Kraje związkowe Niemiec (również landy[1];niem.Land, Bundesland) – jednostki podziału administracyjnego najwyższego szczebla wRepublice Federalnej Niemiec.
Kraje związkowe mają szeroką autonomię, z wyłączeniem obrony i spraw zagranicznych. Częściowo mogą decydować o finansach[3].
Poszczególne kraje związkowe mają swoje konstytucje, własne parlamenty, władzę wykonawczą oraz sądowniczą. Same ustanawiają swoją organizację wewnętrzną[4].
Organizacja administracji krajowej jest na ogół trójszczeblowa[5]:
szczebel wyższy (rząd krajowy bądź minister jako organy najwyższe, a także wyższe organy administracji),
U schyłku NRD kraje te zostały 23 sierpnia 1990 r. przywrócone do życia, co otworzyło drogę do przeprowadzeniaponownego zjednoczenia Niemiec w oparciu o procedurę przewidzianą w art. 23ustawy zasadniczej RFN, polegającą na rozciągnięciu jej mocy obowiązującej na „inne części Niemiec, po ich przystąpieniu”[8]. Wraz z wejściem w życie 3 października 1990 r. traktatu zjednoczeniowego kraje te weszły w skład RFN, a jednocześnie dotychczasowe sektory okupacyjne Berlina: amerykański, brytyjski i francuski (administrowane wspólnie jakoBerlin Zachodni), połączone zostały z radzieckim sektorem okupacyjnym (administrowanym jakotzw. Berlin Wschodni, uważany przez NRD wbrew postanowieniomumowy poczdamskiej za swoją stolicę i integralną część terytorium, co nie znajdowało jednak szerokiego uznania międzynarodowego), wskutek czego wszystkie cztery sektory okupacyjne miasta zastąpione zostały przez zjednoczonyBerlin, który również wszedł w skład zjednoczonych Niemiec jako kolejny kraj związkowy i zarazem stolica państwa.
.svg)
.svg)
