Był synem Guillaume'a Rogera, właściciela posiadłości Rosier d'Egleton[2]. W wieku 10 lat wstąpił do klasztorubenedyktyńskiego wLa Chaise-Dieu w Owerni[3][4]. Uznany za wybitnie uzdolnionego, w wieku 15 lat został wysłany na studia doParyża[2][4], gdzie 12 maja 1323 na polecenie papieża Jana XXII nadano mu tytuł magistrateologii orazlicencia docendi, czyli prawo do nauczania nauniwersytecie, mimo że nie wypełnił jeszcze wszystkich zwyczajowo wymaganych ku temu warunków[5]. Był kolejno przeorem benedyktyńskich klasztorów wSt. Pantaleon (1316), Savigny (1323) oraz Saint Baudil wNîmes (1324)[6]. W 1326 został opatemFécamp[6]. Jego kariera przyspieszyła znacząco po wstąpieniu na tron króla FrancjiFilipa VI w 1328[6]. Dzięki jego protekcji został kolejnobiskupemArras (3 grudnia 1328),arcybiskupemSens (24 listopada 1329) i w końcu arcybiskupemRouen (14 grudnia 1330)[2][6]. Przez krótki czas był kierownikiem kancelarii króla Filipa VI z tytułemgarde des sceaux (1334)[6]. 18 grudnia 1338 papieżBenedykt XII mianował gokardynałem prezbiterem i 12 maja 1339 przydzielił mu jakokościół tytularny parafięSS. Nereo e Achilleo[3][7].
Wkrótce po wyborze, do Awinionu przybyła delegacja rzymska, by błagać papieża, o przeniesienie doRzymu (Klemens był temu przeciwny) i o zmianę obchodów roku jubileuszowego – miał być świętowany co 50 lat, a nie co 100 (papież wyraził na to zgodę)[2]. Klemens zdecydowanie nie chciał powrócić do Rzymu i nawet zakupił miasto Awinion od królowejJoanny I neapolitańskiej, będącej równieżhrabiną Prowansji, w celu zapewnienia kurii stałego miejsca pobytu[2]. Pomimo to, interesował się sytuacją w Rzymie i początkowo popierał trybuna ludowego,Colę di Rienzi, lecz później pozbawił go urzędów i ekskomunikował[2].
Podczaswojny stuletniej popierał królów Francji, czym nie jednał propapieskich sympatii w Anglii[2]. Udało mu się doprowadzić do rozejmu wMalestroit w 1343[2]. W 1346 r. zdetronizowałLudwika IV Bawarskiego i dał tytuł króla rzymskiegoKarolowi IV Luksemburskiemu[2]. Dążył do zawarcia unii zKonstantynopolem i do organizacjikrucjaty, na której sfinansowanie już od paru lat nakładane były podatki i pobieranedziesięciny. Powierzyłzakonowi braci mniejszych opiekę nad Grobem Świętym iWieczernikiem, dając w ten sposób początek Franciszkańskiej KustodiiZiemi Świętej. W połowie XIV wieku wydał pierwszy dokument, ogłaszający uporządkowaną naukę kościoła o odpustach oraz zezwolił na publiczne wystawianiecałunu. 15 maja 1352 r. wydałbullę wzywającą Polskę, Czechy i Węgry do krucjaty przeciwko Tatarom.
Zmarł po krótkiej chorobie w Awinionie w 1352 r. i zgodnie z życzeniem, został pochowany w klasztorze La Chaise-Dieu[2]. W 1562 r. jego grób został zbezczeszczony, a zwłoki spalone przezhugenotów[2]. Przez historyków jest uznawany za jednego z lepszych papieży okresu „niewoli awiniońskiej”; był dobrym administratorem i politykiem[2]. Kiedy na Awinion uderzyła w 1347 roku "czarna śmierć", Klemens pomagał ubogim i bezdomnym[2]. Papież przeciwstawiał się pogromom Żydów, a nawet oferował im schronienie w Awinionie[2].
Wysuwane przezPetrarkę i Matteo Villaniego posądzenia o jego rozwiązłe życie prywatne, należy odrzucić jako nieuzasadnione – papież był uznawany za człowieka pobożnego[2]. Jego domniemana kochanka, która miała go zdominować i decydować o wielu kościelnych nominacjach oraz wydatkowaniu pieniędzy, wicehrabina Cecylia z Turenne, w rzeczywistości nigdy nie mieszkała w Awinionie, a zachowana korespondencja między nią a papieżem nie potwierdza ani romansu między nimi, ani domniemanego jej wpływu na Klemensa VI[9][10].
↑Według współczesnych relacji w chwili wyboru na papieża miał dokładnie 50 lat, por.Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 7.ISBN 0-521-89411-5.
↑abcdRudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 111.ISBN 83-7006-437-X.
↑abDiana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 7.ISBN 0-521-89411-5.
↑Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 8-9.ISBN 0-521-89411-5.
↑abcdeDiana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 10.ISBN 0-521-89411-5.
↑Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 11.ISBN 0-521-89411-5.
↑Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 111.ISBN 0-521-89411-5.
↑Guillaume Mollat: Clément VI et la vicomtesse de Turenne. T. 73. Mélanges d'archéologie et d'histoire, 1961, s. 375-389.
↑Por.Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 6-7.ISBN 0-521-89411-5.
.jpg)
