Koszykówka (lubpiłka koszykowa[1]) – dyscyplinasportu drużynowego (sport olimpijski), w której dwie pięcioosobowe drużyny grają przeciwko sobie próbując zdobyć jak największą liczbę punktów wrzucając piłkę do kosza drużyny przeciwnej[1][2][3][4][5]. Za datę powstania koszykówki uznaje się 21 grudnia 1891 r., a za jej twórcę –Jamesa Naismitha.
James Naismith, twórca koszykówkiPierwsze boisko do koszykówkiRysunek z pierwszej publikacji Naismitha (15 stycznia 1892) przedstawiającej zasady gry w koszykówkęMecz koszykówki rozegrany w 1912 rokuMecz koszykówki rozegrany w 1962 roku
Koszykówka powstała około grudnia 1891 roku wSpringfield w stanieMassachusetts, gdy protestancki pastor i amerykański nauczycielwychowania fizycznego (pochodzenia kanadyjskiego) wYMCAJames Naismith opracował nową grę zespołową[1][2][3][6][7][8][9][10][11]. W 1891 roku Rada Pedagogiczna w Springfield YMCA Sport College rozpisała konkurs na dyscyplinę sportu potrzebną do zachowania kondycji dzieci i młodzieży w czasie semestru zimowego[6][10]. Naismith chciał stworzyć grę, która minimalizowałaby kontakt fizyczny, ale zawierała dużo skakania, biegania oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej związanej z posiadaniem piłki w dłoniach[11]. Wygrał projekt dr. Jamesa Naismitha[6][10], który napisał:
Przeciętny człowiek jest pod silnym wpływem tradycji. Jeśli jest zainteresowany grą sportową, jakikolwiek wysiłek fizyczny, aby coś w niej zmienić, tworzy sprzeciw w jego umyśle. Uświadomiłem sobie, że wszelkie usiłowania, by zmienić znane gry, nieuchronnie przyniosą opłakany rezultat.[…] Wówczas wziąłem pod uwagę dużą piłkę, łatwą w ujęciu, którą każdy mógłby chwytać i rzucać po niewielkim przygotowaniu. […] potem znalazłem dwa stare kosze do zbierania brzoskwiń. Znalazłem młotek i kilka gwoździ i przybiłem kosze do dolnej krawędzi balkonów sali gimnastycznej
Gra polegała na rzucaniu piłki do wiklinowych koszy zawieszonych na balkonach sali gimnastycznej[3][6][9][11]. Kosze te nie miały dziury na ich dnie, więc po każdym celnym rzucie piłkę należało wyciągać specjalnymi kijami[3][6]. Początkowo do gry w koszykówkę używano zwykłej piłki futbolowej[3][9][11]. Pierwsza piłka przeznaczona wyłącznie do koszykówki powstała w 1894 roku[3][9][11].Naismith stworzył podstawowe zasady gry w koszykówkę[10][11]:
Okrągłą piłką należało grać wyłącznie przy użyciu rąk[6][7][9]. Piłka powinna być duża, lekka i możliwa do trzymania w dłoniach[11].
Trzymając piłkę, nie wolno było się z nią przemieszczać – należało ją podawać[6][7][9].
Zawodnicy mieli prawo znajdować się w dowolnym miejscu boiska[6][7][9][11].
Nie wolno było stosować przemocy fizycznej między zawodnikami[6][7][9][11].
Niewielka bramka w formie kosza powinna być umieszczona poziomo, wysoko w górze[7][9][11].
21 grudnia 1891 w sali gimnastycznej YMCA przy Armory Street w Springfield został rozegrany pierwszy nieoficjalny mecz koszykówki[6]. W grze brały udział dwie dziewięcioosobowe drużyny studentów Scholl of Christian Workers[6]. Na boisku jednocześnie przebywało osiemnastu zawodników[6].Pierwszy oficjalny mecz koszykówki odbył się 11 marca 1892 roku[6], natomiast pierwszy mecz koszykówki kobiet odbył się 22 marca 1893 roku[6][9].
Ze względu na pochodzenie twórcy koszykówki, pierwszym państwem poza USA, w którym grano w koszykówkę, była Kanada[3][11]. Następnie koszykówka została zaprezentowana m.in. we Francji (1893), Anglii (1894), Australii, Chinach, Indiach i Japonii (1895-1900)[3][11].
W 1894 roku wprowadzono pierwsze zmiany w przepisach gry w koszykówkę – duża brutalność tej gry wymusiła wprowadzenierzutów wolnych[6][9]. Około 1895/96 zmieniono zasady punktacji – rzuty z gry były warte nie 3, a 2 punkty, zaś rzuty wolne – nie 3, lecz 1 punkt[3][9]. Od 1895 roku zaczęły się pojawiać drewnianetablice koszów[3], natomiast od 1896 roku można już byłokozłować[6]. W 1900 roku kosze na brzoskwinie zastąpiono metalowymi obręczami z siatkami bez dna[6]. Inne źródła podają, że miało to miejsce dopiero ok. 1912-1913 roku[3]. W 1903 roku wprowadzono przepis, że wszystkie linie ograniczające boisko muszą być proste – na boisku nie mogą znajdować się np. kolumny, schody, czy inne konstrukcje/przedmioty przeszkadzające w grze[3].
W1904 roku koszykówka była dyscypliną pokazową naigrzyskach olimpijskich[1][6]. W 1906 roku powstała organizacjaIntercollegiate Athletic Association of the United States (obecnie:National Collegiate Athletic Association – NCAA), kontrolująca rozgrywki między amerykańskimikoledżami, w tym koszykówkę[3][8]. W 1915 roku zmniejszono liczbę zawodników drużyny znajdujących się jednocześnie na boisku do pięciu[6] (niektóre źródła podają, że miało to miejsce już ok. 1895-1897[11]).
18 czerwca 1932 w Genewie powstała Międzynarodowa Federacja Koszykówki (Fédération Internationale de Basketball Amateur – FIBA)[1][6][7][9][12]. Organizacja ta do dziś zarządza międzynarodowymi meczami koszykówki[3]. W 1934 roku opublikowano pierwsze międzynarodowe przepisy gry w koszykówkę FIBA[13].
Od 1935 roku rozgrywane są mistrzostwa Europy w koszykówce[1][9], a od 1936 roku koszykówka jest dyscypliną olimpijską[1][2][7].
Do 1936/37 roku po każdym celnym rzucie odbywał sięrzut sędziowski – w tym roku zniesiono ten przepis, co pozytywnie wpłynęło na rozwój i popularyzację koszykówki[6][9]. Podczas kongresu FIBA w Berlinie w 1936 wprowadzono również linię środkową boiska[9][13]. Wiązało się to z wprowadzeniem zasady 10 sekund (obecnie znanej jakozasada 8 sekund)[9][13].
W 1949 roku powstała ligaNational Basketball Association (NBA)[1][9][11][14]. NBA powstało z połączenia dwóch zawodowych lig amerykańskich: BAA (Basketball Association of America) oraz NBL (National Basketball League)[1][11][14]. Ponieważ BAA powstało już w roku 1946, a NBA jest niejako kontynuacją, czasem za datę powstania zawodowej ligi NBA przyjmuje się już rok 1946[7][8][11][14]. Za pierwszy sezon w historii NBA uznaje się rozgrywki 1946/47, mimo że wtedy liga ta nazywała się jeszcze BAA[14].
Od 1950 roku rozgrywane są mistrzostwa świata w koszykówce[1].
W 1954 wprowadzono w NBA zasadę 24 sekund[9]. W 1956 roku w FIBA wprowadzono zasadę 30 sekund[9][13]. W 1956 roku powiększono także obszar ograniczony do kształtu trapezu[9][13], który obowiązywał aż do 2010 roku[15][16][17][18]. W 1979 roku NBA wprowadziła rzuty za 3 punkty (7,24 m od obręczy kosza)[9]. Ten sam pomysł zaakceptowała FIBA w 1984 roku (6,25 m od obręczy kosza)[9].
W 2000 roku, w celu zwiększenia dynamiki gry, regułę 10 sekund zmieniono na regułę 8 sekund, a regułę 30 sekund, na regułę 24 sekund[9][13]. W 2010 roku całkowicie zmieniono wyglądboiska do koszykówki FIBA[9][13].
Na ziemiach polskich pierwszy mecz koszykówki został rozegrany przez kobiety[6]. Miało to miejsce29 czerwca1909 roku we Lwowie – w zawodach odbywających się na trawiastym boisku z koszami bez tablic, zagrało sześć zespołów gimnazjalnych[6]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, koszykówka stała się sportem powszechnie nauczanym w szkołach podstawowych i średnich[6]. W styczniu 1919 odbył się pierwszy centralny turniej koszykówki mężczyzn[19]. W kolejnych latach (aż do 1928) organizowano w Polsce bardzo wiele zawodów koszykówki zarówno męskiej, jak i kobiecej, rozgrywanych przez drużyny szkół średnich[19]. Pierwsze oficjalne Mistrzostwa Polski miały miejsce we wrześniu roku 1929 w Krakowie[20]. Mistrzostwa te dotyczyły koszykówki mężczyzn[20] oraz kobiet[21]. Według innych źródeł, pierwsze mistrzostwa Polski w koszykówce odbyły się w 1928 roku[1][6], natomiast w koszykówce kobiet w 1929 roku[6]. Pierwszy międzynarodowy mecz koszykówki w którym brała udział Polska, rozegrały kobiety[21]. Ten mecz między Polską aSzwecją rozegrany został w czerwcu 1930 w Krakowie[21]. Polki wygrały 30:13[21]. Pierwszy międzynarodowy mecz koszykówki mężczyzn Polska rozegrała zEstonią[22]. Spotkanie to miało miejsce wTallinnie w lutym 1935 roku[22]. W tym samym roku reprezentacja kobiet zdobyła złoty medal na Akademickich Mistrzostwach Świata wBudapeszcie[21]. W 1936 koszykówka stała się sportem olimpijskim[23]. Polska zajęła wtedy IV miejsce i było to najwyższe miejsce wśród państw europejskich[23]. W 1938 roku wRzymie miały miejsce pierwsze oficjalne Mistrzostwa Europy w koszykówce kobiet – Polska zajęła III miejsce[21].
19 lutego 1928 roku, z inicjatywy doktora medycyny Tadeusza Chrapkowskiego, powstałPolski Związek Gier Sportowych, obejmujący koszykówkę oraz dwie inne dyscypliny sportowe (siatkówkę,piłkę ręczną (mężczyźni) ihazenę (kobiety))[1][6][24]. W roku 1934 Polska przystąpiła do FIBA[25]. Polski Związek Gier Sportowych został w 1936 roku przekształcony w Polski Związek Piłki Ręcznej, lecz swoją działalnością nadal obejmował koszykówkę (oraz siatkówkę i piłkę ręczną)[24]. Istniał do września 1939 roku[24].
W roku 1945 wKrakowie został reaktywowany Polski Związek Piłki Ręcznej (głównie dziękiZygmuntowi Nowakowi)[24]. Mówiąc dokładniej, doszło do przeniesienia siedziby Polskiego Związku Piłki Ręcznej z Krakowa doWarszawy oraz zmienienia nazwy z PZPR na Polski Związek Koszykówki, Siatkówki i Szczypiorniaka[24]. Skupienie trzech dyscyplin sportowych w jednej sekcji nie sprzyjało prawidłowemu rozwojowi tych sportów[24]. Dlatego w roku 1953 powstały trzy samodzielne sekcje: Koszykówki, Siatkówki oraz Piłki Ręcznej[26]. W roku 1957 poszerzone Plenum Sekcji Piłki Koszykowej GKKF powołałoPolski Związek Koszykówki z siedzibą w Warszawie[26]. Przyjęto projekt statutu Związku, który został zarejestrowany 21 czerwca 1957 roku przez Stołeczną Radę Narodową, dzięki czemu PZKosz otrzymał samodzielność prawną[26]. Pierwsze w historii Walne Zebranie Polskiego Związku Koszykówki odbyło się 6 października 1957[26]. FIBA wyraziło swoje wielkie uznanie dla pracy PZKosz poprzez przyznanie Polsce organizacji Mistrzostw Europy1958 oraz1978 w koszykówce kobiet, a także Mistrzostw Europy1963 w koszykówce mężczyzn[25]. Mistrzostwa z roku 1963 zainaugurowały uroczystości mające na celu uczczenie Jubileuszu 50-lecia Koszykówki w Polsce[25].
Największe osiągnięcia w historii polskiej koszykówki to:
Po II wojnie światowej w Polsce następował dynamiczny rozwój koszykówki[25]. Państwo wspomagało sport, powołano naczelne władze sportowe, upowszechniono koszykówkę w szkołach[25]. PZKosz prowadził bardzo dużo szkoleń dla trenerów i instruktorów koszykówki, a na wyższych uczelniach wychowania fizycznego w Polsce otworzono specjalizacje dla trenerów koszykówki[25]. Organizowano w Polsce także liczne seminaria naukowo-metodyczne dotyczące koszykówki[25].
Przepisy gry w koszykówkę dotarły na tereny Polski po raz pierwszy w roku 1908[26].Maria Germanówna została wydelegowana przez Lwowskie Towarzystwo Zabaw Ruchowych do Wielkiej Brytanii, skąd przywiozła i rozpowszechniła zasady gry w koszykówkę kobiet[26]. W roku 1909 pierwsze przepisy gry w koszykówkę w języku polskim opracował Swiątkiewicz[26]. Swiątkiewicz przez pewien czas przebywał w Chicago, prowadząc tam kurs gimnastyki, dzięki czemu przy okazji zapoznał się z regułami gry w koszykówkę[26]. Zbiór zasad wydał jako dodatek doPrzewodnika Gimnastycznego – Sokół[26]. W 1911 rokuFranciszek Kapałka opracował i wydał przepisy gry w koszykówkę według wzorów angielskich[26]. Pierwszą obszerniejszą pracę na temat koszykówki wydaliJustyna Czechowiczówna orazWalerian Sikorski w 1914 roku[26]. Dzieło to nosiło nazwęGry i zabawy ruchowe dla dzieci i młodzieży i zawierało m.in. szczegółowy opis zasad gry w koszykówkę, opis koszykówki amerykańskiej, a także opis walorów tego sportu[26]. W 1919 roku powstał podręcznik zalecający uprawianie koszykówki (zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn) w szkołach średnich[26]. W 1927 roku wydana zostaje książkaGry sportowe (M. Kurletto, C. Rębowski) w której podkreśla się, że koszykówka powinna być uprawiana w szkole, wojsku i stowarzyszeniach sportowych, na pierwszym miejscu[26]. W publikacji tej podają także szczegółowe przepisy dla mężczyzn i kobiet, przy czym przepisy koszykówki kobiet opracowują według zasad angielskich, które mają ułatwiać dziewczętom grę i zmniejszać wysiłek fizyczny[26]. W 1928 Polski Związek Gier Sportowych wydał jednolite dla całej Polski przepisy gry w koszykówkę[19]. W 1933 PZGS stworzył drugie wydanie tych przepisów[19]. Baran, Sikorski i Wójcicki stworzyli w 1935 roku pierwszy podręcznik zawierający wskazówki metodyczne do nauczania koszykówki:Piłka Koszykowa[19].
W meczu grają ze sobą dwie drużyny, mające po 5zawodników naboisku[5][27]. Zwycięża drużyna, która uzyska większą liczbę punktów na koniec meczu[28]. Możliwe jest również rozegraniedwumeczu z łączoną punktacją[29].
Mecz składa się z czterech 10-minutowych kwart[30]. Jeśli wynik jest nierozstrzygnięty (remis), rozgrywa się tyle 5-minutowych dogrywek, ile będzie konieczne do ustalenia wyniku meczu[31].
Boisko do koszykówki według przepisówFIBA obowiązujących od roku 2010Boisko do koszykówki według przepisówFIBA, wraz z zaznaczonymi obszarami ławek drużyn i stolika sędziowskiegoDawne boisko do koszykówki według przepisówFIBA, sprzed roku 2010
W przypadku kontuzji zawodnika sędziowie mogą przerwać grę[39], lecz gdy piłka jest żywa, nie powinni tego robić, chyba że konieczne jest ochronienie kontuzjowanego zawodnika[40]. Lekarz może wejść na boisko bez pozwolenia sędziego, jeśli uzna, że zawodnik wymaga natychmiastowej pomocy medycznej[41].
Kapitan jest zawodnikiem wyznaczonym przez trenera do reprezentowania swojej drużyny[42]. Ma prawo zwracać się do sędziów, gdy piłka jest martwa, a zegar gry jest zatrzymany[42]. W ciągu 15 minut po zakończeniu meczu, ma prawo zgłosić protest[43].
Trener ma prawo kontaktować się z sędziami[44], podczas meczu może pozostawać w pozycji stojącej (o ile asystent trenera nie stoi, ponieważ nie mogą obaj stać jednocześnie)[45], ma także wiele obowiązków przedmeczowych, jak np. podanie co najmniej 40 minut przed meczem nazwisk wszystkich zawodników grających w tym meczu[46].
podczas lotu do kosza po rzucie z gry, gdy piłka zostaje dotknięta przez zawodnika jednej z drużyn po tym, jak sędzia zagwizdał, lub zabrzmiał sygnał zegara czasu gry lub zegara24sekund[48]
Umiejscowienie zawodnika na boisku określa się poprzez miejsce jego ostatniego kontaktu z podłogą[49]. Dotyczy to np. linii ograniczających boisko, rzutów za 3 punkty, rzutów wolnych, półkoli bez szarży itp[49].
Rzut sędziowski to sytuacja, w której sędzia podrzuca piłkę w kole środkowym boiska, pomiędzy dwoma zawodnikami, na rozpoczęcie pierwszej kwarty meczu[50]. Piłka musi zostać zbita przez co najmniej jednego z zawodników po tym, jak osiągnie najwyższy punkt wznoszenia[51]. Żaden ze skaczących zawodników nie może jej dotknąć więcej niż dwa razy lub chwycić[52].
w wynikusytuacji specjalnej po skasowaniu kar, gdy przed popełnieniem pierwszego naruszeniaprzepisów żadna z drużyn nie posiadała piłki ani nie miała prawa do jej posiadania
rozpoczyna się kolejna kwarta (oprócz pierwszej)[53].
Zasada naprzemiennego posiadania piłki w sytuacjach rzutu sędziowskiego
Od 2004 roku w sytuacjach rzutu sędziowskiego, nie wykonuje się już rzutu sędziowskiego, lecz stosuje się procedurę naprzemiennego posiadania piłki[54].
Kosz jest zdobyty, gdy żywa piłka wpada do kosza od góry i zostaje w nim, lub całkowicie przez niego przechodzi[57].
Za 1 rzut można zdobyć:
1 punkt (gdy jest to rzut wolny),
2 punkty (gdy jest to rzut sprzed linii rzutów za 3 punkty),
3 punkty (gdy jest to rzut zza linii rzutów za 3 punkty)[58].
Nieumyślny rzut do własnego kosza powoduje przypisanie 2 punktów kapitanowi drużyny przeciwnej[59]. Umyślny rzut do własnego kosza jest błędem i kosz nie zostaje zaliczony[60]. Przerzucenie piłki przez obręcz kosza od dołu jest błędem[61].
Istnieją także specyficzne rodzaju rzutów z gry, jak np.dobitka lubwsad[62].
Wprowadzenie piłki to sytuacja, w której zawodnik poza boiskiem, podaje piłkę na boisko[63].
Zawodnik wprowadzający piłkęnie może:
trzymać piłki w rękach dłużej niż 5 sekund,
wejść na boisko, trzymając piłkę w rękach,
podać piłkę na obszar poza boiskiem,
dotknąć piłki na boisku, nim dotknęła ona jakiegokolwiek innego zawodnika,
spowodować, aby piłka wpadła bezpośrednio do kosza,
przemieścić się o więcej niż 1 metr prostopadle do linii autu[64].
Podczas wprowadzania piłki, żaden inny zawodniknie może:
mieć jakiejkolwiek części ciała nad linią autu,
być bliżej niż w odległości 1 metra od zawodnika wprowadzającego piłkę, chyba że odległość między linią autu a najbliższą przeszkodą za boiskiem jest nie mniejsza niż 2 metry[65].
Przerwa na żądanie jest przerwą w grze, przyznawaną na prośbę trenera lub jego asystenta[66], trwająca 1 minutę[67], przyznawana w trakcie możliwości przyznania przerwy na żądanie[68], tzn. gdy:
piłka staje się martwa, zegar czasu gry jest zatrzymany, a sędzia zakończył sygnalizację do stolika sędziowskiego,
piłka staje się martwa po ostatnim rzucie wolnym,
gdy następuje celny rzut (w tej ostatniej sytuacji przerwę można przyznać wyłącznie drużynie przeciwnej)[69].
Przerw na żądanie można przyznać jednej drużynie:
dwie w pierwszej połowie meczu,
trzy w drugiej połowie meczu (lecz nie więcej niż 2 w ostatnich 2 minutach meczu),
Zmiana jest przerwą w grze orzeczoną na prośbę zmiennika, by ten mógł stać się zawodnikiem[72]. Zmiany można dokonać, gdy:
piłka staje się martwa, zegar czasu gry jest zatrzymany, a sędzia zakończył sygnalizację do stolika sędziowskiego,
piłka staje się martwa po ostatnim rzucie wolnym,
w każdej kwarcie lub każdej dogrywce, w ostatnich 2 minutach, gdy następuje celny rzut (w tej ostatniej sytuacji przerwę można przyznać wyłącznie drużynie przeciwnej)[73].
Zmianę zgłasza sam zawodnik, podchodząc do stolika sędziowskiego i prosząc o zmianę[74]. Prośba ta nie może już być wycofana[75]. Zmiennik musi zostać poza boiskiem, do momentu, gdy sędzia da sygnał zmiany i przywoła go na boisko[76]. Zawodnik, który schodzi z boiska, może od razu udać się do strefy ławki drużyny[77].
Drużyna przegrywa wskutek braku zawodników, jeżeli podczas meczu ma na boisku mniej niż dwóch zawodników gotowych do gry[80]. Drużyna przegrywająca wskutek braku zawodników, otrzymuje 1 punkt w klasyfikacji[81]
Za wyjście piłki poza boisko odpowiada zawodnik, który dotknął piłki jako ostatni[83]. Błąd ten jest karany przyznaniem piłki do wprowadzenia przez drużynę przeciwną[84].
Kozłowanie to przemieszczanie żywej piłki przez zawodnika ją posiadającego, poprzez odbijanie od podłogi, toczenie po podłodze lub celowe rzucenie o tablicę[85]. Gdy piłka nie ma kontaktu z ręką zawodnika, może on wykonać dowolnie wiele kroków[86].
Zawodnik nie może przebywać wobszarze ograniczonym dłużej niż 3 sekundy, gdy jego drużyna posiada żywą piłkę na polu ataku, a zegar czasu gry jest włączony[89].
Drużyna posiadająca piłkę ma 8 sekund na przeprowadzenie piłki z pola obrony na pole ataku[91]. Pomiar czasu 8 sekund ma być kontynuowany od miejsca w którym został przerwany, jeżeli ta sama drużyna będzie wprowadzać piłkę na polu obrony z powodu:
autu,
kontuzji zawodnika tej drużyny,
sytuacji rzutu sędziowskiego,
faulu obustronnego,
skasowania równych kar przeciwko obu drużynom[92].
Drużyna posiadająca żywą piłkę na boisku, ma 24 sekundy na wykonanie próby rzutu do kosza z gry[93].
Zegar czasu gry, w różnych sytuacjach, może być ustawiany na 24 sekundy, lub na 14 sekund, w zależności od bardzo szczegółowych przepisów regulujących te sytuacje[94].
Drużyna, która w ciągu danej kwarty popełniła pięć fauli[104], podczas tej kwarty będzie karana rzutami wolnymi dla przeciwników, po każdym faulu tej drużyny[105].
Rzut wolny jest okazją daną zawodnikowi do zdobycia jednego punktu zza linii rzutów wolnych, wewnątrzpółkola rzutów wolnych, bez przeszkód ze strony przeciwnika[106].
Zawodnik wykonujący rzut wolny ma na to 5 sekund, nie może przekroczyć linii rzutów wolnych, dopóki piłka nie dotknie obręczy, ani nie może wykonywać ruchów pozorujących wykonywanie rzutu[107].
Sędziami są sędzia główny, jeden lub dwóch sędziów pomocniczych[108], komisarz (niewymagane)[109] oraz sędziowie stolikowi: sekretarz, asystent sekretarza, mierzący czas gry i mierzący czas akcji[110].
Rozgrywający –point guard (PG), tzw. „1”[114][116][117] – jego zadaniem jest przemieszczanie piłki w głąb boiska oraz decydowanie, jakiezagrania ma wykonać drużyna[113][114][115][116][117][118]. Jest to najczęściej najniższy zawodnik w zespole[112][113][114][115][117] oraz najszybszy[115]. Powinien mieć najwyższe umiejętności w kozłowaniu, podawaniu oraz trzymaniu piłki[112][114][115][117]. Spośród wszystkich zawodników ma najdłuższy kontakt z piłką podczas meczu[117]. Odpowiada razem z rzucającym obrońcą za przeprowadzenie piłki przez własną połowę boiska oraz zainicjowanie stałego fragmentu gry[112][114]. Zazwyczaj nie są tak celni w rzutach, jak rzucający obrońcy[112]. Skupiają się bardziej na taktycznym rozplanowaniu gry, kontrolowaniu sytuacji na całym boisku, koordynowaniu ruchów zawodników swojej drużyny, zlecaniu zadań poszczególnym zawodnikom[112][113][114][117]. Musi mieć umiejętność rozpoznawania taktyk obronnych stosowanych przez przeciwnika i sprytnego stosowania odpowiedniej taktyki ataku dopasowanej do danego stylu bronienia[113][114]. Jego kluczową umiejętnością jest szybkie, sprytne myślenie na boisku[114].
W obronie jego główną rolą jest rozpraszanie i przeszkadzanie rozgrywającemu z drużyny przeciwnej[114]. Robi to poprzez agresywną i mądrą obronę na całym boisku[114]. Jego mocną stroną w obronie są przechwyty piłki[116][117].
Rozgrywający często jest liderem drużyny, prawą ręką trenera[117].
Rzucający obrońca –shooting guard (SG), tzw. „2”[114][115][116][117] – od tego zawodnika wymagana jest wysoka umiejętność zdobywania wielu punktów, głównie rzutami z dystansu[113][114][115][116][117][119]. Często zdobywają najwięcej punktów podczas meczu, zwłaszcza rzutów za trzy punkty[112][114][116][117][119]. Rzucający obrońca powinien być bardzo dobry w szybkim, sprawnym kozłowaniu oraz precyzyjnych, szybkich podaniach[112][117]. Odpowiada razem z rozgrywającym za przeprowadzenie piłki przez własną połowę boiska oraz zainicjowanie stałego fragmentu gry[112][117]. Musi umieć zastąpić rozgrywającego, gdy zajdzie taka potrzeba[117]. Ze względu na swoją zwinność jest zawodnikiem trudnym do krycia[113]. Jest jednym z najniższych zawodników w drużynie[114]. W obronie jego mocnymi stronami są: szybkość, umiejętność zwinnego unikania zasłon od przeciwników[114] oraz wykonywanie przechwytów piłki[117]. Powinien być bardzo dobrym obrońcą[117].
Niski skrzydłowy ustawiający zawodników do wybranego przez siebieataku pozycyjnego
Niski skrzydłowy –small forward (SF), tzw. „3”[114][115][117][120] – od niego wymagana jest największa wszechstronność – pomimo nie największego wzrostu, ma sprawdzać się zarówno w ataku (zdobywać punkty z dystansu, rozpoczynać zagrywki), jak i bardzo skutecznie grać w obronie[112][114][121]. W ataku musi mieć umiejętność gry zarówno z daleka od kosza, jak również pod koszem[113][114][120]. Powinien mieć zarówno umiejętności typowe dla graczy niskich, jak i te typowe dla graczy wysokich[117]. Musi być na tyle agresywny i silny, by poradzić sobie blisko kosza, oraz na tyle zwinny i szybki, by poradzić sobie za linią rzutów za 3 punkty[113][115]. Do jego obowiązków należy przede wszystkim zdobywanie punktów oraz zbieranie piłek z kosza[120].
Silny skrzydłowy –power forward (PF), tzw. „4”[114][115][117][120] – ci zawodnicy spędzają dużą część meczu blisko kosza, prezentując siłowy styl gry i specjalizują się w obronie podkoszowej i zbiórkach[112][115][117][120][122]. Ich rola jest bardzo podobna do roli środkowych[112][113]. Często są prawie tak wysocy i tak silni jak centrzy, lecz są zdecydowanie szybsi od nich[112]. Rzucają także z większego dystansu niż centrzy[112] – zazwyczaj są to rzuty z półdystansu[117]. W dawnych latach, silni skrzydłowi rzucali tylko spod kosza, tak jak centrzy[114]. We współczesnej grze, często są dobrzy także w rzutach za 3 punkty[114]. Nadal jednak większość wykonywanych przez nich rzutów, to rzuty za 2 punkty[114].
W obronie przede wszystkim mają bronić kosza oraz skupiać się na zbiórkach[117][120]. Podczas zbiórek blokują przeciwników i walczą z nimi w bezpośrednich starciach fizycznych[120]. Często również stosują zasłony[120].
W obronie, główną rolą środkowego, jest bronienie kosza, blokowanie przeciwników, blokowanie rzutów oraz wykonywanie zbiórek po niecelnych rzutach przeciwników[114][115][117].
Na świecie zarejestrowanych jest obecnie ok. 400 milionów koszykarzy[9].
Koszykówka jest bardzo popularna w USA[124]. W każdym amerykańskim mieście znajdują się większe lub mniejsze boiska do koszykówki[125]. Popularne w USA są nie tylko drużyny zawodowe, ale także amatorskie – znaczenie mają również uniwersyteckie drużyny koszykówki, a media poświęcają im tyle samo uwagi, co drużynom zawodowym[11][124]. Dla Amerykanów sport jest wyrazem narodowej dumy oraz lokalnego patriotyzmu[124], a koszykówka dla młodych Afroamerykanów jest szansą na wydostanie się z getta[125].
Popularyzacji koszykówki na świecie przysłużyła się drużynaHarlem Globetrotters (założona w 1927 roku), która nie rozgrywa żadnych normalnych zawodów koszykówki (nie należy do żadnej ligi), lecz jeździ po całym świecie prezentując cyrkowo-humorystyczne widowiska akrobatyczne ubrane w formę meczu koszykówki[1][125].
Amerykańskim widowiskiem są także tzw.mecze gwiazd (odbywające się od 1951 roku), czyli rozgrywki, podczas których wykonuje się także różne konkursy, jak np.konkurs wsadów (od 1984) tudzieżkonkurs rzutów za trzy punkty (od 1986)[14].
Przed II wojną światową koszykówka była popularna przede wszystkim w USA[11]. Po II wojnie światowej znacznie wzrósł poziom jej popularności na całym świecie[11]. W latach 80. ogromnie wzrosło zainteresowanie koszykówką za sprawą telewizji[11]. Na podstawie statystyk dotyczących sprzedaży piłek do koszykówki oraz koszów, popularność koszykówki nie maleje, a wręcz się zwiększa[11].
Minibasket to uproszczona odmiana koszykówki dostosowana do warunków fizycznych dzieci[126].
W pierwszych polskich przepisach do gry w minibasket (1968) podano następującą definicję tego sportu:
Mini-koszykówka jest grą opartą na prawdziwej grze w koszykówkę, lecz przystosowaną do dziecięcego wieku szkolnego. Ta gra – może być uprawiana do wieku najwyżej 12 lat.
Pierwsze reguły tej odmiany koszykówki stworzył AmerykaninJay Archer w 1950 roku[126]. Mini-koszykówka zaczęła się rozwijać już w latach sześćdziesiątych XX wieku[126]. Sport ten nazwany zostałbaby-basketball i nazwa ta została opatentowana[126]. Potocznie często mówiło się o tymbiddy basket ball, czylikoszykówka dla kurczaków[126]. Gra ta szybko stała się popularna na całym świecie, w tym m.in. w Hiszpanii, Brazylii, Francji, Włoszech i Polsce[126].
Sport ten został w 1967 roku objęty patronatem FIBA i został nazwanyminibasket, aby uniknąć płacenia tantiem[126]. Z tego powodu również musiano dokonać nieznacznych zmian w przepisach gry[126]. FIBA spopularyzowało minibasket na wszystkich kontynentach[127].
Zainteresowanie minibasketem w Polsce było bardzo duże[127]. W grudniu 1967 Polski Związek Koszykówki podjął uchwałę wyznaczającą kierunki szkolenia najmłodszych koszykarzy[127]. Przy PZKosz powołano specjalną Komisję ds. minibasketu[127]. Zajmowała się ona opracowaniem przepisów gry (wydane w 1968), ustaleniem form organizacji grup szkoleniowych i sposobu prowadzenia zawodów[127]. Dzięki minibasketowi podstawowe elementy gry w koszykówkę zostały wprowadzone do programu młodszych klas szkoły podstawowej[127].
Główne różnice w zasadach między koszykówką zwykłą, a mini-koszykówką polegają na dostosowaniu zasad do warunków fizycznych dzieci – np. kosz znajduje się na wysokości zaledwie 260 cm od podłogi, apiłka do gry ma 67–73 cm i wagę 450-500g[127]. W przepisach minibasketu dopuszczalny jest również remis, jako pełnoprawny wynik końcowy meczu, co ma na celu eliminowanie u dzieci dążeń do zwycięstwa za wszelką cenę[127].
W 1975 roku w Anglii odbył się I Europejski Festiwal Mini-koszykówki[128]. Polskę reprezentowała drużyna zZielonej Góry[128]. Polskie drużyny nawet przed 1975 rokiem rozgrywały międzynarodowe sparingi w minibaskecie[128].
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
