W 1916Rumunia, po pewnych wahaniach, dołączyła doI wojny światowej po stronieEntenty. Rumunia wojnę przegrała – niemal cały kraj został zajęty przez wojska niemieckie, austro-węgierskie i bułgarskie. W tym okresie rumuńskie władze ewakuowały do carskiej Rosji ponad 90 ton złota, którego nie udało jej się później odzyskać ani od ZSRR ani od Federacji Rosyjskiej[1]. Zmuszona do podpisaniatraktatu pokojowego w Bukareszcie została uratowana przez ogólną klęskę państw centralnych. Organizacje zarządzające w Siedmiogrodzie, Besarabii i Bukowinie zadecydowały o połączeniu z Rumunią (choć nierzadko trzeba było tłumić niezadowolenie nierumuńskich mieszkańców) – ich decyzję potwierdził podpisany w 1920 rokutraktat z Trianon.
W 1927 zmarł królFerdynand I. Kolejnym władcą został jego wnuk, koronowany na króla jakoMichał I. Jego ojciec, późniejszyKarol II, został pozbawiony praw do tronu i wyjechał. Wrócił w 1930 i został koronowany na króla po tym, jak pozbawienie go praw do tronu uznano za nieważne.
Wielki kryzys z 1929 miał poważny wpływ na Rumunię. Początek lat trzydziestych XX w. charakteryzowały niepokoje społeczne, konflikty polityczne, wysokie bezrobocie i strajki. Kilkakrotnie władze siłą tłumiły niepokoje społeczne, jak strajk górników zValea Jiului. Gospodarka zaczęła wychodzić z zapaści w połowie lat trzydziestych. Doszło też do radykalizacji w działalności ugrupowań politycznych i destabilizacji sytuacji politycznej. Rządy zaczęły być zdominowane przez partie o orientacjinacjonalistycznej. Narodowa Partia Liberalna stawała się coraz bardziej nacjonalistyczna. Narodowa Partia Chłopska połączyła się zRumuńskim Frontem by utworzyćNarodową Partię Chrześcijańską. Wreszcie w siłę rosłaŻelazna Gwardia, ugrupowanie nacjonalistyczne ifaszystowskie. Ugrupowania rządzące nie ufały królowi Karolowi II, z wzajemnością. Na dodatek rumuńska konstytucja z 1923 r. dawała królowi prawo do rozwiązywania parlamentu i zwoływania nowych wyborów. W efekcie w ciągu zaledwie dekady, Rumunią rządziło 25 rządów.
Mimo tego w 1937 r. Karol II mianowałOctaviana Gogę na stanowisko premiera. W tym samym czasie Karol II spotkał się zKanclerzem RzeszyAdolfem Hitlerem. A. Hitler stwierdził, że życzyłby sobie rządu złożonego zŻelaznej Gwardii. Karol II nie spełnił jego życzenia, ponieważ zdymisjonował 10 lutego 1938 rząd Gogi, wprowadzając dyktatorskie rządy. Zostały one usankcjonowane nową konstytucją, uchwaloną siedemnaście dni później. Dawała ona prawo królowi do mianowania nie tylko premiera, ale również ministrów. Przywódca Żelaznej Gwardii,Corneliu Zelea Codreanu, został aresztowany, a w listopadzie 1938 zamordowany.
Dyktatura królewska była krótkotrwała. 7 marca 1939 został powołany nowy rząd pod kierownictwemArmanda Călinescu. 21 września Calinescu został zamordowany przez bojowników Żelaznej Gwardii, którzy mścili się za śmierć Codreanu.
.svg)
