| zakonnica | |||
 | |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||
| Data i miejsce śmierci | |||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | |||
| |||
Klara Dorota Wolff (ur.1805 wPrudniku, zm.4 stycznia1853 wBystrzycy Kłodzkiej) –niemieckazakonnica, współzałożycielkaZgromadzenia Sióstr św. Elżbiety (elżbietanek).
Była córka Józefa Wolffa (nauczyciela) i Joanny z domu Baraschit. Ukończyła szkołę wNysie, pomimo biedy w rodzinie. Po zachętach księdza Józefa Sauera (kapelana nyskiegokościoła św. Jakuba i rektora Alumnatu) wstąpiła doIII Zakonu franciszkańskiego przyjmując imię Klara. W latach 1832–1833 pomagała chorym podczas epidemiicholery. Wydarzenia te wzmogły w niej chęć wstąpienia do zakonu. Przez kilka lat poszukiwała możliwości w tym zakresie, ale najprawdopodobniej z uwagi na wiek (ponad 30 lat) nie przyjęto jej doUrszulanek,Elżbietanek Czarnych iBarnabitek wPradze, gdzie ugruntowało się w niej powołanie zakonne polegające na pomocy chorym. Powróciła do Nysy, gdzie świadczyła bezpłatną pomoc chorym (niezależnie od wyznania), zyskując podziw lokalnej społeczności. W tym czasie współpracowała zMarią iMatyldą Merkert orazFranciszką Werner, późniejszymi założycielkami Elżbietanek. Celem umocnienia wiary odbyłapielgrzymki m.in. doBarda iWambierzyc (wraz z Franciszką Werner)[1].
W tym czasie wspomagana była wraz ze współpracowniczkami przez księdza Franciszka Fischera z Nysy, który opracował dla wspólnoty podział zajęć, znalazł wspólny lokal mieszkalny i opracował porządek dnia. Działania te, z uwagi na antykościelną postawę władzpruskich, nie mogły mieć pozorówreguły zakonnej. Od 1843 nazywano jeSzarymi Siostrami, a w 1844 ksiądz Fischer nazwał jeStowarzyszeniem Sióstr pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusa dla pielęgnowania chorych pozbawionych pomocy. Klara Wolff nie miała nigdy zamiaru zakładania zgromadzenia zakonnego, chciała jedynie poświęcić się pielęgnacji ubogich chorych. Od 1843 zamieszkiwała wraz ze współpracownicami w nyskim Domu Altarzystów, gdzie pomieszczenia zapewnił im ksiądz dziekan Dominik Otto. Władze pruskie nie były zadowolone z funkcjonowania wspólnoty, podejrzewając, że ma charakter zakonny, w związku z czym m.in. Klara Wolff byłaprzesłuchiwana przez policję[1].
W 1846 rozpoczęła kanonicznynowicjat u sióstr Boromeuszek w Pradze wraz z Marią Merkert. Jednak reguła tego zakonu nie była zgodna z jej dążeniami, ponieważ zakładała pomoc chorym wyłącznie podczas wojen iepidemii. Dalsze pozostawanie w Pradze uznała więc za bezzasadne i powróciła do Nysy, celem pielęgnowania chorych w ich mieszkaniach. Wyraziła też sprzeciw wobec chęci połączenia przez władze kościelne Szarych Sióstr z Boromeuszkami. Wywołało to niechęć duchowieństwa nyskiego. W końcu 1848 lub w początku 1849 opuściła więc Nysę i przeniosła się doBystrzycy Kłodzkiej. Zorganizowała tu życie wspólnoty na wzór nyski[1].
W początku grudnia 1852 doznała ciężkich obrażeń ciała w wyniku wypadkufury, którą jechała do chorego na wieś.Konie ciągnęły przez dłuższy odcinek wywrócony wóz w którym leżała nieprzytomna. Zmarła 4 stycznia 1853 na skutek powtórnegoudaru mózgu. Pogrzeb odbył się 7 stycznia 1853.Grób nie zachował się (prawdopodobnie zlokalizowany był w najstarszej części bystrzyckiego cmentarza)[1].
