Kolegium Połączonych Szefów Sztabów (ang. Joint Chiefs of Staff) – od 20 lipca 1942 najwyższy organwładzy wykonawczej wamerykańskich siłach zbrojnych. Na jego czele stoiprzewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, a w skład wchodzą oprócz przewodniczącego: wiceprzewodniczący, szefowie sztabuarmii (sił lądowych),sił powietrznych,sił kosmicznych,szef operacji morskich, komendantkorpusu piechoty morskiej (marines) oraz szefGwardii Narodowej Stanów Zjednoczonych[1][2][3][4].
Kolegium Połączonych Szefów Sztabów jest odpowiednikiemsztabów generalnych w siłach zbrojnych innych państw, przy czym, w odróżnieniu od nich, jest jedynie ciałem doradczym dowódcy sił zbrojnych, którym jestprezydent Stanów Zjednoczonych i od 1986 roku nie posiada kompetencji dowódczych. Głównym zadaniem Kolegium jest informowanie prezydenta o bieżącej sytuacji i proponowaniu mu rozwiązań zgodnych z przyjętą strategią[5].
.jpg)
Wraz z coraz szybszym rozrastaniem się sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych powojnie secesyjnej współdziałanie operacyjne wojsk lądowych i marynarki wojennej zaczęło natrafiać na coraz większe trudności. Pod wpływem krytyki braku kooperacji pomiędzy rodzajami wojsk w czasiewojny hiszpańsko-amerykańskiej powołano do życia, w roku 1903, Wspólną Radę Armii i Marynarki Wojennej (ang.Joint Army and Navy Board). Rada, składająca się z czołowych strategów i planistów obu rodzajów wojsk, miała planować i korygować wspólne operacje bojowe[6][7].
Wbrew oczekiwaniom Rada nie miała jednak wystarczających sił, by móc przeforsować swe opinie i została ograniczona do roli ciała doradczego, oceniającego problemy przedstawione jej przez sekretarzy armii i marynarki wDepartamencie Obrony. W rezultacie Rada praktycznie nie miała wpływu na prowadzenie operacji przez Stany Zjednoczone wI wojnie światowej[7].
W roku 1919 obaj sekretarze doszli do wniosku, że Radę należy przebudować i odnowić. Teraz mieli w jej skład wchodzić szefowie sztabów poszczególnych broni, ich zastępcy oraz dyrektorzy wydziałów planowania. Nowej Radzie podlegać miał Połączony Komitet Planowania. W nowym składzie mogła rekomendować własne projekty, nie miała jednak nadal mocy sprawczej do forsowania swych decyzji[8].
Na początku 1942 roku poataku na Pearl Harbor i przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny prezydent USAFranklin Delano Roosevelt i premierWielkiej BrytaniiWinston Churchill powołali do życiaZjednoczone Szefostwo Sztabów (ang.Combined Chiefs of Staff). CCS miało służyć jako główny ośrodek podejmowania decyzji strategicznych we wspólnych działaniach wojennych USA i Wielkiej Brytanii[9]. Jednakże podczas gdy Wielka Brytania posiadała dobrze zorganizowany Komitet Szefów Sztabów, Stanom Zjednoczonym brakowało odpowiedniego ciała decyzyjnego, którego Rada nie mogła zastąpić. W rezultacie nie odegrała ona większego znaczenia podczasII wojny światowej i ostatecznie, w roku 1947, została rozwiązana[7].
By doprowadzić do skoordynowanych działań na poziomie sztabów, admirałWilliam Daniel Leahy wysunął propozycję utworzenia „zjednoczonego najwyższego dowództwa”, co w konsekwencji miało doprowadzić do powstania Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. Rozpoczęło ono działalność 18 lipca 1942 roku, a admirał Leahy stanął na jego czele jakoSzef Sztabu Naczelnego Dowództwa Armii i Marynarki Wojennej[10][11].