 recto | |
| Data powstania | III wiek |
|---|---|
| Rodzaj | Kodeks majuskułowy |
| Numer | 0220 |
| Zawartość | |
| Język | grecki |
| Rozmiary | 12 × 15 cm |
| Typ tekstu | tekst aleksandryjski |
| Kategoria | I |
| Data odkrycia | 1950 |
| Odkrywca | Leland C. Wyman |
| Miejsce przechowywania | Oslo |
Kodeks 0220 (według numeracji Gregory-Aland) –wczesny grecki rękopisNowego Testamentu, spisany w formie kodeksu napergaminie.Paleograficznie datowany jest naIII wiek. Zawiera fragmenty Listu do Rzymian, czytelny jest tylko z jednej strony. Pochodzi z Egiptu, przechowywany jest w Oslo, w prywatnej kolekcji. Jest cytowany w krytycznych wydaniach tekstu Nowego Testamentu, 27 wydanie Nestle-Alanda (NA27) różni się odeń w dwóch miejscach.
Zachował się fragment 1 karty rękopisu z fragmentami tekstuListu do Rzymian (4,23–5,3 – na stronierecto, 5,8–13 – na stronieverso)[1]. Strona recto jest czytelna, natomiast strona verso jest niemal całkowicie nieczytelna. Jedyne co można tam odczytać, to [η]μωνχς w Rz 5,8, ο θανατος w 5,12 oraz αμαρ[τια] w 5,13[2].
Oryginalna karta miała rozmiary 12 na 15 cm. Tekst pisany był jedną kolumną na stronę, 24 linijki w kolumnie (zachowało się 14 linijek)[2][3]. Litery są niewielkie, pismo jest ciągłe, bez przerw między wyrazami (scriptio continua)[4]. Rękopis sporządzony został przez doświadczonego kopistę[2].
Nomina sacra pisane są skrótami:ΚΝ (dla Κυριον),ΙΥ (Ιησου),ΙΝ (Ιησουν),ΧΥ (Χριστου),ΘΥ (θεου)[2].
Grecki tekst rękopisu jest zgodny zaleksandryjską tradycją tekstualną.Kurt Aland określił go jako "strict text", co oznacza, że wykazuje wysoki stopień wierności oryginałowi, i zaklasyfikował dokategorii I[5]. Bliski jest zwłaszczaKodeksowi Watykańskiemu, z którym jest zgodny wszędzie z wyjątkiem Rz 5,1 (εχωμεν ] εχομεν)[2].
27. wydanie greckiego Nowego Testamentu Nestle-Alanda (NA27) cytuje go trzykrotnie, najpierw w Rz 5,1 przy okazji εχωμεν ] εχομεν i opowiada się za wariantem kodeksu. Następnie cytuje go w 5,2 (opuszcza frazę τη πιστει) i 5,3 (καυχωμεθα ] καυχωμενοι). W pozostałych dwóch przypadkach NA27 nie zgadza się z wariantami fragmentu[6].
William Hatch, wydawca fragmentu, datował go na koniec III wieku, co potwierdził Philip W. Comfort, paleograf zajmujący się wczesnymi rękopisami Nowego Testamentu, datując go również na koniec III wieku[2].INTF datuje rękopis na III wiek[1]. Rękopis prawdopodobnie powstał wEgipcie. Hatch dopuszczał możliwość, że mógł powstać w Babilonie[7].
Nabyty został wKairze w 1950 roku przez Lelanda C. Wymana, profesora biologii zUniwersytetu Bostońskiego, który przywiózł go doBostonu[2][8]. Handlarz, u którego nabył fragment, powiedział, że otrzymał go odArabów, a został znaleziony wFustat[9]. Następnym właścicielem fragmentu był John Rocks z Bostonu. W 1988 roku został zakupiony przezMartina Schøyen na aukcji wSotheby's, należy odtąd do jego prywatnej kolekcji i jest przechowywany w Oslo. W 1989 poddany został zabiegom konserwatorskim wEsseksie[4]. Kodeks został publicznie wystawiony we wrześniu 1994 roku podczas konferencji Europejskich Bibliotek Narodowych w Oslo oraz w czerwcu 2004 roku podczas nordyckiego sympozjum w Oslo na tematstudiów qumrańskich[4].
W 1953 roku Kurt Aland umieścił go na liście rękopisów Nowego Testamentu, w grupie kodeksów uncjalnych, nadając mu numer 0220[10].
Tekst strony recto rękopisu, wraz z rekonstrukcją, opublikował William Hatch wHarvard Theological Review (1952)[11]. Philip W. Comfort dokonał ponownej rekonstrukcji strony recto rękopisu w 2001[12].
Cytowany jest w krytycznych wydaniachgreckiego Nowego Testamentu (UBS3, UBS4[13], NA26[14], NA27). 27 wydanie Nestle-Alanda (NA27), które wśród greckich rękopisów Nowego Testamentu wprowadziło rozróżnienie na świadków I i II rzędu, cytuje go jako świadka I rzędu[15].
Obecnie przechowywany jest w prywatnej kolekcji Martina Schøyena (MS 113) wOslo[1].