Karol III Z Bożej łaski król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz innych Jego posiadłości i terytoriów, Głowa Wspólnoty, Obrońca Wiary
Zasięg terytorialny Kościoła obejmuje przede wszystkimAnglię, choć granice jednej z jego diecezji wykraczają pozaWielką Brytanię. Do Kościoła Anglii przynależą również niemal wszyscy anglikanie żyjący w kontynentalnej Europie, w tym w Polsce[6]. Jego zwierzchnictwo uznają również struktury anglikańskie wMaroku i kilku państwach Azji[7]. Parafie poza Wielką Brytanią są zgrupowane w większości wdiecezji Gibraltaru w Europie.
Kościół Anglii jest doktrynalnie jedną z najbliższychkatolicyzmowi wspólnot protestanckich, sam określa się zresztą jako Kościół równocześnie katolicki i protestancki[4]. Nie uznaje zwierzchnictwapapieża.
Większość dogmatyki Kościoła Anglii jest wspólna dla całejwspólnoty anglikańskiej[11] (zob.anglikanizm). Członkostwo w Kościele nabywa się poprzezchrzest, przy czym jako kościół państwowy, Kościół Anglii dopuszcza udzielanieślubów i pogrzebów osobom nie będącym jego członkami (tym bardziej że dla anglikanów są to posługi niższej rangi niżEucharystia)[12][13].
Podkreśla ważną rolęsukcesji apostolskiej, co neguje Kościół rzymskokatolicki. Leon XIII w 1896r. w liście apostolskimApostolicae curae definitywnie stwierdził przerwanie sukcesji apostolskiej oraz nieważność święceń wyższych w Kościele anglikańskim[14].
Wśród wielu różnic dzielących Kościół Anglii i Kościół rzymskokatolicki jest zniesienie przez ten pierwszycelibatu oraz dopuszczenie, od roku 1992, kapłaństwa kobiet. Od 2014 kobiety mogą być również biskupami Kościoła Anglii. Związane z tym kontrowersje oraz negatywny stosunek części duchowieństwa i wiernych są przyczyną zwrócenia się przez te grupy do Kościoła Katolickiego. Zasady takiej konwersji reguluje konstytucja apostolskaBenedykta XVIAnglicanorum coetibus.
Kościół Anglii ma charakter państwowy[15], stąd jego oficjalnym zwierzchnikiem jest panującymonarcha Wielkiej Brytanii. Przywódcą duchowymKościoła jestarcybiskup Canterbury, będący z urzędu anglikańskim prymasem Anglii. Drugim co do ważności dostojnikiem kościelnym jest arcybiskup Yorku, sprawujący jakometropolita pieczę nad północnymi diecezjami Kościoła. Najważniejsze decyzje dotyczące całego Kościoła podejmujeSynod Generalny Kościoła Anglii, składający się z trzech izb, przy czym członków jednej izby wybierają biskupi, drugiej pozostali duchowni, a trzeciej świeccy. Niektóre zmiany wprawie kanonicznym Kościoła muszą być dla swojej ważności zatwierdzane przezParlament Wielkiej Brytanii.
Kościół podzielony jest na dwie metropolie, zwane też prowincjami. Na czele każdej z nich stoi arcybiskup. Metropolie dzielą się na diecezje zbiskupami ordynariuszami na czele. Ordynariuszy mogą wspierać biskupi pomocniczy, którzy podobnie jak w Kościele rzymskokatolickim, sąbiskupami tytularnymi. Inaczej niż w katolicyzmie, w Kościele Anglii tytularne stolice biskupie są przypisane do diecezji, a nie do biskupów. I tak np. wdiecezji Salisbury ordynariusz zawsze nosi tytuł biskupa Salisbury, jeden biskup pomocniczy jest biskupem Ramsbury, a drugi biskupem Sherborne. Biskupów powołuje król na wniosekpremiera Wielkiej Brytanii. Zwyczajowo władze kościelne przedstawiają szefowi rządu dwóch kandydatów, z których wybiera on jednego, oficjalnie zatwierdzanego następnie przez króla. Diecezje dzielą się naarchidiakonaty, te zaś na dekanaty. Najniższy szczebel stanowią parafie, które mogą obejmować więcej niż jeden kościół.
