Przyjmuje się, że projekt Konkursu Piosenki Eurowizji Junior powstał z lokalnych mających charakter międzynarodowy projektów prowadzonych przezDanmarks Radio iTelewizję Polską. Polski projekt był realizowany w latach 2001–2002 pod nazwąEuroKonkursu w ramachMiędzynarodowego Dziecięcego Festiwalu Piosenki i Tańca w Koninie[2]. Równolegle w 2003 duńska stacjaDanmarks Radio (DR) zrezygnowała z udziału w konkursie piosenki dla dzieci[3], który stworzyła trzy lata wcześniej a który to w 2002 z typowo krajowego konkursu rozrósł się do Dziecięcego Festiwalu Piosenki Nordyckiej, zwanegoMGP Nordic[4].
Europejska Unia Nadawców (EBU) postanowiła wówczas wykorzystać pomysły DR i TVP, rozważając organizację europejskiego konkursu piosenki dla dzieci, w którym będą mogli uczestniczyć aktywni nadawcy wszystkich krajów członkowskich organizacji[5].
27 listopada 2002 Europejska Unia Nadawców ogłosiła, że wybrała Danię na organizatora pierwszego konkursu, biorąc pod uwagę ich „doświadczenie w organizacji konkursów”[8][9].
8 stycznia 2003 ujawniono, że konkurs odbędzie się w arenieForum wKopenhadze która może pomieścić do 8 tys widzów[10].
W lutym pojawiły się spekulacje dotyczące nazwiska prowadzącego pierwszy finał Konkursu Piosenki Eurowizji Junior. EBU początkowo poinformowała o możliwym przydzieleniu tej funkcjiRonanowi Keatingowi[11]. 7 października oficjalnie ogłoszono, że koncert poprowadzą Camilla Ottesen iraper Remee[12].
Muzycznymi gośćmi specjalnymi podczas koncertu były zespołyBusted orazSugababes, które zaprezentowały swoje utwory podczas przerwy przeznaczonej na głosowanie telewidzów[13]. Wcześniej zaproszenie od stacji DR odrzucili m.in.Robbie Williams,Justin Timberlake czyBritney Spears[11], która jednak przekazała nadawcy krótkie wideo-pozdrowienia dla uczestników konkursu, podobnie jakAvril Lavigne,Pink oraz zespółR.E.M.; nagrania wyemitowano po prezentacji konkursowej wszystkich piosenek[14].
Producentem wydarzenia został Preben Vridstoft[15], natomiast koordynatorem – Jeroen Depraetere[16][17].
Wytwórnia płytowaEMI zapowiedziała, że wyda zwycięski utwór w formie singla i rozdystrybuuje go wEuropie.
We wrześniu wKopenhadze odbyło się spotkanie szefów delegacji wszystkich uczestniczących w konkursie państw z EBU; podczas dwudniowego zjazdu ustalono m.in. pozycje startowe reprezentantów[11][18]. Miesiąc później EBU opowiedziała o konkursie na corocznej konferencji MIPCOM, mającej na celu promocję nowych formatów telewizyjnych i filmach[19].
Dwa tygodnie przed rozegraniem finału konkursu duński nadawca publicznyDanmarks Radio, odpowiedzialny za przygotowanie konkursu, zaczął transmisję wszystkich konkursowych teledysków: pierwsze osiem piosenek zostało zaprezentowanych 1 listopada, pozostałe osiem – tydzień później[20]. 11 listopada, na tydzień przed rozstrzygnięciem finału konkursu, rozpoczęły się sceniczne próby techniczne i kamerowe wszystkich uczestników konkursu[21][22].
Koncert finałowy transmitowany był przez belgijską firmę Alfacam, która zapewniła prezentację wydarzenia w formacie 16:9, dostępnego w krajachEuropy Zachodniej. Był to tym samym pierwszy konkurs organizowany pod szyldemEurowizja, który był pokazany w takiej rozdzielczości[23]. Po finale EBU wydała zapis koncertu finałowego na albumie DVD[24].
Niedługo po finale konkursu zdobywcy ostatniego i przedostatniego miejsca, tj. Katarzyna Żurawik zPolski i zespółHoneypies zeSzwecji, negatywnie zareagowali na swoje wyniki. Producent wykonawczy konkurs Preben Vridstoft początkowo uznał, że „dzieci wprowadziły negatywną atmosferę za kulisami, powodując wśród innych uczestników poczucie winy”, jednak później przyznał, iż „musi być lepsza taktyka na przejście przez głosowanie finałowe. (...) Oczywiście, dzieci startują także podczas zawodów sportowych i tam też przegrywają, jednak Konkurs Piosenki Eurowizji Junior nie powinien być wydarzeniem, podczas którego któreś dziecko miałoby się poczuć gorsze lub mniej utalentowane”. Podczas przyjęcia zorganizowanego na zakończenie konkursu obecni byli zarówno członkinie grupy Honeypies, jak i Żurawik, która – jak stwierdził Vridstoft – „sprawiała wrażenie nieszczęśliwej i smutnej”, co podsumował stwierdzeniem, iż „melancholia jest jakby częścią polskiego charakteru. Polacy przecierpieli przez ostatnie wieki do tego stopnia, że teraz jakby lubią stan melancholii”[15].
W konkursie wzięli udział nadawcy publiczni z 16 krajów. Chęć wystartowania w wydarzeniu rozważały też telewizje zIzraela[25],Niemiec iSłowacji[26], jednak ostatecznie nie wystawiły swoich reprezentantów.
Aby kraj kwalifikował się do potencjalnego udziału wKonkursie Piosenki Eurowizji Junior, musi być aktywnym członkiem Europejskiej Unii Nadawców. Nie wiadomo, czy Europejska Unia Nadawców wysyła zaproszenia do udziału wszystkim pięćdziesięciu sześciu aktywnym członkom, tak jak ma to miejsce w kwestiiKonkursu Piosenki Eurowizji[37].
Finlandia – początkowo fiński nadawca Yle wyraził zainteresowanie udziałem w konkursie. Ostatecznie nadawca nie wziął udziału, ale transmitował konkurs[38].
Niemcy – niemiecki nadawca KiKa był jednym z wylosowanych krajów do udziału w konkursie[39], jednak ogłosili wycofanie się z debiutu w konkursie i transmitowali go[38].
Irlandia – irlandzki nadawcaRaidió Teilifís Éireann (RTE) wstępnie złożył wniosek o debiut w konkursie[40]. Ostatecznie państwo nie znalazło się na liście krajów uczestniczących.
Oprócz nadawców wszystkich 16 krajów uczestniczących w konkursie, transmisję z finału zapewniły swoim widzom stacje telewizyjne zEstonii,Finlandii,Serbii i Czarnogóry,Kosowa,Niemiec iAustralii[41]. Finał konkursu obejrzało m.in. ok. ponad 1,3 mln widzów wBelgii (co dało krajowemu nadawcy 52,6% na rynku), 1,06 mln mieszkańcówHolandii (7,2% udziału na rynku)[42] oraz 1,384 mln widzów wDanii[43].
↑Izabela Bobrowska, Andrzej Dusza: Festiwal emocji. [w:]Międzynarodowy Dziecięcy Festiwal Piosenki i Tańca w Koninie [on-line]. Międzynarodowy Dziecięcy Festiwal Piosenki i Tańca w Koninie, 2012-05-31. [dostęp 2012-05-31]. (pol.).
↑SietseS.BakkerSietseS.,Copenhagen to host first EMGP [online], Eurovision News, Polls and Information by ESCToday, 27 listopada 2002 [dostęp 2024-08-05](ang.).