 Krzysztof Dunin-Wąsowicz ok. 1978 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 22 stycznia 1923 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 maja 2013 | ||
| Miejsce spoczynku | |||
| Zawód, zajęcie | historyk, varsavianista | ||
| Narodowość | |||
| Tytuł naukowy | profesor zwyczajny historii | ||
| Alma Mater | |||
| Uczelnia | |||
| Partia | |||
| Dzieci | Stefan Dunin-Wąsowicz,Paweł Dunin-Wąsowicz | ||
| Odznaczenia | |||
           | |||
| |||
| |||
Krzysztof Dunin-Wąsowicz (ur.22 stycznia1923 wWarszawie, zm.9 maja2013[1][2][3] tamże) –polski historyk,varsavianista, profesor zwyczajny historii wInstytucie Historii PAN.Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
UkończyłGimnazjum i Liceum im. Księcia Józefa Poniatowskiego naŻoliborzu (dziś mieszczące się wŚródmieściu przy ul.Nowolipie 8). Maturę uzyskał jako uczestnik tajnego nauczania. Studiował historię natajnych kompletachUniwersytetu Warszawskiego (ukończył je w 1946).
W czasieII wojny światowej żołnierzArmii Krajowej (podchorążypułku „Baszta” kompania K4). Był członkiem organizacji młodzieży socjalistycznej„Płomienie” i członkiem redakcji pisma „Płomienie” (1941–1944). WspółpracownikRady Pomocy Żydom „Żegota”[4]. Aresztowany 13 kwietnia 1944, po pobycie walei Szucha i naPawiaku został wywieziony do obozu koncentracyjnegoStutthof, z którego uciekł podczas ewakuacji w lutym 1945.
Po 1945 działaczZwiązku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej (m.in. wiceprzewodniczący Komitetu Wykonawczego 1945–1948) iPPS. UczestnikKlubu Krzywego Koła. W latach 1945–1950 był asystentem naUniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1949 obroniłdoktorat, oraz równolegle (1946–1949) pracownikiem naukowym Instytutu Pamięci Narodowej przy Prezydium Rady Ministrów. W latach 1950–1954 kustosz wMuzeum Historycznym m.st. Warszawy. Od 1955 samodzielny pracownik naukowy wInstytucie Historii Polskiej Akademii Nauk. Od 1978 był członkiem Rady Naukowej Instytutu. Od 1964 posiadał stopień naukowyprofesora nadzwyczajnego, a od 1984profesora zwyczajnego. Członek redakcji kwartalnika „Dzieje Najnowsze” (od 1969), członek Komitetu RedakcyjnegoPolskiego Słownika Biograficznego (od 1972), członek Komitetu Redakcyjnego Encyklopedii Pamięci Narodowej (od 1986), członek prezydium Komisji HistorycznejZBoWiD (1967–1990) oraz Rady Naczelnej ZBoWiD (1985–1990). Był także członkiem Rady NaukowejŻydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie (od 1978). Od 1967 wchodził w składGłównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. W latach 1988–1990 członekRady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[5]. Autor haseł wPolskim Słowniku Biograficznym[6] iSłowniku biograficznym działaczy polskiego ruchu robotniczego[7].
Po 1989 aktywny działaczPolskiej Partii Socjalistycznej, m.in. w 1995 sekretarz ds. międzynarodowych CKW PPS. W 1999 raniony przez działaczyLigi Republikańskiej w trakcie lewicowego pochodu1 maja[8]. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Historycznej PPS oraz wiceprezesa Towarzystwa Naukowego im.Adama Próchnika.
Wraz z matką Janiną Dunin-Wąsowiczową został odznaczony medalemSprawiedliwego wśród Narodów Świata. Odznaczony w październiku 2007 przezprezydenta RPLecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim z GwiazdąOrderu Odrodzenia Polski za bohaterską postawę i niezwykłą odwagę wykazaną w ratowaniu życia Żydom podczas II wojny światowej[9].
Autor 22 książek i 420 prac naukowych (artykuły, recenzje, biogramy) z dziedziny historii Polski i historii powszechnej II połowy XIX i XX wieku.
Został pochowany naCmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C15-1 dod.-9)[10].
SynWładysława[11], ojciec Stefana Dunin-Wąsowicza iPawła Dunin-Wąsowicza.
