Ma 26izotopów z przedziału mas 50–75. Trwały jest tylko izotop 59, który stanowi 100% naturalnego kobaltu. Został odkryty w roku 1735 przezGeorga Brandta.
Czysty kobalt jest lśniącym, srebrzystym metalem o własnościachferromagnetycznych. Jest stosowany jako dodatek dostopów magnetycznych.
Według raportu z 2022 r. branżowego magazynuIlluminem, głównymi producentami są przedsiębiorstwa zarejestrowane wWielkiej Brytanii (Glencore i Eurasian Natural Resources) oraz wChinach (China Molybdenum i Metorex). Chińscy akcjonariusze kontrolują 13,8% światowej produkcji. Firmy zarejestrowane wDemokratycznej Republice Konga odpowiadają za 3,5% światowej produkcji[8].
Istnieją również nieeksploatowane dotąd złoża kobaltu znajdujące się na dnie oceanicznym. Do jednych z najbardziej znanych obszarów, które mogą w przyszłości mieć znaczenie komercyjne, należy pole konkrecjonośne Clarion-Clipperton znajdujące się na Pacyfiku[9]. Znajdujące się tylko w tym regionie pokłady kobaltu szacuje się na 78 milionów ton, a te zidentyfikowane na dnie oceanów łącznie na 120 milionów ton. Dla porównania zasoby znajdujące się na lądzie są szacowane przez United States Geological Survey na jedyne 25 milionów ton[7].
W Polsce rudę kobaltu można spotkać m.in. w Górach Izerskich w rejonie wsi Krobica, Gierczyn Przecznica, gdzie był wydobywany w XVI-XIX wieku. Odkryty przy okazji wydobycia rudy cyny.
Kobalt jest składnikiem niektórych stopów o wysokich parametrach (tzw.nadstopy), ponieważ wyróżnia się wysoką temperaturą topnienia wynoszącą 1495 °C oraz dobrą stabilnością wymiarową w wysokich temperaturach[10]. Stopy te znajdują zastosowanie w przemysłach takich jak lotniczy oraz kosmiczny.
Niesymetryczne sole kobaltu np.K 3CoO 4 mają silne własnościferromagnetyczne ipiezoelektryczne i są wykorzystywane w elektronice.
Przed wiekiem XIX kobalt był używany przeważnie jako barwnik. Od czasów średniowiecza używa się go do produkcji niebieskiego szkła. Barwa niebieska powstaje w wyniku zmieszaniasmaltynu rozgrzanego gorącym powietrzem,kwarcu orazwęglanu potasu. Tak otrzymuje się barwnik –smaltę[11]. W 1780 rokuSven Rinman odkryłzieleń kobaltową, a w 1802Louis Jacques Thénard błękit kobaltowy (błękit Thénarda). Błękit Thénarda, glinian kobaltu oraz zieleń kobaltowa (mieszanina tlenku kobaltu (II) oraztlenku cynku) były używane jako barwniki przy tworzeniu obrazów z powodu trwałości[12]. Roztwory soli kobaltu (II) i (III) mają intensywną krwisto-czerwoną i niebieską barwę i są używane jako pigmenty farb oraz służą do barwieniaceramiki.
Kobalt jest jednym zmikroelementów, obecnym w centrach reaktywnych kilkuenzymów. Zapotrzebowanie dobowe na ten pierwiastek jest jednak bardzo małe – 0,05 ppm. Wchodzi również w składkobalaminy (witaminy B12). Jest niezbędnyroślinom motylkowym żyjącym wsymbiozie zbakteriami brodawkowymi, jego niedobór powoduje zahamowanie procesu wiązania azotu. Niedobór u ludzi i zwierząt powoduje zaburzenia procesu krzepnięcia krwi.
Nazwa kobalt wywodzi się odkobolda, złego ducha,krasnala lubgnoma, rzekomo podrzucającego rudę bezwartościowego wówczas kobaltu w miejsce skradzionej rudy srebra[14].
↑ Podana wartość stanowi przybliżoną standardową względną masę atomową (ang.abridged standard atomic weight) publikowaną wraz ze standardową względną masą atomową, która wynosi 58,993194 ± 0,000003. Zob.Prohaska i in. 2021 ↓, s. 584.
