%2c_folio_2_recto.jpg) Folio 2 recto | |
| Data powstania | X wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer | 0105 |
| Zawartość | Ewangelia Jana 6-7 † |
| Język | grecki |
| Rozmiary | 32 × 24 cm |
| Typ tekstu | tekst mieszany |
| Kategoria | III |
| Miejsce przechowywania | |
Kodeks 0105 (Gregory-Aland no.0105), ε 45 (Soden) – greckikodeks uncjalny Nowego Testamentu na pergaminie,paleografowie nie są zgodni co do jego wieku,INTF datuje ten kodeks na X wiek.Rękopis przechowywany jest wAustriackiej Bibliotece Narodowej (Suppl. Gr. 121) wWiedniu[1][2]. Tekst rękopisu jest cytowany we współczesnych wydaniachgreckiego Nowego Testamentu.
Do dnia dzisiejszego zachowały się 4 karty kodeksu (32 na 24 cm) z tekstemEwangelii Jana (6,71-7,46). Tekst pisany jest dwoma kolumnami na stronę, 24 linijek w kolumnie[3][2]. Marginesy są szerokie, margines górny ma 4,5 cm szerokości, dolny 5,5 cm, boczne 4 cm szerokości, a przerwa między kolumnami wynosi 2 cm[4].
Pergamin jest gruby, atrament ma kolor jasnobrunatny. Litery są okrągłe lub kwadratowe, na końcu linii stosowane bywają małe litery. Stosuje inicjały (zdobione), przydechy i akcenty, zawiera błędyitacyzmu[5], brak przykładówiota adscriptum (jota dopisane)[6]. Pismo jest pisane w sposób ciągły, bez przerw między wyrazami. Rękopis zawiera noty liturgiczne na marginesie i tym samym został przystosowany do czytań liturgicznych[7].
Nomina sacra pisane są skrótami (ΙΣ,ΧΣ,ΠΝΑ,ΠΝΣ). Imię Mojżesz zapisywane jest na dwa sposoby: Μωσης i Μωσεως[6].
Tekst dzielony jest wedługSekcji Ammoniusza, z odniesieniami doKanonów Euzebiusza. Zawiera noty muzyczne (neumy)[5].
William Hatch określił tekst rękopisu jakobizantyjski[7].Kurt Aland zaklasyfikował go dokategorii III (z wariantami kategorii V), co oznacza, że jest wynikiem wymieszania różnych tradycji tekstualnych, z bardzo silnym elementem tradycji bizantyjskiej[3]. Nie zawiera licznych wariantów, wszystkie jegowarianty tekstowe pojawiają się w innych rękopisach, co wynika stąd, że jest późnym rękopisem i był starannie kopiowany[6].
W J 7,8 przekazuje wariant ουπω αναβαινω (jeszcze nie pójdę), w czym jest zgodny z większością rękopisów.Kodeks Synajski,Bezy iCypryjski przekazują wariant ουκ αναβαινω (nie pójdę). Współczesne wydania krytyczne stosują wariant ουκ αναβαινω[8].
W J 7,39 przekazuje wariant πνευμα αγιον (Duch Święty), w czym jest zgodny z rękopisami:Papirus Bodmer II,Regius,Waszyngtoński,f1,f13,minuskuł 33, a także z rękopisami tradycji bizantyjskiej.Papirus Bodmer XIV-XV,Kodeks Synajski,Cypryjski,Borgianus,Koridethi i inne przekazują wariant πνευμα (Duch). Współczesne wydania krytyczne stosują wariant πνευμα[9].
WedługGregory’ego rękopis został nabyty we wschodniej częściAzji Mniejszej lub Armenii[5]. Według Porterów pochodzenie rękopisu jest nieznane[4], jakkolwiek dekoracje wskazywać mogą na egipskie pochodzenie[6]. Paolo Orsini w oparciu o kształt liter ocenił, że rękopis powstał w południowych Włoszech[10]. W nieznanych okolicznościach znalazł się w Wiedniu[4].
Nie ma zgody wśród paleografów co do wieku rękopisu, proponowane są daty od VII do XI wieku[4].Gregory datował fragment na VII wiek[5]. Taką też datę podał William Hatch[7] oraz Aland w 1963 roku[11], jednak w roku 1989 podał X wiek[3]. Orsini datował na VIII wiek[10], a Porterowie na IX wiek[4]. ObecnieINTF datuje go na X wiek[2].
Gregory podczas swej wizyty w Wiedniu (1887 rok) sporządził pierwszy jego opis rękopisu[5] i umieścił go na liście rękopisów Nowego Testamentu[12]. Początkowo był oznaczany przy pomocy siglum Wn[5].Hermann von Soden oznaczył go przy pomocy ε 45, a w 1908 roku Gregory dał mu siglum 0105[13]. W 1909 roku Gregory opublikował jego tekst[14]. William Hatch opublikował facsimile (folio 2 recto)[7]. Rękopis badali paleografowie Guglielmo Cavallo (1988) i Paolo Orsini (2005)[2].
Tekst rękopisu po raz pierwszy został wykorzystany w VIII wydaniu Nowego TestamentuTischendorfa (Editio Octava Critica Maior)[6]. Jest wykorzystywany we współczesnych krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu[15].