej aktywności[138].
W pierwszych powojennych mistrzostwach Polski, rozegranych w1946 roku, Legia zajęła drugie miejsce w swojej grupie eliminacyjnej, odpadając z dalszej rywalizacji. Legionistów wyprzedziła wtedyPolonia Warszawa, która następnie zdobyła mistrzostwo. Sukces Polonii nie byłby jednak możliwy, gdyby przed rozpoczęciem sezonu grupa działaczy Legii, zKarolem Rudolfem na czele[139], nie doprowadziła do przyznania polonistom miejsca w klasie A[140].
W 1948 roku, do startującej po dziewięcioletniej przerwie najwyższej klasy rozgrywkowej, Wojskowi zakwalifikowali się po zwycięstwie w eliminacjach międzyokręgowych makroregionu północno-wschodniego, a także po zdobyciu drugiego miejsca w kwalifikacjach ogólnopolskich. Pierwszy powojenny mecz w ekstraklasie Legia rozegrała 14 marca 1948, pokonującPolonię Bytom 3:1. Na koniec premierowego (po wojnie) sezonu ligowego legioniści zajęli czwartą pozycję w tabeli.
Pod koniec 1948 roku w całym kraju rozpoczęła się fala usuwania przedwojennych działaczy i zawodników z klubów sportowych. Zarzucano im zazwyczaj politycznie niepoprawny życiorys, który rzekomo nie przystawał do nowej rzeczywistości. W ten sposób pracę w Legii stracili m.in.Edward Drabiński, Eugeniusz Sobolta[141] iMarian Schaller. Aby zachować posadę, niektórzy podejmowali się dodatkowych zajęć w klubie, takich jak praca instruktora wychowania fizycznego czy trenera mniej znaczących sekcji. GenerałKarol Rudolf, którego rola w klubie była systematycznie marginalizowana, ostatecznie przeszedł w stan spoczynku.Józef Ziemian trafił do więzienia w wyniku donosu, a kiedy po wyjściu zgłosił się ponownie do klubu, okazało się, że jego stanowisko zostało już obsadzone. Z Legii usunięto również osoby związane z przedwojennym wojskiem, takie jak: podpułkownik Stanisław Więcek, major Mieczysław Muszyński czy generałEugeniusz Luśniak[142][143].
Przez dwa kolejne sezony Legia utrzymywała się w I lidze w związku z korzystniejszym bilansem bramek w stosunku do zdegradowanych zespołów, zajmując odpowiednio 9. i 10. miejsce. W listopadzie 1949, po przeprowadzeniu reformy sportu wzorowanej na modelu radzieckim[144], utworzono wojskoweZrzeszenie Sportowe „Legia”[145] – działające pod auspicjamiLudowego Wojska Polskiego[146]. Rolę reprezentacyjnej drużyny tego zrzeszenia powierzono warszawskiej Legii[147]. Od tego momentu sportowcy powołani do odbyciazasadniczej służby wojskowej otrzymywali odgórny przydział do poszczególnych klubów wojskowych. Legia miała więc możliwość pozyskiwania piłkarzy innych zespołów w ramach poboru[148][149]. Na tej zasadzie do Warszawy trafili później m.in.Lucjan Brychczy,Ernest Pohl czyEdmund Kowal[150][151]. Jeżeli dany zawodnik został powołany do odbycia służby, to jego klub macierzysty nie tracił do niego praw[152]. Po zakończeniu służby wojskowej powołany wcześniej piłkarz musiał wrócić do swojego poprzedniego klubu, jeżeli ten nie zgodził się na jego zwolnienie[153]. Jeśli zaś wojskowe zrzeszenie próbowało „sztucznie” wydłużać służbę powołanym sportowcom, wtedy macierzysta jednostka dysponowała prawem tzw. „karencji”, czyli możliwością ich dyskwalifikacji[154][155]. Zdarzało się również, że powołany gracz wyrażał chęć kontynuowania gry w ramach zawodowej służby wojskowej – w takiej sytuacji Legia zobowiązana była uregulować należność finansową na rzecz jego poprzedniego klubu (pod warunkiem, że ten zgodził się udzielić swojemu zawodnikowi zwolnienia), jak i samego zainteresowanego[156]. Sportowcy nie odrabiali zasadniczej służby wojskowej jedynie w drużynach wojskowych, można to było zrobić także w klubach gwardyjskich[157] oraz górniczych[158][159][160].
1 maja 1950 zmieniono nazwę klubu na Centralny Wojskowy Klub Sportowy (CWKS) Warszawa; nadano mu również nowy herb (przedstawiający dużą literę „C”, w której umieszczono mniejsze litery „W”, „K” i „S”)[161]. Od tego momentu skrótem „CWKS” zaczęto określać także całe wojskowe zrzeszenie sportowe[162][163]. Oprócz zmian o charakterze tożsamościowym klub przeszedł też reorganizację strukturalną. Został przekształcony w jednostkę wojskową, opartą na żołnierzach służby zasadniczej i zawodowej, a także na pracownikach cywilnych wojska[164].
W 1951 roku, gdy na wzór radzieckimistrzem Polski zostawał zdobywca krajowego pucharu, warszawska drużyna zajęła trzecie miejsce w lidze, a w rozgrywkach pucharowych przegrała w 1/8 zPolonią Warszawa. 11 listopada 1951 miało miejsce towarzyskie spotkanie zDinamo Tbilisi[166], które władze komunistyczne wykorzystały jako elementpropagandowy, nadając mu charakter manifestacji z okazji 34. rocznicyrewolucji październikowej[167]. Negatywna reakcja publiczności na przemówienia, wyrażona gwizdami, doprowadziła do zatrzymań przezMO pod zarzutem działalności dywersyjnej[168][169].
Rok później Legia odniosła pierwszy sukces w turnieju oPuchar Polski – Wojskowi awansowali do finału, w nim jednak po raz kolejny ulegli stołecznej Polonii (0:1). Należy podkreślić, że do tego etapu rozgrywek dotarł zespół rezerw, natomiast pierwsza drużyna odpadła w 1/8, przegrywając z Lechią Gdańsk. W lidze klub uplasował się na 6. pozycji, a w Pucharze Zlotu Młodych Przodowników (premierowej edycjiPucharu Ligi) odpadł w fazie grupowej. W 1953 roku Legia zajęła 5. miejsce w ekstraklasie. W następnym sezonie – oprócz osiągnięcia miejsca 7. – zespołowi udało się dojść do półfinału Pucharu Polski, w którym zwyciężyławarszawska Gwardia (2:1)[13]. W listopadzie 1953 krakowski Wawel oraz większość ówczesnych Okręgowych Wojskowych Klubów Sportowych (OWKS) zostały rozwiązane[170] i zastąpione Centralnymi Wojskowymi Klubami Sportowymi (CWKS), które w rzeczywistości pełniły rolę filii CWKS-u Warszawa[171]. Oficjalnie z powodu „reorganizacji zrzeszenia wojskowego”, poprzez ograniczenie „niekorzystnej” rywalizacji między zespołami wojskowymi, jednak w praktyce oznaczało to wzmocnienie warszawian[172][173].
CWKS, jako jedyny przedstawiciel wojska w rozgrywkach ligowych[174], przez większą częśćsezonu 1954 znajdował się w strefie spadkowej[175]. W przypadku degradacji drużynie groziło rozwiązanie[176]. Spadku udało się uniknąć dzięki zwycięstwu 2:0 w przedostatniej kolejce nadCracovią[177].
Legia wywalczyła pierwsze trofeum 29 września 1955, pokonując w finale Pucharu PolskiLechię Gdańsk 5:0. Miesiąc później, 20 listopada, klub sięgnął po premierowemistrzostwo Polski – po remisie 1:1 z Zagłębiem w Sosnowcu. Zespół trenowany przez WęgraJánosa Steinera zdobył pierwszy dublet w historii polskiej piłki nożnej. W kolejnym sezonie szkoleniowcem Legii zostałRyszard Koncewicz. Klub obchodził 40-lecie istnienia i powtórzył osiągnięcia z poprzedniego roku. Najpierw przypieczętował mistrzostwo Polski po remisie 2:2 zŁKS-em Łódź, a następnie pokonał w pucharowym finaleGórnika Zabrze w stosunku 3:0[13]. Wymienione sukcesy mogły urzeczywistnić się m.in. poprzez wzmocnienie drużyny (przy pomocy wspomnianego poboru do wojska[178]) zawodnikami z takich klubów jakPolonia Bytom,Ruch Chorzów czyWawel Kraków[179]. Stało się to również możliwe dzięki nieograniczonej możliwości trenowania oraz pełnej dostępności piłkarzy dla trenera, co umożliwiało skoszarowanie drużyny w budynku-bursie, zlokalizowanym u zbiegu ulic Łazienkowskiej i Czerniakowskiej[180].
W 1956 roku Legia, oprócz zdobycia krajowego dubletu, zadebiutowała w europejskich rozgrywkach, rywalizując w 1/16 finałuPucharu Europy Mistrzów Krajowych z mistrzem Czechosłowacji –Slovanem Bratysława. W pierwszym spotkaniu polski zespół przegrał 0:4, a w rewanżu na własnym stadionie wygrał 2:0 po golach Kowala i Brychczego. Wynik dwumeczu skutkował jednak odpadnięciem z turnieju. Rywalizację przy ulicy Łazienkowskiej śledziło wtedy 40 tysięcy kibiców[13]. Legia odniosła w tamtym okresie najwyższe zwycięstwo w historii, pokonującWisłę Kraków 12:0 – spotkanie odbyło się 19 sierpnia 1956 w Warszawie[181]. Ponadto trzy pierwsze miejsca w klasyfikacji bramkowej na koniec sezonu zajęli legioniści, a tytuł króla strzelców wywalczył autor 21 trafień,Henryk Kempny[13].
W połowie 1957, w wynikupolitycznej odwilży, wojskowy sport przeszedł proces decentralizacji[182] – umożliwiający klubom powrót do przedwojennej tożsamości[183]. Sekcja piłkarska Legii, jako pierwsza, odzyskała historyczną nazwę i herb (z lat 1927–1950)[184]; podczas styczniowego zebrania reaktywowanego aktywu społecznego z udziałem zarządu[185]. W spotkaniu tym wzięło udział szerokie grono przedwojennych piłkarzy Legii, m.in.Stanisław Mielech,Józef Ziemian,Henryk Martyna,Alfred Nowakowski,Wacław Przeździecki czyJózef Ciszewski[186], a Nowakowski wraz z Ziemianem pełnili od tego momentu funkcje wiceprzewodniczących sekcji[187]. 2 lipca 1957 – na walnym zebraniu wszystkich sekcji, któremu przewodniczył pułkownik Edward Potorejko – zatwierdzono statut klubu i wybrano pierwszy 31-osobowy Zarząd WKS Legia, z którego następnie wyłoniono 11-osobowe prezydium. Zmienił się również charakter prawny klubu. Z dotychczasowej jednostki wojskowej, jaką był CWKS, powołano stowarzyszenie sportowe posiadające osobowość prawną; od tego momentu klub był w pełni otwarty na mieszkańców stolicy, w tym na młodzież szkolną i harcerską[188][189][190][191]. Zmianie uległa również nazwa klubu, gdyż powrócono do historycznej: Legia (Wojskowy Klub Sportowy „Legia” Warszawa). Ponadto zatwierdzono nowe, obowiązujące do dzisiaj barwy: biało-czerwono-zielono-czarne (w późniejszym czasie zamieniono kolejność dwóch pierwszych kolorów) i przyjęto aktualny do dziś (z przerwami) herb[192][193].
Piłkarze Legii (występujący jako reprezentacja Warszawy) zostali zaproszeni do Hiszpanii, aby 24 września rozegrać pierwszy mecz na nowym stadionieFC Barcelony,Camp Nou. Spotkanie zakończyło się wynikiem 4:2 dla gospodarzy. Zmagania ligowe w ówczesnym sezonie drużyna zakończyła na 4. miejscu, a z Pucharem Polski pożegnała się na etapie 1/8, przegrywając zRuchem Chorzów 1:2 – należy przypomnieć, że w tamtym okresie (do 1961 roku) w I lidze grano według cyklu wiosna-jesień.
W 1958 roku Legia zajęła 6. miejsce w rozgrywkach o mistrzostwo Polski, a w 1959 ponownie 4[13].
W latach 60. XX wieku Legia regularnie zajmowała czołowe miejsca w ligowej tabeli. W 1960 roku na Stadionie Wojska Polskiego zamontowano sztuczne oświetlenie, dzięki czemu obiekt stał się drugim w Polsce, na którym można było rozgrywać mecze po zmroku. Pierwsze spotkanie bez naturalnego światła odbyło się 5 października z duńskimAGF Aarhus w ramach kwalifikacji do Pucharu Europy Mistrzów Klubowych[194]. Legia zwyciężyła 1:0 po bramceHelmuta Nowaka, jednak wobec porażki 0:3 wDanii odpadła z rywalizacji. W ówczesnym sezonie Tadeusz Błażejewski strzelił tysięczną ligową bramkę dla Legii – w 11. minucie spotkania z ŁKS-em Łódź, zremisowanego 2:2. Kolejny jubileusz klub świętował 26 października 1960, rozgrywając pięćsetny mecz w ekstraklasie – Wojskowi pokonali wówczasZagłębie Sosnowiec 1:0. W lidze legioniści zajęli ostatecznie drugie miejsce, zdobywając tytuł wicemistrza Polski i tracąc do pierwszegoRuchu Chorzów jeden punkt. W następnym sezonie warszawska drużyna wywalczyła brązowe medale mistrzostw kraju.
W kolejnym roku przeprowadzono rozgrywki przejściowe z systemu wiosna-jesień na jesień-wiosna, przez co mecze ligowe rozgrywano tylko wiosną 1962. Liga była podzielona na dwie grupy – drużyny, które uplasowały się na tym samym miejscu w obu z nich grały między sobą dwumecz/baraże, w celu ustalenia ostatecznej kolejności w tabeli. Legia, która zajęła trzecią pozycję w swojej grupie, wygrała końcową rywalizację o 5. miejsce zWisłą Kraków, remisując na wyjeździe 1:1 i wygrywając u siebie 4:1. W rozgrywkachPucharu Polski zespół odpadł w 1/8 finału, przegrywając 0:3 zOdrą Opole. W przeprowadzonym w nowej formule sezonie 1962/1963 drużyna zajęła 7. miejsce, a walkę o krajowy puchar ponownie zakończyła na etapie 1/8 (ulegając późniejszemu triumfatorowiZagłębiu Sosnowiec 0:2)[13].
Sezon 1963/1964 legioniści ukończyli na 4. miejscu w lidze, zdobywając tyle samo punktów co drugie Zagłębie Sosnowiec i trzecia Odra Opole. O miejscu poza podium zadecydował gorszy bilans bramek. Znacznie lepszy rezultat warszawski klub osiągnął w ramachPucharu Polski – drużyna prowadzona przez rumuńskiego treneraVirgila Popescu dotarła wtedy do finału. W meczu rozgrywanym naStadionie Dziesięciolecia Legia wygrała po dogrywce zPolonią Bytom 2:1. Obie bramki dla Wojskowych zdobyłHenryk Apostel[13]. W kolejnym sezonie warszawianie ponownie zajęli 4. miejsce w lidze, a w Pucharze Polski osiągnęli półfinał, w którym po 120 minutach gry ulegli późniejszemu zdobywcy trofeum,Górnikowi Zabrze (1:2)[195]. Drużyna występowała również wPucharze Zdobywców Pucharów. W pierwszej rundzie legioniści wyeliminowali austriackiESV Admira-NÖ Energie Wiedeń. W drugiej pokonaliGalatasaray SK – po dwóch meczach w rywalizacji z Turkami utrzymywał się rezultat remisowy, więc rozegrano trzecie (decydujące o awansie) spotkanie wBukareszcie. Legia wygrała je 1:0 i jako pierwsza polska drużyna awansowała do ćwierćfinału europejskich rozgrywek klubowych. Na tym etapie zespół przegrał z niemieckimTSV 1860 Monachium i odpadł z turnieju[13][196].
Obchody 50-lecia istnienia klubu przypadły na rok 1966 – uroczysta inauguracja nastąpiła 30 kwietnia, kiedy na ulicach miasta odbył się przemarsz sportowców i działaczy Legii, w asyście delegacji pozostałych klubów warszawskich. Następnie na Stadionie Wojska Polskiego zorganizowano defiladę, pokaz sztucznych ogni, występy artystyczne oraz mecz towarzyski zDuklą Praga[198]. Z tej okazji rozegrano także zwycięskie spotkanie zTottenhamem Hotspur (2:0) na Stadionie Dziesięciolecia, w obecności 50 tysięcy widzów. Klub wydał wtedy pierwszą publikację dokumentującą dotychczasową historię jego wszystkich sekcji[199]. W komitecie honorowym jubileuszu znalazł się założyciel i wieloletni wiceprezes Legii –Zygmunt Wasserab, który był obecny w loży honorowej podczas głównych uroczystości[200][20]. Zaproszono też innego z założycieli klubu – Józefa Stojka[64].
W rozgrywkach ligowych drużyna zajęła wówczas 6. miejsce, natomiast wXII edycji Pucharu Polski, w finale rozegranym 15 sierpnia na stadionieWarty Poznań, wygrała po dogrywce z Górnikiem Zabrze 2:1 – decydującą bramkę zdobył wtedyBernard Blaut. Wywalczenie tego trofeum uprawniało klub do rywalizacji w kolejnej edycjiPucharu Zdobywców Pucharów – tam legioniści odpadli w 1/16 finału zChemie Lipsk, przegrywając na wyjeździe 0:3 i remisując na własnym stadionie 2:2. Na zakończenie ligowego sezonu 1966/1967 warszawianie uplasowali się na 4. miejscu w tabeli, a z Pucharem Polski pożegnali się w 1/8, po porażce 1:3 z Wisłą Kraków. We wspomnianym okresie w drużynie Legii zadebiutowałKazimierz Deyna[13][201].
Wsezonie 1967/1968 klub wywalczył drugie w historii wicemistrzostwo kraju. W Pucharze Polski legioniści odpadli w 1/8 finału zGKS-em Katowice po rzutach karnych. Wojskowi zadebiutowali także wPucharze Karla Rappana/Intertoto. Ich rywalami w grupie B8 były kluby z Danii, Niemiec i Szwajcarii:Boldklubben Frem,Hannover 96 orazAC Bellinzona. Warszawianie wygrali swoją grupę z dorobkiem dziesięciu punktów, po czterech zwycięstwach i dwóch remisach[13]. W tamtym czasie Legię prowadził czechosłowacki szkoleniowiecJaroslav Vejvoda. Kolejny sezon – 1968/1969 – legioniści zakończyli na pierwszym miejscu w tabeli, zdobywając tym samym trzecie krajowe mistrzostwo. Ponadto, drużyna doszła do finału Pucharu Polski, w którym przegrała z Górnikiem Zabrze 0:2. Klub wystąpił również premierowo wPucharze Miast Targowych. W pierwszej rundzie Legia dwukrotnie wygrała z TSV 1860 Monachium (6:0 i 3:2), w drugiej pokonała belgijski zespółKSV Waregem (0:1 i 2:0), jednak w trzeciej lepsi okazali się piłkarze węgierskiegoÚjpestu FC (porażka Legii 0:1 na wyjeździe, remis 2:2 w Warszawie). Rok 1969 obfitował też w sukces na szczeblu młodzieżowym – juniorzy starsi zdobyli pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski[13].
W następnymsezonie doszło do zmiany na stanowisku trenera pierwszej drużyny – został nim były zawodnik klubu z Łazienkowskiej,Edmund Zientara. Prowadzony przez niego zespół po raz drugi z rzędu wywalczył tytuł mistrza Polski. W zmaganiach o krajowy puchar Wojskowi odpadli w półfinale z Ruchem Chorzów. Sukcesem zakończyły się występy klubu w ówczesnej edycjiPucharu Europy Mistrzów Krajowych. Legia dotarła wtedy do półfinału rozgrywek – w 1/16 pokonała 2:1 i 8:0 rumuńskiUT Arad, w 1/8 francuskieAS Saint-Étienne (2:1 i 1:0), a w ćwierćfinale tureckiGalatasaray SK (1:1 i 2:0). Przeciwnikami legionistów w walce o finał byli piłkarze holenderskiegoFeyenoordu. Pierwszy mecz w Warszawie zakończył się bezbramkowym remisem, natomiast na wyjeździe gospodarze triumfowali 2:0[195].
Spotkanie z Feyenoordem zapisało się w historii również z innego powodu. Tuż przed wylotem drużyny z warszawskiego Okęcia,Władysław Grotyński iJanusz Żmijewski zostali przyłapani na próbie wywiezienia z kraju kwoty 2 500 dolarów, co później skutkowało dla obu pobytem w więzieniu[202]. Nie był to jednak jedyny przypadek, gdy piłkarze Legii popadli w konflikt z ówczesnym systemem.Robert Gadocha,Kazimierz Deyna orazLesław Ćmikiewicz byli „rozpracowywani” przez funkcjonariuszyWojskowej Służby Wewnętrznej za zbyt częste wyjazdy do krajów kapitalistycznych i utrzymywanie tam „podejrzanych kontaktów”[203][204]. Za „kontrwywiadowczą ochronę” warszawskiej Legii odpowiadał Sławomir Komarnicki – starszy oficer Oddziału I Zarządu I Szefostwa WSW[205][206]. Materiały operacyjne z prowadzonego „rozpracowywania” klubu do dziś przechowywane są w zasobach archiwumIPN-u[207].
W 1971 roku Legia wywalczyła trzecie w historii wicemistrzostwo Polski, a rozgrywki Pucharu Polski zakończyła w 1/4 finału. Klub drugi rok z rzędu rywalizował w Pucharze Europejskich Mistrzów Klubowych, gdzie dotarł do ćwierćfinału, odpadając z hiszpańskimAtlético Madryt (2:1 i 0:1). Wcześniej wyeliminowałIFK Göteborg (4:0, 2:1) orazStandard Liège (0:1, 2:0)[13].
Od grudnia 1971 roku do lutego 1972 roku legioniści odbyli tournée poHiszpanii oraz państwach Ameryki Południowej:Ekwadorze,Kostaryce iKolumbii – była to pierwsza wizyta Legii w tej części świata. W sezonie 1971/1972 drużyna uplasowała się na 3. miejscu w ligowej tabeli i przegrała w finale Pucharu Polski zGórnikiem Zabrze 2:5.
We wrześniu 1972 roku warszawski klub pokonał w 1/16 Pucharu Zdobywców Pucharów 9:0Víkingur Reykjavík[208], co jest najwyższą wygraną polskiego zespołu w europejskich pucharach. W kolejnej rundzie Legia trafiła nawłoskiA.C. Milan. Pierwsze spotkanie rozegrane naStadionie Dziesięciolecia zakończyło się remisem 1:1[209]. NaSan Siro, po regulaminowym czasie gry, również utrzymywał się taki wynik – zwycięską bramkę na 2:1 Milan zdobył dwie minuty przed końcem dogrywki[210]. W ówczesnym sezonie Legia zajęła 8. miejsce w lidze i zdobyła piąty w historii klubu Puchar Polski – po wyeliminowaniu w półfinaleSzombierek (3:1 i 1:1)[211][212] odbył się mecz finałowy z drugimbytomskim klubem:Polonią. 17 czerwca 1973 w Poznaniu wynik bezbramkowy utrzymywał się przez 90 minut podstawowego czasu gry, a także przez całą dogrywkę. Legioniści wygrali ostatecznie w rzutach karnych, wynikiem 4:2[213].
W tamtym okresie (na początku 1972) klub chwilowo pozostawał bez ścisłego kierownictwa. GenerałZygmunt Huszcza zrezygnował z funkcji prezesa z powodu nadmiaru obowiązków. Pierwszy wiceprezes, pułkownik Edward Potorejko, został odsunięty od pracy w klubie w związku z ujawnieniem skandalu finansowego, natomiast drugiego, gen.Mieczysława Cygana, skierowano na szkolenie. Obsada kluczowych stanowisk nowymi osobami wymagała utworzenia nowego bytu prawnego. W związku z tym 31 grudnia 1972, zarządzeniem gen. dyw.Bolesława Chochy, odwołano etat dla Wojskowego Klubu Sportowego (WKS) „Legia”, jednocześnie powołując nowy — dla Centralnego Wojskowego Klubu Sportowego (CWKS) „Legia”, z siedzibą w Warszawie. Od 7 sierpnia 1973 klub funkcjonował pod zmodyfikowaną nazwą[214][215].
Sezon 1973/1974 rozpoczął się od porażki w 1/16 Pucharu Zdobywców Pucharów w dwumeczu zPAOK-iem FC (1:1 w Warszawie, 0:1 w Salonikach). Na początku 1974 roku klub wyjechał do Hiszpanii i Francji, by zmierzyć się zBarceloną (1:1 naCamp Nou) oraz zRC Lens (0:2). Drużyna zakończyła ligowe rozgrywki na 4. miejscu, w Pucharze Polski odpadła w ćwierćfinale, ulegając 1:2Stali Rzeszów. Tuż po zakończeniu ligi legioniści wyjechali na międzynarodowy turniej, który odbywał się naWyspach Kanaryjskich – zremisowali tam zCádiz CF, wygrali zCD Tenerife iHérculesem Alicante.
Kolejna podróż zagraniczna odbyła się pod koniec stycznia 1975 roku. Legia poleciała doAustralii i została pierwszą polską drużyną, która odwiedziła wszystkie kontynenty (oprócz Antarktydy)[13]. Ówczesna jedenastka zajęła 6. miejsce w lidze, a z rozgrywkami Pucharu Polski pożegnała się na etapie 1/16. Po sezonie odbył się pierwszy transfer polskiego zawodnika na Zachód, na co pozwoliły PZPN i Ministerstwo Sportu.Robert Gadocha został kupiony przezFC Nantes, późniejszego mistrzaFrancji.
Legia wsezonie 1975/1976 skończyła ligę w środku tabeli (na miejscu 8.), a w Pucharze Polski dotarła do 1/8 finału, gdzie uległa drużynieGKS-u Jastrzębie po rzutach karnych. Jesienią 1976 obchodzono 60-lecie powstania klubu. Z tej okazji, 12 października, na stadionie Wojska Polskiego rozegrane zostały dwa mecze: spotkanie oldbojów Legii iwarszawskiej Polonii (zwycięstwo gospodarzy 2:0) oraz mecz pierwszych jedenastek zesłowacką Duklą, który zakończył się wygraną warszawian 4:2.
W lutym 1977 zespół odbył następną podróż, tym razem doIndonezji. Rozegrano wtedy sześć spotkań (cztery zwycięstwa, dwa remisy) oraz strzelono łącznie 15 bramek – na wyjeździe zabrakło Deyny, który przebywał na zgrupowaniu kadry w Jugosławii i Grecji[216]. Warszawianie wystąpili także po raz drugi w Pucharze Karla Rappana/Intertoto. Przeciwnikami Wojskowych były takie kluby jak:Landskrona BoIS (1:0 i 2:1),SK Slavia Praga (1:1 i 2:2) orazBSC Young Boys (4:1 i 1:1). Legia zajęła drugie miejsce w grupie i po raz kolejny nie było to premiowane awansem doPucharu UEFA. Drużyna – plasując się na 8. pozycji – powtórzyła wynik z poprzedniego sezonu ligowego, natomiast w krajowym pucharze odpadła w półfinale, przegrywając zPolonią Bytom 1:2. Poza tym klub wystąpił w rozgrywkach Pucharu Ligi, jednakże zakończył rywalizację na etapie grupowym.
W latach 1970–77 Legia miała problemy z kadrowym wzmacnianiem drużyny. Włodarze nie byli w stanie zaoferować graczom odpowiednich warunków materialnych, przez co stołeczni tracili konkurencyjność na ówczesnym rynku transferowym[217][218]. W tym czasie obowiązywał przepis, wedle którego do odbycia służby wojskowej można było powołać tylko jednego zawodnika z drużyn pierwszoligowych[219]; w związku z tym zespół zasilali piłkarze pozyskiwani głównie z niższych klas rozgrywkowych[220]. Działacze klubów cywilnych wymyślali jednak coraz to nowe sposoby na ominięcie przepisów poborowych[221][222].
Przez drugą połowę lat 70. legioniści znajdowali się poza podium w mistrzostwach Polski, a miejsce 5. w sezonie 1977/1978 było wówczas najwyższą lokatą. Dodatkowo zespół powtórzył rezultat uzyskany rok wcześniej w ramach Pucharu Polski – Legia osiągnęła półfinał, w którym odpadła zZagłębiem Sosnowiec po rzutach karnych. Następne rozgrywki (1978/1979) były ostatnimi, w których barwy Legii reprezentowałKazimierz Deyna. Ponadto klub rozegrał 1000. spotkanie w najwyższej klasie piłkarskiej – mecz odbył się 25 kwietnia przeciwkoLechowi wPoznaniu (porażka 1:2). Sezon zakończono zdobyciem 6. miejsca w lidze oraz dotarciem do 1/8 finału krajowego pucharu (przegrana zZagłębiem II Lubin 1:2).
18 września 1979 roku miało miejsce pożegnanieKazimierza Deyny – tego dnia Legia zagrała towarzysko zManchesterem City (2:1). Deyna rozegrał cały mecz i strzelił dwie bramki – jedną dla Legii (w pierwszej połowie), a drugą dla swojego nowego klubu (w drugiej części spotkania), do którego przeszedł za 100 tys. funtów szterlingów. Widowisko cieszyło się bardzo dużym zainteresowaniem i wielu kibiców musiało je oglądać zza bram stadionu[13].
Trofeum Pucharu Polski wywalczone przez Legię w latach: 1973, 1980, 1981, 1989
Legia rozpoczęła kolejną dekadę od zdobyciaPucharu Polski – 9 maja 1980 roku wygrała w finale 5:0 zpoznańskim Lechem. W lidze legioniści zajęli trzecie miejsce. Rok później warszawianie obronili Puchar Polski (wygrywając 24 czerwca zPogonią Szczecin 1:0), w zmaganiach na szczeblu ligowym uzyskali zaś piątą lokatę. W następnym sezonie drużyna rozegrała dwumecz w ramach ćwierćfinałuPucharu Zdobywców Pucharów zgruzińskimDinamem Tbilisi. Podczas pierwszego spotkania wWarszawie kibice, ze względu na bardzo dużą liczbę milicjantów na stadionie, zaczęli skandować hasła: „Precz z komuną” oraz „MO – Gestapo”. Po porażce 0:1, fani zorganizowali pochód antykomunistyczny (taka sytuacja powtarzała się w latach 80. kilkakrotnie[223]). Rezultatem 0:1 zakończył się również mecz rewanżowy, który wTbilisi oglądało 90 tysięcy widzów[224][225]. Rozgrywki ligowe 1981/1982 Legia ukończyła na 4. pozycji, a w Pucharze Polski odpadła w 1/8 finału, przegrywając zArką Gdynia 1:2[226].
Wprowadzeniestanu wojennego w Polsce nie wpłynęło pozytywnie na sytuację klubu. Dotacje z Ministerstwa Obrony Narodowej — z których w większości składał się klubowy budżet — zostały na początku lat 80. zredukowane prawie do 1/3 (w porównaniu do końcówki lat 70.)[227]. Przez długi czas panowało przekonanie, że władzom Legii nie zależało wówczas na zdobyciu mistrzostwa, ponieważ mogłoby to nadmiernie obciążyć klubową kasę[228][229].
Sezon 1982/83 rozpoczął się od zmiany części kadry. Legia zyskała również nowego trenera –Kazimierza Górskiego w połowie rozgrywek zastąpiłJerzy Kopa. Wojskowi zajęli ostatecznie ósme miejsce w tabeli ligowej, z Pucharu Polski odpadli zaś w ćwierćfinale, po przegranej 0:1 zLechem Poznań wWarszawie. Rok później Legia uzyskała piątą lokatę w walce o mistrzowski tytuł, a w krajowym pucharze dotarła do V rundy, przegrywając w niej zGórnikiem Zabrze po dogrywce 2:3.
Na przełomie 1984 i 1985 roku Legia zajmowała po rundzie jesiennej pierwsze miejsce w tabeli, mimo tego po zakończeniu rozgrywek została wicemistrzem Polski – uprawniało to klub do udziału w Pucharze UEFA. Ponadto drużyna osiągnęła ćwierćfinał Pucharu Polski (porażka w dwumeczu zGórnikiem Zabrze). Latem 1985 na Łazienkowską sprowadzonoDariusza Dziekanowskiego, za rekordową wtedy sumę 60 mln zł[230][231]. W następnym sezonie – 1985/1986 – powtórzono ligowy sukces oraz ponownie uzyskano ćwierćfinał rodzimego pucharu. Oba tytuły mistrzowskie powędrowały wówczas doGórnika Zabrze. We wspomnianych latach, legioniści dochodzili kolejno do 1/8 i 1/16 finałuPucharu UEFA, dwukrotnie odpadając zInterem Mediolan. W pierwszym przypadku mediolańczycy zremisowali u siebie 0:0, co zostało uznane za wielki sukces warszawian[13]. Rewanż przy Łazienkowskiej zakończył się wynikiem 0:1 i to włoska drużyna awansowała do kolejnej rundy[232][233]. Dwumecz w 1986 roku to zwycięstwo Legii 3:2 na Łazienkowskiej i porażka 0:1 we Włoszech, która wyeliminowała Polaków[234][235].
Na początkusezonu 1986/87 warszawska drużyna odbyła podróż do Chin i wywalczyłaPuchar Wielkiego Muru, pokonując reprezentację gospodarzy 2:0. Zespół grał w Pekinie i innych miastach przez tydzień, na przełomie lipca i sierpnia[236]. W ówczesnych rozgrywkach, poza wyżej wymienionym udanym występem w Europie, Legia zajęła 5. miejsce w lidze i osiągnęła V rundę pucharową (przegrana zWisłą Kraków po rzutach karnych). Pod koniec 1987 roku na stadionie Legii zlikwidowano żużlowy tor, a boisko piłkarskie zostało poszerzone.
Kolejny rok zmagań ligowych Legia zakończyła na trzecim miejscu, doszła także do finału Pucharu Polski – wŁodzi legioniści zremisowali wówczas z Lechem 1:1 i o zwycięstwie zadecydowały rzuty karne, które wygrał zespół z Poznania (wynikiem 3:2). Rok później warszawianie zajęli czwartą pozycję w ekstraklasie i zdobyli Puchar Polski na stadionie wOlsztynie, zwyciężającJagiellonię Białystok 5:2[237][238]. Dwa tygodnie po tym sukcesie sięgnęli również po Superpuchar Polski, ogrywając wZamościuRuch Chorzów 3:0.
Trofeum zdobyte wZamościu było pierwszym laurem po reorganizacji drużyny – 25 kwietnia 1989 roku władze klubu zadecydowały o odłączeniu się sekcji piłkarskiej od wielosekcyjnego CWKS-u i utworzeniu Autonomicznej Sekcji Piłki Nożnej (ASPN CWKS „Legia” Warszawa). W ten sposób Legia faktycznie stała się spółką akcyjną, w której obok wojskowych udział miały także osoby cywilne, w tym m.in. Jerzy Wojtysiak – prezes fundacji Warsfutbol, który stanął na czele nowo powstałej rady nadzorczej[239][240].
Pod koniec dekady, 13 września, Legia rywalizowała zFC Barceloną w pierwszej rundziePucharu Zdobywców Pucharów. Mecz wBarcelonie zakończył się remisem 1:1, po nieuznanej bramce dla legionistów i rzucie karnym dla przeciwników w 85. minucie spotkania. W rewanżu przy Łazienkowskiej Legia przegrała 0:1, przy 25 tysiącach kibiców na trybunach. Jedyną bramkę strzeliłMichael Laudrup[13].
Początek lat dziewięćdziesiątych nie był pomyślny dla klubu, szczególnie w rozgrywkach ligi polskiej.Sezon 1989/1990 zespół ukończył na 7. miejscu, a następny na pozycji dziewiątej[243][244]. Rozgrywki1991/1992 zakończyły się uzyskaniem 10. miejsca[245] – wtedy to po raz pierwszy od czasówII wojny światowej Legii groził spadek do drugiej ligi, a drużyna uniknęła degradacji na kolejkę przed końcem sezonu, wygrywając 3:0 w wyjazdowym meczu zMotorem Lublin[243]. Lepsze wyniki klub osiągnął w Pucharze Polski. W 1990 roku Legia pokonała w finaleGKS Katowice i zdobyła dziewiąte trofeum w historii. Rok później warszawianie ponownie zmierzyli się w finale turnieju z GKS-em Katowice, jednak tym razem lepsi okazali się rywale, którzy wygrali mecz 1:0. Dzięki zdobyciu dziewiątego Pucharu Polski wsezonie 1989/1990 Legia uzyskała prawo gry wPucharze Zdobywców Pucharów. Warszawska drużyna pod wodząWładysława Stachurskiego dotarła do półfinału turnieju, eliminując takie zespoły jakSampdoria Genua czyAberdeen F.C. Odpadła w rywalizacji zManchesterem United (1:3 w Warszawie i 1:1 w Manchesterze)[243].
Jesienią 1992 roku w klub zainwestował pierwszy prywatny sponsor, biznesmen Janusz Romanowski. Podpisano dwuletnią umowę sponsorską zFSO (o wartości 2,4 miliarda ówczesnych złotych) oraz z Adidasem. Po czwartej kolejce sezonu 1992/93 trenerem Legii zostałJanusz Wójcik. Wysoki budżet pozwolił na sprowadzenie takich piłkarzy jakMaciej Śliwowski czyRadosław Michalski. To z kolei przełożyło się na lepsze wyniki i włączenie się do rywalizacji o krajowy czempionat[246]. 20 czerwca 1993 roku, po wyjazdowym zwycięstwie6:0 nadWisłą Kraków, drużyna wywalczyłamistrzostwo Polski. Następnego dniaPZPN nałożył karę 500 milionów złotych na Legię, Wisłę,ŁKS Łódź iOlimpię Poznań, w związku z podejrzeniem korupcji w ostatniej kolejce rozgrywek, jednak wyniki tych spotkań zostały utrzymane[247][248]. Następnie komisja do spraw przeciwdziałania dopingowi w sporcie uznała, żeRoman Zub (piłkarz Legii), grał po zażyciu środków dopingujących w meczu zWidzewem Łódź. Próbkę moczu gracza zbadano także w laboratorium wMoskwie, gdzie uznano, że podwyższony poziomtestosteronu nie był wynikiem stosowania dopingu. Mecz początkowo zweryfikowano jako walkower dla łódzkiej drużyny (w efekcie czego tytuł mistrzowski przypadał ŁKS-owi), ale decyzja Wydziału Gier PZPN została cofnięta przez prezydium związku[247]. 9 lipca 1993 zarząd PZPN-u, stosunkiem głosów 5:4, postanowił odebrać tytuł Legii i przyznać go trzeciej drużynie w tabeli – Lechowi Poznań (po unieważnieniu ostatnich meczów Legii i ŁKS-u, drużyna z Wielkopolski zajęła w tabeli pierwsze miejsce)[249]. Sprawę domniemanej korupcji badała Prokuratura Rejonowa w Krakowie, która 5 lipca 1995 umorzyła postępowanie. W uzasadnieniu stwierdzono, że zarzuty formułowane przez media oraz przedstawicieli środowiska piłkarskiego nie zostały potwierdzone przez żadną ze stron[250]. Klub kilkukrotnie (grudzień 2004, styczeń 2007), lecz bezskutecznie wnioskował o uchylenie niekorzystnej decyzji i przywrócenie mistrzowskiego tytułu[251][252].
W kolejnym sezonie Legia zdobyła pierwszą w historii polskiego futbolu „potrójną koronę”. 15 czerwca 1994 roku, dzięki remisowi 1:1 w ostatniej kolejce zGórnikiem Zabrze w Warszawie, legioniści utrzymali jeden punkt przewagi nad drugimGKS-em Katowice i zdobyli piąty tytuł mistrza Polski (pomimo że sezon rozpoczęli z trzema punktami ujemnymi, z powodu wydarzeń w ostatniej kolejce poprzedniego sezonu). Po tym spotkaniu w prasie pojawiły się oskarżenia o korupcję w stosunku do sędziego Sławomira Redzińskiego, który usunął z boiska trzech zawodników tego klubu – zarzuty te nie zostały jednak udowodnione[253][254][255]. Z kolei tydzień wcześniej, po rewanżowym meczu półfinałuPucharu Polski pomiędzy tymi samymi drużynami, arbiterRyszard Wójcik został skrytykowany przez prasę za „zbytnią pobłażliwość wobec agresywnej gry” piłkarzy Górnika[256][257] i ostatecznie ukarany przez Zarząd Kolegium Sędziów PZPN[258]. 18 czerwca, w finale Pucharu Polski rozegranym na stadionie Legii, warszawianie pokonali 2:0ŁKS i wywalczyli dziesiąte trofeum w swojej historii. W meczu o Superpuchar (24 lipca) Legia również mierzyła się z ŁKS-em i zwyciężyła 6:4 na stadionie wPłocku. Pierwsze podejście doLigi Mistrzów zakończyło się klęską już w eliminacjach – drużyna uległa chorwackiemuHajdukowi Split (0:1 u siebie, 0:4 na wyjeździe).
Następny sezon zaczął się od podpisania umowy na transmisje meczów wCanal+ (jako pierwszy klub w Polsce; premierowy mecz ligi polskiej transmitowany w stacji to spotkanie Legii z GKS-em Katowice, które odbyło się 1 kwietnia 1995). 31 maja 1995 roku Legia wywalczyła szóstemistrzostwo Polski po zwycięstwie 3:0 zRakowem Częstochowa w Warszawie[259], zdobyła też Puchar Polski (2:0 w finale z GKS-em Katowice). W tym czasie miała miejsce jedna z pierwszych akcji protestacyjnych na stadionie, spowodowana wysokimi cenami biletów i zakazem wywieszania flag na płocie – konflikt zakończył się po trzech meczach w Warszawie dzięki porozumieniu z działaczami[260]. Po zdobyciu mistrzostwa w sezonie 1994/1995 Legia Warszawa zakwalifikowała się do Ligi Mistrzów – w ostatniej rundzie eliminacyjnej pokonała szwedzkiIFK Göteborg (1:0 w Warszawie i 2:1 w Göteborgu). Warszawianie w fazie grupowej trafili na norweskiRosenborg BK[261], rosyjskiSpartak Moskwa i angielskiBlackburn Rovers. Legia wyszła ze swej grupy na drugim miejscu (z dorobkiem siedmiu punktów) i w ćwierćfinale zmierzyła się zPanathinaikosem Ateny. Pierwszy mecz w Warszawie zakończył się bezbramkowym remisem, a w rewanżu naStadionie Olimpijskim w Atenach Grecy zwyciężyli 3:0. Klub nie obronił mistrzostwa kraju w rozgrywkach 1995/1996 i uplasował się na drugim miejscu w ligowej tabeli (zaWidzewem Łódź).
W 1997 roku klub przekształcono w Sportową Spółkę Akcyjną (SSA) „Legia” Warszawa oraz pozyskano nowego sponsora,koreańską firmęDaewoo. W tym sezonie legioniści zajęli drugą lokatę w lidze, czego główną przyczyną była przegrana 2:3 z Widzewem Łódź w decydującej fazie rozgrywek (Wojskowi do 88. minuty spotkania prowadzili 2:0)[262]. Niepowodzenie w walce o mistrzostwo powetowano kolejnym Pucharem i Superpucharem Polski. Dużą zmianą w tamtym okresie było dodanie członu „Daewoo” do klubowej nazwy (CWKS „Legia-Daewoo” Warszawa) – zabieg ten nie przypadł jednak do gustu fanom Legii[26].
Do swojego ostatniego występu wPucharze Zdobywców Pucharów Legia przystępowała w sezonie 1997/1998. Po przejściuGlenavonu Lurgan w 1/32 finału (remis w Irlandii Północnej 1:1 i wygrana w Warszawie 4:0), drużyna odpadła w 1/16 turnieju z włoskąVicenzą (porażka na wyjeździe 0:2 i remis u siebie 1:1).W lidze zespół zajął 5. miejsce w tabeli, a w Pucharze Polski dotarł do 1/8 finału, przegrywając zAmicą Wronki 0:3. Kolejny sezon – 1998/1999 – zakończył się zdobyciem brązowych medali w ligowej rywalizacji. W krajowym pucharze drużyna po raz drugi z rzędu została wyeliminowana na etapie 1/8 turnieju; tym razem pogromcą warszawian okazał sięGKS Bełchatów, który po bezbramkowym wyniku w regulaminowym czasie gry zwyciężył w rzutach karnych 3:2.
Klub rozegrał setny mecz w europejskich pucharach – spotkanie z macedońskim Vardarem Skopje w ramach 1/64 finału Pucharu UEFA zakończyło się wyjazdowym zwycięstwem Legii 5:0 (12 sierpnia 1999 roku). Wsezonie 1999/2000 Legia zajęła 4. miejsce w lidze i nie uzyskała prawa gry na arenie europejskiej. W Pucharze Polski drużyna uległa w ćwierćfinaleAmice Wronki po serii rzutów karnych (zakończonej rezultatem 3:1), natomiast w Pucharze Ligi dotarła do finału, w którym przegrała na własnym stadionie zPolonią Warszawa 1:2.
W marcu 2001 roku z finansowania zespołu wycofał się główny udziałowiec – firma Daewoo, a z dniem 1 lipca usunięto z nazwy klubu markę byłego sponsora i powrócono do nazwy ASPN CWKS „Legia” Warszawa SSA[263].
Wsezonie 2000/2001 drużyna wywalczyła brązowe medale mistrzostw Polski, a w rozgrywkach Pucharu Polski odpadła w ćwierćfinale, przegrywając w dwumeczu 1:4 zZagłębiem Lubin. Taki sam rezultat zespół osiągnął w Pucharze Ligi – w 1/4 turnieju uległkrakowskiej Wiśle, remisując w Warszawie 1:1 i przegrywając w Krakowie 1:3. W rundzie kwalifikacyjnej Pucharu UEFA Legia wygrała zEtzella Ettelbruck (4:0 na wyjeździe, 2:1 w Warszawie), a w kolejnej pokonałaIF Elfsborg (4:1 u siebie, 6:1 w Szwecji). Rywalem warszawian w drugiej rundzie byłaValencia CF. W pierwszym meczu przy Łazienkowskiej był remis 1:1, natomiast w rewanżu naEstadio Mestalla Hiszpanie wygrali 6:1[264].
Sezon 2001/2002 pod wodzą Serba Dragomira Okuki zakończył się zdobyciem siódmego tytułu mistrzowskiego (dzięki remisowi 0:0 zOdrą Wodzisław w Warszawie)[265], a także triumfem w Pucharze Ligi Polskiej (3:0 i 1:2 w finale zWisłą Kraków). W rywalizacji o Puchar Polski drużyna dotarła do ćwierćfinału, gdzie uległaRuchowi Chorzów (2:4 w Warszawie, 1:0 w Chorzowie). Legia wystąpiła w lecie w eliminacjach do Ligi Mistrzów, lecz w III rundzie odpadła w starciu zFC Barceloną – w pierwszym spotkaniu naCamp Nou Katalończycy zwyciężyli 3:0, w drugim pokonali warszawian 1:0. Po nieudanym dwumeczu z Hiszpanami warszawski zespół przystąpił do zmagań w Pucharze UEFA. W pierwszej rundzie Legia pokonałaFC Utrecht (4:1 u siebie i 3:1 na wyjeździe), w drugiej została wyeliminowana przezFC Schalke 04 – 2:3 w Warszawie, 0:0 w Gelsenkirchen.
Legioniści skończylirozgrywki 2002/2003 tuż za podium, w Pucharze Polski odpadli na etapie III rundy. 13 czerwca 2003 roku nastąpiła zmiana nazwy klubu na KP „Legia” Warszawa SSA i jeszcze tego samego dnia trenerem stołecznego zespołu został Dariusz Kubicki[243].
Ważnym wydarzeniem dla Legii było wykupienie 8 kwietnia 2004 roku klubu przezGrupę ITI Holdings SA. Drużyna zajęła drugie miejsce w lidze i zagrała w finale Pucharu Polski, w którym przegrała w dwumeczu zLechem Poznań[264][266]. Następny sezon – 2004/2005 – także nie należał do udanych; stołeczny zespół uplasował się na trzeciej pozycji w ligowej tabeli, a z krajowym pucharem pożegnał się w półfinale, ulegając w dwumeczuDyskobolii Grodzisk Wielkopolski – 1:1, 1:1, 1:4 w rzutach karnych.
Sezon 2005/06 był wyjątkowy w historii klubu – Legia obchodziła wówczas 90-lecie istnienia. Najpierw jednak drużyna odpadła z Pucharu UEFA w II rundzie eliminacji (0:1 w Warszawie i 2:4 wZurychu z miejscowymFC Zürich)[267][268], a także zaliczyła słaby początek ligi. Ponadto dotarła jedynie do ćwierćfinału Pucharu Polski, przegrywając w dwumeczu zKoroną Kielce. Mimo to legioniści zdobyli ósmemistrzostwo Polski po wygranym 1:0 meczu zGórnikiem wZabrzu[269][270]. Po przyjściu nowego treneraDariusza Wdowczyka potrafili odrobić siedem punktów straty doWisły Kraków i sięgnąć po tytuł; Rada Miasta Stołecznego Warszawy podjęła wtedy decyzję o sfinansowaniu modernizacji stadionu Legii poprzez budowę trzech nowych trybun i rozbudowę trybuny krytej. Legioniści po czterech latach ponownie stanęli przed szansą wywalczenia awansu do fazy grupowej Ligi Mistrzów. W drugiej rundzie eliminacji pokonali islandzkiHafnarfjarðar – 1:0 na wyjeździe, 2:0 u siebie. Następnym rywalem w decydującym III etapie okazał sięSzachtar Donieck. Oba spotkania zakończyły się porażką Legii – 0:1 w Doniecku i 2:3 w Warszawie. Niepowodzenie próbowano powetować dwumeczem zAustrią Wiedeń w I rundzie Pucharu UEFA. Legii nie udało się jednak pokonać austriackiego przeciwnika; w pierwszym meczu w Warszawie padł remis 1:1, w rewanżu gospodarze wygrali 1:0.
W kolejnych rozgrywkach Wojskowi odpadli z walki o Puchar Polski w 1/16 finału, ulegając czwartoligowejStali Sanok[271], a w lidze uzyskali trzecią lokatę. Dodatkowo, w ramach Pucharu Ekstraklasy, zespół dotarł do ćwierćfinału i przegrał dwumecz zGórnikiem Łęczna. Rok 2007 przyniósł zmianę herbu. Klub nie doszedł do porozumienia zCWKS-em, który miał prawa do poprzedniego logo. Władze klubu zarejestrowały swój logotyp, zbojkotowany przez kibiców, ponieważ nie przypominał on w niczym dawnego znaku (mimo podobnych kolorów oraz litery „L” miał inny zarys i inne ułożenie barw). Ostatecznie nie został on wprowadzony w życie i ustalono, że oficjalnym herbem zostanie modyfikacja pierwszego znaku, z białą literą „L” na czarnej tarczy. Kształt różnił się jednak od historycznego i przypominał trójkąt, a nie pierwotną tarczę herbową – stąd przyjęte przez kibiców ironiczne określenietrumienka[272][273].
Na początkusezonu 2007/08 wWilnie doszło do zamieszek wywołanych przez kibiców Legii, które swoje apogeum miały na stadioniewileńskiej Vetry podczas meczu II rundy Pucharu Intertoto. Pseudokibice m.in. zdewastowali stadion i napadli na policję, w efekcie czego mecz przerwano przy stanie 2:0 dla klubu litewskiego. Kilka dni później Komisja DyscyplinarnaUEFA zweryfikowała wynik spotkania z Vetrą na walkower 3:0 dla gospodarzy i wykluczyła Legię z obecnej edycji europejskich pucharów oraz z następnej, do której zakwalifikuje się (Liga Mistrzów UEFA, Puchar UEFA, Puchar Intertoto) w ciągu najbliższych pięciu lat. UEFA zobowiązała także warszawski klub do pokrycia wszelkich strat wyrządzonych przez uczestników zamieszek na stadionie gospodarza. Po złożeniu odwołania karę czasowo zawieszono, po uwzględnieniu zmian dokonanych w celu zwiększenia bezpieczeństwa na meczach Legii[274].
Na półmetku rozgrywek ligowych Legia zajęła drugą lokatę, mimo że zdobyła więcej punktów niż w mistrzowskimsezonie 2005/06. Legioniści tracili dziesięć punktów do pierwszejWisły[275].Ostatecznie zespół sięgnął po Puchar i Superpuchar Polski[276] po dwukrotnym zwycięstwie nad Wisłą Kraków (0:0, k. 4:3 oraz 2:1), a także wywalczył wicemistrzowski tytuł. Legioniści zapewnili sobie występ w Pucharze UEFA w kolejnej edycji. Ponadto drużyna zagrała w finale Pucharu Ekstraklasy. Spotkanie rozegrane wGrodzisku Wielkopolskim rozstrzygnęło się na korzyść miejscowejDyskobolii, która po zwycięstwie 4:1 zdobyła trofeum.W rundzie wiosennej ówczesnych zmagań klub przyłączył się do kampanii Wykopmy Rasizm ze Stadionów, organizowanej przez StowarzyszenieNigdy Więcej – piłkarze wybiegli 22 marca w meczu zWidzewem Łódź w koszulkach z nazwą kampanii[277].
Sezon 2008/09 Legia zaczęła od pokonaniabiałoruskiegoFK Homel (0:0 oraz 4:1) w I rundzie eliminacji Pucharu UEFA. W drugiej Wojskowi trafili narosyjskiFK Moskwa. Oba mecze zakończyły się porażką legionistów: w Warszawie 1:2, a wMoskwie 0:2. Jedyną bramkę dla Legii strzeliłRoger Guerreiro. W lidze zespół powtórzył osiągnięcie sprzed roku, zajmując drugie miejsce na koniec sezonu. Drużyna doszła także do półfinału Pucharu Polski, w którym przegrała zRuchem Chorzów. Poza tym, w rozgrywkach o Puchar Ekstraklasy, Legia wystąpiła w ćwierćfinale i została wyeliminowana przezGKS Bełchatów.
W rozgrywkach 2009/2010 warszawianie zajęli miejsce tuż za podium na zakończenie ligowej rywalizacji. Ponadto zespół dotarł do ćwierćfinału krajowego pucharu i doznał porażki w dwumeczu, ponownie z Ruchem Chorzów. 14 marca 2010 zwolniono trenera Jana Urbana, a na tymczasowego szkoleniowca wybranoStefana Białasa[278]. Po zakończeniu sezonu, 1 czerwca, trenerem Legii zostałMaciej Skorża.
Przed startem sezonu 2011/2012 Legia została wzmocniona przez trzech nowych zawodników:Danijela Ljuboję,Michała Żewłakowa iDušana Kuciaka. WywalczeniePucharu Polski uprawniało zespół do startu w rozgrywkachLigi Europy. WIII rundzie kwalifikacyjnej drużyna pokonałatureckiGaziantepspor Kulübü (1:0 na wyjeździe i 0:0 u siebie), zapewniając sobie awans dorundy play-off. W kolejnym etapie warszawianie wylosowaliSpartak Moskwa. Dzięki remisowi na własnym stadionie 2:2 i zwycięstwu w Moskwie 3:2 stołeczny klub awansował dofazy grupowej. Wojskowi, będąc w czwartym koszyku, w wyniku losowania trafili doGrupy C, razem zPSV Eindhoven,Rapidem Bukareszt iHapoelem Tel Awiw. Legia wyszła z grupy na drugim miejscu (z dorobkiem 9 punktów), wygrywając z Hapoelem Tel Awiw i dwukrotnie z Rapidem Bukareszt. W 1/16 finału przeciwnikiem legionistów byłSporting CP. Pierwszy mecz w Warszawie zakończył się remisem 2:2, a w rewanżu Portugalczycy wygrali 1:0 i przeszli do dalszego etapu. W kraju Legia wywalczyła piętnastyPuchar Polski (pokonując w finale 3:0Ruch Chorzów), a także zajęła trzecie miejsce wEkstraklasie[279].
Danijel Ljuboja, najlepszy strzelec Legii w meczach ligowych w latach 2012–2013
Rozgrywki 2012/2013, ponownie zJanem Urbanem jako trenerem, zainaugurował przegrany w rzutach karnych 2:4 finał oSuperpuchar Polski zeŚląskiem Wrocław[280]. Zmagania w Lidze Europy legioniści rozpoczęli od II rundy kwalifikacyjnej, eliminując w niej łotewskiLiepājas Metalurgs, po remisie 2:2 w Lipawie i zwycięstwie 5:1 w Warszawie. W kolejnej rundzie drużyna pokonała austriackiSV Ried (1:2 na wyjeździe, 3:1 u siebie). O awans do fazy grupowej Legia rywalizowała zRosenborgiem Trondheim. W pierwszym meczu na stadionie przy Łazienkowskiej był remis 1:1, a w rewanżu 2:1 wygrali Norwegowie, przez co polski zespół odpadł z dalszej gry. Finalnie warszawianie po raz dziewiąty w historii zdobyli tytułmistrza Polski[281] i szesnasty raz sięgnęli poPuchar Polski[282], wygrywając w dwumeczu ze Śląskiem Wrocław[279].
Podczas zimowej przerwy 2013/2014 zdecydowano, żeHenning Berg zastąpi Jana Urbana na stanowisku szkoleniowca pierwszej drużyny; Norweg objął posadę 1 stycznia 2014. Ponadto 9 stycznia Grupa ITI poinformowała o sprzedaży 100 proc. udziałów w spółce Legia Warszawa S.A., którą nabyliDariusz Mioduski, dotychczasowy członek rady nadzorczej Legii (80%, następnie 60%) orazBogusław Leśnodorski, który pełnił funkcję prezesa Legii (20%) – we wrześniu 2014 roku do właścicielskiego duetu dołączył biznesmen Maciej Wandzel (20%)[283]. Zespół zakończył sezon drugim z rzędu tytułem mistrzowskim, a z Pucharem Polski pożegnał się w 1/8, przegrywając 1:3 zGórnikiem Zabrze.
Udział w kwalifikacjach doLigi Mistrzów piłkarze z Warszawy rozpoczęli od II rundy. Wygrali dwumecz z irlandzkimSt. Patrick’s Athletic 6:1. W III rundzie wylosowaliCeltic F.C. – u siebie zwyciężyli 4:1, a na wyjeździe 2:0. JednakUEFA ukarała Legię za występ w drugim spotkaniuBartosza Bereszyńskiego, który powinien pauzować za czerwoną kartkę z jednego z poprzednich spotkań w europejskich pucharach. Federacja piłkarska przyznała w drugim meczu walkower 3:0 Celticowi i to szkocki klub awansował do IV rundy kwalifikacji[284]. Polski zespół natomiast pokonał kazachskieAktöbe FK w IV rundzie kwalifikacji doLigi Europy i awansował do fazy grupowej. Legioniści, w trzecim koszyku, trafili do grupy L z ukraińskimMetalistem Charków, tureckimTrabzonsporem i belgijskimLokeren. Legia zakończyła fazę grupową na 1. miejscu z dorobkiem 15 punktów i została pierwszym polskim klubem, który wygrał grupę w europejskich pucharach. W 1/16 finału Wojskowi trafili naAFC Ajax. Pierwszy mecz w Amsterdamie zakończył się zwycięstwem gospodarzy 1:0, w drugim Legia przegrała na swoim stadionie 0:3 i odpadła z rozgrywek. 2 maja, naStadionie Narodowym w Warszawie, Legia wygrała 2:1 z Lechem, zdobywając 17. w swojej historii Puchar Polski. Rywal z finału krajowego pucharu okazał się lepszy na finiszu rozgrywek o mistrzostwo Polski – warszawianie musieli zadowolić się drugą lokatą.
Legia rozpoczęła sezon od kwalifikacjiLigi Europy. Pierwszym rywalem było rumuńskieFC Botoșani (1:0 i 3:0 dla warszawian w dwumeczu), kolejnym – w III rundzie –FK Kukësi z Albanii. Wyjazdowy mecz zakończył się przyznaniem walkowera na korzyść Legii z powodu niesubordynacji albańskich kibiców, rewanż w Warszawie to zwycięstwo stołecznych 1:0. Decydującym przeciwnikiem w walce o fazę grupową okazała się ukraińskaZoria Ługańsk – legioniści zwyciężyli w dwumeczu (1:0, 3:2) i uzyskali awans. Wojskowi znaleźli się w grupie D z włoskimSSC Napoli, duńskimMidtjylland oraz belgijskimClub Brugge. W sześciu rozegranych spotkaniach polski zespół zdobył cztery oczka i uplasował się na ostatniej pozycji, odpadając z turnieju. 2 maja, naStadionie Narodowym w Warszawie, Legia obroniła Puchar Polski – wygrała w finale z Lechem Poznań 1:0 po bramceAleksandara Prijovicia. Trzynaście dni później, w ostatniej kolejce spotkań Ekstraklasy, legioniści pokonali przy ŁazienkowskiejPogoń Szczecin 3:0 i zapewnili sobie jedenasty tytuł mistrzowski. Najlepszy strzelec Legii, węgierski napastnikNemanja Nikolić, z dorobkiem 28 trafień został królem strzelców rozgrywek.
Legia zainaugurowała rozgrywki w kwalifikacjachLigi Mistrzów UEFA pod wodzą nowego trenera,Besnika Hasiego. Pierwszym rywalem warszawian był bośniacki klubZrinjski Mostar. Legioniści wygrali w dwumeczu (1:1 i 2:0). Kolejnym przeciwnikiem, w trzeciej rundzie eliminacji, był mistrzSłowacjiAS Trenčín, z którym Legia również uporała się w dwumeczu – po 1:0 na wyjeździe i 0:0 przy Łazienkowskiej. Ostatnim rywalem, w czwartej rundzie kwalifikacyjnej, okazał się irlandzkiDundalk F.C. Wyjazdowe spotkanie zakończyło się wygraną legionistów 2:0 po bramkachNemanji Nikolicia iAleksandara Prijovicia. W rewanżu w Warszawie padł wynik 1:1. Dzięki takiemu rozstrzygnięciu Legia awansowała do fazy grupowej Ligi Mistrzów jako pierwszy polski klub od 20 lat (ostatnim polskim przedstawicielem w tych rozgrywkach byłWidzew Łódź w sezonie1996/1997). Legioniści znaleźli się w grupie F – zRealem Madryt,Borussią Dortmund orazSportingiem Lizbona. PodopieczniJacka Magiery (następcyHasiego) zajęli w tym zestawieniu trzecie miejsce i z dorobkiem czterech punktów awansowali do1/16 finału Ligi Europy, gdzie trafili naAFC Ajax. W pierwszym meczu w Warszawie padł bezbramkowy remis, a w rewanżu lepsi okazali się Holendrzy, którzy wygrali 1:0.
22 marca 2017 rokuDariusz Mioduski odkupił odBogusława Leśnodorskiego i Macieja Wandzla udziały w spółce Legia Holding (łącznie 40%), dzięki czemu został jedynym właścicielem Legii Warszawa S.A. Od tego dnia pełni również funkcję prezesa zarządu[285].
4 czerwca 2017 roku, po bezbramkowym remisie zLechią Gdańsk przy ulicy Łazienkowskiej, legioniści obronili tytuł mistrza kraju, zdobywając trofeum po raz dwunasty w swojej historii.
Udział w eliminacjach doLigi Mistrzów piłkarzeJacka Magiery rozpoczęli od II rundy. Wygrali w niej dwumecz z fińskimIFK Mariehamn (3:0 na wyjeździe, 6:0 w Warszawie). W III rundzie przeciwnikiem Legii był mistrzKazachstanu,FK Astana. Wyjazdowe spotkanie zakończyło się zwycięstwem Kazachów 3:1. W rewanżu przy Łazienkowskiej lepsza była Legia (1:0), ale to rywale awansowali do kolejnego etapu. Legionistom pozostała walka o fazę grupowąLigi Europy. W decydującej, IV rundzie kwalifikacyjnej, Wojskowi mierzyli się z mołdawskimSheriffem Tyraspol. Pierwszy mecz w Warszawie zakończył się remisem 1:1, a w rewanżu padł wynik bezbramkowy. Tym samym Legia po raz pierwszy od pięciu lat nie awansowała do fazy grupowej europejskich rozgrywek[286].
13 września 2017 roku z posadą trenera pierwszego zespołu pożegnał się Jacek Magiera[287]. Tego samego dnia na konferencji prasowej został zaprezentowany nowy szkoleniowiec warszawskiego klubu, ChorwatRomeo Jozak[288]. Przed przerwą zimową Legia była liderem Ekstraklasy, z dwupunktową przewagą nadLechem Poznań,Górnikiem Zabrze iJagiellonią Białystok. 14 kwietnia 2018 roku oficjalna strona klubu poinformowała, że Romeo Jozak został zwolniony, a jego miejsce zajął dotychczasowy asystent,Dean Klafurić[289].
2 maja, naStadionie Narodowym w Warszawie, Legia zdobyła dziewiętnasty Puchar Polski, pokonując w finaleArkę Gdynia 2:1. 20 maja, w ostatniej kolejce Ekstraklasysezonu 2017/2018, legioniści sięgnęli po trzecie z rzędu i trzynaste w historii mistrzostwo Polski. Decydujący mecz przeciwko Lechowi w Poznaniu zakończył się przyznaniem walkowera dla Legii w związku z nieodpowiednim zachowaniem kibiców gospodarzy[290].
Legioniści zainaugurowali sezon w I rundzie kwalifikacji doLigi Mistrzów. Wojskowi pokonali w niej irlandzkiCork City (1:0 na wyjeździe, 3:0 w Warszawie). W II rundzie rywalem mistrzów Polski byłSpartak Trnawa. Piłkarze z Łazienkowskiej musieli uznać wyższość słowackiego przeciwnika i odpadli w dwumeczu – po 0:2 w Warszawie i 1:0 wTrnawie. Następnie, w III rundzie kwalifikacyjnej do ówczesnej edycjiLigi Europy, Legia mierzyła się z luksemburskimF91 Dudelange. W pierwszym spotkaniu rozegranym na własnym stadionie legioniści przegrali 1:2, w rewanżu zaś padł remis 2:2. Przez takie rozstrzygnięcia warszawianie po raz drugi z rzędu nie znaleźli się w fazie grupowej europejskich rozgrywek[291].
1 sierpnia 2018 rokuDean Klafurić przestał pełnić funkcję trenera pierwszej drużyny, a jego obowiązki tymczasowo przejąłAleksandar Vuković[292]. Niemal dwa tygodnie później, 13 sierpnia, na stanowisku został zatrudniony PortugalczykRicardo Sá Pinto[293], którego debiutem w nowej roli było rewanżowe starcie z F91 Dudelange. Sá Pinto pracował przy Łazienkowskiej niespełna osiem miesięcy, po czym jego miejsce – na początku kwietnia 2019 roku – zajął Vuković, ponownie będąc trenerem tymczasowym[294]. 10 maja 2019 Aleksandar Vuković podpisał z klubem roczny kontrakt (z opcją przedłużenia), zostając tym samym szkoleniowcem na stałe[295].
W rywalizacji o Puchar Polski piłkarze Legii odpadli w 1/4 finału, przegrywając zRakowem Częstochowa 1:2 po dogrywce. Na zakończenie sezonuEkstraklasy legioniści zostali wicemistrzami kraju, tracąc cztery punkty do triumfatora ligi,Piasta Gliwice. Po raz pierwszy od 2010 roku Wojskowi nie zdobyli trofeum w żadnych rozgrywkach[296].
Piłkarze Legii rozpoczęli udział w ówczesnej edycjiLigi Europy od pokonania w I rundzie kwalifikacji gibraltarskiejEuropy FC (0:0, 3:0). Następnie wyeliminowaliKuPS Kuopio (1:0, 0:0), a także greckiAtromitos (0:0, 2:0). W decydującym o awansie do fazy grupowej dwumeczu legioniści przegrali ze szkockimRangers F.C. – pierwsze spotkanie w Warszawie zakończyło się bezbramkowym remisem, natomiast w rewanżu gospodarze triumfowali 1:0[297].
W walce o krajowy puchar pogromcą Wojskowych okazała sięCracovia – w półfinale turnieju podopieczniMichała Probierza wygrali na własnym stadionie 3:0. 11 lipca 2020 roku, dwie kolejki przed końcem sezonuEkstraklasy, legioniści zapewnili sobie czternaste mistrzostwo Polski (po pokonaniu Cracovii 2:0 przy Łazienkowskiej), wyrównując tym samym ligowy rekord wszech czasów, należący wówczas również doRuchu Chorzów iGórnika Zabrze[298].
Wojskowi zainaugurowali rozgrywki europejskie w ramach pierwszej rundy kwalifikacyjnej doLigi Mistrzów UEFA. W niej pokonali północnoirlandzkiLinfield F.C. 1:0. W drugiej rundzie legioniści przegrali na własnym stadionie zOmonią Nikozja 0:2 po dogrywce i odpadli z dalszej rywalizacji. Następnie, w trzeciej rundzie eliminacji doLigi Europy UEFA, warszawianie okazali się lepsi od kosowskiejDrity Gnjilane, wygrywając przy Łazienkowskiej 2:0. Decydujący o awansie do fazy grupowej turnieju mecz pomiędzy Legią aQarabağem Ağdam w Warszawie zakończył się porażką gospodarzy 0:3[299].
We wspomnianym sezonie legioniści odpadli z turnieju oPuchar Polski w ćwierćfinale, przegrywając na własnym stadionie zPiastem Gliwice 1:2. 28 kwietnia 2021, trzy kolejki przed końcem sezonuEkstraklasy, piłkarze z Łazienkowskiej sięgnęli po piętnaste mistrzostwo Polski, dzięki bezbramkowemu remisowiJagiellonii Białystok zRakowem Częstochowa na początku 28. serii gier. Tym samym klub ze stolicy objął samodzielne prowadzenie w klasyfikacji wszech czasów, jeśli chodzi o liczbę krajowych tytułów[302].
Podopieczni Michniewicza rozpoczęli sezon od I rundy eliminacjiLigi Mistrzów UEFA — tam okazali się lepsi od norweskiegoFK Bodø/Glimt (3:2 na wyjeździe, 2:0 w Warszawie). W II rundzie pokonali estońskąFlorę Tallinn, ponownie wygrywając oba spotkania (2:1 przy Łazienkowskiej, 1:0 w Tallinnie). W III rundzie legioniści musieli uznać wyższośćDinama Zagrzeb – pierwszy mecz w Chorwacji zakończył się remisem 1:1, w rewanżu goście triumfowali 1:0. Następnie, w fazie play-off kwalifikacji doLigi Europy UEFA, piłkarze Legii wyeliminowaliSlavię Praga (2:2 w Pradze, 2:1 w Warszawie), dzięki czemu po raz pierwszy od sezonu 2016/2017 awansowali do fazy grupowej europejskich rozgrywek[303]. Wojskowi znaleźli się w grupie C – zNapoli,Leicester City orazSpartakiem Moskwa. Z dorobkiem sześciu punktów zajęli w tym zestawieniu ostatnie miejsce i odpadli z dalszej rywalizacji.
Legioniści odpadli wówczas z rywalizacji o Puchar Polski w półfinale, przegrywając wyjazdowy mecz zRakowem Częstochowa 0:1[306], a w lidze uplasowali się ostatecznie na 10. miejscu.
2 maja 2023 legioniści zdobyli dwudziesty Puchar Polski, wygrywając w finale (po serii rzutów karnych) z przyszłym mistrzem Polski,Rakowem Częstochowa, naStadionie Narodowym[308]. Sezon ligowy zakończyli na drugim miejscu.
Legioniści po raz pierwszy w historii wystąpili w rozgrywkachLigi Konferencji (Europy) UEFA. W fazie kwalifikacyjnej pokonali kolejnoOrdabasy Szymkent (2:2 na wyjeździe, 3:2 u siebie),Austrię Wiedeń (1:2 w Warszawie, 5:3 w Wiedniu) orazFC Midtjylland (3:3 na wyjeździe, 1:1, k. 6:5 u siebie), awansując do fazy grupowej rozgrywek[309]. Tam trafili do grupy E razem zAston Villą,AZ Alkmaar iZrinjskim Mostar, gdzie z dorobkiem czterech zwycięstw i dwóch porażek zajęli drugie miejsce — tym samym po raz pierwszy od sezonu 2016/2017 zakwalifikowali się do fazy pucharowej europejskich rozgrywek[310]. W 1/16 finału musieli uznać wyższość norweskiegoMolde FK, przegrywając w dwumeczu (2:3 na wyjeździe, 0:3 u siebie)[311].
9 kwietnia 2024Kosta Runjaić przestał pełnić obowiązki trenera Legii[313]. Jego miejsce zajął PortugalczykGonçalo Feio[314]. Legioniści ukończyli sezon ligowy na trzecim stopniu podium, zapewniając sobie brązowe medale w przedostatniej kolejce rozgrywek[315].
Legia po raz drugi z rzędu awansowała doLigi Konferencji, pokonując w kwalifikacjach kolejno: walijskieCaernarforn Town, duńskieBrøndby IF oraz kosowskąDritę Gnjilane[316]. Fazę ligową europejskich rozgrywek stołeczny klub rozpoczął od czterech zwycięstw z rzędu, pokonującReal Betis,TSC Bačkę Topolę,Dynamę Mińsk orazOmonię Nikozja. Następnie legioniści ulegliFC Lugano orazDjurgårdens IF, co sprawiło, że ostatecznie zajęli 7. miejsce w tabeli – dzięki temu awansowali jednak do 1/8 finału[317]. W fazie pucharowej Wojskowi po raz pierwszy od sezonu 1990/1991 wygrali dwumecz na wiosnę, zwyciężając norweskieMolde FK. W ćwierćfinale ulegli późniejszemu triumfatorowi rozgrywek,Chelsea[318].
2 maja 2025 Legia po raz 21. w historii sięgnęła po Puchar Polski, pokonując w finalePogoń Szczecin 4:3[319]. W lidze zespół uplasował się na piątym miejscu.
25 maja 2025 ogłoszono, że kontrakt z Gonçalo Feio nie będzie przedłużony[320]. 12 czerwca klub poinformował, że nowym trenerem zespołu został rumuński szkoleniowiec,Edward Iordănescu[321].
*1993 –mistrzostwo Polski zostało odebrane przezPZPN **1952 – do finałuPucharu Polski dotarła drużyna rezerw, pierwszy zespół odpadł w piątej rundzie turnieju
W 1951 roku tytuł mistrzowski został przyznany zdobywcy Pucharu Polski (Ruch Chorzów).
W sezonie 1992/1993 po krajowy czempionat sięgnęła Legia. Jednakże, w związku z podejrzeniami o niesportową postawę w trakcie rozgrywek, unieważniono wynik meczu Wisła Kraków – Legia Warszawa (0:6, sędzia:Marian Dusza) w ostatniej kolejce spotkań. Tym samym ligowe zmagania ostatecznie wygrałLech Poznań, natomiast Legia (jako nowy wicemistrz) karnie nie została dopuszczona do gry w europejskich pucharach.
Działacze Legii byli głównymi inicjatorami utworzenia nowoczesnych ogólnokrajowychrozgrywek ligowych w Polsce. Na fali zmiansanacyjnych, zapoczątkowanych wiosną 1926 roku przezprzewrót majowy, do władzy w rodzimym sporcie doszli ludzie wywodzący się ze środowisk wojskowych, toteż obowiązujący system rozgrywkowy poddano historycznej reformie. Jesienią1926, w porozumieniu z czołówką polskich klubów, przedstawiciele Legii rozpoczęli wzmożone działania mające na celu założenie ligi. Udało się to już na przełomie 1926 i 1927 roku, więc jedną z drużyn pierwszoligowych premierowegosezonu 1927 stanowili warszawianie. Pierwszym prezesem utworzonych rozgrywek został prezes Legii – gen. bryg.Roman Górecki. Z najwyższego poziomu ligowego legioniści spadli tylko raz, wsezonie 1936. Łącznie klub rozegrał 88 sezonów na najwyższym szczeblu (1927–1936 i od 1948 do dziś). Warszawski zespół po spadku z ekstraklasy grał w niższych ligach przez dwa sezony (1937 – warszawska klasa A i 1938 –liga okręgowa; po uzyskaniu pierwszego miejsca w tej klasie Legia przegrała awans do Ligi Polskiej w barażach). W 1939 roku z powodu rozwiązania sekcji piłkarskiej nie przystąpiono do żadnych rozgrywek.
Wojskowi wrócili do najwyższej klasy rozgrywkowej w pierwszym powojennym sezonie w1948. Od tego momentu występują w niej nieprzerwanie. Legia od lat 90. XX wieku zajmuje 1. miejsce wtabeli wszech czasów Ekstraklasy.
W swej dotychczasowej historii Legia wygrała ligę piętnaście razy, czternastokrotnie była druga i czternastokrotnie trzecia. Warszawski klub zajmuje pierwszą pozycję pod względem liczby mistrzostw Polski ogółem.
Legia zdobyła dwadzieścia jedenPucharów Polski, najwięcej ze wszystkich klubów. W tabeli wszech czasów jest na pierwszym miejscu, przedGórnikiem Zabrze, który sięgnął po trofeum sześciokrotnie. Legioniści przegrali w finale sześć razy, w tym jeden raz porażkę poniosły rezerwy klubu (wspomagane przez graczy pierwszej ekipy, która odpadła wcześniej).
Legia Warszawa sześciokrotnie zdobyłaSuperpuchar Polski, a jedenastokrotnie poniosła porażkę w meczu o to trofeum.
W pierwszym starciu w 1989 roku Wojskowi pokonaliRuch Chorzów 3:0 w Zamościu. Rok później przegrali w Bydgoszczy z Lechem Poznań 1:3. W spotkaniu rozgrywanym w Płocku w 1994 roku zespół z Warszawy wygrał z ŁKS-em Łódź 6:4. W 1995 roku w Rzeszowie triumfował GKS Katowice, wygrywając 1:0. Dwa lata później w stolicy legioniści zwyciężyli łódzki Widzew 2:1. W 2006 roku, w swoim szóstym tego typu starciu, Wojskowi przegrali na własnym stadionie z Wisłą Płock 1:2. W 2008 Legia zdobyła puchar po raz czwarty, pokonując wOstrowcu Świętokrzyskim Wisłę Kraków 2:1. W 2012 roku w Warszawie drużyna przegrała ze Śląskiem Wrocław (1:1 w regulaminowym czasie gry, 2:4 w rzutach karnych). Po dwóch sezonach warszawianie znów stanęli przed szansą sięgnięcia po trofeum. W spotkaniu rozegranym na stadionie Legii przegrali jednak zZawiszą Bydgoszcz 2:3. Rok później Wojskowi ulegliLechowi Poznań 1:3 na boisku rywala. Kolejna edycja to ponownie porażka Legii z Lechem – tym razem w stosunku 1:4 przy Łazienkowskiej. W 2017 roku legioniści musieli uznać wyższośćArki Gdynia, przegrywając w Warszawie po rzutach karnych 3:4 (w regulaminowym czasie gry było 1:1). Rok później gdynianie znów okazali się lepsi – Legia przegrała przy Łazienkowskiej 2:3. W 2020 roku Wojskowi ulegli w WarszawieCracovii po serii rzutów karnych 4:5 (w podstawowym czasie gry padł bezbramkowy remis). W kolejnej odsłonie pogromcami warszawian okazali się piłkarzeRakowa Częstochowa, zwycięzcy poprzedniej edycjiPucharu Polski (1:1, 3:4 w rzutach karnych).
15 lipca 2023, po piętnastoletniej przerwie, legioniści sięgnęli po trofeum, wygrywając z Rakowem Częstochowa w serii rzutów karnych (0:0, k. 6:5). Dwa lata później również zwyciężyli — byli lepsi od poznańskiego Lecha na wyjeździe (2:1).
Ponadto klub uprawniony był do rywalizacji jeszcze w pięciu takich meczach, jednak edycji z lat 1980, 1993, 2002, 2011 i 2013 nie rozegrano.
Najskuteczniejszym zawodnikiem w Europie w barwach Legii jestMiroslav Radović (18 trafień). Najwięcej meczów podczas europejskich zmagań rozegrałMichał Kucharczyk (67).
Derby stolicy – obok krakowskich, łódzkich i górnośląskich – należą do najważniejszych w Polsce. Najsłynniejszymi derbami Warszawy stały się na przestrzeni lat pojedynki Legii zPolonią (lata międzywojenne i od lat 90.) oraz Legii przeciwkoGwardii (od lat 50. do lat 80.)
Do pierwszego meczu pomiędzy Legią i Polonią doszło tuż po przenosinach Wojskowych do stolicy – 29 kwietnia 1917 naAgrykoli. Towarzyska potyczka zakończyła się remisem 1:1. 10 kwietnia 1927 na stadionie Legii rozegrano natomiast premierowe ligowe derby, które również nie przyniosły rozstrzygnięcia (2:2).
Łącznie, w bilansie wszystkich rozgrywanych meczów (liga oraz puchary) obie drużyny mają po 29 zwycięstw, a 20 meczów zakończyło się remisem.
Z innych warszawskich klubów Legia najczęściej grała zGwardią. Bilans wszystkich spotkań wypada na korzyść Wojskowych, ale Harpagony (przydomek zawodników Gwardii) prowadzą w statystykach meczów u siebie. Ostatni mecz pomiędzy drużynami odbył się 7 maja 1983 w lidze i zakończył wygraną legionistów 2:1[336].
Legia ma barwy czerwono-biało-zielono-czarne. Każda z nich ma swoje znaczenie; chociaż w różnych okresach często brakowało jednego lub dwóch kolorów, za to nie było nigdy innych niż te cztery.Biel iczerwień to odwołanie doPolski i patriotyzmu założycieli klubu.Zieleń i biel przejęte zostały po fuzji od najstarszego klubu warszawskiego – Korony[340], aczerń jest odwołaniem doCzarnych Lwów, którzy uznawani byli za pierwszy polski klub sportowy – Legia miała być pierwszym klubem wojskowym. Od początku XXI wieku legioniści zazwyczaj noszą białe lub zielone koszulki, a dodatkowy komplet strojów jest czerwony. Nigdy nie było strojów czarnych, ale pierwsze trykoty Wojskowych miały czarny pas na białym tle.
Na koszulkach piłkarzy Legii, w przeciwieństwie do innych drużyn, nie zawsze widniał herb. Najdłużej legioniści grają z samą „elką” na piersi. Z tym symbolem, który znajdował się prawie w każdym herbie Legii w ciągu ponad 100 lat jej istnienia, piłkarze rozgrywali swoje mecze w latach 1960–1996, 2002–2007 i 2009–obecnie.
Herb Legii w latach 1927–1950
1916–1917: Pierwszy herb to biała litera L (znakLegionów Polskich) na czarnej, uproszczonejpolskiej tarczy herbowej. Został zaczerpnięty z wzoru orzełka legionowego. Symbol umieszczony na koszulkach nawiązywał do pierwszej litery nazwy klubu, a także podkreślał rodowód z Legionów.
1917: Po przeniesieniu działalności do Warszawy w herbie po raz pierwszy pojawiła się „elka” w kółeczku – miało to miejsce w lipcu 1917 roku podczas walnego zgromadzenia członków klubu. Wnętrze było białe, z czarnym pasem biegnącym ukośnie od lewego górnego rogu. Miał on nawiązywać do strojów, w których zespół występował w latach 1916–1917. Herb funkcjonował jedynie przez kilka spotkań, ponieważ sytuacja polityczna uniemożliwiła dalszą działalność Legii.
1922–1926: Trzeci herb Legii powstał po fuzji zKoroną Warszawa. Pozostawiono legijną nazwę, ale przyjęto barwy Korony – biało-zielone. Opracowano wówczas nowy wzór emblematu klubowego, który znany warszawski grawer, Józef Michrowski, umieścił na pierwszych oficjalnych odznakach klubowych. Piłkarze Legii identyfikowali się z emblematem do przełomu 1925 i 1926 roku. Znak przedstawiał okrągłą zieloną tarczę z białą obwódką. W środku tarczy widniał stylizowany napis „Legja”, a na białych brzegach „W.K.S.” oraz „Warszawa”.
1926: W jubileuszowym 1926 roku barwy Legii ponownie uzupełniono kolorem czarnym, a na koszulkach piłkarzy symbolicznie pojawił się herb z 1917 roku.
1927–1950, 1957: Czarno-biało-zielone barwy obowiązywały od początku 1926 roku, ale emblemat taki po raz pierwszy pojawił się na koszulkach dopiero rok później. Pozostał symbolem największych przedwojennych sukcesów Legii. Powrócił kolor czarny w postaci pasa rozdzielającego zieleń i biel – znak zawierał również „elkę” w kółeczku, a także charakterystyczny kształt tarczy. Herbu używano niezmiennie aż do wiosny 1950 roku.
1950–1957: Po reformie sportu wPRL-u zmieniano nazwy klubów odwołujących się do patriotyzmu (w przypadku Legii doLegionów Polskich). Utworzono Centralny Wojskowy Klub Sportowy Warszawa i po raz pierwszy odstąpiono od tradycyjnego kształtu tarczy herbowej, zamieniając ją na uproszczony wzór ze złoto-zielonym obramowaniem. W środku znalazła się duża, czerwona litera C z mniejszymi W oraz K i S wewnątrz.
1957–2005: Kolejny herb Legii, wprowadzony po „odwilży”, nawiązuje do pierwszych klubowych emblematów. Utrzymany został historyczny kształt, a tarczę na dwie części dzieli tym razem biały i czerwony pas. Pozostałe elementy zostały niezmienne w stosunku do przedostatniego znaku. Wprowadzone zostały barwy biało-czerwono-zielono-czarne, a po pewnym czasie zamieniono miejscami dwa pierwsze kolory.
2005: Oparta na korporacyjnych wzorcach polityka właściciela klubu oraz nieuregulowana kwestia praw do herbu skutkowały zmianą logo. Nowy emblemat utrzymał się jedynie przez kilka miesięcy, przy dezaprobacie kibiców, którzy określili znak „kapslem”. Herb wzorowany na modelu z 1957 roku otoczono obwódką z uwypukleniem w górnej części – w obwódkę wpisano „Klub piłkarski Legia Warszawa”, w uwypuklenie zaś rok założenia.
2005–2010: Po nieudanych negocjacjach KP z CWKS-em dotyczących używania herbu, władze Legii postanowiły wprowadzić emblemat wzorowany na pierwszym historycznym. Różnił się on od pierwotnego kształtem tarczy, która była trójkątna.
2010–?: Powrócono do herbu z 1957 roku, akceptowanego przez większość kibiców.
Widok z powietrza od strony południowo-zachodniejTrybuna wschodnia
Po I wojnie światowej Legia nie miała stałego miejsca, w którym mogłaby rozgrywać mecze. Swój własny stadion, jako pierwsza drużyna w Warszawie, otrzymała w 1922. Było to boisko Dowództwa Okręgu Korpusu, którego używano do zakończenia budowy nowego obiektu. W pierwszym meczu legioniści przegrali zWisłą Kraków 0:3[26].
Od lat 30. XX wieku drużyna rozgrywa swoje mecze naStadionie Wojska Polskiego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Inauguracyjny mecz na tym obiekcie odbył się 9 sierpnia 1930 z nieistniejącym już hiszpańskim klubem piłkarskim CF Europa Barcelona (1:1, bramkę dla Legii po rzucie karnym w 22. minucie zdobyłHenryk Martyna).
Do chwili przebudowy stadion był w stanie pomieścić 13 628 kibiców (w tym sektor gości – 1378 miejsc). Pojemność nowego obiektu to 31 006 miejsc[342]. Projekt nie przewiduje dalszej rozbudowy, ponieważ stadion znajduje się w ciąguosi stanisławowskiej.
Żyleta to potoczna nazwa trybuny, na której zasiadają najzagorzalsi kibice klubu. Podczas użytkowania poprzedniego stadionu, popularnym i bardziej oficjalnym określeniem było również „trybuna otwarta” (nigdy nie została zadaszona).
Historia nazwy związana jest z tablicą reklamową żyletek marki Polsilver, zamontowanej nad środkowym sektorem dawnej trybuny w latach 70. Początkowo określenie odnosiło się wyłącznie do tego sektora, z czasem było już używane w kontekście całej trybuny – zostało pozytywnie przyjęte przez sympatyków warszawskiego klubu.
Na starym obiekcie Żyleta usytuowana była od strony ulicy Czerniakowskiej (obecna trybuna wschodnia), a na nowym stadionie miejsce dla najgłośniej dopingujących fanów znajduje się za bramką od ulicy Łazienkowskiej (trybuna północna).
21 kwietnia 2006, w ramach obchodów 90. rocznicy utworzenia klubu, w budynku stadionu otwarto Muzeum Legii Warszawa[343].
W październiku 2010, po oddaniu do użytku nowego obiektu piłkarskiego, muzeum zostało przeniesione do pomieszczenia znajdującego się na parterze części biurowo-usługowej, pod trybuną północną.
Kierownikiem i głównym inicjatorem działalności muzealnej był Wiktor Bołba.
Wwarszawskim zespole funkcję trenera sprawowało 57 osób. Najwięcej razy robił toLucjan Brychczy – pięciokrotnie. Najdłużej podczas jednej kadencji trenował LegięWacław Kuchar (były graczPogoni Lwów) – ponad cztery lata. W pierwszych latach działalności klubu rolę trenera spełniał jeden z zawodników, wyznaczany przez kierownictwo sekcji piłki nożnej[346].
Kazimierz Górski prowadził Legię w latach 1959, 1960–1962 i 1981–1982
Funkcję prezesa warszawskiej Legii pełniło 38 osób, w tym 4 z nich dwukrotnie (Norbert Okołowicz, Janusz Lach,Leszek Miklas orazPiotr Zygo). Większość była żołnierzami w stopniu generała, pułkownika lub podpułkownika. Dwukrotnie byli to lekarze – drBolesław Korolewicz w randze kapitana oraz drBronisław Nakoniecznikow-Klukowski, będący jednocześnie pułkownikiem. Od czasu utworzenia ASPN Legia funkcję tę sprawują osoby cywilne[346].
W lutym 2013 r. Bogusław Leśnodorski nadał tytuł honorowego prezesa LegiiLucjanowi Brychczemu, związanemu z klubem nieprzerwanie od roku 1954[347].
gen.Roman Górecki – szósty w historii prezes Legii, który sprawował tę funkcję w latach 1926–1929
Kibice Legii podczas wygranych 1:0 derbów z Polonią Warszawa w 2005 roku
Na Łazienkowskiej działają również zorganizowane grupy, takie jak Nieznani Sprawcy[349]. Powstała po rozwiązaniu Cyberf@nów, poprzedniej organizacji zajmującej się oprawami meczowymi[349]. Gniazdowi intonują też przyśpiewki patriotyczne oraz antykomunistyczne na meczach odbywających się w czasie rocznic strajków i świąt państwowych[350].
Oficjalnym stowarzyszeniem kibiców Legii jest Stowarzyszenie Kibiców Legii Warszawa „Sekcja Sympatyków” (w skrócie SKLW), założone w 2002. Prezesem jest Rafał Pawłowski. Stowarzyszenie organizuje wiele akcji, np.Pełny Stadion, a także m.in. składa wizyty w domach dziecka i odwiedza groby zmarłych graczy Wojskowych[367].Znaną grupą kibicowską jest Old Fashion Man Club (OFMC), która aktywnie włącza się w obchody rocznic ważnych wydarzeń w historii Polski i Warszawy, zwłaszcza w rocznicępowstania warszawskiego[368]. Wydawane są wówczas koszulki (za symboliczną sumę 44 zł), ze sprzedaży których produkuje się legijne znicze oraz wieńce, składane później na grobach powstańców[369].
Jedną z większych inicjatyw kibiców Legii oraz fanówADO Den Haag, w porozumieniu z zarządami obu klubów, było zorganizowanieMeczu dla Wojtka – charytatywnego spotkania[370], które odbyło się 10 października 2010. Dochód z meczu został przekazany na leczenie jednego z kibiców warszawskiej drużyny. Równocześnie kluby i kibice zorganizowali aukcje, z których całość dochodów również przeznaczono dla chorego nasarkoidozę Wojtka „Legii”.
Najczęstszy rywal wEkstraklasie[380]:Wisła Kraków – 161 meczów (1927–1936, 1948–1985, 1988–1994 i 1996–2022)[381] iRuch Chorzów – 152 mecze (1927–1936, 1948–1987, 1989–1995, 1996–2003, 2007–2017 i 2023–2024)[382]
W 2016 roku wydano monetę okolicznościową związaną z klubem – o nominale 5 zł. Wyemitowano ją w nakładzie do 20 000 sztuk. Moneta ta wchodzi w skład seriiPolskie Kluby Piłkarskie[387].
↑Wojskowy Klub Sportowy „Legja”. „Polska Zbrojna : pismo codzienne. 1922, nr 336”, s. 5, 1922-12-10. [dostęp 2025-07-24]. Cytat: Wojskowy Klub Sportowy „Legja” powstaje na wiosnę 1920 roku. (pol.).
↑Od tej reguły zdarzały się także wyjątki, np. Czesław Mierzejewski pochodził z Radomia i był wychowankiem Warszawskiego Koła Sportowego. Natomiast Jaworski był studentem z Warszawy i pierwszym cywilnym piłkarzem w historii Legii.
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 49.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Okręg warszawski.. „Przegląd Sportowy. Tygodnik Ilustrowany. 1922, nr 51”, s. 26, 1922-12-22. [dostęp 2025-07-25]. Cytat: WKS, pretendujący do mistrzostwa, musiał się zadowolić 4. miejscem, wyprzedzając akademików jedynie stosunkiem bramek. Drużyna ta, mogąc się poszczycić remisowym wynikiem z Polonią, wygrała tylko jeden mecz z „Warszawianką“ 1:0! dając się pokonać dwukrotnie nawet słabym „akademikom“. (pol.).
↑Niektóre źródła wskazują, że WKS zajął ostatnie miejsce w tabeli.
↑Okręg warszawski. Po mistrzostwach W. Z. O. P. N-u.. „Przegląd Sportowy. 1922, nr 26”, s. 12-13, 1922-06-30. [dostęp 2025-07-24]. Cytat: Na szarym końcu kroczy WKS. o braku ambicji w grze, o czem świadczą cztery punkty zdobyte przezeń w grach właśnie z czołowemi klubami stolicy Polonią (1:1) i Warszawianką (4:4 i 1:0).
↑"Legia" 1916-1966 : historia, wspomnienia, fakty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa obrony Narodowej, 1966, s. 31. (pol.).
↑Grzegorz Karpiński: Katyńska hekatomba. Historia ze starej fotografii, 2018-03-31. [dostęp 2025-02-10].
↑Polonia—Wojsk. Klub Sportowy 8:0 (5:0).. „Przegląd Sportowy. 1921, nr 9”, s. 6, 1921-07-16. [dostęp 2025-07-19]. Cytat: W. K. S. wystąpił znów w zmienionym składzie. Dziwię się, iż drużyna ta w dalszym ciągu gra o mistrzostwo okręgu, skoro co tydzień ma inny skład, zawsze niezgrany. Zachodzi wątpliwość, czy taka drużyna może się utrzymać. Według mego zdania, klub taki istnieć by mógł tylko jako reprezentacja D. O. G. lub na wzór krakowskiego 20 p. p.
↑Sport Piłkarski w Legjonach. „Stadjon. Tygodnik Ilustrowany. 1931, nr 12”, s. 11, 1931-03-19. [dostęp 2025-08-15]. Cytat: Legji, protoplastki obecnego W. K. S. Legji. (pol.).
↑Wspomnienia sportowe o Marszałku Józefie Piłsudskim. „Raz, Dwa, Trzy : ilustrowany kuryer sportowy. 1935, nr 21”, s. 6, 1935-05-21. [dostęp 2025-09-17]. Cytat: Do programu uroczystości wchodził mecz piłkarski Czwartaków z Legją (protoplastką dzisiejszego W, K. S. Legja). (pol.).
↑Piłka Nożna w Legjonach. „Wiarus : organ podoficerów wojska lądowego i marynarki wojennej 1931, R. 2, nr 18”, s. 401, 1931-05-03. [dostęp 2025-09-17]. Cytat: istniała drużyna zbiorowa, od której wziął nazwę warszawski W. K. S. Legja. (pol.).
↑WARSZAWA. „Przegląd Sportowy. 1926, nr 8”, s. 6, 1926-02-24. [dostęp 2025-01-31]. Cytat: Legja odbyła nareszcie swe walne zgromadzenie (...) Zebranie uchwaliło urządzić uroczysty obchód 10-lecia klubu, założonego w 1916 r. na froncie legjonowym. (pol.).
↑Pierwsze wzmianki o planowanych obchodach 10-lecia klubu pojawiły się już trzy miesiące wcześniej, w listopadzie 1925 roku.
↑„Nowa Legja”. „Polska Zbrojna : pismo codzienne. 1925, nr 318”, s. 6, 1925-11-19. [dostęp 2025-07-24]. Cytat: WKS Legja — jednym z najstarszych klubów sportowych w Polsce (na wiosnę obchodzi jubileusz swego dziesięciolecia). (pol.).
↑Centralne Archiwum Cyfrowe. Wojskowe Biuro Historyczne, 1926-1927. Cytat: zaproszenie przez WKS „Legia” sportowców z francuskiej armii (pol.).
↑Stanisław Mielech: Sportowe Sprawy i Sprawki. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1963, s. 208-209. (pol.).
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 83.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑"Legia" 1916-1966 : historia, wspomnienia, fakty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa obrony Narodowej, 1966, s. 48. (pol.).
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 81.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Między dwiema bramkami. „Przegląd Wieczorny. 1930, nr 140”, s. 6, 1930-06-20. Cytat: W Warszawie na stanowisko faworyta kapryśnej galerji wysuwa się zdecydowanie Legja. (pol.).
↑Nowy szlak W. K. S. Legia. Rozmowa z prezesem klubu płk. Wyrwińskim. „Przegląd Sportowy. 1937, nr 35”, s. 5, 1937-05-04. Cytat: Sekcja piłki nożnej. Dotychczas istniejąca drużyna cywilna bierze nadal udział w mistrzostwach związkowych. Niezależnie od istniejącej drużyny organizuje się w jednostkach należących do WKS Legia drużyny piłkarskie jak Koło 1 DAK itd. (pol.).
↑W.K.S'y Nie Próżnują. „Żołnierz Polski. 1937, nr 29”, s. 691, 1937-11-11. Cytat: Wbrew rzekomym pogłoskom o zerwaniu kontaktu W.K.S. Legia (Warszawa) ze sportem cywilnym, drużyna wojskowa rozegrała na własnym stadionie mecz piłkarski z ligową Wartą, ulegając jej w stosunku 2:4.. (pol.).
↑Sport wyczynowy w Wojsku Polskim do 1939. W: Leonard Szymański: Z najnowszej historii kultury fizycznej w Polsce. Andrzej Górski. Wrocław: AWF, 1989, s. 124-127.
↑abDziennikarze przyjęli tę decyzję z akceptacją, jednak inaczej zareagowali przedstawiciele WOZPN-u, którzy wskazywali na brak umiejscowienia nazwy „Legia” w statucie klubu. W związku z tym w swoich biuletynach i protokołach nadal posługiwali się nazwą „WKS”, aż do 16 lutego 1946 roku. Z tego powodu niektóre źródła podają, że nazwa „Legia” oficjalnie powróciła dopiero tego dnia.
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 270.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 278.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 296-297.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek: Legia Warszawa (encyklopedia piłkarska FUJI - kolekcja klubów tom 2). Katowice: Wydawnictwo GiA, 1995, s. 35.ISBN 83-902751-6-3.
↑Plan pracy i organizacja na rok 1949. „Sport i Wczasy. 1949, nr 1”, s. 2, 1949-01-03. [dostęp 2025-10-09]. Cytat: KCZZ za pośrednictwem 9 zrzeszeń Sportowych, Zawodowych, Akademickie Zrzeszenie Sportowe, Wojskowe Zrzeszenie Sportowe „Legia". (pol.).
↑Należy pamiętać, że nie było to nowe zjawisko w historii klubu. Takie praktyki były powszechnie stosowane także w okresie II Rzeczpospolitej. Jednak w tamtym okresie zawodnicy byli kierowani do klubów wojskowych wyjątkowo, a nie według ogólnej zasady, jak miało to miejsce po reformie sportu w czasach stalinowskich.
↑Początkowo wspólną nazwą dla całego zrzeszenia wojskowego była „Legia”, jednak szybko uznano ją za politycznie niewłaściwą, gdyż zbyt mocno kojarzyła się z przedwojenną, sanacyjną Polską.
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 322.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Nie wzięły udziału w rozgrywkach sezonu 1954. Decyzja ta została zmieniona przez MON rok później – do II ligi dołączono CWKS/Zawiszę Bydgoszcz oraz CWKS/Wawel Kraków, a do rozgrywek III ligi włączono CWKS/Śląsk Wrocław.
↑Wawel Kraków, jako członek wojskowego zrzeszenia sportowego, również pozyskiwał zawodników poprzez powoływanie ich do odbycia służby wojskowej, głównie z terenu Górnego Śląska.
↑Legia 1916-1966. Historia, wspomnienia, fakty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966, s. 347.
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 430.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 671-672.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 668, 672-673, 693, 717.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Grzegorz Karpiński, Robert Piątek, Adam Dawidziuk, Wiktor Bołba: Legia Warszawa 1916-2016. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017, s. 875.ISBN 978-83-01-19295-2.
↑Andrzej Gowarzewski i inni: Legia najlepsza jest: prawie 100 lat prawdziwej historii. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2013, s. 170.ISBN 978-83-88232-37-4.
↑Tabela uwzględnia tylko mecze oficjalne – ligowe, pucharowe, rozgrywki warszawskiej klasy A i powojenne mistrzostwa Polski. Nieuwzglednione zostały mecze towarzyskie, w tym pierwsze derby z 1917 roku.
Bołba Wiktor: Legia Warszawa 95 lat. KP Legia Warszawa S.S.A., Warszawa, 2011. Brak numerów stron w książce
Frączek Wojciech, Gudebski Mariusz, Owsiański Jarosław: Encyklopedia ekstraklasy, statystyczny bilans 80 sezonów. Fundacja Dobrej Książki Warszawa, 2015.ISBN 978-83-86320-65-3. Brak numerów stron w książce
Gawkowski Robert: Encyklopedia klubów sportowych Warszawy i jej najbliższych okolic w latach 1918–1939. Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa, 2007.ISBN 978-83-235-0382-8. Brak numerów stron w książce
Gowarzewski Andrzej, Szczepłek Stefan: Legia Warszawa, 80 lat „Zielonych” – Księga jubileuszowa. GiA, Katowice, 1995.ISBN 83-902751-6-3. Brak numerów stron w książce
Gowarzewski Andrzej, Szczepłek Stefan, Szmel Bożena Lidia: Legia to potęga, Prawie 90 lat prawdziwej historii. GiA, Katowice, 2004.ISBN 83-88232-12-6. Brak numerów stron w książce
AndrzejA.GowarzewskiAndrzejA. i inni,Legia najlepsza jest..., Katowice: Wydawnictwo GiA, 2013,ISBN 978-83-88232-37-4,OCLC871702861. Brak numerów stron w książce
Hałys Józef: Polska piłka nożna. Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków, 1974. Brak numerów stron w książce
.jpg)
.jpg)
%2c_Bestanddeelnr_923-4158.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
