| Dane podstawowe | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Producent | |||
| Typ | |||
| Konstrukcja | dwupłat, konstrukcja mieszana, przeważnie drewniana, podwozie stałe | ||
| Załoga | 2 | ||
| Historia | |||
| Data oblotu | 1915 | ||
| Dane techniczne | |||
| Napęd | 1 silnik rzędowyMercedes D.III | ||
| Moc | |||
| Wymiary | |||
| Rozpiętość | 12,8 m | ||
| Długość | 8,1 m | ||
| Wysokość | 2,93 m | ||
| Powierzchnia nośna | 37,6 m² | ||
| Masa | |||
| Własna | 845 kg | ||
| Użyteczna | 560 kg | ||
| Startowa | 1405 kg | ||
| Osiągi | |||
| Prędkość maks. | 130 km/h | ||
| Prędkość przelotowa | 115 km/h | ||
| Prędkość wznoszenia | 125 m/min | ||
| Pułap | 4000 m | ||
| Zasięg | 460 km | ||
| Długotrwałość lotu | 4 h | ||
| Dane operacyjne | |||
| Uzbrojenie | |||
| 1 ruchomykarabin maszynowy Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm obserwatora, 80 kg bomb | |||
| Użytkownicy | |||
| Cesarstwo Niemieckie,Szwajcaria,Polska | |||
| Rzuty | |||
| |||
LVG C.II –niemieckisamolotrozpoznawczy ibombowy z okresuI wojny światowej. Zaprojektowany i zbudowany w zakładach lotniczychLuft-Verkehrs-Gesellschaft.
Już początkowy okres działalności lotnictwa na frontachI wojny światowej wykazał nieprzydatność nieuzbrojonych maszyn rozpoznawczych, które łatwo padały łupem myśliwców nieprzyjaciela. Inżynier Franz Schneider opracował w 1915 roku nową konstrukcję oznaczoną jako LVG C.II, która była rozwinięciem dotychczas produkowanych samolotówLVG B.II iLVG C.I i była wyposażona w uzbrojenie obronne. W 1915 roku firma Luft-Verkehrs-Gesellschaft rozpoczęła jej seryjną produkcję[1]. Liczba zamówień na potrzebyLuftstreitkräfte była na tyle duża, że produkcję prowadzono także poza wytwórnią macierzystą – w zakładach AGO Flugzeug-Werke i Otto-WerkeMonachium[2].
Samolot trafił na wyposażenie jednostek walczących nafroncie zachodnim, gdzie był używany do zadań wywiadowczych, rozpoznania fotograficznego oraz w roli lekkiego bombowca[3]. Na tym samolocie, jako pierwszym w swej klasie, przeprowadzono 28 listopada 1916 roku skuteczny nalot naLondyn. W 1916 roku użytkowano ok. 250 egzemplarzy LVG C.I i LVG C.II[2]. W trakcie działań wojennych był zastępowany nowszymi konstrukcjami i wycofywany z użycia bojowego. Samolot ten uważany był za trudny w pilotażu, wręcz niebezpieczny dla mało doświadczonych pilotów. Miał tendencję doprzeciągnięcia w zakrętach, wpadał wkorkociąg, z którego trudno było go wyprowadzić[4].
W oddziałach lotnictwa odrodzonegoWojska Polskiego znalazło się 14 egzemplarzy LVG C.II. 10 z nich zdobyto wWielkopolsce, 3 na terenieKongresówki iMałopolski, a jeden został zdobyty podczasdziałań wojennych na froncie wschodnim[4]. Jeden egzemplarz został przyjęty na stan12. eskadry wywiadowczej wKrakowie. Pięć egzemplarzy zostało przekazane do użytkowania wWyższej Szkole Pilotów wŁawicy, gdzie używano ich jako samolotu przejściowego przed lotami naBreguet XIV. Z uwagi na trudności pilotażowe były używane sporadycznie, ostatnie używane egzemplarze skasowano w kwietniu 1921 roku[4]. Jeden egzemplarz został w maju 1919 roku przebudowany wCentralnych Warsztatach Lotniczych wWarszawie na karawan[5].

Jednosilnikowy, dwuosobowydwupłat konstrukcji mieszanej.
Kadłub o przekroju prostokątnym, zpodłużnic i poprzecznic jodłowych usztywnionych drutem, ipokryty w okolicach silnika blachą aluminiową, do kabinyobserwatorasklejką, w dalszej częścipłótnem.Kabina załogi odkryta[3]. W kadłubie mieścił się też głównyzbiornik paliwa[6].
Skrzydładwudźwigarowe, dwudzielne, kryte płótnem. Komora płatów dwuprzęsłowa, usztywniona słupkami i naciągami z linek.Lotki tylko na płacie górnym, napęd lotek linkowy. Pod górnym lewym płatem znajdował się dodatkowy (opadowy) zbiornik paliwa[4].
Usterzenie o szkielecie spawanym z rur stalowych, pokryte płótnem.Statecznik poziomy podpartyzastrzałem, dwudzielny[4].
Podwozie trójpunktowe zpłozą ogonową. Golenie główneamortyzowane sprężynowo.
Napęd –sześciocylindrowysilnik rzędowyMercedes D.III o mocy 160 KM (118 kW),chłodzony wodą. Chłodnica silnika była umieszczona w centralnej części górnego płata[4][7].
Uzbrojenie – pojedynczykarabin maszynowyobserwatora z zapasem 500 sztuk amunicji oraz 80 kg bomb. Egzemplarze używane podczas I wojny światowej wyposażano w jednostkach frontowych w dodatkowy, obsługiwany przez pilota, stałykarabin maszynowy Spandau[7].