Termin ukształtował się wXVI wieku; „grać klauna na scenie” co w potocznym rozumieniu miało oznaczać „zachowywać się niewłaściwie”[2]. Słowo „clown” może wywodzić się odislandzkiego słowa „klunni” iszwedzkiego „kluns”, co miało oznaczać osobę niezdarną. Znaczenie słowa „clown” jako głupca, błazna przybrało na początkuXVII wieku.
Od słowa klaun pochodzi terminkoulrofobia (ang.coulrophobia), oznaczający lęk przed klaunami[3][4].
Najstarszy ślad klauna znaleziono w czasachpiątej dynastii Egiptu, około 2400 roku p.n.e.[5]. W przeciwieństwie dobłaznów dworskich, klaun odgrywał ważną rolę społeczno-religijną i psychologiczną, często jego rola wiązała się zkapłanem i odgrywała ją ta sama osoba[6].
Klaun wyróżnia się specjalnymmakijażem, w którym dominuje biel i czerwień. Klauni nie mówią podczas występów. Co najwyżej wydają dźwięki odzwierciedlające nastrój niebędące słowami. Bardzo ważną rolę odgrywa mimika. Biały puder pokrywający całą twarz, szminka wykraczająca poza usta i rumieńce pozwalają dostrzegać niewerbalne przekazy nawet tym widzom, którzy siedzą na odległych miejscach. Inne cechy tostrój, którego charakterystyczne elementy to: groteskowo dużebuty oraz luźne lub w inny sposób niedopasowane ubranie, sztucznynos w kształcie czerwonej kuli jakby miał katar. Może być maleńki kapelusik z kwiatkiem na długiej antence, peruka lub sztuczna łysina. Całe ubranie powinno składać się z wielu jaskrawych kolorów. Może być jednolitym kombinezonem imitującym ogromny brzuch i uda.Skecze klaunów stanowią zwykle przerywnik głównego przedstawienia. Zawierają one najczęściej elementyslapstickowe i wymagające zdolnościakrobatycznych[7].
