 Wizerunek Konrada I głogowskiego na pieczęci z 1253 | |
 | |
| książę śląski (wrocławski) współrządy zBolesławem Rogatką | |
| Okres | 1248 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| książę legnicki współrządy zBolesławem Rogatką | |
| Okres | od 1248 |
| Następca | |
| władcaBytomia Odrzańskiego | |
| Okres | od 1249 |
| Poprzednik | on sam iBolesław Rogatka, jakoksiążęta legniccy |
| Następca | on sam, jakoksiążę głogowski |
| książę głogowski | |
| Okres | od 1251 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Godności kościelne – prepozyt kolegiaty głogowskiej | |
| Okres | od 1247 |
| Godności kościelne – biskup pasawski (nie objęte) | |
| Okres | 1249 |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | 1222–1231 |
| Data śmierci | 6 sierpnia 1273/1274 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | Salomea Odonicówna |
| Dzieci | Henryk III głogowski,Przemko ścinawski,Konrad II Garbaty |
Konrad I głogowski (ur. między1222[a] a1231[2], zm.6 sierpnia w1273[3]/1274[2]) –książę głogowski (1251-1273/1274).
Konrad I głogowski był czwartym[4] pod względem starszeństwa synemHenryka II Pobożnego i królewny Anny, córki króla czeskiegoPrzemysła Ottokara I.
| 4.Henryk I Brodaty zm. 19 marca 1238 | ||||||
| 2.Henryk II Pobożny zm. 9 kwietnia 1241 | ||||||
| 5.Jadwiga z Andechs zm. 14 października 1243 | ||||||
| 1.Konrad I głogowski | ||||||
| 6.Przemysł Ottokar I zm. 15 grudnia 1230 | ||||||
| 3.Anna Przemyślidka zm. 23 czerwca 1265 | ||||||
| 7.Konstancja węgierska zm. 6 grudnia 1240 | ||||||
Henryk Pobożny osierocił pięciu synów:Bolesława II Rogatkę (zm. 1278),Mieszka (zm. 1241/1242),Henryka III Białego (zm. 1266), Konrada I (zm. 1273/1274) iWładysława (zm. 1270). Po śmierci Henryka Pobożnego przez rok rządy naŚląsku sprawowała wdowa – regentkaAnna[5]. Realna władza nad całą dzielnicą śląską w latach 1242–1247 była w rękach Bolesława Rogatki[5][6].
Przypuszczalnie, już w wieku młodzieńczym Konrad jako czwarty dopiero z rzędu syn Henryka Pobożnego przeznaczony był do stanu duchownego. Decydujący wpływ na tę decyzję miała jego babka, księżnaJadwiga Śląska. Starając się o pełnienie funkcji kościelnych, rozpoczął nauki najpierw zapewne w kraju a później podjął studia na uniwersytecie paryskim[7][8]. Z braku dokumentów źródłowych nie wiemy nic o studiach paryskich księcia Konrada. Karierę rozpoczął jakoproboszcz głogowski. Natomiast będąc biskupem elektemzrzucił sutannę i ożenił się zSalomeą Odonicówną[9].
W 1248 r. doszło do podziału dzielnicy śląskiej na dwa księstwa[10][6]. Na podstawie istniejących dokumentów przyjmuje się, że podział dzielnicy śląskiej pomiędzy Bolesławem Rogatką a Henrykiem Białym nastąpił między 8 lipca a 4 września 1248 r.[11][12]. Z przekazów źródłowych wynika, że północną częśćŚląska wraz zLegnicą iGłogowem objąć miał w posiadanie Henryk Biały, a Bolesław Rogatka miał zarządzać południową częścią dzielnicy wraz ze stołecznym grodemWrocławiem. UposażeniemWładysława miał zajmować się Henryk Biały, zaś uposażeniem KonradaBolesław Rogatka. Zamysł takiego podziału miał obowiązywać według „systemu wspólnot„braci niedzielnych"[13].
Henryk III Biały
Ostatecznie doszło do zmiany ustaleń podziałowych i tak Bolesław Rogatka otrzymałdzielnicę legnicko-głogowską, a Henryk Biały objąłdzielnicę wrocławską. Okoliczności, które doprowadziły do zamiany dzielnic, są w źródłach opisane pokrętnie, przez co pociągają za sobą wiele perturbacji interpretacyjnych i ustalenie prawdziwej przyczyny dokonanej pomiędzy braćmi zamiany nastręcza bardzo wielu problemów[14].
Od 1248 r. Konrad zgodnie z Bolesławem Rogatką zaczyna pojawiać się w dokumentach jako wystawca, co oznaczało, że został formalnie dopuszczony do współrządów w księstwie legnicko-głogowskim. Ostatni wspólnie wystawiony dokument pochodzi z 15 czerwca 1249 roku[15].
W połowie 1249 r. Konrad zaczął domagać się od starszego brata części swojego dziedzictwa w postaci samodzielnych rządów. Można przypuszczać, że mający już niższe święcenia (subdiakonat), od 1247 r. Konrad występował jakoprepozyt kolegiaty wGłogowie, porzucił studia uniwersyteckie, gdy wystąpiła możliwość objęcia dziedzictwa naŚląsku. Bolesław Rogatka wolał jednak Konrada jako dostojnika duchownego i dlatego wystarał mu się na terenieBawarii o biskupstwo wPassawie. Prawdopodobne jest, że Konrad nigdy do biskupstwa nie przybył[7][8].
Zapewne nieporównywalnie bardziej interesowała go kariera polityczna. Roszczenia Konrada, będące w sprzeczności z intencjami politycznymi Bolesława Rogatki, spowodowały gwałtowną odmowę Bolesława a nawet za przekazemRocznika kapituły poznańskiej nastawanie na życie Konrada[16], co sprawiło, że Konrad rozpoczął szukać pomocy na innych dworach.Rocznik kapituły poznańskiej podaje, że w 1249 r. Konrad przybył do Wielkopolski[16]. Książę Konrad został przychylnie przyjęty przezPrzemysła, ponieważ przybycie księcia dawało okazję rozpoczęcia walk Przemysła z Bolesławem Rogatką i zneutralizowanie roszczeń Bolesława do południowej Wielkopolski. Nie ma wątpliwości, że Przemysł zobowiązał się wesprzeć wojskowo księcia Konrada, aby ten mógł odzyskać część swojej ojcowizny. Zgodzić się należy z domniemaniem, że Konrad w zamian za otrzymane od Przemysła I wsparcie zrzekł się na jego rzecz swych praw do Wielkopolski[17]. 24 sierpnia 1249 r. Przemysł I|Przemysł z wojskiem był na granicy śląskiej[17].
Książę wielkopolski wraz ze swoim rycerstwem zdobył twierdzę wBytomiu, którą przekazał we władanie księcia Konrada. W tym samym czasie, podczas walk pod Bytomiem Przemysł pojmał i uwięził Bolesława. Niewiele można powiedzieć, jakie polityczne następstwo przyniosło uwięzienie przez Przemysła księciaBolesława. Zwłaszcza trudno ustalić, czy pojmanie sprawiło wydzielenie Konradowi samodzielnej dzielnicy[18].
Po zdobyciu Bytomia i uwięzieniu księcia Bolesława przez Przemysła, książę Konrad powrócił doPoznania, gdzie pod koniec 1249 r. odbył się ceremoniał zaślubin jego iSalomei, w którym to ceremoniale udział wziął arcybiskupPełka i biskup poznańskiBoguchwała[19].
Bolesław Rogatka nie mogąc pogodzić się z niekorzystnym podziałem dzielnicy śląskiej rozpoczął działania zbrojne przeciwHenrykowi. Zorganizowana wyprawa przeciwksięciu wrocławskiemu zakończyła się kompletnym niepowodzeniem[20].
PrzekazRocznika kapituły poznańskiej dowodzi, że w latach 1249-1250[16] musiało dojść do porozumienia między młodszymi braćmi, zgodnie z którym Henryk Biały zobowiązał się do udzielenia pomocy Konradowi w jego zamiarach pozyskania własnej dzielnicy, uzyskanej z dzielnicy Bolesława Rogatki[21][22]. Porozumienie to należy odnieść do roku 1249[23]. Istnienie przymierza między młodszymi braćmi potwierdza także skierowany przeciw Henrykowi Białemu, akt wystawiony przez Bolesława Rogatkę na ręce arcybiskupa magdeburskiego[24][25], w którym to dokumencie brak jest zezwolenia Konrada na zbycie częściLubusza. Porozumienie między Henrykiem Białym a Konradem musiało być zawarte przed udaniem się Konrada do Wielkopolski[26].
Perspektywa zagrożenia ze stronyPrzemysła wielkopolskiego spowodowało ugodę pomiędzy Bolesławem Rogatką a Henrykiem Białym. Do szybkiego działania przeszedł także Konrad, który według przekazu Rocznika kapituły poznańskiej, w 1250 r. uwięził swego brata księcia wrocławskiego Henryka Białego[27]. Jak informuje przytoczony już Rocznik kapituły poznańskiej, został wówczas Henryk Biały zmuszony do wsparcia Konrada i przyrzeczenia do walki przeciw Bolesławowi Rogatce[27]. Bój miała trwać aż do chwili wyegzekwowania na Bolesławie odstąpienia części swojej dzielnicy na rzecz „niedzielnego brata”. Jeśli chodzi o Henryka to gwarantował Konradowi rekompensatę z własnej ziemi gdyby zrezygnował z walki o prawa Konrada do należnej mu części ojcowizny. Gwarantem tego wymuszonego na Henryku Białym układu byli oddani w zamian za książęcą wolność zakładnicy[27].
Wspólny atak przeprowadzony w roku 1251 przez księcia wrocławskiego Henryka Białego i Konrada wraz z posiłkami wielkopolskimi oraz bunt rycerstwa przeciwko Bolesławowi, spowodował, że Henryk Biały zająłLubiąż iSądowel, który następnie z nieznanego powodu przeszły pod władzę Konrada, który także przejął władzę wGłogowie,Bytomiu,Ścinawie i być może takżeKrośnie[28].
PrzekazKroniki polsko-śląskiej informuje o usunięciu Bolesława Rogatki z tronu, na który przywrócił go ponownie Henryk Biały[29]. Ingerencja Henryka Białego na rzecz Bolesława Rogatki miała miejsce w latach 1249–1251[30]. Prawdopodobne jest, że interwencja Henryka Białego na rzecz Bolesława była chęcią zawężenia w ten sposób terenu, który miał otrzymać po zwycięskiej wojnie Konrad. Zaistniałe wydarzenia wymagały od przeciwstawnych stron uzgodnienia nowego podziałuŚląska. Opierając się na wystawionych z tego okresu dokumentach można założyć, że doszło w owym czasie do spotkania pomiędzy Henrykiem Białym, Konradem i jeśli nie samym Bolesławem Rogatką to jego przedstawicielem Lassotą[31]. Można przyjąć, że celem spotkania było prawdopodobnie uregulowanie granic. Koniec roku 1251 przyniósł dzielnicy śląskiej nie tylko wyczekiwany pokój, ale także nowe warunki polityczne – wyodrębniły się trzy niezależne księstwa[6].
W dniu 2 sierpnia 1252 r. jak informujeRocznik kapituły poznańskiej,Przemysł uwieńczył Konrada, pasem rycerskim i nadał mu godność rycerza[32]. Uroczystość, jak można przypuszczać, odbyła się w katedrze poznańskiej w obecności biskupaBoguchwały, jak również zapewne w obecności wielu zaproszonych innych, ważnych nieznanych nam imiennie gości[33].
W 1252 r. Konrad wraz zPrzemysłem I dokonał ataku naksięstwo wrocławskie[34][35]. Henryk Biały w odpowiedzi, zapewne jeszcze w tym samym roku dokonał najazdu naksięstwo głogowskie i zajął kasztelanię sądowelską[35].
Rok 1253 przyniósł niewątpliwe uspokojenie w stosunkach pomiędzy braćmi. W lutym 1253 r. doszło do spotkania weWrocławiu pomiędzy synami Henryka Pobożnego wraz z ich matkąAnną i biskupami wrocławskimTomaszem I i lubuskim Wilhelmem[36]. Z powodu braku dokumentów źródłowych oraz z powodu na miejsce spotkania zakłada się, że inspirator tego spotkaniaHenryk III chciał przekonać pozostałych braci do współpracy. Zakłada się również, że z powodu na przychylne kontaktyHenryka III z praskim dworem agitował pozostałych braci do przychylnego stanowiska wobec czeskiego władcy. Jednak żaden stabilny sojusz nie został zawarty[37].
W lipcu 1253 r. wŚrodzie doszło do kolejnego spotkania Henryka Białego z Konradem głogowskim i Bolesławem Rogatką[38]. Przypuszczalną przyczyną spotkania był konflikt czesko-węgierski i próba nakłonienia przezHenryka III braci do zadowalającego stanowiska wobec czeskiego władcy. Z przebiegu dalszych wypadków przyjmuje się, że zachodyHenryka III zakończyły się sukcesem. Bolesław Rogatka i Konrad głogowski będąc neutralnymi wobecCzech nie wzięli udziału w działaniach wojennych. Z powodu wydarzeń jakie miały miejsce na granicy wielkopolsko-śląskiej można zakładać, że tym zdarzeniom także został poświęcony zjazd[39]. Źródła z 1253r. nie informują wprost o toczonych walkach, ale wiadomo, że w tym czasie został osadzony w areszcie przezPrzemysła I kasztelan ryczyński Mroczko[40][41][42]. ZKsięgi henrykowskiej wynika, że do tego wydarzenia musiało dojść po 31 lipca 1253 r. ponieważ tego dnia Mroczko przebywał jeszcze na wolności[43]. Z powodu milczenia źródeł i wydarzeń z przeszłości, z daleko idącą przezornością należy przyjąć, żePrzemysł I był agresorem, tym bardziej, że w tym czasie Przemysł I był w sojuszu zWładysławem opolskim i wyprawaHenryka III na Wielkopolskę spotkałaby się przypuszczalnie z najazdemOpolczyka na dzielnicę wrocławską[44]. Miesiące zimowe położyły kres prowadzeniu dalszych walk.
Czasowy rozejm pozwolił na zorganizowanie kolejnego zjazdu książąt śląskich. Miejscem spotkania był Głogów, do którego przybyłHenryk III wraz z biskupem wrocławskimTomasza I[38]. Przypuszczalnie celem spotkania z powodu braku materiałów źródłowych, było uwolnienie kasztelana Mroczki. Być może, żeHenryk III starał nakłonić się Konrada do pośredniczenia w stosunku do księcia wielkopolskim w sprawie uwolnienia kasztelana. Z powodu na zaszłe zdarzenia działania podjęte przez Konrada, jeśli w ogóle były takowe, okazały się wielce bezowocne[45].
Z Rocznika kapituły poznańskiej wynika, że z powodu nieuregulowania przez Henryka III okupu za kasztelana ryczyńskiego na początku marca 1254 r. Przemysł I zrealizował najazd na ziemię Henryka Białego[46]. Najazd dotarł aż w okoliceOleśnicy, która została splądrowana. Jednak prawdopodobne jest, że główną przyczyną najazdu była demonstracja siły wobec chwiejnego sojusznikaPrzemysła I (Konrada) a nie względy finansowe.
W dniu 4 czerwca 1254 r. weWrocławiu zorganizowane został kolejny zjazdksiążąt śląskich, w którym uczestniczyli obok gospodarzaHenryka III, biskupTomasz I,Bolesław Rogatka i Konrad głogowski[47]. Z dyplomu wydanego z okazji tego zjazdu najważniejsza wiadomość dotyczy tego, że doszło do jego wystawienia w czasie wiecu, w czasie którego debatowano o uwolnieniu kasztelana ryczyńskiego oraz wydano akty dotyczące budowy grodów. Zauważalny zatem jest, że problem uwolnienia komesa Mroczki była kwestią, która musiała być szybko rozwiązana. Akty dotyczące budowy grodów były podyktowane przypuszczalnie tym, żewrocławski dwór spodziewał się działań zbrojnychPrzemysła I, do których doszło we wrześniu 1254 r.[47].
W listopadzie 1254 r., znowu weWrocławiu zorganizowane zostało kolejny zjazdksiążąt śląskich, w którym udział wzięli obok gospodarzaHenryka III,Bolesław Rogatka i Konrad głogowski[48]. Z powodu braku materiałów źródłowych, można zakładać, że spotkanie wiązało się ze zbliżającą wizytą weWrocławiu królaCzechPrzemysła Ottokara II[49]. Przy okazji krucjaty doPrus król miał zjawić się nawrocławskim dworze. Można zakładać, żeHenryk III nalegał na braci aby przyjęli wspólną postawę polityczną wobecPrzemysła Otokara II.
Czeski król pod koniec 1254 r. zjawił się weWrocławiu, w którym spędził Boże Narodzenie[50][51]. Pobyt Przemysła Ottokara II, chociaż żadnego oficjalnego układu nie zawarto, miał na celu, przede wszystkim, zintegrowanieksiążąt śląskich w sprawie stworzenia przez króla czeskiego na ziemiach polskich proczeskiego obozu[52][53][54].
W 1256 r. weWrocławiu odbył się spotkanie, w którym brali udziałHenryk III,księżna Anna,Bolesław Rogatka, Konrad oraz biskupi: wrocławskiTomasz i lubuski Wilhelm[55][56][57]. Prawdopodobnie w czasie tego zjazdu, w powiązaniu zeStolicą Apostolską podjęto się przeprowadzenia akcji dyplomatycznej, której celem było przywrócenie śląskiego panowania na ziemiach południowejWielkopolski[58][59].Książęta śląscy dążyli spożytkować autorytetRzymu, by rewindykować swe dawne ziemie. Wysłali doRzymusuplikę, przypuszczalnie przy poparciu króla czeskiegoPrzemysła Ottokara II[60], dotyczącą zatwierdzenia ugody granicznej z 1234 r., zawartej przez ich dziada,Henryka Brodatego, zWładysławem Odonicem, na podstawie której południowaWielkopolska, aż po rzekęWartę miała na powrót zostać ich własnością[56]. Zgodnie zbullą z 23 grudnia 1256r., składającymi skargę byli wszyscyksiążęta śląscy[61].Papież zadecydował o powtórnym rozpatrzeniu ugody granicznej przez utworzoną przez niego komisję, składającą się z biskupa ołomunieckiego Bruna i lubuskiego Wilhelma[62]. Już 18 stycznia 1257 r.Aleksander IV opublikował odpis z papieskich regestówbulliGrzegorza IX z 1235 r[60]. Nowa wystawionabulla posiadała taką samą moc prawną, jaką posiadał przepadły oryginał, gdyby się na nowo odnalazł, co było jednoznaczne z uzyskaniem praw do ziem południowejWielkopolski synomHenryka Pobożnego.
Z powodu zaistniałej sytuacji na Śląsku do żadnych działań zbrojnych w celu odzyskania południowych obszarówWielkopolski nie doszło[63]. Stało się to za sprawą działańBolesława. 2 października 1256 r. książę porwał biskupa wrocławskiegoTomasza I, którego następnie uwięził na Zamku Wleń a potem osadził go w legnickim zamku[64]. PostępowanieBolesława Rogatki spotkało się z natychmiastowym działaniem zwierzchnika polskiegoKościoła, arcybiskupaPełki, który prawdopodobnie w październiku 1256 r., obłożył legnickiego księcia ekskomuniką[65]. 8 kwietnia 1257 biskup wrocławskiTomasz I, odzyskał wolność[66]. Uwolnienie wrocławskiego biskupa nie stanowiło końca konfliktu i nie czyniło o zdjęciu z księcia ciążących na nim kar kościelnych. Arcybiskup gnieźnieński ogłosił krucjatę przeciwkoBolesławowi[67].Henryk Biały jak i Konrad, z powodu zaistniałej sytuacji przejęli sprawy we własne ręce i odebrali organizatorom krucjaty podstawy do jej przeprowadzenia, ponieważ zgodnie z przekazemRocznik kapituły poznańskiej, Konrada przypuszczalnie za zgodąHenryka III porwałBolesława Rogatkę i wraz z nim uciekł doGłogowa, a następnie przetransportował go do więzienia we wrocławskim zamku[68]. Jednak Konrad jak iHenryk Biały nie podjęli wystarczających działań wobecBolesława, by wymusić na nim ustępstwa w stosunku do kościoła. Co prawda samBolesław Rogatka starał się obciążyć swoich braci odpowiedzialnością za uwięzienie biskupa. W historiografii wybuchła dyskusja co do prawdziwego uczestnictwa młodszych braci w działaniachBolesława Rogatki[69][70][71][72]. Niewykluczone jest, że racja jest po stronie tych, którzy oczyszczają z podejrzeń Konrada iHenryka[73][74][75]. Wydaje się bowiem mało prawdopodobnym, aby w okresie walki jakieśląscy książęta podjęli wRzymie w celu pozyskania poświadczenia praw do południowej częściWielkopolski, wystąpili oni z otwartym konfliktem zKościołem. Nadto zarówno kościelne kary, jak i ogłoszenie krucjaty obciążały nie wszystkichśląskich książąt, ale przede wszystkim księcia legnickiego, przez to można mniemać o wyłączeniu z kręgu podejrzanychHenryka III i Konrada[76].Starania czynione przezHenryka Białego, w celu unieważnienia ciążących naBolesławie Rogatce kar kościelnych, zakończone zostały całkowitym sukcesem. Dnia 13 października 1261 r.papieżUrban IV wystawił akt, w którym zdejmował klątwę zBolesławia Rogatki. Urzędowe zniesienie kar nastąpiło 20 grudnia 1261 r[77].
24 czerwca 1260 r. w północnejAustrii król czeskiPrzemysł Ottokar II zarządził zjazd wszystkich swoich sojuszników. Na wezwanie czeskiego króla w ustalonym miejscu przybyli książę karyncki Ulryk, jego brat arcybiskup Filip, Otton margrabia brandenburski, a zksiążąt śląskichHenryk wrocławski iWładysław opolski[78][79][80]. Sprawą sporną pozostaje uczestnictwo w spotkaniu pozostałychksiążąt śląskich, Konrada głogowskiego iBolesława legnickiego[78][80].
22 lipca 1260 r. wGłogowie, doszło do ważnego zjazdu, w którym brali udział wszyscy synowieHenryka Pobożnego, ich matka księżnaAnna oraz biskupTomasz I[81][82]. Nieznana jest przyczyna zjazdu. Przypuszcza się, że mogło chodzić o uzyskanie zbrojnej pomocy Konrada iBolesława Rogatki, dlaPrzemysła Ottokara II. Inną przyczyną zjazdu mogło być zapobieżenie zagrożeniu mongolskiemu. W listopadzie 1259 r.Mongołowie wspólnie z posiłkami ruskimi i jaćwieskimi najechaliMałopolskę i rujnowali ją, aż do wiosny roku przyszłego. Niewykluczone więc jest, że podczas spotkania wGłogowie doszło do rozmów na temat budowy bloku militarno-politycznego przy pomocyStolicy Apostolskiej skierowanego przeciwMongołom[81][82].
Szczególne miejsce pośród śląskich instytucji kościelnych przynależało dobiskupstwa wrocławskiego. Ze względu na posiadanie naŚląsku największego areału ziemskiego stanowiło wielką siłę polityczną. Biskupi, wykorzystując swoją siłę materialną, uporczywie walczyli z książętami o nowe przywileje i wolności dla kościoła. Już w 1245 r. na obszarze ziemi głogowskiej biskup wrocławski posiadał 13 całych wsi, a nadto 8 części wsi[83]. Następnie dobra te stale się rozrastały. Konrad głogowski zabiegał o jak najlepsze stosunki z biskupemTomaszem I. Wiele wskazuje na to, że stosunki te naprawdę układały się jak najlepiej. W 1253 r. książę Konrad obdarzył dobra biskupie szerokim immunitetem, poszerzonym jeszcze w roku 1261. Był to pierwszy przypadek nadania ogólnego immunitetu dla dóbr biskupich na obszarzeDolnego Śląska[83].
Poprawne stosunki utrzymywały się przez czas sprawowania sakry biskupiej przezTomasza I. Po jego śmierci Konrad zerwał z polityką współpracy zKościołem. Po 1269 roku książę korzystając z wakansu na stolicy biskupiej (1268–1270) rozpoczął akcję rewindykacji dóbr kościelnych, które jego zdaniemKościół nabył bezprawnie. Zabronił wybierania niektórych dziesięcin, w końcu przenosił swe wsie na prawo niemieckie i dlatego też zmieniał w nich sposób wybierania dziesięciny na mniej zadowalający dlaKościoła. Z nastaniem nowego biskupaTomasza II wybuchł ostry konflikt pomiędzy biskupstwem aksięciem głogowskim. Spór zakończył się porażką księcia, który musiał potwierdzić biskupowi otrzymane stare przywileje oraz dodatkowo wydać nowe ustępstwa książęce[25]. Książę pomimo poparcia ze strony świeckiej części społeczeństwa i części niższego kleru był zmuszonym ulec potędze kościelnej, zdjęcie ciążącej na nimklątwy wyceniono na 800grzywien srebra[3].
Książę troszczył się o swe majątki, by posiadać silną pozycję wobec własnego społeczeństwa. Niewielka ilość wielkiej własności stanowiła korzystną dla księcia sytuację. Poza okolicamiKrosna na ziemi głogowskiej brak było wielkich posiadłości możnowładczych, więcej za to było własności drobnej, cząstkowej. Książę Konrad zapobiegał powstaniom nowych fortun. Znane są jedynie dwa jego nadania na rzecz świeckich osób[84].
Z obecnie znanych dokumentów książęcych wynika, że Konrad w ciągu swego panowania uszczuplił dobra książęce o pięć wsi, 12 części wsi oraz jeden młyn[85].
Ziemia głogowska przed 1250 r. w słabym stopniu objęta została procesem lokacji miejskich. W okresie tym poświadczone są tylko trzy miasta lokowane:Nowogrodziec nadKwisą,Bolesławiec iLubiąż. Konradowi można przypisać lokacjęGłogowa,Szprotawy,Bytomia iKożuchowa, a więc tylko czterech miast[86].
W literaturze panuje osąd, że zasługi Konrada jako organizatora kolonizacji wiejskiej nie były znaczące. Znanych jest kilka dokumentów lokacyjnych dla wsi, a w czasie panowania księcia pojawiają się wzmianki o 14 nowo lokowanych wsiach[87].
Konrad I był dwukrotnie żonaty: po śmierciSalomei Odonicówny ożenił się z córkąDytryka Mądrego z roduWettynów, Zofią. Dzieci dochował się sześcioro: trzech synów (Henryk III głogowski,Przemko ścinawski iKonrad II Garbaty), oraz trzy córki (były to Anna wydana za mąż zaLudwika II Wittelsbacha, księcia bawarskiego, Eufemia wydana za hrabiegoGorycji Albrechta II iJadwiga, późniejsza ksieni klasztoru weWrocławiu).
Konrad zmarł 6 sierpnia 1273 lub 1274 r. wskutek otrucia[88]. Data dzienna jest całkowicie bezdyskusyjna, poświadczona przez różne dokumenty, rozbieżności występują, jeśli chodzi o datę roczną śmierci księcia, która wynika z ostatniego dokumentu wystawionego przez księcia. Konrad został pochowany wkolegiacie głogowskiej, której był fundatorem[2].
| |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
|