.jpg) | |||
| Dane podstawowe | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Producent | Luft-Fahrzeug-Gesellschaft, Berlin | ||
| Konstruktor | inż. Tantzen | ||
| Typ | |||
| Konstrukcja | dwupłat o konstrukcji drewnianej i podwoziu klasycznym stałym | ||
| Załoga | 1 pilot | ||
| Historia | |||
| Data oblotu | październik1916 | ||
| Liczba egz. | ok. 300 (wersje I-IIa) | ||
| Dane techniczne | |||
| Napęd | 1 silnik rzędowyMercedes D.III | ||
| Moc | |||
| Wymiary | |||
| Rozpiętość | 8,89 m | ||
| Długość | 6,88 m | ||
| Wysokość | 2,82 m | ||
| Powierzchnia nośna | 26 m² | ||
| Masa | |||
| Własna | 654 kg | ||
| Startowa | 794 kg | ||
| Osiągi | |||
| Prędkość maks. | 168 km/h (nad ziemią) | ||
| Prędkość wznoszenia | 5000 m w 20 min | ||
| Długotrwałość lotu | 2 h | ||
| Dane operacyjne | |||
| Uzbrojenie | |||
| 2 stałekm Spandau 7,92 mm | |||
| Użytkownicy | |||
 Cesarstwo Niemieckie (Luftstreitkräfte) | |||
| |||
LFG Roland D.II „Haifisch” – niemieckidwupłatowysamolot myśliwski z okresuI wojny światowej, zbudowany wberlińskiej wytwórniLuft-Fahrzeug-Gesellschaft, produkowany także w zakładachPfalz-Flugzeugwerke.
Sukcessamolotu rozpoznawczegoLFG Roland C.II, o starannie dopracowanym aerodynamicznie kadłubie, zainspirował konstruktora, inż. Tantzena, do zbudowania mniejszego, myśliwskiego samolotu. Wpływ pierwotnej konstrukcji był widoczny, ale myśliwiec był smuklejszy i zgrabniejszy (dlatego w odróżnieniu od C.II, zwanego „wielorybem”,Walfisch, myśliwce D nazywano „rekinami”,Haifisch). Pierwsza wersja, określanaD.I, miała skrzydła w pełni połączone z kadłubem i charakteryzowała się słabą widocznością do przodu (podobnie jak C.II)[1]; wykorzystywała stukonny silnikMercedes D.I[b], z chłodnicami po obu stronach i najprawdopodobniej uzbrojona była tylko w jeden karabin maszynowy[2]. Zbudowano krótką serię w LFG i wytwórni Pfalz[3].
Poprawiona wersja,D.II, miała kadłub zwężający się u góry do pojedynczego, centralnego pylonu, na którym opierał się górny płat, wyposażony w przezroczyste panele; karabiny maszynowe schowano w kadłubie, wysuwając jedynie lufy. Używała mocniejszego silnika Mercedesa D.III o mocy 160 KM; boczne chłodnice przeniesiono do skrzydła, a rurę wydechową skierowano w dół[3]. D.II, oblatany w październiku 1916 roku, zaczął być dostarczany na front na początku następnego roku. Wkrótce potem wyprodukowano kolejną wersję,D.IIa, o nieco mniejszej rozpiętości, dłuższym kadłubie i mocniejszym, 180-konnym silniku Argus As III[3][c]. Wersji D.I, D.II i D.IIa wyprodukowano ok. 300 egzemplarzy w zakładach LFG i Pfalz[1]. W. Kondratiew podaje nieco większe ilości: 70 sztuk D.II od października do listopada 1916 roku i 370 D.IIa, od listopada 1916 do lutego 1917 roku, łącznie 440 maszyn tych dwóch wersji[4].
Ostatnią wersją byłaD.III, także wykorzystująca silnikArgus. Konstrukcja zbliżona była do D.II, ale charakteryzowała się zwężonym płatem dolnym, co spowodowało zmianę słupków łączących płaty[5]. Ponadto górny płat nie był połączony z kadłubem, lecz opierał się na zastrzałach, a statecznik ogonowy został nieco przedłużony[3]. Zbudowano je w dość krótkiej serii, ze względu na popularność myśliwcówAlbatros[5].
Myśliwiec Rolanda wszedł do służby na froncie zachodnim na początku 1917 roku, ale nie zyskał wielkiej popularności – przyćmiła go sława odnoszących wówczas wielkie sukcesyAlbatrosów D.III. Kierowano go więc na mniej istotne odcinkiFrontu Zachodniego, na front wschodni i doMacedonii[3]. Zazwyczaj nie był jedynym wyposażeniem dywizjonów myśliwskich; jednym z nielicznych w pełni weń wyposażonych byłMarine Feldjagdstaffel 2; inne jednostki używające znacznej liczby tych samolotów toJasta 27 na froncie zachodnim iJasta 25 na macedońskim[1].
Zaletą samolotu była dobra prędkość pozioma (w momencie wprowadzenia do służby był najszybszym myśliwcem niemieckim[4]), wadą – zła widoczność do przodu; samolot miał też twarde stery[1]. Są też opinie, że piloci nie przepadali za maszyną, narzekając na nadwrażliwość na stery, zwłaszcza w płaszczyźnie poziomej[6]. Samolot łatwo wchodził wkorkociąg, dręczyły go drobne usterki, słaba widoczność w dół utrudniała lądowanie, a silnikom Argus brakowało mocy. Używany do jesieni 1917 roku, potem, od września – właściwie tylko jako maszyna treningowa[4]. Wersję D.III testował w locieManfred von Richthofen i nie był z niej szczególnie zadowolony; z ok. 150 zbudowanych samolotów większość była wykorzystywana do zaawansowanego treningu, jedynie ok. 25 służyło na froncie[3].
Półskorupowy kadłub składał się z lekkich profili sklejkowych opartych na świerkowych wzdłużnicach, na których naklejone były dwie warstwy cienkiej (łącznie 1,5 mm)sklejki; całość pokryta była ostatecznie płótnem. Pogłębiony kadłub całkowicie wypełniał lukę w komorze płatów, nie wymagając stosowanych powszechnie wsporników górnego płata zrównanego w tym wypadku z górną powierzchnią kadłuba. Głęboki kadłub całkowicie krył w sobie silnik (jedynie górne powierzchnie pierwszych cylindrów wystawały poza obrys) i uzbrojenie. Pokrycie było drewniane, z wyjątkiem metalowych paneli dostępowych do jednostki napędowej[1].
Drewnianystatecznik pionowy był zintegrowany z kadłubem i podobnie jak on, kryty sklejką. Krawędź natarcia trapezoidalnego statecznika poziomego była pusta – w przestrzeń tę wchodziła belka drewniana, przechodząca na wylot przez kadłub, co dawało bardzo silne zespojenie; dodatkowo stateczniki usztywnione były lekkimi, metalowymzastrzałami. Powierzchnie sterowe były z rurek metalowych, kryte płótnem.Lotki kryte płótnem, uruchamiane przez obrotową rurkę metalową, sterowanądźwigniami z wnętrza kadłuba[1].
Płaty drewniane o kształcie prostokątnym, bez wzniosu, o niewielkim skosie (1,5°), pokryte płótnem, umieszczone dokładnie jedno nad drugim, połączone ze sobą parą pojedynczych słupków i usztywnione cięgnami stalowymi. Opierały się na dwóchdźwigarach o skrzynkowej konstrukcji, połączonych sklejkowymi żebrami o dużych otworach zmniejszających masę; usztywnione były rurkami metalowymi. W skrzydło wmontowana była opływowachłodnica, a w górny płat – grawitacyjny zbiornik paliwa[1]. Lamberton podaje jednakową rozpiętość dla obu wersji D.II i D.IIa, odpowiednio 8,89 m górnego płata i 8,61 m dolnego; cięciwa obu skrzydeł była identyczna (1,437 m), wysokość między skrzydłami – 1,346 m[7].
| Wersja | Rozpiętość | Długość | Wysokość | Powierzchnia nośna | Masa własna | Masa startowa | Prędkość max. | Wznoszenie | Długotrwałość lotu | Silnik | Moc |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| D. II | 8,94 m | 6,93 m | 3,11 m | 22,8 m² | 715 kg | 954 kg | 170 km/h na 0 m | 23 na 5000 m | 2 h | Mercedes D.III | 160 KM |
| D. IIa | 8,9 m | 6,95 m | 2,95 m | 22 m² | 635 kg | 795 kg | 170 km/h na 0 m | 20 na 5000 m | 2 h | Argus As.III | 180 KM |
| D. III | – | – | – | – | 717 kg | 961 kg | – | – | Argus As.III | 180 KM |
Podwozie klasyczne, z rur stalowych, amortyzowane sznurem gumowym[1].
Uzbrojenie: jedenzsynchronizowany karabin maszynowyLMG 08/15 Spandau w wersji D.I[1], dwa takie km-y, umieszczone w kadłubie po obu stronach silnika w pozostałych wersjach rozwojowych[1][2].
